Βαδίζουμε τον όγδοο χρόνο από τότε που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση και ο πλανήτης διαμορφώνεται πάνω σε νέα, διαφορετικά πεδία. Πλέον η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι το όραμα, δεν είναι ο φάρος που δείχνει το συνδυασμό οικονομικής ανάπτυξης και δημοκρατικής διακυβέρνησης των λαών. Η μηδενική ανάπτυξη δεν μπορεί να προτείνει «ανοικοδομήσεις» όπως στη δεκαετία του `90 στην Ανατολική Ευρώπη. Αντίθετα, λειτουργεί ως δύναμη αποσύνθεσης και διάλυσης στην ήδη αποσταθεροποιημένη καπιταλιστική περιφέρεια.
Οι καταρρέουσες οικονομίες συμπαρασύρουν και το πολιτικό σύστημα. Η νομιμοποιητική ισχύς της αστικής δημοκρατίας και της οικονομίας της βρίσκεται σε τεράστια δοκιμασία. Η εμφάνιση εθνικιστικών, ακροδεξιών, ρατσιστικών και φασιστικών κινήσεων σε κάθε μεριά του πλανήτη απλώνει μια εφιαλτική εκδοχή για την εργατική τάξη. Η συμμετοχή φασιστών σε κυβερνήσεις μπορεί να περιορίζεται προσωρινά στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, αλλά πλέον αποκτά ισχυρές προσβάσεις στο υπάρχον σύστημα σχηματίζοντας μαζικά κόμματα που φτάνουν στο όριο να διεκδικήσουν την εξουσία. Παράλληλα, διαμορφώνεται μια νέα εθνικιστική ακροδεξιά που ταράζει τους υπάρχοντες συσχετισμούς. Ο Φάρατζ στην Αγγλία και ο Τραμπ στις ΗΠΑ δείχνουν τη στρατηγική σύγχυση και δοκιμασία που περνάνε οι μητροπόλεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Το Brexit και η κατάργηση της οικονομικο-πολιτικής σύμπραξης του Ειρηνικού TPP βαδίζουν σε αχαρτογράφητα νερά.
Βέβαια, ακόμη, το αστικό περιβάλλον δεν έχει παραδώσει τα κλειδιά διαχείρισης του συστήματος στους νεοφασίστες και τους οδηγεί σε συνθηκολογήσεις. Όμως, οι εθνικιστικές περιχαρακώσεις, ο οικονομικός εθνικός προστατευτισμός που επανέρχεται, τα εξοπλιστικά σχέδια, ανοίγουν το δρόμο σε αυτή την προοπτική. Η ενσωμάτωση της ρατσιστικής και εθνικιστικής ατζέντας από το «δημοκρατικό» σύστημα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων δε λεηλατεί την κοινωνική βάση της ακροδεξιάς, αλλά βάζει τα θεμέλια μιας επανεμφάνισης του Φασισμού και του Πολέμου στην καρδιά της δημοκρατικής Ευρώπης.
Μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του `15 και την μνημονιακή συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στις επιταγές του κεφαλαίου, η ακροδεξιά θα μπορούσε να διεκδικήσει μια λαϊκίστικη, αντικομμουνιστική αντιπολίτευση. Παρ’ όλο, όμως, που η Χρυσή Αυγή διατηρεί ένα δημοσκοπικό υψηλό ποσοστό του 6-7%, οι οργανωτικοί μηχανισμοί της απομαζικοποιούνται και διαλύονται. Η εμπλοκή της οργάνωσης σε μια ιστορική δίκη, οι βαριές κατηγορίες που αντιμετωπίζει το σύνολο της ηγεσίας της σε συνδυασμό με την πτώση της κυβέρνησης Μπαλτάκου – Βορίδη – Δένδια και τις οργανωτικές διασυνδέσεις που πρόσφεραν στο ναζιστικό μόρφωμα, έδωσε ένα ισχυρό χτύπημα και μήνυμα προς όλο το ακροδεξιό κοινωνικο – πολιτικό μπλοκ. Αυτό, όμως, από μόνο δεν θα ήταν αρκετό για την αποσύνθεση της Χρυσής Αυγής.
