Κείμενο ενάντια στην λυσσαλέα επίθεση του κράτους στον αναρχικό- αντιεξουσιαστικό χώρο και τις δομές του, της αναρχικής ομάδα ΝΟΝ ΣΕΡΒΙΑΜ από την Ελευσίνα.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ ΜΑΣ.
Τον τελευταίο καιρό εκτυλίσσεται, σε διάφορα επίπεδα, μια λυσσαλέα επίθεση του κράτους απέναντι στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και τις δομές του. Είτε ξεκάθαρη με την ωμή βία των δυνάμεων καταστολής σε διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις στις οποίες βασανίζουν, συλλαμβάνουν, ξυλοκοπούν είτε με τις εκκενώσεις αναρχικών και προσφυγικών καταλήψεων. Καθώς και τις επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής φυλακίζοντας με κατασκευασμένα στοιχεία ή πιο “υπόγεια” με παρακολουθήσεις συντρόφων/ισων με τοποθετήσεις καμερών και συσκευών γεωντοπισμού σε οχήματα.
Η κατασταλτική αυτή λαίλαπα δεν προήλθε βέβαια σαν κεραυνός εν αιθρία αλλά χτιζόταν συστηματικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις προεκλογικές πολιτικές ατζέντες, εκστρατείες και αναγγελίες της ακροδεξιάς- νεοφιλελεύθερης-χριστιανοδημοκρατικής Νέας Δημοκρατίας. Προφανέστατα και οι προηγούμενοι κυβερνώντες κατέστειλαν τον αναρχικό χώρο, μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις αποτελεσματικότερα, ταυτοχρόνως προσπαθώντας να διατηρήσουν το προσωπείο του προοδευτικού.Έτσι, σήμερα βιώνουμε την μετάλλαξη της καταστολής που συνέβαινε , επικαλυμμένη με προοδευτισμό-ευρωπαϊσμό και δήθεν ανεκτικό προσωπείο, στην καταστολή της ωμής βίας και την απόλυτη κάλυψή της και προώθησή της από τους κυβερνώντες. Φτάνουμε λοιπόν στο σημείο, μια ολόκληρη περιοχή της Αθήνας να στρατιωτικοποιείται από τις δυνάμεις καταστολής, που έχουν το ελεύθερο πέραν του ξύλου, να βασανίζουν σε ακραίο βαθμό ,ακόμα και για τα δεδομένα τους, όπως με το να ξεγυμνώνουν και να απειλούν με βιασμό συλληφθέντα. Αντίστοιχα αίσχη έχουν συμβεί αμέτρητα τον τελευταίο καιρό, με τονπολιτικό σχεδιασμό να ενθαρρύνει εμφανέστατα την επανάληψή τους στο προσεχές μέλλον.
Μαζί με όλα τα παραπάνω, επιστρέφει στην επικαιρότητα η αντιτρομοκρατική υστερία, με δήθεν επιτυχίες της αντιτρομοκρατικής ,με τηλεδικαστές να ωρύονται στα δελτία των 8 ενώ σύντροφοί μας οδηγούνται στην φυλακή βορά στο βωμό της κοινωνικής ασφάλειας. Η τάχα εξάρθρωση της οργάνωσης Επαναστατικής Αυτοάμυνας είχε όλα τα παραπάνω στοιχεία αλλά εμπλουτίστηκε και με υποθετικά σενάρια δημοσιογράφων σε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών. Ενώ η πραγματικότητα όπως περιεγράφηκε από τους διωκόμενους δεν απασχόλησε κανέναν από τα δημοσιογραφικά σκουπίδια και προφανέστατα από την δικαστική μαφία. Το ζήτημα που προκύπτει από όλα τα παραπάνω είναι γενικώς η αντίδρασή μας απέναντι στον κρατικό, κατασταλτικό σχεδιασμό αλλά και στα τελεσίγραφα του Χρυσοχοΐδη ειδικά. Για να απαντήσουμε όσο το δυνατόν ορθότερα σε ένα τέτοιο ζήτημα πρέπει να αναλύσουμε, την συγκεκριμένη χρονική στιγμή στον ελλαδικό χώρο, χωρίς να αγνοήσουμε τον παγκόσμιο χάρτη προσπαθώντας ταυτόχρονα να μην εκβιάζουμε την πραγματικότητα να χωρέσει στα πολιτικά μας στεγανά. Άρα, είναι σαφές ότι η απάντηση του Αναρχικού κινήματος δεν μπορεί να είναι ενιαία μιας και οι πολιτικές αντιθέσεις θα καταλήξουν σε διαφορετικά συμπεράσματα, αλλά ταυτόχρονα δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι μαχητική, μαζική και ζωτικής σημασίας.