Όσον αφορά την δημοσίευση από το αφεντικό του Ρίσκο.
Στάλθηκε με την άμεση δημοσίευση και δημοσιεύθηκε μετά από μια ημέρα, κατόπιν περίσκεψης και πολύ συγκεκριμένου σκεπτικού.
Αφού αποφασίζει να τοποθετηθεί δημόσια με ότι αυτό συνεπάγεται έχει δικαίωμα στον αντίλογο και στην δική του τοποθέτηση.
Όμως αυτός ο δημόσιος αντίλογος είναι δεσμευτικός για αυτόν, καθώς τα επιχειρήματα του είναι δημοσιευμένα και στην κρίση του καθενός, ενώ ταυτόχρονα μπορεί οποιοσδήποτε να ανατρέξει σε αυτό ακριβώς το κείμενο ώστε να τον εγκαλέσει δημόσια για ανακολουθία των λόγων και των πράξεων του.
Θα μπορούσε να κρυφτεί το κείμενο αλλά θεωρήθηκε πως τέτοια πράξη δεν θα εξυπηρετούσε τους εργαζόμενους που διεκδικούν, αντίθετα θα μπορούσε να συνεχίζει να ισχυρίζεται προφορικά σχετικά με τις συνθήκες εργασίας στο μαγαζί του.
Τώρα με δημοσιευμένο το κείμενο του μπορούν να το επικαλεστούν και να το χρησιμοποιήσουν οι εργαζόμενοι σε κάθε αντιδικία μαζί του. Και την ίδια στιγμή, ακριβώς λόγω του δημοσιευμένου κειμένου, μπορεί να ελέγχεται κάθε στιγμή για ανακολουθία σε σχέση με τα δημοσιευμένα επιχειρήματα του από όλα τα Εξάρχεια και όλο τον χώρο και για το παρελθόν και όσα έχουν συμβεί αλλά και το παρόν και το μέλλον.
Αυτό ήταν το σκεπτικό και ο λόγος της δημοσίευσης του συγκεκριμένου κειμένου και μόνο.
Δεν παίρνουμε ποτέ μέρος αφεντικού, από όπου και αν προέρχεται
mpalothia
ΥΓ Το σκεπτικό δημοσιεύεται εκ των υστέρων καθώς έχει προκληθεί συζήτηση λόγω της δημοσίευσης του εν λόγω κειμένου.
Λάβαμε 15/03/2019
Τα ξημερώματα του Σαββάτου 9 Μαρτίου, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από αγνώστους στο “Cafe-Bar ΡΙΣΚΟ” που βρίσκεται στην οδό Εμμανουήλ Μπενάκη 53 στα Εξάρχεια. Η στοχοποίηση, επί της ουσίας, του μαγαζιού το οποίο και διαχειρίζομαι από το 2016 είχε ως αφορμή, σύμφωνα με τα συνθήματα που βρέθηκαν γραμμένα στην πρόσοψη και το σχετικό κείμενο που κυκλοφόρησε αργότερα με την υπογραφή “Αναρχικοί/ες”, την εργασιακή εκμετάλλευση εργαζόμενης που μέχρι και πριν ένα χρόνο σχεδόν εργαζόταν στο “ΡΙΣΚΟ”.
Η λέξη “στοχοποίηση” χρησιμοποιείται αντί της “παρέμβασης”, για το λόγο ότι η συγκεκριμένη κίνηση έγινε όταν το μαγαζί ήταν κλειστό ,άρα δεν μπορούσε να γίνει οποιαδήποτε προπαγάνδιση ή μοίρασμα κειμένου σε θαμώνες. Εύλογα λοιπόν γίνεται κατανοητό ότι στόχος ήταν η συκοφαντία και ο εκφοβισμός προς το πρόσωπό μου αλλά και η ψευδής ανάδειξη του μαγαζιού ως κέντρου εκμετάλλευσης.
Όλα τα παραπάνω με αφορμή μία υπόθεση που είχε προκύψει πέρυσι (Μάιος 2018) λόγω μιας εργασιακής διαφοράς, για την οποία η ενημέρωση μου μάλιστα έγινε μέσω επιστολής που έλαβα από την Επιθεώρηση Εργασίας και ενώ η συνεργασία μου με την εν λόγω εργαζόμενη είχε λήξει χωρίς να έχει εκφράσει από μέρους της το παραμικρό παράπονο για τον περίπου 1,5 χρόνο συνεργασίας μας κατά τον οποίο τηρήθηκαν όλα όσα είχαμε συμφωνήσει.
Οι προσπάθειές μου να επικοινωνήσω με την εν λόγω εργαζόμενη για να λυθεί η όποια διαφορά ή αδικία θεωρούσε πως υπάρχει, δεν απέδωσαν. Αντί αυτού η όλη υπόθεση είχε ανατεθεί από πλευράς της σε δικηγόρο με την οποία κατέληξα σε συμβιβασμό και υπογράφηκε μάλιστα και σχετικό συμφωνητικό με το οποίο έληγε οριστικά το όποιο θέμα και από τις δύο πλευρές.
