Θεσσαλονίκη: Ανάληψη ευθύνης για εμπρησμούς

0
1340

Δηλώνουμε υπεύθυνα ότι είμαστε ανεύθυνα
μετακινούμαστε ανυπότακτα
δε λογαριαζόμαστε αργότερα

Ας παίξουμε λοιπόν

Η νύχτα πέφτει στη μητρόπολη.

Οι ρόλοι έχουν εμπεδωθεί καθώς ενώ έχει παρέλθει ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, η συνθήκη της καραντίνας δομεί μια καινούρια καθημερινότητα.

Μία καθημερινότητα η οποία επιτηρείται και ταυτόχρονα επιτηρεί.

Οι υπήκοοι κλείνονται σπίτια, ανοίγουν τις τηλεοράσεις τους για το βραδυνό πρόγραμμα. Ζήτημα αν δεν τις έκλεισαν όλη μέρα. Κάποιοι, αναπολώντας τις ένδοξες μέρες “ελευθερίας” τους παίρνουν θέσεις μάχης στο μπαλκόνι, είναι οι αυτεπάγγελτοι τοποτηρητές, αυτοί που ελέγχουν τι κινείται και τι όχι. Δεν αγναντεύουν απλά, θρέφουν τη δίψα για έλεγχο και αστυνομική επιθεώρηση των γειτονιών τους. Καταδότες, υπεύθυνοι πολίτες, νυκοκυραίοι, χουντολάγνοι, άνδρες με τα όλα τους, αποπνέουν τη δύσοσμη μιζέρια που πλανάται στην άδεια από άτομα και γεμάτη από μπάτσους πόλη.

Και φυσικά οι μπάτσοι είναι αυτοί που το ζουν για άλλη μία φορά πρωταγωνιστικά. Ξεχυμένοι στους δρόμους, περιφερόμενοι ως επιβλητικές υπάρξεις, σαρώνουν τις γειτονιές και υπερήφανα διεξάγουν ελέγχους. Πολλές φορές δε χρειάζεται καν να το κάνουν γιατί ακόμα κι αν δε σταματήσουν κάποιους οι οποίοι πέρασαν από δίπλα τους, αντλούν ένα μερίδιο ευχαρίστησης από τα αγχωμένα βλέμματα ή βήματά τους.

Η επιβαλλόμενη έγκλειστη καθημερινότητα που βιώνουμε εδώ και πάνω από ένα μήνα έχει γεννήσει σε όλα μας πρωτόγνωρα συναισθήματα. Πράγματα που πριν φάνταζαν δυστοπικά (δήλωση μετακίνησης, επιτήρηση του κοινωνικού πεδίου με στρατιωτικούς όρους, μπάτσοι στους δρόμους, drones) τώρα αποτελούν πραγματικότητα ενώ άλλα (πορείες αφισοκολλήσεις, συγκεντρώσεις) ποινικοποιούνται.

Το μίσος για την κυριαρχία και το εξουσιαστικό οικοδόμημα εντός του οποίοι ζούμε, δεν μπαίνει σε παύση. Νέες πρακτικές χρειάζεται να επινοηθούν από εμάς τόσο για την κατάκτηση των προ-αυτονόητων όσο και για τη συνέχεια δημιουργίας ανοιχτών πληγών και ρωγμών στο υπάρχον. Προσπαθούμε, το ένα δίπλα στο άλλο, να μη μας κυριεύει ο φόβος από όπου κι αν πηγάζει. Βρίσκουμε στόχους να επιτεθούμε για να μην πεθάνουμε από την πλήξη ή μπροστά από κάποια οθόνη και ταυτόχρονα να προκαλούμε συνένοχα κρυφά χαμόγελα στα συντρόφια μας.

Και πότε άραγε τελειώνει όλο αυτό;

Μάλλον όποτε το ορίσουν αυτοί που στήνουν το έννομο παιχνίδι.

Πότε θρυμματίζεται;

Όταν κάποια στην άσκοπη βόλτα τους επιλέξουν να έχουν μαζί τους μερικά εύφλεκτα υλικά.

Λίγη φωτιά αναταράσσει τους κανόνες, αναταράσσει και όσους τους θέτουν, γιατί όπως φαίνεται δεν είναι όλα διατεθειμένα να υπακούσουν ούτε να υποταχθούν. Και ίσως αυτή η φωτιά να είναι το πιο θεραπευτικό στοιχείο που μπορεί να διοχετευτεί στους δρόμους της πόλης – φαντάσματος και στα μάτια των θλιμμένων και οριακά άψυχων ατόμων που την απαρτίζουν.

Την Παρασκευή 10/04 πυρπολήσαμε δύο οχήματα των ΕΛΤΑ στην οδό Παπαναστασίου απέναντι από το Ιπποκράτειο.

Την Τετάρτη 15/04 τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό σε όχημα εταιρείας security στις Συκιές.

Στέλνουμε ένα σινιάλο αλληλεγγύης σε όσα, μέσα στη συνθήκη του εγκλεισμού, πλήττονται ακόμα πιο άμεσα από το καθεστώς εξαίρεσης και παρ’ όλα αυτά συνεχίζουν να έχουν μια αξιοπρεπή και αγωνιστική στάση.

Τους εμπρηστικούς μας χαιρετισμούς σε όσα εξεγείρονται στα κέντρα κράτησης μεταναστ(ρι)ών, σε όσα, μέσα στα κολαστήρια της χώρας, δέχτηκαν εκδικητικές μεταγωγές ή καταστασταλτικές έρευνες στα κελιά τους από τα διάφορα σκουπίδια της ΕΛ.ΑΣ.

Με τη χαρά και την ηδονή της καταστροφής να ξεχειλίζουν από τα μάτια μας δηλώνουμε ότι τίποτα δε θα παραμείνει αναπάντητο, θα επιστρέψουμε οπλισμένα με ακόμη περισσότερη οργή, ακόμη πιο λυσσασμένα και επικίνδυνα.

Από την Κόρινθο ως το Μαλανδρίνο, τη Θήβα, το Δομοκό και το Παρανέστι έως την Κέρκυρα, τον Κορυδαλλό, τα Χανιά και τα Γρεβενά ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ / ΚΛΟΥΒΙΑ.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΑ, ΝΑ ΣΠΕΙΡΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

διαρκώς ρευστή συνένωση