Πραγματοποιήθηκε χθες το πρωί η συγκέντρωση και η πορεία της Πρωτομαγιάς στην Πάτρα. Η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Όλγας. Μοιράστηκαν κείμενα στήθηκε μικροφωνική, ενώ υπήρχαν και πάγκοι με έντυπα της συνέλευσης και βιβλία κινηματικών εκδόσεων. Στην πορεία σχηματίστηκε αναρχικό μπλοκ από τη συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση, στο οποίο συμμετείχαν περίπου 100 άτομα.
Το κείμενο που μοιραζόταν από τη συνέλευση:
ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΟΥΝ ΤΗ ΒΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
‘’Αφήστε κάτω τα εργαλεία σας, σταματήστε τη δουλειά σας, κλείστε τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία για μια μέρα επανάστασης, όχι ανάπαυσης. Μια μέρα στην οποία οι εργάτες κάνουν τους δικούς τους νόμους κι έχουν τη δύναμη να τους εφαρμόσουν, χωρίς τη συγκατάθεση αυτών που καταπιέζουν και κυβερνούν’’.
Με αυτά τα λόγια η ομοσπονδία οργανωμένων συνδικάτων καλεί στα 1886 τους εργάτες της Αμερικής να απεργήσουν, να διαδηλώσουν και να διεκδικήσουν λιγότερες ώρες δουλειάς και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Οι εργάτες του Σικάγο αλλά και των άλλων πόλεων στις Η.Π.Α χωρίς κομματική καθοδήγηση αλλά οπλισμένοι με την αποφασιστικότητα και την οργή τους κατεβαίνουν σε μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις, για να αλλάξουν τα δεδομένα στην ιστορία της εργατικής τάξης. Κινητοποιήσεις που βάφονται με το αίμα των εργατών, όταν οι αρχές φοβούμενες τον γενικό ξεσηκωμό, σπεύδουν να καταστείλουν την όποια αχτίδα ελευθερίας κι επαναστατικότητας του κινήματος. Κάποια χρόνια αργότερα, το 1936 στη Θεσσαλονίκη, πλήθος εργατών κι εργατριών από όλους σχεδόν τους κλάδους κατεβαίνουν στο δρόμο διεκδικώντας αύξηση στα ημερομίσθια. Μετά από βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής με αρκετούς νεκρούς και τραυματίες καταλαμβάνουν κομμάτια της πόλης απαιτώντας την απελευθέρωση των συλληφθέντων αλλά και την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Η ιστορική κινηματική μνήμη των αγώνων των εργατών και εργατριών στο Σικάγο και τη Θεσ/νικη (η κατάκτηση της 8ωρης εργασίας και η αύξηση των μεροκαμάτων) μας διδάσκει πως μόνο οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες από τα κάτω -και όχι η ανάθεση της επίλυσης ή της διαχείρισης των προβλημάτων των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων ανθρώπων σε μια πολιτική ή συνδικαλιστική γραφειοκρατία- μπορούν να βάλουν πραγματικά αναχώματα στην επίθεση που δεχόμαστε σήμερα από το κεφάλαιο και το κράτος που το διαχειρίζεται αλλά και να βάλουν τις βάσεις για μια κοινωνία πραγματικής ελευθερίας και ισότητας.
Η διατήρηση αυτής της αγωνιστικής και από τα κάτω κινηματικής μνήμης είναι απαραίτητη ιδιαίτερα στις μέρες μας για τα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, που, από τη μια δέχονται την ανηλεή επίθεση του καπιταλισμού στη ζωή τους, από την άλλη όμως είναι ολοφάνερη η καλλιέργεια κοινοβουλευτικών αυταπατών περί δήθεν καλυτέρευσης των συνθηκών της ζωής τους στηρίζοντας τη νέα κρατική-καπιταλιστική διαχείριση. Ζώντας σε καιρούς που η φτώχεια, η ανέχεια και η εξαθλίωση έχει χτυπήσει πλέον την πλειοψηφία της κοινωνικής βάσης, δεν τρέφουμε καμιά αυταπάτη για το ότι υπεύθυνο για όλη αυτή τη δυστυχία είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι το κεφάλαιο, ντόπιο και υπερεθνικό, που πασχίζοντας να ξεπεράσει τις δικές του αντιφάσεις και τη δομική κρίση αναπαραγωγής, στην οποία έχει περιέλθει, μετακυλά στους σύγχρονους φτωχοδιαβόλους το βάρος της συνέχισής του. Αυτή την καπιταλιστική κρίση κλήθηκαν να διαχειριστούν -προς όφελος των αφεντικών- οι προηγούμενες κυβερνήσεις και το ίδιο καλείται να κάνει και η νέα διακυβέρνηση. Αυτός είναι εξάλλου ο ρόλος του κράτους και αυτή είναι επίσης η αυταπάτη του κοινοβουλευτισμού. Σήμερα και μετά από τις άγρια νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων, η νέα διαχείριση -μίγμα σοσιαλδημοκρατίας νέας κοπής με εθνικιστές- καλεί τα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας να συστρατευτούν μαζί της υποσχόμενη μια θεσμική και απ’ ‘’τ’ αριστερά’’ αντιμετώπιση της ‘’ανθρωπιστικής’’ – όπως λέν’ οι ίδιοι κρίσης. Καμιά κρίση όμως δεν είναι ανθρωπιστική, αντιθέτως είναι ενδοκαπιταλιστική με ταξικά χαρακτηριστικά, πλήττει τους από κάτω της κοινωνικής πυραμίδας και γι΄αυτό κάθε ρεφορμιστική πρόταση διαχείρισης του καπιταλισμού, που υπόσχεται λιγότερη καταπίεση, αντιμετώπιση της ανεργίας, υψηλότερους μισθούς κ.ο.κ δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά και αντεπαναστατική. Ενάντια στην προσπάθεια αφομοίωσης και ενσωμάτωσης των αγώνων, ενάντια στη διαταξική κολακεία που στόχο έχει την ανανέωση της κοινωνικής συναίνεσης και τη συνεργασία των τάξεων αμβλύνοντας έτσι τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως η μοναδική ρεαλιστική πρόταση αντιμετώπισης της δυστυχίας που προξενεί ο καπιταλισμός καθώς και η βάση για μια κοινωνία ελευθερίας, είναι ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.
Και δεν είναι μόνο η νέα συμφωνία της κυβέρνησης Σύριζα –ΑΝ.ΕΛ με τους χρηματοπιστωτικούς και τοκογλυφικούς μηχανισμούς της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ, επίσης η συνέχιση του προγράμματος λιτότητας και η προώθηση νέων αντικοινωνικών μέτρων αλλά και η συνέχεια στην απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, έτσι που να βολεύει τα αφεντικά. Η συνέχιση της πρακτικής των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας αλλά και “επιταγής επαγγελματικής κατάρτισης” (γνωστά και ως voucher), η συνεχιζόμενη ασυδοσία των αφεντικών και η συνέχεια της επισφαλούς-ανασφάλιστης εργασίας που βρίσκεται πολύ μακριά από την κατάκτηση του 8ώρου. Με άλλα λόγια η υποτίμηση της μισθωτής εργασίας και η προσπάθεια για την πλήρη κατάτμηση της εργατικής τάξης προς όφελος του κεφαλαίου. Αν προσθέσουμε σε όλα αυτά την επένδυση στον έλεγχο, την κρατική καταστολή -ακόμα και όταν προσπαθεί η κυβέρνηση να την κρύψει κάτω από ένα φιλελεύθερο προφίλ- και τον ‘’εξευγενισμένο’’ εγκλεισμό, αντιλαμβανόμαστε ότι προχωρά η αναδιάρθρωση των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, προκειμένου να συνεχίσει ο καπιταλισμός να λεηλατεί τη ζωή μας. Συν τοις άλλοις, αποδεικνύεται πως, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, η κοινοβουλευτική -ακόμα και με προοδευτικό μανδύα- διαχείριση ενός καταπιεστικού καπιταλισμού σε ύφεση και κρίση που επιθυμεί να ανακάμψει -ένας καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο- όχι μόνο αδυνατεί να εξαλείψει τη βαρβαρότητα των καπιταλιστικών σχέσεων εκμετάλλευσης αλλά ακόμα περισσότερο γίνεται και το όχημα για την άμβλυνση των κοινωνικών-ταξικών αντιθέσεων, για την ενσωμάτωση αγωνιστικών αντιλήψεων στην κυβερνητική-κρατική ρητορεία και για την υποχώρηση των ταξικών-κοινωνικών αντιστάσεων στη λαίλαπα του καπιταλισμού και του κράτους.
Ενάντια λοιπόν στις αυταπάτες της εναλλακτικής κοινοβουλευτικής διαχείρισης του βάρβαρου καπιταλισμού και μακριά από οποιαδήποτε αυταπάτη διακριτικής στήριξης-κριτικής στη νέα κυβέρνηση, προκειμένου πιεζόμενη να εξαναγκαστεί να υπαναχωρήσει σε μια πιο φιλολαική πολιτική, προτάσσουμε τον ανυποχώρητο και αδιαμεσολάβητο αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, ντόπιο και υπερεθνικό, ενάντια στο κράτος αλλά και ενάντια στους διεθνείς καπιταλιστικούς μηχανισμούς. Έχουμε τη βαθιά πεποίθηση πως ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός μακριά από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και την κρατική βαρβαρότητα για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους ανθρώπους. Στον κόσμο αυτό θα φτάσουμε με τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνικών σχέσεων εκμετάλλευσης και εφαρμόζοντας την αρχή από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Όλοι εμείς που θέλουμε να αλλάξουμε τη διαβίωσή μας πρέπει να λάβουμε τη θέση μάχης που μας αναλογεί, όχι μόνο ως εργάτες αλλά και ως κοινότητα ανθρώπων που δεν μετράμε τις αξίες μας με το χρήμα και τον ανταγωνισμό. Μην εναποθέτοντας τη ζωή μας σε κανέναν κρατικο-καπιταλιστικό διαχειριστή -όσο προοδευτικό προσωπείο μπορεί να παρουσιάζει αυτός- να δράσουμε από κοινού και συλλογικά για τα κοινά μας προβλήματα μέσα από συνελεύσεις γειτονιάς, εργατικά σωματεία βάσης αλλά και ανέργων, φοιτητικά σχήματα, πολιτικές ομάδες και συνελεύσεις. Το παράδειγμα των εργατών στο Σικάγο το 1886, στη Θεσ/νικη το 1936, επίσης τα σύγχρονα παραδείγματα συλλογικών αγώνων αντίστασης και αυτοοργάνωσης της κοινωνικής ζωή που μας προσφέρουν οι Κούρδοι αγωνιστές στο Κομπανί και το κίνημα των Ζαπατίστας στα ορεινά του Μεξικού αποδεικνύουν τη δυνατότητά μας να δημιουργήσουμε μια άλλη κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας.
ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
συνέλευση αναρχικών για την κοινωνική και ταξική αντεπίθεση
Πάτρα, Μάης 2015 | saktapatra.wordpress.com
- email: [email protected] • Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο, 20.00 με 23.00 στον αυτοδιαχεριζόμενο χώρο “επί τα πρόσω”, Πατρέως 87
H mpalothia αναδημοσιεύει από saktapatra.wordpress.com
