Μετά από εφτά χρόνια υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στους διεθνείς μηχανισμούς στήριξης, έχει γίνει φανερό πως το κράτος διαμορφώνει θεσμικά εκείνες τις συνθήκες, προκειμένου να μπορέσει το κεφάλαιο να ξεπεράσει την κρίση αναπαραγωγής του. Η καπιταλιστική κρίση, που είναι μια δομική κρίση αναπαραγωγής του κεφαλαίου, δεν αποτελεί παρά το πρόσχημα, προκειμένου το κράτος και το κεφάλαιο να εντείνουν την επίθεσή τους προς τα εκμεταλλευόμενα και καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Το ντόπιο-διεθνές κεφάλαιο και οι ελληνικές κυβερνήσεις, σε αγαστή συνεργασία με καπιταλιστικούς θεσμούς (ΕΕ, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), επιτίθενται στην πλειοψηφία της κοινωνίας και υποτιμούν διαρκώς την εργατική δύναμη των εργαζομένων έχοντας εγκαθιδρύσει τη μαύρη-επισφαλή εργασία, φέρνοντας μεγαλύτερη ανεργία και σπέρνοντας τη φτώχεια και την εξαθλίωση στους από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας. Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις, εφαρμοστικοί νόμοι κι άλλα αντικοινωνικά μέτρα που εφαρμόζονται σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής κι εργασίας, όπως η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η επαναρρύθμισή του προς όφελος των αφεντικών, επίσης η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, η λεηλασία της φύσης στο όνομα της ανάπτυξης, δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά τον τρόπο, για να διέλθει το σύστημα τη δική του κρίση. Όλα αυτά τα αντικοινωνικά μέτρα συνοδεύονται από την επίδειξη μιας μηδενικής ανοχής, τρομοκράτησης και καταστολής από πλευράς της ντόπιας και διεθνούς κυριαρχίας προς όσους αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση και λεηλασία της ζωής τους.
Το κάδρο αυτό του σύγχρονου ολοκληρωτισμού σκιαγραφείται πιο έντονα από την επιχειρούμενη επέκταση του κεφαλαίου σε νέες προσοδοφόρες γι’ αυτό πηγές εκμετάλλευσης, όπως είναι τα κοινωνικά αγαθά, τα οποία έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν όλοι οι άνθρωποι. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση των δημοσίων αγαθών όμως γίνεται με τους όρους του αποκλεισμού χιλιάδων ανθρώπων από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, όπως η υγεία, η παιδεία, η πρόσβαση και η χρήση του νερού και του ρεύματος αλλά και η στέγαση.
Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας είναι ένα από τα πρώτα μέτρα που επιχείρησε να εφαρμόσει η συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ, προωθώντας εκείνες τις αντικοινωνικές αλλαγές που απαιτεί το ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο, αλλαγές τις οποίες δεν μπόρεσαν να προωθήσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Ήταν όμως και το πεδίο ανάπτυξης αγώνων από την πλευρά των από τα κάτω που με τη συνεπή παρουσία τους σε πολλά από τα ειρηνοδικεία της επικράτειας απέτρεψαν τους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών.
Πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε πως η στέγαση είναι βασικό κοινωνικό δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη κι όχι πολυτέλεια. Η απελευθέρωση των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας επιχειρείται από τη συγκυβέρνηση Σύριζα-Ανέλ την ίδια περίοδο, κατά την οποία χιλιάδες κόσμου έχουν προλεταριοποιηθεί είτε χάνοντας την εργασία τους είτε ευρισκόμενοι σε μια κατάσταση ομηρίας μεταξύ προσωρινής απασχόλησης, μαύρης εργασίας κι ανεργίας και οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις μαζί με νέους και παλιούς φόρους καθιστούν τη διαβίωση πολύ δύσκολη για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Οι επιχειρούμενοι πλειστηριασμοί λοιπόν των πρώτων κατοικιών ανθρώπων της δικής μας τάξης καθιστούν πασιφανές πως η καπιταλιστική ανάπτυξη, η νεοφιλελεύθερη προσπάθεια ανασυγκρότησης των δομών του κεφαλαίου μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα από την ολοκληρωτική επίθεση εις βάρος των από κάτω της κοινωνίας, από την αφαίμαξη των εκμεταλλευόμενων ανθρώπων και την ισοπέδωση των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.