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας καθ’ όλη την προεκλογική της καμπάνια, ευαγγελιζόταν τηνεπιστροφή στην κανονικότητα, μια κανονικότητα εδραιωμένη στην συλλογική συνείδηση από πολύ παλαιότερα, την υπεράσπιση δηλαδή των πάτριων αξιών και παραδόσεων. Πρέπει να αναλογιστούμε δηλαδή πως ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας δίπλα μας θεώρησε πως απειλούνταν από την κατάργηση της θρησκευτικής προσευχής και αντιστοίχως σε ανάλαφρα μηδενικής σημασίας μέτρα της προηγουμένης κυβέρνησης, ώστε να στραφεί μαζικά στην ακροδεξιά, δεξιά, συντηρητικό κέντρο και πάει λέγοντας. Αυτό λοιπόν, το καθόλου ασήμαντο ποσοτικά κοινωνικό σύνολο προφανώς και χαίρεται-στηρίζει τον πόλεμο απέναντι στο ανταγωνιστικό κίνημα ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα ή οργάνωση ανήκει. Η ανάλυση λοιπόν πως μια επίθεση απέναντι στις προσφυγικές-αναρχικές καταλήψεις ή τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο είναι μια γενικευμένη επίθεση ενάντια στην κοινωνία, για εμάς είναι ελλιπής και δυστυχώς απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Η επίθεση στον κόσμο του αγώνα είναι μια επίθεση που καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και ταυτόχρονα πηγάζει και από δική της απαίτηση. Όπως προαναφέραμε το κομμάτι αυτό της κοινωνίας ένιωσε πως απειλείται από τον ψευδοοπροοδευτισμό του σύριζα, φανταζόμαστε εύκολα λοιπόν το πως θα νιώθει απέναντι στα αναρχικά ιδεώδη και προτάγματα. Στην παραπάνω εικόνα προσθέτοντας τους οργανωμένους ναζί και φασίστες αντιλαμβανόμαστε καλύτερα την σύγκρουση αυτών των δύο κόσμων.
Το να μετράμε τις δυνάμεις μας και να βλέπουμε ποιους έχουμε απέναντί μας χωρίς να φοράμε παρωπίδες, σύμφωνα με τα αναλυτικά εργαλεία που διαθέτει η κάθε πολιτική τάση, δεν αποσκοπεί στην επικράτηση της μεμψιμοιρίας του φόβου και του πανικού αλλά στην καλύτερη χάραξη της πολιτικής μας στρατηγικής και κινηματικής απάντησης. Ας δεχτούμε επιτέλους ότι το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας ποσοτικά υπερτερεί του κινήματος, γεγονός που δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δώσουμε ποιοτικές απαντήσεις και να δημιουργήσουμε κοινωνικές αναταραχές που θα βάλουν στοπ ή θα μετριάσουν την κατασταλτική λαίλαπα. Παράδειγμα η επιμονή στην διάδοση των κατασταλτικών ενεργειών όχι με σκοπό την ενημέρωση των βαλλόμενων αλλά με την ελπίδα ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν ξέρει και δεν γνωρίζει το βάρβαρο πρόσωπο της αστυνομίας, έτσι αποκαλύπτοντάς το, αυτό το μέρος θα συνταχθεί μαζί μας, είναι η ίδια λογική που θεωρούσε τους υποστηρικτές της χρυσής αυγής παραπλανημένους και πως αν αποκαλυπτόταν η ναζιστική ιδεολογία τους η κοινωνία θα τους αποστρεφόταν. Πράγμα που προφανώς δεν έγινε ποτέ, και η συνεχής αναπαραγωγή των εικόνων από τα λεγόμενα τάγματα εφόδου, τους οπλοφόρους φασίστες κλπ, οδήγησε στη δημιουργία ενός γοήτρου παρά στην αποδυνάμωσή τους. Αντίθετα, οι επιθετικές ενέργειες τσάκιζαν το γόητρο αυτό οδηγώντας σε κλεισίματα τοπικών γραφείων, μείωση των πογκρόμ και γενικότερα σε μεγάλες απώλειες στο στρατόπεδο τους. Το εξής γεγονός μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε μερικά, επειδή στην τωρινή συνθήκη δεν έχουμε να αντιπαρατεθούμε απλά με έναν κομματικό μηχανισμό αλλά με ολόκληρο το κράτος.
Στο τώρα λοιπόν, θεωρούμαι ως δεδομένο, ότι ένα αναπτυγμένο κράτος έχει ανά πάσα στιγμή την υπεροπλία να επικρατήσει απέναντι σε ένα κίνημα και τις δομές του, γεγονός που οδηγεί στο ερώτημα: τι είναι αυτό που το αποτρέπει από το να το κάνει. Ο κυριότερος παράγοντας είναιπως στην πολιτική σκακιέρα ζυγίζεται το τι αντίκτυπο θα έχει μια τέτοια κίνηση, υπολογίζεται το πολιτικό κόστος και κέρδος. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κράτος μπαίνει στα Εξάρχεια με το να εκκενώνει καταλήψεις , να βασανίζει και να τρομοκρατεί, Ούτε μάλιστα είναι η πιο σφοδρή από αυτές τις φορές. Θα μπορούσαν να γεμίσουν τόμοι ολόκληροι, από τις ιστορίες καταστολής απέναντι στην περιοχή των Εξαρχείων, διαφορετικών δογμάτων και υπουργών, μπάτσων βασανιστών και επιχειρήσεων σκούπας δηλαδή ένα κατάλογο που δεν έχει τελειωμό. Παρόλα αυτά είμαστε εδώ δεκαετίες μετά από τις πρώτες σκούπες στην περιοχή των Εξαρχείων και στους αναρχικούς γενικότερα, οργανώνοντας τις αντιστάσεις μας για μια ακόμη φορά.