Το επίμονο και στοχοποιημένο τσάκισμα όλων των φασιστικών μηχανισμών την περασμένη διετία ήταν ο καταλυτικός όρος για να διαλυθεί στη γέννησή της η όποια δυναμική της κοινωνικής ακροδεξιάς. Η εκδίωξη των φασιστών από τις κινητοποιήσεις πλειστηριασμών και τα εργατικά σωματεία, η ακύρωση όλων των καλεσμένων δημόσιων συγκεντρώσεων τους και ο περιορισμός τους στις εκκλησίες, η περιθωριοποίηση όλων των ρατσιστικών επιτροπών κατοίκων, η αποψίλωση της φασιστικής κατάληψης στο Βοτανικό, η ακύρωση του ισλαμοφοβικού συλλαλητηρίου στην πλατεία Συντάγματος, η καθιέρωση της 1ης Νοέμβρη στην αντιφασιστική ατζέντα αποφεύγοντας τη θυματοποίηση των ναζιστικών καθαρμάτων της περιφρούρησης των παλαιών γραφείων τους στο Νέο Ηράκλειο, η αντιμετώπιση των τραμπουκισμών των φασιστών στο Εφετείο στη δίκη της Χρυσής Αυγής, με το άνοιγμα της δεύτερης εισόδου για την απρόσκοπτη προσπέλαση αντιφασιστών και τέλος η μετατροπή της επετείου των Ιμίων από εθνικιστική σε διεθνιστική γιορτή με συμμετοχή Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών και με τη μαυροκόκκινη αντιφασιστική σημαία υψωμένη στο μνημείο της Ρηγίλλης, είναι που διέλυσαν πόντο-πόντο, σημείο προς σημείο την όποια δυνατότητα ανασυγκρότησης των ναζί.
Το αντιφασιστικό κίνημα, λοιπόν, διέλυσε κάθε δυνατότητα ακροδεξιάς αντιπολίτευσης, δίνοντας τον πολιτικό χρόνο ανασύνταξης στο εργατικό κίνημα. Η επανεμφάνιση μαζικών κινητοποιήσεων δημιουργεί ένα θετικό περιβάλλον ώστε να αναλύσουμε αυτά τα εργαλεία και να προσεγγιστεί μια νικηφόρα ανασυγκρότηση του ταξικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής.
Η παραπαίουσα αστική δημοκρατία δε θα μπορεί να συγκρατεί τον κοινωνικό ιστό για πολύ καιρό ακόμα. Το ταξικό μας στρατόπεδο οφείλει να αναπροσαρμόσει τα εργαλεία μάχης του. Οι εξεγέρσεις σε Ελλάδα, πλατείας Ταξίμ Τουρκίας και Ροζάβας δεν ηττήθηκαν στρατιωτικά, αλλά υποχώρησαν μπρος στην ελλιπή πολιτική και οργανωτική προετοιμασία των υποκειμένων.
Θα ξαναβρούμε τα ιστορικά κενά και αδυναμίες της αστικής τάξης το επόμενο διάστημα. Η προβολή του κομμουνιστικού οράματος ως αντίπαλο δέος απέναντι στο δίπολο «δημοκρατικής» κρίσης και ακροδεξιάς «τάξης» είναι το μοναδικό ρεαλιστικό σχέδιο που μπορεί να λειτουργήσει συγκροτητικά για το επαναστατικό υποκείμενο και λυτρωτικά για τις λαϊκές μάζες. Ο κομμουνισμός δεν είναι αποτέλεσμα μια «μαγικής, παλλαϊκής μέρας», ούτε μια πειστικής, μαζικής προπαγάνδας. Είναι το γόνιμο αποτέλεσμα ενός συντεταγμένου σχεδίου εξέγερσης, ενός κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου κατάλληλα προετοιμασμένου να δώσει αυτή τη μάχη.
Αναπροσαρμόζουμε τη στρατηγική μας – Αλλάζουμε τις οργανώσεις μας!
Η Οργάνωση Μαχητικού Αντιφασισμού έχει ήδη ξεκινήσει την έκδοση του μηνιαίου εντύπου της, την «Αντιφασιστική Φρουρά» με κεντρικά άρθρα «Ιστορικές αναφορές και διδάγματα για την προσέγγιση της κομμουνιστικής στρατηγικής» και «Ο ρόλος της στρατιωτικής οργάνωσης στο επαναστατικό κίνημα: Συγκριτική μελέτη Μπολσεβίκων – CNT».
Πολιτική εκδήλωση της ΟΡ.Μ.Α. στις 31/5 στις 7μμ στο κεντρικό αμφιθέατρο ΑΣΟΕΕ με θέμα : «Ενάντια σε Φασισμό και Εθνικισμό – Με τα όπλα της Εξέγερσης για την Κομμουνιστική στρατηγική».
