Για όλες τις Γκαϊνέ

0
325

Λάβαμε 05/07/2019

Για όλες τις Γκαϊνέ

Ως άνθρωποι, αλλά και ως λειτουργοί υγείας δε θα μπορούσαμε να μην πάρουμε θέση στο συμβάν που κόστισε τη ζωή της Γκαϊνέ Καζαρτζιάν, μιας γυναίκας μετανάστριας από την Αρμενία που το δίχως άλλο πάλευε για επιβίωση και αξιοπρέπεια.

Το συμβάν αυτό πέραν από τη θλιβερή ανθρώπινη πλευρά του, αναδεικνύει την ένδεια του κοινωνικού κράτους, την υποβάθμιση και τον ευτελισμό της ίδιας της αυταξίας της ζωής, όταν αυτή έρχεται αντιμέτωπη με τους ελεγκτικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Αλλά και τον ευτελισμό και τον κανιβαλισμό που αναδύεται με κάθε τέτοια αφορμή στα πλαίσια της κοινωνίας μας, βλέποντας αντανακλαστικά που εκφράζουν ρατσισμό, νομιμοφροσύνη ή ακόμη χειρότερα, προσβολή της μνήμης ενός ανθρώπου στα πλαίσια της προεκλογικής αντιπολίτευσης.

Ο θάνατος αυτής της γυναίκας, φέρνει για άλλη μια φορά στην επιφάνεια τα ελλείμματα και τις γκρίζες ζώνες που υπάρχουν στο σύστημα υγείας μας. Από τις τραγικές ελλείψεις σε κτιριακές υποδομές και υλικό εξοπλισμό, μέχρι τις παραπάνω από σημαντικές ελλείψεις σε προσωπικό που δε φτάνει σε καμία περίπτωση να καλύψει τις υπάρχουσες ανάγκες ούτε στο ελάχιστο. Το αντίκτυπο λοιπόν αυτής της παραμελημένης κατάστασης έρχονται να αντιμετωπίσουν εκατοντάδες ασθενείς που νοσηλεύονται και περιθάλπονται κάτω από ανεπαρκείς συνθήκες. Εκτός από τους λήπτες των υπηρεσιών υγείας, χιλιάδες λειτουργοί υγείας έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με τον κατακερματισμό του λειτουργήματος τους σε δικαιώματα και υποχρεώσεις από τις διάφορες βαθμίδες (ΠΕ/ΤΕ/ΔΕ)νοσηλευτών/τριων, επαγγελματική εξουθένωση λόγω του όγκου της δουλειάς και του ελλιπούς προσωπικού, αλλά και των προβλημάτων υγείας που εγείρονται από τα ωράρια και τις ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας στα νοσοκομεία.

Στο κενό αυτό υπάρχει και κερδοφορεί μια γκρίζα ζώνη εκμετάλλευσης και προώθησης αποκλειστικών νοσοκόμων από ιδιωτικές εταιρείες για να καλύψουν τα κενά στη φροντίδα των ασθενών στα δημόσια νοσοκομεία. Στο κενό αυτό, υπάρχουν και άνθρωποι τους οποίους η κρατική κωλυσιεργία και αναποτελεσματικότητα τους καθιστά και τους ορίζει ως παράνομους, οπότε και τους πετά εκτός συστήματος υγείας και φροντίδας και αφαίρεση κάθε δικαιώματος. Στο κενό αυτό, ιδιωτικές εταιρείες –δουλεμπορικά γραφεία και εργολάβοι, διαχειρίζονται φροντιστές, πουλούν σε υψηλές τιμές υπηρεσίες, ξεζουμίζοντας τις οικογένειες ασθενών που βρίσκονται σε ανάγκη, όπως συμβαίνει για παράδειγμα τις νύχτες. Στο κενό αυτό, δεκάδες άνθρωποι βρίσκουν έναν τρόπο να ζουν με αξιοπρέπεια δεχόμενοινα εργαστούν για μερικά ψευδο-εργόσημα σε πλαίσια ημιαπασχόλησης και επισφάλειας, σε καθεστώτα αδήλωτης εργασίας. Στο κενό αυτό καταλήγουν –δυστυχώς κυριολεκτικά- όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν τον τελευταίο τροχό της άμαξας, χάνοντας το πολυτιμότερο αγαθό, αυτό της ζωής.

Την αδυναμία του κράτους να προστατεύσει τα δικαιώματα των εργαζομένων στο σύστημα υγείας και των ασθενών την γνωρίζουμε και δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη. Εξάλλου αν δεν υπήρχε, δε θα άνθιζαν και τέτοιου είδους κυκλώματα μαύρης εργασίας. Δε μπορούμε όμως να πάψουμε να παλεύουμε για να μη γίνει η απώλεια συνήθεια μας. Για κάθε συνάδελφο, για κάθε άνθρωπο που παλεύει σε έναν κόσμο άδικο για τα αυτονόητα. Με την ευχή, να μη δούμε άλλα θύματα.

Αλληλέγγυοι Λειτουργοί Υγείας