Τέσσερα χρόνια μετά τη σύλληψη μας στη Βέροια βρίσκομαι και πάλι εδώ, στην ίδια δικαστική αίθουσα, μαζί με τους συντρόφους μου για να δικαστούμε σε δεύτερο βαθμό για τις ληστείες στην Αγροτική τράπεζα και στο ταχυδρομικό Ταμιευτήριο Βελβεντού.
Τέσσερα χρόνια έγκλειστοι στις φυλακές σας, τέσσερα χρόνια αντιμέτωποι με ένα σύστημα αδρανοποίησης, σωματικής αποξένωσης και συναισθηματικού ευνουχισμού, για σας απλά το σωφρονιστικό σύστημα. Αυτό είναι η φυλακή (πέρα απ’ όλα τα άλλα φυσικά) μία διαρκής πάλη να παραμείνεις άνθρωπος, να εμποδίσεις τους ήχους της, τη λογική της, τη στειρότητα των αισθήσεων να γίνουν ένα με εσένα. Μία διαρκής υπενθύμιση για το τι είναι ικανός να κάνει ο άνθρωπος, μία μικρογραφία της αυτοκαταστροφικής διάστασης του συνόλου της κοινωνίας. Το πιο φιλόδοξο σχέδιο στα μυαλά των πιο αρρωστημένων ανθρώπων, ο μόνιμος έλεγχος και η επιβολή πάνω στο τμήμα αυτό της κοινωνίας που διαρρηγνύει την ομαλή καθημερινότητα. Ομαλή για τα κυρίαρχα πρότυπα ή για την ακρίβεια ομαλή για την κυρίαρχη τάξη και το πώς αυτή επιβάλλει την αστική νομιμότητα σύμφωνα πάντα με τα δικά της συμφέροντα.
Η φυλακή είναι μία ανοιχτή πληγή στο σώμα του ανθρώπινου πολιτισμού (και φυσικά όχι η μόνη), που μόνο το βίωμα της μπορεί να αναδείξει στην ολότητα τους αυτά τα σαδιστικά χαρακτηριστικά που συνεπάγεται η άσκηση εξουσίας. Κι όμως μέσα στη φυλακή αναπτύσσεται η ίδια ακριβώς πραγματικότητα που υπάρχει εκτός των τειχών, οι ίδιες σχέσεις εξουσίας και υποταγής, η ίδια ανάγκη μεγάλου μέρους των υποκειμένων που την απαρτίζουν να ανήκουν κάπου, η ίδια ανάγκη για κέρδος και δύναμη, όμως απλά στην παράνομη εκδοχή τους κάτι που συχνά σημαίνει και μεγαλύτερη ή καλύτερα λιγότερο συγκαλυμμένη (καμουφλαρισμένη) αγριότητα.
Όμως το βίωμα της φυλακής και η ανάλυση της δεν είναι κάτι που χωράει σε μία δικαστική αίθουσα, εσείς αν μη τι άλλο έχετε πλήρη γνώση της διάστασης αυτού του βασανιστηρίου και με περίσσια ευκολία καταδικάζετε καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους μοιράζοντας τα χρόνια φυλακής με την ψευδαίσθηση ότι σας ανήκουν οι ζωές μας. Μπορεί τη στιγμή που παζαρεύετε τα χρόνια εγκλεισμού από θέση εξουσίας να νιώθετε θεοί, όμως η ιστορία φυλάει μία ξεχωριστή θέση για σας και τους ομοίους σας ανάμεσα σε βασανιστές και δολοφόνους. Η ανάλυση και η περιγραφή της καθημερινής διαβίωσης στο εσωτερικό της φυλακής αφορά τους συντρόφους μας, είναι μία απαραίτητη γνώση και εμπειρία που πρέπει να γνωρίζουν έστω και στο ελάχιστο όσοι άνθρωποι επιλέγουν να αντισταθούν εμπράκτως σ αυτό το σύστημα.
Από την άλλη έχει μία σημασία να γίνει μία σύντομη αναδρομή στα τέσσερα αυτά χρόνια που πέρασαν έτσι ώστε να δούμε τις συνθήκες που επικρατούν στην εκτός των τειχών φυλακή. Η σύλληψη μας λοιπόν ήρθε σε μία περίοδο σχετικής κάμψης του κινήματος μετά από αρκετές αντιμνημονιακές διαδηλώσεις και δυναμικές συγκρούσεις στο κέντρο της Αθήνας με τις δυνάμεις καταστολής. Παρ όλα αυτά το κίνημα απέτυχε να ανατρέψει τις πολιτικές των μνημονίων με αποτέλεσμα να απλωθεί μία αίσθηση απογοήτευσης και παραίτησης. Σ αυτό το κλίμα το 2013 συνεχίζει η άγρια επέλαση του πιο ακραίου νεο-φιλελευθερισμού με τις πρώτες μεγάλες αποκρατικοποιήσεις (ΟΠΑΠ κ.α ) με το μαύρο στην ΕΡΤ τον Ιούνιο του ίδιου έτους και μία σειρά μέτρων που επέβαλλε η τρόικα με το δεύτερο μνημόνιο και όχημα της την κυβέρνηση Σαμαρά.
Τον Σεπτέμβριο του 2013 βγαίνει με τον χειρότερο τρόπο στην επιφάνεια αυτό που επί χρόνια πάλευαν να συγκαλύψουν δεξιά και κεντρώα μορφώματα της πολιτικής σκηνής, η εγκληματική δράση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα αποτέλεσε την θρυαλλίδα για μία σειρά αποκαλύψεων για τις σχέσεις της Χ.Α. με την κυβέρνηση Σαμαρά αποδεικνύοντας ξεκάθαρα αυτό που ως αναρχικοί γνωρίζαμε εκ των προτέρων λόγω της πολιτικής μας ανάλυσης, ότι δηλαδή τα φασιστικά μορφώματα αποτελούν την τελευταία λύση του καπιταλιστικού συστήματος, την εφεδρεία στην οποία καταφεύγει στο φόβο κοινωνικών αναταράξεων που θα μπορούσαν να εκτρέψουν την πολιτική σταθερότητα και κατ’ επέκταση την ομαλή ροή του κεφαλαίου.
Το 2014 έσκασε η ωρολογιακή βόμβα που οι πολιτικές του κεφαλαίου και της Ε.Ε. για χρόνια ενίσχυαν κοιτώντας επιδεικτικά απ’ την άλλη, τον Ιανουάριο πνίγονται στο Φαρμακονήσι δώδεκα πρόσφυγες στην προσπάθεια τους να περάσουν στην “πολιτισμένη” Ευρώπη, ανάμεσά τους πεθαίνουν εννέα παιδιά. Μέχρι το 2015 δεκάδες ακόμα θα πνιγούν στις θάλασσες της Μεσογείου και η Ευρώπη των ανοιχτών συνόρων θα σηκώσει παντού φράχτες. Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες θα περάσουν στην ε.ε. πολλοί εκ των οποίων θα αποτελέσουν φτηνά εργατικά χέρια για τις ανεπτυγμένες δυτικές μητροπόλεις, άλλοι θα στοιβαχτούν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης του καπιταλισμού και άλλοι θα εγκλωβιστούν στα δίχτυα της γραφειοκρατίας. Το τέρας του πολέμου που καλλιεργεί συστηματικά η εξουσία έχει ως συνέπεια την τεράστια προσφυγική κρίση που βιώνουν χιλιάδες άνθρωποι και παρόλα αυτά το σύνολο των δυτικών κοινωνιών και οι κυβερνήσεις τους επιμένουν να αναπαράγουν τις ίδιες ακριβώς σχέσεις και πολιτικές που γέννησαν αυτό το τέρας.
Στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2015 γίνεται μία φαινομενική αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό με τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει τις εκλογές και να κάνει συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία σηματοδοτεί μία σειρά από τραγικά για το κίνημα γεγονότα που δυστυχώς οδήγησαν σε μία ολοκληρωτική καθίζηση της όποιας αγωνιστικής διάθεσης προϋπήρχε ενάντια στην κυβέρνηση Σαμαρά. Επί της ουσίας, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το καλύτερο όχημα για να περάσουν και να εφαρμοστούν με τις λιγότερες αντιδράσεις τα πιο ακραία μέτρα και το τρίτο μνημόνιο. Χαρακτηριστικό δείγμα της απονεύρωσης που επιχειρήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ προς το ανταγωνιστικό κίνημα που ήταν απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές ήταν η μεταστροφή του Όχι στο δημοψήφισμα του Ιουλίου σε Ναι. Τη θέση μας ως αναρχικοί γύρω απ’ το ζήτημα του δημοψηφίσματος την έχουμε εκφράσει σε δημόσιο κείμενο μας, όμως σε ότι αφορά το κομμάτι αυτό της κοινωνίας που είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε να γυρίσει στους καναπέδες του περιμένοντας καρτερικά την “αλλαγή”. Κάτι που φάνηκε κιόλας όταν μετά την υπηρεσιακή κυβέρνηση και τις εκλογές που ακολούθησαν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και πάλι πρώτο κόμμα. Όλα αυτά ενώ εντείνεται η ασφυκτική οικονομική πίεση, με κάπιταλ κοντρόλ, με την διαρκή υποτίμηση της εργασίας, αλλά με καμία υποτίμηση στα χρέη(ιδιωτικά και δημόσια), με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις σπιτιών, με ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας να οδηγείται κάτω απ’ τα όρια της φτώχιας.
Αυτή είναι η πορεία του συστήματος, μία συνεχής και εντεινόμενη εξαθλίωση για όσους βρίσκονται από τα κάτω και μία συνεχόμενη αύξηση της ροής του κέρδους για αυτούς τους λίγους που κατέχουν, τους εξουσιαστές και τους κεφαλαιοκράτες. Εκεί που αυτοί υπολογίζουν την ζημία εμείς μετράμε νεκρούς εργάτες (τέσσερις νεκροί τον Μάιο του ’15 στην ΕΛΠΕ), εκεί που αυτοί καταγράφουν τις ροές των προσφύγων εμείς βλέπουμε πείνα, εξαθλίωση, πνιγμούς, την βία του συστήματος που χτυπάει τους κατατρεγμένους. Όμως εκεί που αυτοί βλέπουν τον φόβο εμείς βλέπουμε την χαρά της επανάστασης.
Τέσσερα χρόνια μετά λοιπόν δεν έχω μετανιώσει ούτε στο ελάχιστο για τις επιλογές και τις πράξεις μου. Ήμουν και παραμένω αναρχικός, για πάντα στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων. Τώρα όσο ποτέ είναι απαραίτητη η οργάνωση απ’ την πλευρά μας, από τα κάτω και οριζόντια, για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε το μέλλον που διαγράφεται ζοφερό. Το κίνημα φαίνεται να ανακάμπτει απ’ τις συνεχόμενες πτώσεις και εμείς απ’ τη θέση μας πρέπει να εντείνουμε τον αγώνα, να δημιουργήσουμε αυτές τις δομές που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη και την διάχυση των προταγμάτων μας.
Οι πράξεις μας καθορίζουν τις πολιτικές μας επιλογές και το αντίστροφο γι αυτό επιβάλλεται από μεριάς μας συνέπεια στον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μακριά από δογματισμούς και διασπαστικές λογικές για την δημιουργία ενός δυναμικού αναρχικού κινήματος.
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Ανδρέας – Δημήτρης Μπουρζούκος
Κορυδαλλός , Μάρτιος 2017
