Προσοχή στο κενό ανάμεσα στο πληκτρολόγιο και το δρόμο

0
189

11082486_439586696198584_4921966530281428528_n

Σήμερα πέρασα από την Πρυτανεία στις 5 παρά (15/04), χωρίς να έχω ακόμα ακούσει για το κάλεσμα, μαζί με την κόρη μου. Οι μπάτσοι εκείνοι την ώρα ήταν πολύ περισσότεροι από μας, από παντού. Το παιδί φοβήθηκε : “Μαμά πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ” μου λέει. “Εντάξει πάμε” της είπα κι έκανα να ξεκινήσω.

Με τραβάει πίσω: “Όχι, άσε καλύτερα να μείνουμε, αφού χρειάζονται υποστήριξη”. Νίκησε το φόβο της, φώναξε συνθήματα μαζί με τους άλλους που μαζεύτηκαν σιγά-σιγά, έβαλε το μπουφάν μου γιατί κρύωνε, με ρωτούσε για τα πάντα και της εξηγούσα, ήρθε μπροστά στους μπάτσους όποτε πήγαμε να ζητήσουμε την αποχώρησή τους και τρεις ώρες αργότερα φύγαμε γιατί εγώ χωρίς μπουφάν είχα ψοφήσει απ’ το κρύο.

Όση ώρα ήμασταν εκεί μαζεύτηκαν δε μαζεύτηκαν 100 άτομα έξω από μια Πρυτανεία που ήταν κυκλωμένη από παντού και μέσα υπήρχαν αποκλεισμένοι σύντροφοι. Μια Πρυτανεία όπου οι δυνάμεις καταστολής, με νέο αποστειρωμένο τρόπο αποφάσισαν την εξόντωση των καταληψιών, μέσω της αποκοπής τους από τον έξω κόσμο, καθώς δύο συντρόφισσες που επιχείρησαν να πετάξουν φαγητό στους καταληψίες από τα κάγκελα προσήχθησαν.

‘Οταν γύρισα σπίτι μίλησα στο τηλέφωνο με μητέρα απεργού πείνας, που μου είπε ότι τους μετέφεραν τα νέα των περίπου 100 αλληλέγγυων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα…. Εκατό αλληλέγγυων στους μέσα που κρατάνε το μόνο κέντρο αγώνα για τους απεργούς πείνας που κάποιοι φτάνουν τις 45 μέρες.

Μετά είδα το εμετικό ον που ακούει στο όνομα Βαγενά, αυτήν που σιδερόφραξε τα παγκάκια στο θέατρό της πριν κάμποσο καιρό για να μην κάθονται οι άστεγοι και που τη μαζέψατε κι αυτήν με τη λοιπή σαπίλα, ν’ανοίγει το βόθρο που έχει για στόμα και να λέει αυτά που είπε. Δεν άντεξα να δω τίποτα άλλο.

Φαντάζομαι ότι όσοι νιώθετε πραγματικά αριστεροί ντρέπεστε πλέον για το Συριζα όσο ντράπηκα κι εγώ για την εικόνα έξω από την κατάληψη σε αντίθεση με τον πλούτο των “επαναστατικών αναρτήσεων” εδώ στο εξεγερμένο φου μπου.

Σήμερα νιώθω πως πρέπει να βρω μια νέα λέξη γιατί το “απογοήτευση” μου ακούγεται λίγο.

Το παραπάνω άρθρο παραχωρήθηκε στη mpalothia από φίλη που το ανάρτησε στο fb