Εξάλλου ποτέ, όπως και με κανέναν άλλον εργαζόμενο, τουλάχιστον τον καιρό που διαχειρίζομαι εγώ το “ΡΙΣΚΟ” δεν είχε προκύψει ξανά πρόβλημα ούτε με το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων ούτε και με κανέναν άλλο φορέα ή συλλογικότητα. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι πολλοί από τους ανθρώπους που εργάστηκαν στο μαγαζί είτε περιστασιακά είτε για παραπάνω χρονικό διάστημα το επισκέπτονται ακόμα ως θαμώνες με τις σχέσεις μας να είναι άψογες.
Ως κάτοικος της περιοχής Εξαρχείων για τουλάχιστον μία δεκαετία, κατά την οποία εργαζόμουν στο “ΡΙΣΚΟ”, έχω συναναστραφεί με ανθρώπους, εργαζόμενους και μη, όλων των τάσεων του κινήματος και διάφορων συλλογικοτήτων οι οποίοι ως θαμώνες του μαγαζιού ανά καιρούς ποτέ δεν με πλησίασαν για να μου εκφράσουν οποιοδήποτε παράπονο για τις εργασιακές συνθήκες ή τη συμπεριφορά μου.
Ο αξιακός μου κώδικας και το γεγονός πως από το “ΡΙΣΚΟ” προέρχεται το μόνο εισόδημα που έχω για να ζω. εγώ αλλά και όποιοι άλλοι εργάζονται σε αυτό, είναι πράγματα τα οποία δεν θα μου επέτρεπαν ποτέ να συμπεριφερθώ σε εργαζόμενο με τον τρόπο που περιγράφεται στο κείμενο της “παρέμβασης”.
Όμως, το τραγικό της υπόθεσης δεν τελειώνει στην επίθεση προς το πρόσωπό μου. Ακολούθησε και μία ανάλογη προς τον Αδέσποτο Αθηνών, το αυτο-οργανωμένο αθλητικό σωματείο στο οποίο συμμετείχα από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του και του οποίου αρκετά μέλη τυγχάνει να συχνάζουν στο “ΡΙΣΚΟ” πριν ακόμα τη δημιουργία του συγκεκριμένου εγχειρήματος.
Αφενός η ιδιότητά μου ως “αφεντικό”, όπως αποκαλούμαι για πρώτη φορά στη ζωή μου, ήταν γνωστή στους ανθρώπους με τους οποίους συμμετείχα μαζί στον Αδέσποτο. Αφετέρου καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι εδώ και δύο μήνες δεν συμμετέχω στο συγκεκριμένο εγχείρημα καθώς μετά από ολομελειακή συνέλευση των τμημάτων που διατηρεί ο σύλλογος, με θέμα που κάποιοι/ες προσπάθησαν να παρουσιάσουν σαν ένα νέο ΄΄εργασιακό ζήτημα” με άλλη εργαζόμενη στο “ΡΙΣΚΟ” (παρ’ότι εμφανίστηκε η εμπλεκόμενη στο συγκεκριμένο ζήτημα, -πρώην- εργαζόμενη του μαγαζιού και με τα όσα είπε στη συνέλευση εκείνη, έληξε το όποιο ζήτημα πήγε να δημιουργηθεί) έκρινα ότι δεν μπορώ πλέον να συνεχίσω βάση της επαγγελματικής μου ιδιότητας.
Εγκατέλειψα έτσι μία δραστηριότητα που με γέμιζε και κάλυπτε τις αρχές μου καθώς δεν ήθελα να προκαλέσω διχασμό στο εγχείρημα. Αυτό συνέβη επειδή κρινόμουν από κάποια μέλη, όχι για το πως λειτουργώ ως μέλος της ομάδας και ως άνθρωπος, αλλά βρέθηκα να εξισώνομαι από αυτούς με “ανθρώπους” όπως ο Μαρινάκης ή ο Βαρδινογιάννης και να χαρακτηρίζομαι ως “κομμάτι του Κεφαλαίου”.
Εκτός αυτού, οι προσωπικές σχέσεις που συνεχίζω να έχω με την πλειονότητα των μελών του Αδεσπότου, τους οποίους εκτός από συντρόφους/σες θεωρούσα ανέκαθεν και φίλους/ες, μου επέτρεπαν να μοιράζομαι προβληματισμούς και για το εργασιακό κομμάτι. Αυτό, στο κείμενο της “παρέμβασης”, παρουσιάζεται ως “συγκάλυψη” από μέρους της ομάδας του Αδεσπότου, ενός ληγμένου κατά τ’άλλα περιστατικού, ενώ ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια σπίλωσης ενός αυτο-οργανωμένου εγχειρήματος το οποίο έχει “ψηλώσει” τόσο που φτάνει να εμπιστεύονται γονείς τα παιδιά τους σε αυτό για να μάθουν τον αθλητισμό όπως αυτός θα έπρεπε να είναι.
