Λάβαμε 05/07/2019
Α Ν Τ Ι Ε Ξ Ο Υ Σ Ι Α Σ Τ Ι Κ Η Κ Ι Ν Η Σ Η
ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ- ΙΟΥΛΗΣ 2019
Σε αυτές τις εκλογές ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από όλη τη Χώρα. Και όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις είναι έτοιμες να το διασώσουν. Από την Αριστερά ως την Δεξιά συμπεριλαμβανομένων και των άκρων, ορκίζονται στο όνομά του. Είναι το φάντασμα της Μεσαίας Τάξης. Οι προτάσεις για τη σωτηρία παρά των διαφορετικών ερμηνειών είτε δια του Ιστορικού Υλισμού είτε δια του Αστικού βρίσκουν την σύνθεσή τους και τη συμπύκνωσή τους σε μία λέξη: Ανάπτυξη. Με κάθε τρόπο χωρίς όρους και όρια. Με ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση της εργασίας, με μπαράζ γεωτρήσεων σε ξηρά και θάλασσα, με εξορύξεις οτιδήποτε εξορύσσεται, με ιδιωτικοποιήσεις, με κερδοσκοπία. Το νήμα που συνδέει όλες αυτές τις δραστηριότητες μαζί με τα συνακόλουθα νοήματα είναι το Κράτος προς το οποίο όλοι απευθύνονται και προσβλέπουν να εισπράξουν ένα κομμάτι υλικής, δικαιωματικής ευημερίας αλλά και ένα κομμάτι ισχύος στις σχέσεις κυριαρχίας. Και όταν λέμε “όλοι” δυστυχώς εννοούμε όλοι. Πλήρης ετεροκαθορισμός σε μια πλήρη ετερονομία.
Γιατί μας τίθεται σήμερα το ζήτημα των εκλογών. Ποια είναι η αποτίμηση των τελευταίων 5 ετών και ποιο είναι το διακύβευμα στις 7 Ιούλη;
Αν το κίνητρο βασίζονταν σε έναν ιδεοληπτικό αντικαπιταλισμό και αντικρατισμό αδιατάρακτα και επαναλαμβανόμενα στο χώρο και στο χρόνο, τότε η κουβέντα θα απλοποιούνταν αλλά ταυτόχρονα τα ερωτήματα θα συρρικνώνονταν σε γενικές αρχές και σε ταυτολογικές διαπιστώσεις και συμπεράσματα. Όμως όποιος αγωνιά για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, όποιος συμμετέχει στα κινήματα που τον προϋποθέτουν και τα προϋποθέτει, οφείλει να διερευνήσει και να διευρύνει τα ερωτήματα αντί να τα συρρικνώνει, να τα γειώνει στη ζωή της κοινωνίας σε πραγματικό χρόνο αντι να τα απογειώνει σ΄ ένα α-χωρικό και α-χρονικό σύμπαν συρρικνώνοντας ταυτόχρονα την κοινωνική απεύθυνση.
Ας εστιάσουμε λοιπόν πάνω σε κάποια βασικά σημεία και επίδικα ενόψει των εκλογών με μια διαφορετική ματιά από την περιρρέουσα.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Όπως οι παροχές συνέθλιψαν τον κοινωνικό ιστό έτσι και ο ταχύς πλουτισμός με δανεικά απογείωσε και εξύμνησε την εξατομίκευση και την κατανάλωση χωνεύοντας κάθε συλλογική διεργασία. Αυτή η συνθήκη αναδιπλώθηκε και όταν ήρθε η απότομη αποστέρηση μετά την χρηματοπιστωτική κρίση, η κρίση χρέους επιχείρησε να συνθλίψει κάθε απόπειρα συλλογικής προσπάθειας, προτάσσοντας το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» σε ατομικό επίπεδο, αφήνοντας και αναθέτοντας τη συλλογική επίλυση των προβλημάτων στο κράτος και την κυβέρνηση.
Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της καταστροφής που επέφερε στο συλλογικό ο οικονομισμός, η κατανάλωση, και η εξατομίκευση. Αυτή η καταστροφή είναι πιο βαθιά από την επιφάνεια της οικονομικής καταστροφής γιατί για να αντιμετωπίσει κανείς αυτήν την τελευταία, σε επίπεδο κινήματος δεν υπάρχει άλλο καταφύγιο πέραν από την επάνοδο του συλλογικού σε όλα τα πεδία δράσης , αντίστασης και πρότασης εξόδου. Αυτή η κρίση αποδείχθηκε απείρως σπουδαιότερη από την οικονομική. Από τα χρόνια της κρίσης μέχρι σήμερα τόσο η αριστερά όσο και αρκετοί αναρχικοί βάλθηκαν σε έναν διαγκωνισμό αναλύσεων, ενστάσεων, ερμηνειών και αντιθέσεων μέσα στον κλειστό πυρήνα της οικονομίας προσπαθώντας να δώσουν απαντήσεις και να προβάλουν πολιτικές μιας κοστολογημένης αντίστασης και προοπτικής. Βλέπουν δηλαδή την οικονομία ως πηγή της δυστυχίας λόγω των πλουσίων και ως την ελπίδα της ευτυχίας λόγω εργατικής τάξης.
Παρ΄όλη λοιπόν την κρίση της «προόδου», την κρίση της ανάπτυξης, την κρίση της κατανάλωσης, την κρίση της εργασίας , την οικολογική κρίση, δεν μπόρεσαν ή δεν θέλησαν να αντιληφθούν πως πέρα από την κρίση του ΈΧΕΙΝ ως κρίση κατοχής, υπάρχει η κρίση του νοήματος ως κρίση του ΕΙΝΑΙ. Και εδώ η κρίση του ΕΧΕΙΝ ξαναεπιστρέφει προκειμένου να κλείσει ή να μπαλώσει με τα ρετάλια των οικονομικών αναλύσεων, τις τρύπες και τα ρήγματα που άνοιξαν τα κινήματα την τελευταία δεκαετία.
Η κυβερνώσα αριστερά ολοκληρωτικά υποταγμένη στον οικονομισμό από τη στιγμή που επέλεξε και μάλιστα με πάθος και ναρκισσισμό, να διαχειριστεί την οικονομία όχι μόνο δεν αποτέλεσε τη λύση αλλά πολύ γρήγορα έγινε μέρος του προβλήματος αντικαθιστώντας την τρόικα με τους θεσμούς και το χρέος με πλεόνασμα.
Όσο για μας η συμμετοχή μας στα κινήματα είναι ένας αγώνας ρηγμάτων στην οικονομική μονομέρεια και απελευθέρωσης καινούργιων νοημάτων και ταυτόχρονα μια διαφορετική αντίληψη του βίου. Π.χ στην κατειλημμένη ΕΡΤ και την ΒΙΟΜΕ πέρα από τα μισθολογικά και τα συνδικαλιστικά ξεπρόβαλε μια πραγματική απειλή για τις αγορές και το κράτος. Η άμεση δημοκρατία, ο κοινωνικός έλεγχος , η σύνδεσή τους με άλλα κινήματα, η κατάργηση της πυραμιδικής διευθυντικής οργάνωσης, η αλληλεγγύη συμμετοχικά και ισότιμα, ήταν αυτές οι παράμετροι μιας αντιεξουσιαστικής και αντι κυριαρχικής αυτοθέσμισης που απαντούσε συνάμα στο οικονομικό πρόβλημα πηδώντας έξω από τον κλειστό πυρήνα της οικονομίας.