Η άμυνα μας πρέπει να είναι η προσπάθεια της μεγιστοποίησης του πολιτικού κόστους που θα έχει η κυβέρνηση στην προσπάθεια εφαρμογής του δόγματος της μηδενικής ανοχής και των τελεσιγράφων του Χρυσοχοΐδη. Στόχος μας πρέπει να είναι η όξυνση των αναταραχών και της κοινωνικής πόλωσης, πράγμα που δεν συμφέρει καμία κυβέρνηση την παρούσα στιγμή. Η Νέα Δημοκρατία ναι μεν έχει στο ενεργητικό της ακροδεξιούς που στηρίζουν την επίθεση στο κίνημα από ιδεολογική οπτική, αλλά δεν είναι το μεγαλύτερο μέρος της και η επίθεση που εξαπολύεται δεν είναι αυστηρά ιδεολογική. Θέλουν να ικανοποιήσουν σίγουρα το ακροδεξιό κομμάτι των ψηφοφόρων τους και να συνεχίσουν τον εισοδισμό από το φασιστικό μέτωπο το οποίο παραπαίει καθώς και να περάσουν ένα μήνυμα προς όλους όσους προσπαθήσουν να διεκδικήσουν στο μέλλον οτιδήποτε ότι οι αντιδράσεις που ξεφεύγουν από την κρατική οριοθέτηση θα τσακίζονται. Επιχειρώντας να δημιουργήσουν μια εικόνα τάξης, ασφάλειας και μηδενικής ανοχής, ικανοποιούν τον σανοφάγο νοικοκυραίο και ταυτόχρονα δημιουργούν ευνοϊκότερες συνθήκες για ξένους μεγαλοεπενδυτές, λεηλατές της φύσης, τουριστικά κάτεργα και πάει λέγοντας. Όμως όλη αυτή η συνθήκη λοιπόν της πλήρης ομαλοποίησης μέσω της καταστολής είναι στο χέρι μας να γυρίσει μπούμερανγκ απέναντι στους εξουσιαστές.
Στην εποχή μας το κίνημα δεν περιορίζεται στο στενό κύκλο των Εξαρχείων αλλά υπάρχει σε κάθε πόλη και χωριό είτε μέσω ομαδοποιήσεων είτε μέσω ατομικοτήτων, είτε μαζικά είτε όχι. Αν μια διευρυμένη απεύθυνση προς όλους τους αναρχικούς, συμπαθούντες, άγριους νεολαίους και όσους ασπάζονται τα προτάγματα της αντιεξουσίας και της αναρχίας μερικώς ή ολικώς, οδηγούσε σε αναταραχές πανελλαδικά το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση θα αυξανόταν απότομα. Ακόμα και το κοινωνικό κομμάτι το οποίο επικροτεί την κρατική καταστολή, στην πλειοψηφία του δεν έχει καμία απολύτως διάθεση για πραγματική ρήξη και ένα ρήγμα στην καθεστηκυία τάξη θα το έκανε να σκεφτεί τα πράγματα πολύ διαφορετικά.
Εύλογα τώρα πηγάζει το ερώτημα πως θα οξύνουμε την αναταραχή, την κοινωνική πόλωση και όλα τα προαναφερθέντα. Πιστεύουμε πως όπως δεν υπάρχει αλάθητος οδηγός προς την επανάσταση έτσι δεν υπάρχει και προς τις παραπάνω διαδικασίες ,αλλά αντίθετα το βάρος μετατοπίζεται στην όρεξη, την φαντασία, την πρωτοτυπία και τον σχεδιασμό της κάθε ομάδας και του κάθε ατόμου που θέλει να αντιδράσει. Μη κατέχοντας την αλήθεια της ορθότερης αντίδρασης, ας τις τεστάρουμε όλες. Όχι μέσα σε ένα γενικό και αόριστο πλαίσιο αλλά περνώντας στην πράξη αύριο κιόλας. Ο φόβος, η ηττοπάθεια, η αδράνεια, και η ιδιώτευση έχουν σαν αντίδοτο την δράση. Την δράση που θα μας οδηγήσει είτε σε μια προσωρινή νίκη, είτε θα ανοίξει νέα μονοπάτια ίσως ακόμα σε μια ήττα αλλά όχι αμαχητί.
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΠΡΑΞΗ. ΣΤΟ ΕΔΏ ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΆ-ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΝΟΝ ΣΕΡΒΙΑΜ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΙΝΑ
