Κάτω από την άσφαλτο… η παραλία όλο μικραίνει…
(παραλλαγμένο σύνθημα του Μάη του ’68)
Και να που ήρθε η ώρα να μιλήσουμε κι εμείς ουσιαστικά μετά από ένα χρόνο και κάτι σιωπής. Και καλώς να μιλάμε, όταν έχουμε κάτι να πούμε…
Το Α/Α web radio Ραδιοφράγματα είναι και πάλι σε λειτουργία· στο σύνολό του, καθώς ένα μέσο αντιπληροφόρησης δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Μετά από πολλές και διάφορες εσωτερικές κι εξωτερικές διεργασίες , υπό τη διαχείριση νέας συνέλευσης και την ευθύνη που τη διακατέχει σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, επανέρχεται για να συνεχίσει να βάζει το δικό του λιθαράκι στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό αγώνα.
Μερικά απαραίτητα που οφείλουμε να πούμε για το διάστημα που μεσολάβησε είναι γύρω από τον οικονομικό απολογισμό, τις καμπάνιες και το νέο υλικό/τεχνικό εξοπλισμό αλλά και τις διεργασίες βελτίωσης του μέσου. Συγκεκριμένα:
1) Όσον αφορά τον οικονομικό απολογισμό: Στο ήδη υπάρχον ταμείο προστέθηκαν τα έσοδα του live του Μαρτίου. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων δόθηκε σε αγορές μηχανημάτων/εργαλείων για την αναβάθμιση του σταθμού κι ένα μικρότερο σε οικονομική ενίσχυση συντροφικών εγχειρημάτων κι αναγκών. Το νέο υπόλοιπο με όποια νέα έσοδα θα διατεθεί για ανάλογους σκοπούς.
2) Πέραν της καμπάνιας “Ένα παιχνίδι για κάθε παιδί” (για την οποία υπήρξαν ανακοινώσεις), ολοκληρώθηκε κι η καμπάνια του ταμείου αλληλεγγύης πολιτικών κρατουμένων – όσον αφορά το σκέλος της οικονομικής ενίσχυσης των αιχμάλωτων συντρόφων/ισσών – και πλέον τα εναπομείναντα κομμάτια του αντίστοιχου υλικού διατίθενται σε διάφορα σημεία στην Αθήνα/Αττική και στον ελλαδικό χώρο προς οικονομική ενίσχυση των Ραδιοφραγμάτων. Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε την επιπρόσθετη οικονομική ενίσχυση της καμπάνιας για τις φυλακές από το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Χανίων, το οποίο κι ευχαριστούμε δημόσια πλέον. Τα ακριβή στοιχεία περί όλων αυτών υπάρχουν στο εσωτερικό του μέσου προς χάριν της διαφάνειας των πεπραγμένων και διαδικασιών αλλά δεν κοινοποιούνται για ευνόητους λόγους.
3) Σχετικά με τον εξοπλισμό και τη δουλειά που είναι στα σκαριά: Έγινε συντήρηση του υπάρχοντος εξοπλισμού, απόκτηση νέου, ενώ μένει η αναδιαμόρφωση του blog για την οποία δουλεύουμε και θα ολοκληρωθεί εν καιρώ.
Δεν έχει σημασία να αναφερθούμε περαιτέρω σε οτιδήποτε· τα δημόσια κείμενά μας είναι ξεκάθαρα και διαθέσιμα για όποιον/α ενδιαφέρεται. Θα αρκεστούμε σε ένα μεγάλο ‘ευχαριστούμε’ σε όλα αυτά τα συντρόφια και τα υποκείμενα που στάθηκαν στα δύσκολα και μαζί τα καταφέραμε και συνεχίζουμε. Την αγάπη μας.
Αντί προλόγου
– Τι είχαμε, τι χάσαμε;
– Ένα κίνημα, μια αυταπάτη.
Τα τελευταία χρόνια, αυτό που ονομάζουμε “χώρο” (ουδείς λόγος για κίνημα) περνάει από τη δική του ζώνη υπαρξιακής κρίσης. Συνέβησαν πολλά· είδαμε συντρόφια να συγκρούονται, ν’ αποχωρούν, ν’ (αυτο/)απομονώνονται, να μεταλλάσσονται. Είδαμε άλλα να χάνονται, να έρχονται και μη βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Ακούσαμε προτάγματα να αντικαθιστώνται με “συνθήματα εκτάκτου ανάγκης” λόγω συγκυριών.
“Είπαμε πως είμαστε νικητές και διαπράξαμε ένα ανιαρό λάθος, είπαμε πως είμαστε νικημένοι και διαπράξαμε ένα σπαραχτικό λάθος.” [1]
Η πρόσφατη εμπειρία της πρώτης φοράς αριστεράς απέδειξε στην πράξη πως το κράτος συνεχίζεται, ενώ το μόνο που αλλάζει είναι η στρατηγική διαχείρισης. Η διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ σε συσχετισμό με την κρίση αξιών που ορίζει την κοινωνία κι οξύνεται σε χαλεπούς καιρούς δεν υπήρχε περίπτωση να μην επηρεάσει το συγκεκριμένο πεδίο, καθώς αποτελούμε σάρκα από τη σάρκα της· με τη διαφορά πως εμείς (υποτίθεται) ερχόμαστε σε ευθεία σύγκρουση με όλα αυτά. Δε μιλάμε με όρους τελειότητας. Προφανώς, τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ιδανικά. Προφανώς, υπήρξαν και κάποιοι/ες που στάθηκαν αξιοπρεπώς και τώρα. Ωστόσο, επιμένουμε στην αυτο-κριτική, ως αναπόσπαστη προϋπόθεση για την εξέλιξη της δικής μας ανατρεπτικής θεωρίας και πράξης και στην κοινωνική κριτική, ως το αμέσως επόμενο σημείο άμεσης δραστηριοποίησής μας. Με δεδομένη πάντα την πρωταρχική εχθρότητα σε κράτος, κεφάλαιο και τον κόσμο της εξουσίας, των οποίων οι θέσεις, ιδέες και πρακτικές είναι γνωστές κι αναλλοίωτες αλλά εξελικτικά προσαρμοσμένες στο χρόνο και σε κάθε πτυχή της ζωής. Αν αυτοί/ές τους/ις οποίους/ες αντιμαχόμαστε έχουν μια φορά ευθύνη για τη θέση που άρπαξαν ή τους μοιράστηκε κι αποδέχτηκαν αδιαμαρτύρητα, εμείς έχουμε δυο για τη θέση που επιλέξαμε.
Θα σταθούμε ενδεικτικά σε μερικά ζητήματα που πρωταγωνίστησαν σε αυτό το διάστημα ή αλλιώς, καιρός να αναμετρηθούμε με τις άβολες αλήθειες…
«Έχουμε φτάσει στο σημείο πολλοί να εξυμνούν στους συντρόφους τα ίδια πράγματα που καταδικάζουν στους αστούς, και φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη είναι καλή ή κακή είναι το αν αυτός που την έκανε δηλώνει αναρχικός ή όχι. Πολλά σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικά, και τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια, πολλοί λόγοι έχουν φέρει κοντά μας ανθρώπους που κατά βάθος αδιαφορούν για την αναρχία και για όσα ξεπερνούν τα στενά τους ατομικά συμφέροντα.»[2]
Ι. Αποπολιτικοποίηση & Διάσπαση
Η εξέγερση του 2008 έφερε στο προσκήνιο νέες δυνατότητες και προοπτικές. Για μια περίοδο, φάνηκαν ορίζοντες και γαλουχήθηκαν θεωρητικά και πρακτικά πεποιθήσεις που κάθε άλλο παρά λησμονημένες είναι. Τι επακολούθησε; Με ποιους τρόπους κράτος-παρακράτος κατάφεραν να στείλουν το εξεγερμένο πλήθος πίσω στους καναπέδες με ενοχές; Πώς διαχειριστήκαμε τα τεκταινόμενα; Καμιά διαδικασία ανατροφοδότησης.
Έπειτα, η έλευση των προσφύγων σήμανε μια εποχή κατά την οποία κρίθηκαν τα όριά μας. Οι αναρχικοί/ές ήταν από την πρώτη στιγμή στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης κι αλληλεγγύης. Χωρίς να υποτιμούμε τις προσπάθειες που έγιναν – μέρος των οποίων υπήρξαμε κι εμείς ποικιλοτρόπως -, αντιπαρατεθήκαμε με την αριστερή διαχείριση που εισέβαλε στους χώρους της αυτο-οργάνωσης μέσω υποστηρικτών του δικαιωματισμού, ανθρωπιστών και Μ.Κ.Ο. Ελάχιστες πέτυχαν. Οι υπόλοιπες υποδουλώθηκαν στην “ουδέτερη στάση προκειμένου να πετύχουνε το σκοπό τους”, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να γεμίσουνε τις τσέπες τους εις βάρος – πολλές φορές – των ξεριζωμένων του κόσμου. Τα αναρχικά ιδεώδη παραγκωνίστηκαν για να διαδεχτούν συμπεριφορές κι αναγνώσεις “περισσότερο κοινωνικά αποδεκτές” ή “θρησκόληπτες”, με βάση “τις ιδιαιτερότητες των πρωταγωνιστών”. Βέβαια, οι πρωταγωνιστές δεν ερωτήθηκαν ποτέ από τους κομπάρσους πρώτης τάξης κι όσοι τόλμησαν να τους αμφισβητήσουν εκδιώχθηκαν εμμέσως πλην σαφώς, γιατί το έργο δε θα είχε τα επιθυμητά έσοδα. Έτσι, είδαμε να ανθίζει άλλο ένα εμπόριο κάτω από την εικόνα της παραδειγματικής επιτυχίας ή του υποδειγματικού ευτελισμού υπό τη στήριξη των αρχόντων και την απόλυτη συναίνεση των υπαλλήλων τους. Εμπόριο ελπίδας που όλοι γνωρίζουμε ποια τροπή πήρε και πώς συνεχίζεται…
Η αριστεροποιητική λαίλαπα που διαπέρασε τον χώρο, εγκαθιδρύοντας κι ενδυναμώνοντας τάσεις που ακόμα και σε μικροεπίπεδο κανένα κοινό δεν έχουν με την αναρχία, επέφερε μια κατάσταση, όπου έπρεπε να αποδειχθούν τα άλλοτε αυτονόητα. Οι “αναρχο-συνθέσεις” πήραν τη σκυτάλη και δημιούργησαν ακόμα μεγαλύτερα εκτρώματα. Λίγος φιλελευθερισμός, λίγο απολιτίκ, λίγοι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί, λίγος μικροαστισμός… πολιτικές ταυτότητας, ινφλουέσινγκ, προσωποκεντρισμός, ένσημα παλαιότητας, κλίκες, ασυνέπειες/αναθέσεις… κώδικες συμπεριφοράς, ενδυμασίας, ομιλίας, μπόλικη τρικυμία εν κρανίω.
Κατανοώντας την ανάγκη ύπαρξης κινημάτων που αφορούν ευαίσθητες θεματικές (π.χ. σεξισμός, σπισισμός κ.λπ.) λόγω της παρούσας κατάστασης, αναρωτιόμαστε αν είναι καλό και μέχρι πού τα στηρίζουμε; Ή καλύτερα πώς θα πρέπει να εξαλείψουμε την ανάγκη ύπαρξής τους· δηλαδή, τι ακριβώς θα πρέπει να δουλέψουμε σαν άτομα ή χώρος, ώστε να επανέλθουμε στο “αναρχία” χωρίς “απαραίτητα συνοδευτικά επίθετα/ουσιαστικά”.
Και για να μιλήσουμε απλά και κατανοητά: Η αναρχία – ιδανικά – ενέχει αυτόματα όλα τα αντί- , ενώ κάθε αντι- διασπά την ολότητά της με τα ανάλογα αρνητικά αποτελέσματα. Η θεωρία της υπάρχει, η πράξη της υπάρχει. Εξελίσσονται και διαχέονται παρά τις παθογένειες, ευτυχώς. Η πολυμορφία του αγώνα είναι αυτό που πάντα την έκανε να δίνει παντού το παρόν μέσα από “μικρότερες ή μεγαλύτερες, φανερές ή αφανείς” δράσεις, ενώ για την ηθική και το αξιακό της πλαίσιο έχουν μιλήσει άλλοι πολύ πιο πριν και καλύτερα από εμάς. Η πολυτασικότητα , ωστόσο, ενέχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ δυσχέρειας της κατανόηση της ουσίας της και της ενδυνάμωσης του αγώνα και αλληλοσεβασμού μεταξύ των διαφόρων πλευρών (πεδίο στο οποίο δεν υπήρξε ιδιαίτερη επιτυχία).
Το ερώτημα, λοιπόν, παραμένει: Πόσο δυνάμεθα να προσπαθήσουμε στην ουσία να αγωνιστούμε λίγο μέσω της αναρχίας και γι’αυτήν;
ΙΙ. Κοινωνικός ή ταξικός πόλεμος
Η μαρξιστική αντίληψη περί ταξικού πολέμου επικράτησε. Βέβαια, αγνοείται η ταξική/εργατική συνείδηση στον καπιταλιστικό κόσμο του 2019 – από το πριν και για το από εδώ και πέρα. Η ανισορροπία της κοινωνικής πυραμίδας, έργο ατόμων που φαίνεται να τον διάβασαν καλύτερα από τους ομοϊδεάτες συνεχιστές του που ακόμα μιλούν με όρους του 1800, λέει πως μπορείς να γίνεις πλέον ό,τι θες· με σκληρή δουλειά και πλήρη απώλεια της φυσικής σου υπόστασης. Άρα;
“Τα πράγματα πλέον είναι περισσότερο ξεκάθαρα από ποτέ. Φαίνεται πως ο μόνος τρόπος για να προσεγγιστεί το «επαναστατικό υποκείμενο» (βλ. Προλεταριάτο, όχι το «επικίνδυνο» που περιγράφει ο Στίρνερ, αλλά το χαριτωμένο της εργασίας και της εθελοδουλίας) από τους κοινωνικούς είναι οι τελευταίοι να ταυτιστούν τώρα περισσότερο από ποτέ με τον εργατισμό και την τάξη. Εποχή επιστροφής στη μήτρα, λοιπόν.”[3]
Ο κοινωνικός πόλεμος φαίνεται να αντικατοπτρίζει πολύ καλύτερα τη συνθήκη του σήμερα. Μέσα σε αυτόν πολεμάμε κάθε εχθρό της ζωής και της ελευθερίας· από τον κακοποιητή της διπλανής πόρτας – π.χ. τον άνδρα που σακατεύει τη σύζυγο και τα παιδιά του, τη γυναίκα που εκδίδει τα παιδιά της ή σιωπά στην κακοποίησή τους, τον αγρότη που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνο για την κρατική αποζημίωση/επιχορήγηση, τον εργάτη/υπάλληλο που θα γλείψει/ρουφιανέψει στέλνοντας στο διάολο κάποιους άλλους για τη δική του ανέλιξη κ.ο.κ. – μέχρι τον μεγαλύτερο κεφαλαιοκράτη του κόσμου. Δεν πιστεύουμε στη συλλογική ευθύνη παρά την ατομική. Βέβαια, πολλές ατομικές κάνουν τη συλλογική. Στο καζάνι της κοινωνίας, λοιπόν, η δεύτερη (ατομική) ισοπεδώνεται κι όμως κάνει τις μεγαλύτερες διαφορές. Δεν πιστεύουμε σε ήρωες παρά σε μαχητές, οι οποίοι στην καθημερινότητα στέκονται όρθιοι σε κάθε μετερίζι της βίαιης ρουτίνας, της αποκτηνωμένης ωρολογιακής ροής, του τεχνο-βιομηχανικού ορυμαγδού. Ίσως να είναι ασύμφορο να αποδεχτούμε πως οι απέναντι είναι πολλοί περισσότεροι. Η θυματοποίηση τρίτων ή κι ημών των ίδιων, ωστόσο, δεν αποτελεί λύση. Αποτελεί αδιέξοδο. Κι είναι πια γελοίο κι αυτοκτονικό να τριγυρνάμε σε αδιέξοδα. Είναι άδικη δε η εξίσωση των “εθελόδουλων” με τους “επικίνδυνους”, εφόσον τους κατατάσσουμε στην ίδια βαθμίδα της κοινωνικής κλίμακας· διαφορετικές μεταβλητές, διαφορετικά στοιχεία στο σύνολο. Μπορούμε να κυνηγούμε τις συνθήκες καταντώντας γραφικοί ή να τις κοιτάμε κατάματα και να τις ξεπερνάμε. Να τις περιμένουμε και να βρισκόμαστε βήματα μπροστά για τη δική μας υπόθεση.
ΙΙΙ. Περί Κανιβαλισμού
Μια λέξη που έχει χρησιμοποιηθεί ανυπόστατα κατά κόρον. Το “Βία στη βία της εξουσίας” ή “Το δίκιο το έχουν οι εξεγερμένοι”, τα αντι-κρατικά συνθήματα και νοήματα αποκρύφτηκαν έως λοιδορήθηκαν προς χάριν του λαϊκισμού ή λόγω της ημι-α/μάθειας. Σωρεία σχολίων και κριτικών σε δημόσιο επίπεδο για την φθορά του υλικο-τεχνικού πολιτισμού, ο οποίος επιβάλλει μόνο θάνατο. Σωρεία εμπαθών κι υστερόβουλων λογυδρίων που το μόνο που κατάφεραν είναι να εκθέτουν γενικά το χώρο ή ειδικά άτομα κι εγχειρήματα στον “κοινό, μεγαλύτερο εχθρό”. Η ουσιαστική κριτική αντικαταστάθηκε με αμετροέπεια και ρηχότητα κατά τις αντίστοιχες πολιτικάντικες/οπορτουνιστικές ανάγκες.
Φαίνεται πια πως όλα αξιώνουν διάλυσης. Ποιος, αλήθεια, πιστεύει πως με τις σημερινές πεποιθήσεις/συνήθειες μπορούν να δημιουργηθούν άλλες-διαφορετικές κοινωνίες/κοινότητες;
Παράλληλα, νέα είδωλα δημιουργούνταν, νέες προοπτικές καλλιεργούνταν. Επιλεκτική μνήμη, επιλεκτική αλληλεγγύη, επιλεκτικά όλα. Νέοι νόμοι περί “αναρχισμού” κι ορθότητας. Κι αν η αναρχία έγινε για κάποιους ένας ακόμα “-ισμός” κι ένα ακόμα σύστημα, να μας επιτρέψετε να απέχουμε από την φαρσοκωμωδία τούτη. Το αλφάδι που ξεφεύγει από τον κύκλο ομολογεί ακριβώς αυτό· πως πάνω απ’όλα δε χωράμε σε συνταγιές και καλούπια. Ο κύριος “κανόνας” είναι η εντροπία· αυτό το νήμα της ξεπερασμένης μας ζωής που εξαρτάται από χιλιάδες απρόβλεπτες πιθανότητες. Ένωσης, σύγκρουσης, διασταύρωσης, αρχής και τέλους. Ακροβατώντας μεταξύ τους ανακαλύπτουμε συνεχώς, αναθεωρούμε διαρκώς. Έτσι, διαλύουμε το γνώριμο κι όσα για τυχαίους λόγους δεν είμαστε και μπορεί πανεύκολα να γίνουμε. Πέραν των “μίνιμουμ δεδομένων”, λοιπόν, τα υπόλοιπα υπόκεινται στη θεωρία της σχετικότητας, καθώς οι αριθμοί κι οι αλγόριθμοι δεν ήταν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Παρόλα αυτά, κάποιοι/ες λίγοι/ες, βρίσκονται ακόμα τριγύρω. Με τη νέα κυβέρνηση να παραλαμβάνει τη σκυτάλη μιας ισοπεδωμένης επικράτειας, της οποίας η κοινωνία ζέχνει απάθεια κι αδιαφορία, ο αέρας μοιρολογεί τον ατελείωτο πόνο των θνητών (ανθρώπινων και μη όντων), η γη κινδυνεύει με περαιτέρω λεηλασία, το νερό αναβλύζει θυμωμένο υπό τον θρήνο του θανάτου που κατάπιε. Κι εντείνει έναν πόλεμο που ποτέ δε σταμάτησε, ασχέτως του τρόπου που συγκαλύφθηκε.
“Κι τώρα εμείς, τι κάνουμε;” είναι ένα ερώτημα που λαμβάνουμε όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό. Σίγουρα παραμένουμε, επιμένουμε, αγωνιζόμαστε με κάθε τρόπο και μέσο. Φυσικά, αμυνόμαστε στις αλλοτριωτικές ορέξεις της γυάλινης πραγματικότητας, επιτιθέμεθα στην τρωτή αρένα του ολοκληρωτισμού, αρνούμαστε τους ρόλους που μας επιβλήθηκαν και προχωράμε.
Ο ρεαλισμός είναι γροθιά στο πλευρό. Παθαίνεις ανακοπή ή σοκ, κι αν έχεις την τύχη να επανέλθεις πλήρως είσαι πιο ζωηρός από ποτέ. Αυτά τα λίγα, τυφλά δευτερόλεπτα της ζωής είναι η αφύπνιση. Χάνεις κάτι, για να καταλάβεις πως τίποτα δεν είναι υπό έλεγχο και πως μπορεί πράγματι η μάχη να είναι μάταιη, μα παράλληλα ό,τι πιο όμορφο και αξιόλογο, για να ξεκλειδώσεις το χρονοντούλαπο της συνείδησής σου προς το τελειότερο απ’όλα τα όνειρα που τόλμησε να κάνει ο άνθρωπος. Την αδιαπραγμάτευτη ελευθερία, την απόλυτη ισοτιμία, τον ανεξίτηλο σεβασμό προς κάθε μορφή ζωής. Την αγάπη για τον εαυτό σου προκειμένου να την διαχύσεις ανιδιοτελώς και στο σύνολο. Η αναρχία ως μονοπάτι είναι σίγουρα περιπετειώδες και διόλου βαρετό· το αν την κοιτάμε ή διανύουμε ως ατραπό ή δρόμο είναι αρχικά προσωπικό στοίχημα. Κάπως έτσι, κυνηγημένοι/ες από το γνωστό, κυνηγούμε το άγνωστο και σίγουρα έτσι, εμείς δε χάνουμε ποτέ· κλείνουμε κι ανοίγουμε κεφάλαια.
Σχετικά με το εγχείρημα
Ι. “Κοινωνικά δίκτυα”
Η σελίδα του σταθμού στο facebook ήταν για το διάστημα, κατά το οποίο δε λειτουργούσε ο σταθμός, το κυρίως – ή μοναδικό για κάποιους/ες- σημείο κατατεθέν. Έγινε εργασία, την οποία κρατάμε κι αναπτύσσουμε. Αντιλαμβανόμενοι/ες τον κόσμο ως ένα σύνολο και τα πολιτικά/κοινωνικά/πολιτισμικά/φυσικά στοιχεία που τον αποτελούν ως μια αλυσίδα, παραθέτουμε διαφόρων ειδών θεματικές από τη σκοπιά της αντιπληροφόρησης. Ψάχνουμε, πειραματιζόμαστε, μαθαίνουμε, κάνουμε λάθη ή σωστά, ερχόμαστε σε επαφή με δεδομένα/άτομα/εγχειρήματα ανταλλάσσοντας εμπειρίες, εναποθέτουμε τις πινελιές μας. Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουμε σε μια διαδικασία που ποτέ δε σταματά, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κι εποικοδομητική.
Πλέον, λειτουργεί το σύνολο των σελίδων του σταθμού στα κοινωνικά δίκτυα.
Το μοναδικό σημείο στο οποίο θα θέλαμε να σταθούμε είναι η ασφάλεια των επικοινωνιών. Κι είναι πολύ σημαντικό ζήτημα κατά το πώς πάνε τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Φυσικά και δεν πρόκειται για κάτι νέο. Ίσως είναι, όμως, η ώρα να δώσουμε λίγη παραπάνω σημασία και στα μέρη μας. Εμείς, ως συνέλευση του εγχειρήματος, έχουμε αποφασίσει προπολλού πού στεκόμαστε και παίρνουμε το σύνολο της ευθύνης όσων αναπαράγουμε. Επιπροσθέτως, η εχεμύθεια κι η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη. Οπότε, το ζήτημα πλέον είναι στο κατά πόσο γνωρίζει το κοινό που την ακολουθεί το “επιμέρους ρίσκο”, ώστε να επιλέξει και το είδος της επαφής.
Το e-mail του σταθμού αποτελεί την ιδανική λύση για καταγγελίες, ευαίσθητες ενημερώσεις, εικόνες και βίντεο. Η χρηστικότητά αυτού του μέσου δεν είναι τόσο άμεση ή ευέλικτη. Από την άλλη, είναι ο πιο ασφαλής τρόπος σε σχέση με τα υπόλοιπα (και με το τηλέφωνο). Επίσης, υπάρχουν και εφαρμογές (π.χ. signal, wire) για όλων των ειδών τις επικοινωνίες. Τελικά, η απόφαση είναι του κάθε ατόμου και γνωρίζοντας τα παραπάνω επιλέγει.
ΙΙ. Στοχοθεσία
Θεωρούμε το μέσο ως εργαλείο του α/α χώρου. Η διάχυση της αντίστοιχης θεωρίας και πράξης είναι ο μόνος στόχος μας. Όπως, κι η “διασπορά μικροβίων” προς χάριν της αταξίας. Αυτό δε σημαίνει πως δε στεκόμαστε κριτικά απέναντι στα κακώς κείμενα ή δεν παίρνουμε θέση, όταν κι όπου χρειάζεται. Την ίδια στιγμή, παίρνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί στο εδώ και τώρα μέσω διαδικασιών που προάγουν τη συντροφικότητα και την ουσιαστική συζήτηση ή λύση.
Η ροή του σταθμού τρέχει 24/7, ενώ τα περί προγράμματος είναι ανακοινωμένα στο blog σε γενικό επίπεδο και θα υπάρχουν ενημερώσεις στις σελίδες των social media επί του ειδικού της καθημερινότητας.
Λαμβάνοντας αποφάσεις οριζόντια κι αντι-ιεραρχικά, ως αυτο-οργανωμένο εγχείρημα, δίνουμε μεγάλη σημασία στην κουλτούρα που αναπαράγουμε για κάθε πτυχή της πραγματικότητας και των εργαλείων της. Η ανταλλαγή υλικού, η ποιοτική αλληλεπίδραση, η ενεργή και πολυεπίπεδη συμμετοχή αποτελούν ζητούμενα για εμάς. Αρνούμενοι/ες τις πρακτικές επικλήσεων στην αυθεντία ή στο συναίσθημα στηρίζουμε έμπρακτα τα πιστεύω μας κι ό,τι συνεπάγεται αυτών.
Θεωρούμε τις τέχνες πολύ βασικό κομμάτι της ψυχαγωγίας του ατόμου. Εστιάζουμε σε συντροφικές/φιλικές προσπάθειες και στην αντι-εμπορευματοποίηση, στην DIY κουλτούρα ως μέσο απελευθέρωσης κι ανυπακοής.