Παράλληλα γίνεται αναφορά στη συμμετοχή μου σε ”αντιφασιστική ποδοσφαιρική διοργάνωση”, χωρίς όμως αυτή να κατονομάζεται. Είναι γεγονός πως εδώ και αρκετά χρόνια συμμετείχα στο ANTIFA LEAGUE ATHENS, με την παρουσία μου εκεί να διακόπτεται φέτος λόγω φόρτου εργασίας δικής μου αλλά και των ανθρώπων που απάρτιζαν την ομάδα μας (ΝΕΚΡΟΝΙΑ).
Ως συμμετέχοντας στις εκδηλώσεις του ANTIFA LEAGUE αλλά και παίζοντας ποδόσφαιρο, δεν είχα ποτέ αντιμετωπίσει ή προκαλέσει το παραμικρό πρόβλημα, ούτε είχα δεχτεί κάποιο σχόλιο για το πως λειτουργεί το “ΡΙΣΚΟ” ,ή εγώ μέσα σε αυτό, από άτομα του εγχειρήματος που επισκέπτονται ακόμα το μαγαζί. Γεγονός που μπορεί να επιβεβαιώσει όποιος/α ασχολείται ακόμα με το συγκεκριμένο εγχείρημα και είχαμε συναντηθεί και αλληλεπιδράσει στα πλαίσια αυτού.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, συμπεραίνω στο ότι η συγκεκριμένη “παρέμβαση” επανέφερε, μετά από σχεδόν ένα χρόνο, και παρουσίασε διογκωμένο ένα ληγμένο συμβάν. Αυτό έγινε για καθαρά προσωπικούς λόγους.
Μοναδικό κίνητρο ήταν εμπάθεια προς το πρόσωπό μου από άτομα, τα οποία έτυχε να γνωρίσω κατά τη συμμετοχή μου στα δύο εγχειρήματα που προαναφέρθηκαν, και έτυχε να διαφωνήσουμε πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα ή με αντιμετώπισαν εχθρικά από την πρώτη στιγμή λόγω του ότι ήμουν διαχειριστής του “ΡΙΣΚΟ”, άρα “αφεντικό”. Στόχος τους ήταν να αμφισβητηθεί η ηθική μου υπόσταση και να στιγματιστεί το μαγαζί.
Κλείνοντας και κάνοντας και την αυτοκριτική μου δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω κάνει λάθη τόσο στις προσωπικές, φιλικές, πολιτικές όσο και στις εργασιακές μου σχέσεις, αλλά ποτέ χωρίς να μην τα έχω αναγνωρίσει και μην έχω προσπαθήσει να τα διορθώσω. Η φύση του επαγγέλματος άλλωστε είναι τέτοια που καθημερινά συναναστρέφεσαι πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και έχεις να διαχειριστείς δύσκολες καταστάσεις μαζί με όσους/ες συνεργάζεσαι.
Αδυνατώ όμως να κατανοήσω την επίθεση προς το πρόσωπό μου για ζητήματα που έχουν επιλυθεί όπως επίσης και για το γεγονός ότι βιοπορίζομαι, χωρίς ποτέ να έχω πλασάρει το προφίλ του αναρχικού “εναλλακτικού” μαγαζιού ή μαγαζάτορα και απλά είμαι ο εαυτός μου,διατηρώντας ένα μικρό ”Cafe-Bar”.
Κάτι το οποίο σύμφωνα με κάποιους μου απαγορεύει εξαρχής να είμαι αντιφασίστας και να παίρνω το μέρος των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων μέσω της συμμετοχής μου σε εγχειρήματα που προωθούν τον αγώνα τους. .
Σε κάθε περίπτωση θέλω να ευχαριστήσω όλους/ες όσους/ες στήριξαν το “ΡΙΣΚΟ” και εμένα προσωπικά, είτε βοηθώντας στην αποκατάσταση των φθορών είτε απλά δείχνοντας ενδιαφέρον να ενημερωθούν περαιτέρω για τα όσα συνέβησαν είτε απλά και μόνο με την παρουσία τους.
Υ.Γ Το παρόν κείμενο είναι το πρώτο και τελευταίο που δημοσιεύεται από πλευράς μου καθώς δεν θεωρώ σκόπιμο να δώσω συνέχεια στο όλο θέμα και να εμπλακώ περαιτέρω σε “πόλεμο” αλληλοκατηγοριών ο οποίος κατά τη γνώμη μου δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Το “ΡΙΣΚΟ” θα παραμείνει εδώ και θα συνεχίσει να λειτουργεί όπως τόσα χρόνια. Χωρίς καμία πελατειακή σχέση ανάγκης με κανέναν και χωρίς να χρειάζεται “σκοτεινή” κάλυψη από οποιονδήποτε. Εξάλλου είναι πάντα ευπρόσδεκτος/η όποιος/α θέλει οποιαδήποτε στιγμή να έρθει και να συνομιλήσει με όσους εργάζονται (ή εργάστηκαν) σε αυτό για να διαπιστώσει ο ίδιος/α τον εργασιακό “μεσαίωνα” που επικρατεί σε αυτό…
15 Μαρτίου 2019
Κον από το “Cafe-Bar ΡΙΣΚΟ”
Σχετικά με την παρέμβαση: Εξάρχεια: Παρέμβαση στο cafe-bar “ΡΙΣΚΟ”