Αντίστοιχα στη Χαλκιδική και στον Αχελώο και τώρα στα Γιάννενα με τα πετρέλαια τα νέα ρήγματα κατά της ανάπτυξης έρχονται και θα ξαναέρχεται με ένταση, βάζοντας στο κέντρο του αγώνα όχι το ισοζύγιο των ωφελειών και των ζημιών, αλλά την ίδια τη λογική των επενδύσεων, αμφισβητώντας τον πλούτο ως αξία καθεαυτή και καθαγιασμένη και συνάμα την εργασία που τον παράγει όσο και στα μεγέθη που τον παράγει. Για μας είναι η προσπάθεια ανάδυσης ενός νέου τρόπου ύπαρξης ενάντια στην αναπτυξιακή λογική που εξάντλησε τα όρια της φυσικής αυτορρύθμισης δραματοποιώντας την κυριαρχία της σε παγκόσμια κλίμακα αν αναλογιστούμε πως βρισκόμαστε στην απαρχή της κλιματικής αλλαγής.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Ένα μεγάλο πλήγμα που μας αφορά εδώ είναι η κριτική στο σύστημα από τους εντός των πυλών που ξεπερνούσε την αριστερή κριτική, πως δηλαδή αυτό το σύστημα ήταν ανίκανο να διασφαλίσει την εξάπλωση του πλούτου και την αύξησή του είτε πως δεν κατένειμε ισομερώς τους καρπούς της γνώσης και τα εμπορεύματα. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι η αύξηση είχε ένα φυσικό όριο και ο καπιταλισμός δεν ήταν διατεθειμένος να το σεβαστεί. Οι κριτικές πια επικεντρώνονταν στο γεγονός πως το σύστημα μεριμνεί μόνο για την αύξηση και πως ήταν ικανό να πραγματοποιήσει αν και εφόσον ήταν εφικτό μόνο την αύξηση. Αύξηση δεδομένου τύπου που συν επέφερε τεράστιες συνέπειες στον άνθρωπο και την κοινωνία. Οι κριτικές αυτές άρχισαν να επιδρούν πάνω στα κινήματα του 60-70 αλλά και στα άτομα και στις ομάδες που άρχισαν να εγκαταλείπουν την ποντικο-τρεχάλα της ιεραρχίας και της κατανάλωσης. Άρχισε να εγείρεται το ζήτημα του τιμήματος με το οποίο τα ανθρώπινα όντα και οι κοινότητες αγοράζουν την αύξηση. Το τίμημα αυτό περιελάμβανε μια σημαντική συνιστώσα που μέχρι τότε είχε αποσιωπηθεί και της οποίας οι συνέπειες δεν αφορούσαν τις παρούσες γενιές αλλά και τις μέλλουσες, δεν αφορούσαν ορισμένες περιοχές αλλά τον πλανήτη ολόκληρο. Επρόκειτο για τη μαζική και ίσως αμετάκλητη επισώρευση πληγμάτων που είχαν καταφερθεί εναντίον της γήινης βιόσφαιρας. Πλήγματα που απορρέουν από τις καταστροφικές συνέπειες της ξέφρενης εκβιομηχάνισης που συσσωρεύονται και δημιουργούν συνθήκες στραγγαλισμού και στραγγισμού του περιβάλλοντος με αποτελέσματα ορατά και απρόβλεπτα. Η καταστρεπτική χιονοστιβάδα που ξεπερνά κάθε δυνατότητα ελέγχου επιτάχυνε τις στροφές τη δεκαετία του 80 και μετά, με τον θατσερορηγκανισμό και εξακολουθεί να πατάει γκάζι μέχρι τις μέρες μας με την επέλαση των αγορών και την μετατροπή της Κίνας σε παγκόσμιο εργοστάσιο και παγκόσμια χαβούζα.
Οι αυταπάτες συνύπαρξης του πνεύματος του καπιταλισμού με την οικολογία ως μετασχηματισμός του συνόλου της κοινωνίας που επανανοηματοδοτεί την σχέση της με τη φύση, οφείλουν να διαλυθούν. Το νεφέλωμα του οικολογικού καπιταλισμού που στις μέρες μας προτάσσεται ως πράσινη ανάπτυξη κομίζει καινά δαιμόνια και κοιμίζει συνειδήσεις.