Η αλληλεγγύη, ως όπλο, κατέχει μείζονα σημασία για εμάς. Οι καμπάνιες του σταθμού θα συνεχιστούν, η στήριξη μας σε αντίστοιχες προσπάθειες είναι δεδομένη, ενώ η παρουσία μας ανυποχώρητη – υπό οποιαδήποτε μορφή- στο πλευρό όσων αγωνίζονται για χειραφέτηση, ζωή κι ελευθερία, ενάντια σε κράτος-κεφάλαιο-κοινωνία του θεάματος και “σημεία των καιρών”, ενάντια στον σύγχρονο απολυταρχισμό.
Τέλος, ενάντια στην προκατασκευασμένη είδηση και την φιλτραρισμένη γνώση, προτάσσουμε, στηρίζουμε και προωθούμε την αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση από τα ελεύθερα κι αυτο-οργανωμένα μέσα κι εγχειρήματα και την αυτο-μόρφωση. Η αντι-πληροφόρηση είναι όπλο, είθε να ξαναγίνει και κίνδυνος.
ΙΙΙ. Προβληματισμοί
Η κυριαρχία, λοιπόν, με τους αντίστοιχους κατά τόπους διαχειριστές της επιδεικνύει για άλλη μια φορά ιστορικά την ισχύ της. Με ευθεία επίθεση ενάντια σε γη, ανθρώπινα και μη ζώα κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: σπέρνει το θάνατο, πνευματικά-ψυχικά-σωματικά. Ποια είναι η θέση της αναρχίας, επομένως, στο τέλος των καιρών; Ποια είναι η θέση των εξεγερμένων κατά την εποχή που όλα έχουν υποπέσει σε μια διαδικασία αναθεωρητισμού κι απόλυτης σύγχυσης;
Όσα αναγράφονται παραπάνω αποτελούν ένα μικρό μέρος της δικής μας ερμηνείας στα πεπραγμένα και ισχύοντα μετά από συνεχείς διαδικασίες ανάλυσης κι ανατροφοδότησης – τόσο μεταξύ μας όσο και με συντρόφια που διακατέχονται από ανάλογους διαόλους. Αποδίδουμε με ειλικρίνεια κι ευθύτητα την οπτική μας σε αυτά. Αντιλαμβανόμαστε την περιπλοκότητα των ζητημάτων – ως εκεί που δυνάμεθα -, χωρίς εκπτώσεις και θεωρίες/πρακτικές που ανήκουν σε άλλους πολιτικούς χώρους. Δε θέλουμε να ενώσουμε ούτε να πολώσουμε. Θέλουμε απλά να δηλώσουμε πως το σπάσιμο του μικρόκοσμου (στον οποίο αυτο-εγκλωβιστήκαμε) είναι αναγκαίο, ενώ μια ακόμα κοινωνία του θεάματος είναι περιττή έως σιχαμερή στους κύκλους που κινούμαστε και συμμετέχουμε.
Εξάλλου, δεν πρόκειται για ένα ανοιχτό κάλεσμα αλλά για ένα μυστικό σφύριγμα σε αυτές τις ψυχές που αισθάνονται την ασημαντότητά τις μπροστά στο μεγαλείο του συμπαντικού χάους και το μεγαλείο τους μπροστά στην ασημαντότητα της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης…
“Ανακετεμένες στην ευωδία και τη δυσωδία” είτε συναντιούνται είτε όχι γνωρίζουν πως μόνο ως προβοκάτορες της κοινωνικής ειρήνης, ως αμφισβητίες καθετί γνωστού, ως άνομοι κι ανήμεροι μπορούν να ζήσουν. Κι είναι περισσότερες απ’όσες νομίζουμε εκεί έξω…
Αντί επιλόγου
“Τελικά ο νόμος, το κράτος και η συστημική βία θα δικάσουν μια ιστορία και μια εποχή. Πάντα και παντού η εξουσία ενάντια στην άρνησή της. Όμως, η εξουσία κάνει λάθος, το ιστορικό εκκρεμές κινείται και οι εξεγέρσεις δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον παλμό του κόσμου που έρχεται.”