Παράλληλα, σύμφωνα με το νέο ψηφισμένο πολυνομοσχέδιο, από την 1 Μαΐου 2018 θα ξεκινήσουν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη και προς το δημόσιο. Η νομοθεσία επιτρέπει να γίνουν πλειστηριασμοί ακόμη και για ποσά οφειλής 500 ευρώ. Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί το σίγουρο είναι πως θα φέρουν κέρδη στις εμπλεκόμενες τράπεζες (Πειραιώς, Alphabank, Eurobank), οι οποίες θα έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν οι ίδιες πολλά ακίνητα που θα πλειστηριαστούν, καθώς οι πλειστηριασμοί θα γίνουν στην εμπορική και όχι στην αντικειμενική αξία των ακινήτων έναντι εξαιρετικά χαμηλών τιμημάτων. Επιπλέον λοιπόν κέρδη για τις τράπεζες αλλά και τις σχετιζόμενες επιχειρήσεις, αφού οι τιμές εκκίνησης θα καθορίζονται και στους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς με βάση τις τρέχουσες πολύ χαμηλές αξίες της ‘’αγοράς’’.
Η ρητορεία του κράτους ότι δήθεν μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών στόχος είναι να χτυπηθούν οι ‘’στρατηγικοί κακοπληρωτές’’δε μας εκπλήσσει. Ακόμα κι αν το ελληνικό κράτος και το κεφάλαιο – στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την καπιταλιστική κρίση – επιλέξουν να αναζητήσουν επιπλέον έσοδα, αντιλαμβανόμαστε ότι τα έσοδα αυτά ικανοποιούν τις τράπεζες, καθώς σχετίζονται με τα προγράμματα ρυθμίσεων δανείων που έχουν χορηγηθεί από τις ίδιες τις τράπεζες (και σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για στεγαστικά δάνεια). Αλλά η ουσία κρύβεται αλλού. Στο ότι δηλαδή χρησιμοποιώντας τη ρητορική περί ‘’στρατηγικών κακοπληρωτών’’ η κυριαρχία επιχειρεί να νομιμοποιήσει στο κοινωνικό σώμα την αντικοινωνική της πολιτική, να λοιδορήσει τις αντιστάσεις των αγωνιστών που αγωνίζονται τα τελευταία χρόνια ενάντια στους πλειστηριασμούς, να δημιουργήσει κοινωνικούς αυτοματισμούς και τέλος να δικαιολογήσει τη βία και την καταστολή, όσων αντιστέκονται, όπως εξάλλου φαίνεται και από το νέο πολυνομοσχέδιο. Για τις αντιστάσεις των από τα κάτω που επιμένουν ανά την επικράτεια να μπλοκάρουν τα ειρηνοδικεία, ήρθε εξάλλου η αναμενόμενη – από πλευράς του κράτους – ποινικοποίηση των αγώνων. Η πρόσφατη ψηφισμένη τροπολογία στη βουλή προβλέπει την αυτόφωρη διαδικασία όσων ‘’ασκούν βία σε συμβολαιογράφους‘’ αλλά και όσων ‘’παρακωλύουν τη διεξαγωγή πλειστηριασμών είτε αυτοί διεξάγονται σε Ειρηνοδικεία είτε ηλεκτρονικά σε συμβολαιογραφικά γραφεία‘’.