ΑΝΑΘΕΣΗ- Ο ΚΡΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ
Αφότου στέρεψαν τα ηρωικά κατορθώματα, η προγονοπληξία, η δόξα και η τιμή των πολέμων καθώς και οι μεγάλες ιδέες , βασικά στοιχεία του νοήματος με βάση το οποίο το εθνοκράτος εξαντλούσε την κυριαρχία του, παρέμεινε το κράτος ως ο ανώτατος αποδέκτης όλων των κοινωνικών τριγμών αφομοιώνοντας και ενσωματώνοντας τα. Σε αυτό φρόντισαν όλοι: σοσιαλιστικά κινήματα, κομμουνιστικά, αναρχικά, συνδικαλιστικά, οικολογικά, οι κοινωνικές τάξεις, οι κοινωνικές ομάδες, που εξαντλησαν το σύνολο της στρατηγικής τους στην δημιουργία πίεσης στον σύγχρονο ηγεμόνα, προκειμένου να κερδίσουν οτιδήποτε από το οικονομικό, κοινωνικό-δικαιωματικό ή πολιτισμικό υπερπροϊόν ωσάν όλα τα αγαθά να τα παράγει και να τα κατέχει το κράτος και ωσάν όλα τα αιτούμενα να οδηγούν στο βασίλειο της επιθυμίας. Αυτό είναι το σύγχρονο μπαγκράουντ της ανάθεσης των αποκάτω.
Το παιχνίδι της ανάθεσης που κορυφώνεται στις εκλογές από τη στιγμή που εμφιλοχώρησε στα κινήματα δεν δημιούργησε μόνο ψευδαισθήσεις αλλά συνοδεύτηκε με την αναστολή των αγώνων μιας μισερής κανονικότητας και την επιστροφή στο παραδοσιακό το οποίο δεν εμφανίζεται πια ως πηγαία και δυναμική σχέση, αλλά ως εργαλειοποιημένη σχέση μεταξύ κράτους, κυβέρνησης και ψηφοφόρων.
Ο Σύριζα χωρίς πολιτική και κοινωνική ατζέντα απέβαλε οριστικά την κινηματική του επιδερμίδα μόλις πάτησε το κόκκινο χαλί της εξουσίας αντάμα με τον Καμμένο και εν τέλει κατάφερε να καταληφθεί από το κράτος και όχι να το καταλάβει όπως ακριβώς έγινε και σε όσους στο παρελθόν επιχείρησαν με πολλούς τρόπους για το αντίστροφο. Μόλις προσγειώθηκε απ΄ την αμφιθεατρική πολιτική στις πραγματικές σχέσεις κυριαρχίας έβαλε την ουρά στα σκέλια όχι γιατί φοβήθηκε τους ισχυρούς του χρήματος αλλά γιατί φοβήθηκε τους δρόμους που άνοιγε το δημοψήφισμα του ΄15. Η αλήθεια είναι πως με ευκολία οδήγησε τα πράγματα ξανά στο τελευταίο ειρηνικό καταφύγιο του συστήματος τις εκλογές. Και το πέτυχε με ευκολία γιατί πολλοί προσδοκούσαν κοινοβουλευτικά οφέλη από το ΟΧΙ . Όσοι σύρθηκαν στο άρμα της ανάθεσης έδωσαν πόντους στο Σύριζα παρά του αφαίρεσαν.
Και το σημαντικότερο…
Ο Σύριζα ήταν αυτός που εκμηδένισε την ήδη ισχνή διαφοροποίηση από έναν κοινοβουλευτικό πολιτικό χώρο (αριστεράς) σε άλλο πολιτικό κοινοβουλευτικό χώρο (δεξιά). Η κυβερνησιμότητα και η διαχειρισιμότητα του υπάρχοντος και η ταυτόχρονη απουσία της πολιτικής μετατρέπουν τα κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς σε νευρώνες του εγκεφάλου του σύγχρονου λεβιάθαν, του κράτους ελέγχου και επιτήρησης.
Η κρίση εκπροσώπησης και ανάθεσης που αποτυπώνεται στις σχέσεις κομμάτων-οπαδών και ψηφοφόρων είναι πλέον οριακή με τα ποσοστά αποχής να ανεβαίνουν ραγδαία.
Η απρόσωπη διαμαρτυρία, ο «ο αλάλητος στεναγμός», η βουβή κραυγή ας γίνουν συνειδητή κραυγή των εξεγερμένων που κατακλύζουν όλο τον κόσμο διασπείροντας τον τρόμο για μια ζωή με νόημα.
ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ- ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ- ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ
Α Ν Τ Ι Ε Ξ Ο Υ Σ Ι ΑΣ Τ Ι Κ Η Κ Ι Ν Η Σ Η