Η κληρονομιά είναι μεγάλη και βαριά. Από κάποιους/ες άγνωστους/ες που δεν είχαν κανέναν να γράψει γι’αυτούς/ές, στους “πρώτους εκδιωγμένους αναρχικούς γέρους της Διεθνούς”· από τους/ις προδομένους/ες και κυνηγημένους/ες της CNT-FAI και της Κρονστάνδης στα γέλια μπροστά σε εκτελεστικά αποσπάσματα να μας προειδοποιούν πως «αν θέλεις να ζήσεις ευτυχισμένος, κρέμασε τον ιδιοκτήτη σου»· από τις “ευαισθησίες” του Ελιζέ ως τον “αδίστακτο” Σεργκέι και τους Ρώσους Νιχιλιστές κι από εκεί στους “αλαζόνες” Μαξ και Ρέντζο ως την σκληροπυρηνική Έμμα. Από τους καλλιτέχνες εκρηκτικών μηχανισμών ως τους ένοπλους αντάρτες, από τους ενορχηστρωτές απαλλοτριώσεων, εκτελεστές αρχόντων, εκδικητές των καταπιεσμένων, καταστροφείς του τεχνο-βιομηχανικού πολιτισμού, απελευθερωτές μη ανθρώπινων ζώων στους αφανείς κι αόρατους χωρίς τους οποίους κανένας από τους παραπάνω και τόσους/ες άλλους/ες δε θα τα είχε καταφέρει. Όλα συνεχίζονται, στην “κορυφαία πολιτική μάχη”, όπου ο “μόνος δρόμος” είναι να “τολμάμε ρε!”.[4]
“Όταν ξυπνάμε το πρωί και βάζουμε τα πόδια μας στο έδαφος, πρέπει να έχουμε έναν καλό λόγο να σηκωθούμε. Αν δεν (έχουμε), δεν έχει καμία διαφορά, αν είμαστε αναρχικοί ή όχι. Θα μπορούσαμε, επίσης, να μείνουμε στο κρεβάτι και να κοιμηθούμε.” – Alfredo M. Bonanno
Δεν ξεχνάμε πέραν πλαστών διαχωρισμών… σε όλο τον κόσμο…
Κανείς απ’όσους/ες έφυγαν δε λείπει, όλοι/ες είναι εδώ.
Αλληλεγγύη στα έγκλειστα, διωκόμενα, φυγόδικα συντρόφια.
Αλληλεγγύη σε κάθε ομάδα ή άτομο που αντιμετωπίζει την σύγχρονη δυστοπία.
Με οργή και θράσος να διεκδικούμε τα πάντα.
Να είμαστε απειλή να είμαστε επίθεση, να είμαστε καταστροφή κι αναγέννηση.
Ως την ολική απελευθέρωση. Ως την αναρχία.
A/A Ομάδα Αντι-πληροφόρησης Ραδιοφράγματα
ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΦΩΝΕΣ, ΓΚΡΕΜΙΣΜΕΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
Υ.Γ. 1: Ευχαριστούμε αυτούς/ές που έκαναν ό,τι μπορούσαν για να λασπολογήσουν το εγχείρημα – το οποίο πλέον δεν έχει καμία σχέση με πριν τόσο σε υλικοτεχνικό όσο και σε έμψυχο δυναμικό. Ευχαριστούμε και κάποιους άλλους για τις προσπάθειες εκφοβισμού. Βέβαια, ενώ ίσως θα έπρεπε για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους, δεν πρόκειται να βγει κανένα κείμενο περί όλων αυτών, καθώς δεν προσφέρει το παραμικρό στον αγώνα. Κι εμείς βρισκόμαστε ακόμα εδώ για την ουσία, ενώ κατά την εποχή που ο λόγος έχει χάσει την αξία του απαντάμε με πράξεις. Σε αντιδιαστολή αυτής της νοσηρής κατάστασης, όποιος/α/ο ενδιαφέρεται πραγματικά είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτος/η/ο.
Υ.Γ. 2: Προσπαθήσαμε με αυτό το κείμενο να αποδώσουμε όσο το δυνατό πιο περιεκτικά και κατανοητά το σύνολο των ζητημάτων που μας απασχολούν κι αντιμετωπίζουμε. Με κάθε επιφύλαξη, θα θέλαμε τα λεγόμενά μας να μην μεταφραστούν κατά το δοκούν. Είναι πολύ συγκεκριμένα και γνωστά τα γεγονότα στα οποία αναφερόμαστε. Ο καλύτερος τρόπος κατ’ εμάς θα ήταν να συζητάμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα μέσω διαδικασιών, πράγμα που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, όλο και πιο σπάνιο.
Υ.Γ. 3: Η “μετονομασία” του μέσου είναι απόρροια της εξέλιξής του και θεωρούμε πιο ακριβής του χαρακτήρα του πλέον. Σε κάθε περίπτωση, παραμένουμε απλά ως Ραδιοφράγματα.
[1] Σε παραλλαγή του αποφθέγματος του Νίκου Καρούζου. [2] Απόσπασμα από το «Οι αναρχικοί και η ηθική» του Εrrico Malatesta με παραπομπή σε ολόκληρο το κείμενο ως σημείο αναφοράς των λεγομένων μας. [3] Απόσπασμα από το κείμενο Ενάντια Στον Αναρχισμό, Niger Lupus Negationis. [4] Παραπομπή στα αποσπάσματα του “Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε;”, Χρόνης Μίσσιος.
Πρωτότυπη δημοσίευση 16/12/2019
via athens.indymedia.org