Το νέο πολυνομοσχέδιο λοιπόν με τις ιδιωτικοποιήσεις, τα επενδυτικά εργαλεία και κίνητρα για το κεφάλαιο, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, το πετσόκομμα των επιδομάτων ανθυγιεινής – επικίνδυνης εργασίας και αναπηρίας αλλά και η προσπάθεια για ξήλωμα της απεργιακής κατάκτησης, δηλώνει τη θέληση του κράτους και του κεφαλαίου για φθηνούς εργαζόμενους που θα δέχονται την καπιταλιστική επίθεση χωρίς να αντιδρούν αλλά και τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού νεκροταφείου, προκειμένου η κυριαρχία να περνά τα αντικοινωνικά της μέτρα χωρίς αντιστάσεις από τους από τα κάτω.
Πρέπει στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσουμε πως η επίθεση στην πρώτη κατοικία, η επίθεση εν γένει στους από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας δεν είναι έργο αποκλειστικά και μόνο της παρούσας κυβέρνησης. Ακόμα περισσότερο δεν είναι μια επίθεση που χρεώνεται μονάχα στις εκάστοτε κυβερνήσεις ούτε μπορεί κανείς να ελπίζει σε αλλαγή της πολιτικής διαχείρισης προσδοκώντας καλυτέρευση των όρων ζωής του.
Η βαρβαρότητα του καπιταλισμού – του κεφαλαίου μαζί και του κράτους – είναι αυτή που θα συνεχίσει να εξολοθρεύει τις κοινωνίες των ανθρώπων, να λεηλατεί τη φύση και να μοιράζει τη δυστυχία, την απόγνωση και τη μιζέρια στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Ο μόνος δρόμος για να ξεφύγουν οι ανθρώπινες κοινωνίες από την εξαθλίωση αυτή είναι ο δρόμος της ανατροπής του καπιταλισμού.
Οι από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας πρέπει να συμβάλουμε, ώστε να αναβαθμιστούν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, να οξύνουμε με τις δράσεις μας τις αντιθέσεις εντός του κυρίαρχου μπλοκ αλλά και μες την κοινωνία την ίδια. Αυτό θα γίνει με τη διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και αγωνιστικής-μαχητικής διάθεσης από πλευράς των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων. Να αντιληφθούμε δηλαδή πως για τα συλλογικά μας προβλήματα, συλλογικός πρέπει να είναι ο αγώνας μας ενάντια σε κεφάλαιο και κράτος. Όλοι εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, οι εργαζόμενοι, οι επισφαλείς, οι άνεργοι, οι νεολαίοι, ντόπιοι και μετανάστες δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα από καμιά κυβέρνηση, από καμιά συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πρέπει να οργανωθούμε και να αντισταθούμε σε κάθε πεδίο της κοινωνικής μας ζωής, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε χώρο γειτονιάς, σε σχολεία και σχολές.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη συμμετοχή και την ενδυνάμωση των συλλογικών, αδιαμεσολάβητων κι οργανωμένων στη βάση κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Να συνδέσουμε τους επί μέρους αιτηματικούς αγώνες –για στέγαση, σίτιση, δουλειά, υγεία, παιδεία, υπεράσπιση της φύσης – μεταξύ τους και να τους συνολικοποιήσουμε σε μια γενικευμένη αντεπίθεση ενάντια στην επίθεση που δεχόμαστε από την κυριαρχία. Όχι μόνο για να βάλουμε φραγμό στα σχέδια των κυρίαρχων, που επιδιώκουν η συνέχιση του βάρβαρου αυτού συστήματος να περάσει πάνω από τη ζωή κι αξιοπρέπειά μας, αλλά και για να αγωνιστούμε για μια άλλη κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας. Για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, τη χειραφέτηση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων, για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.
ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ !
ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ !
ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ !
ΝΑ ΕΝΤΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Και Ταξική Αντεπίθεση
Πάτρα, Γενάρης 2018
*συνέλευση κάθε Τετάρτη στις 8 μμ στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω, Πατρέως 87
