Λάβαμε 07/09/2019
ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΞΕΚIΝΗΣΕ… ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ
Ξημερώματα 26/9 μια νέα κατασταλτική επιχείρηση εξελίσσεται στην περιοχή των Εξαρχείων με τέσσερις καταλήψεις να εκκενώνονται. 143 μετανάστες, που διέμεναν σε δύο από αυτές, τσουβαλιάζονται σε χώρους κράτησης και κέντρα «φιλοξενίας», χωρίς καμία πρόβλεψη για στοιχειώδεις όρους αξιοπρεπoύς διαβίωσης (επαρκή χώρο, τροφή κτλ.), ως συνήθως. Από τους εν λόγω μετανάστες, οι 10 οδηγούνται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας προς απέλαση, επειδή δεν έχουν χαρτιά. Τρεις καταληψίες συλλαμβάνονται και άλλος ένας, που βρίσκεται σε σημείο άσχετο με κάποια κατάληψη, περνά ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας για κάποιες ώρες, κατά τις οποίες γίνεται έλεγχος στο σπίτι του και σε ένα δεύτερο εγκαταλελειμμένο χώρο της περιοχής όπου βάσει μιας, για άλλη μια φορά, ανώνυμης καταγγελίας υποτίθεται πως έκρυβε όπλα και ναρκωτικά. Τελικά αφήνεται ελεύθερος καθώς οι διωκτικές αρχές δεν βρίσκουν τίποτα.
Με πλήθος αστυνομικών και κατασταλτικών δυνάμεων να εγκαθίστανται πλέον μόνιμα σε διάφορα σημεία των Εξαρχείων, ξεκινά ένα γαϊτανάκι αστυνομικής βίας και κρατικής καταστολής, με επαναλαμβανόμενες επιθέσεις σε κατειλημμένους χώρους από τα ΜΑΤ. Μέχρι στιγμής έχουν πραγματοποιηθεί δύο επιθέσεις στο Κ*VOX, η πρώτη με ρίψη δακρυγόνου στον γεμάτο από κόσμο χώρο και με χρήση γκλοπ σε όσους βρίσκονταν στην είσοδο, προκαλώντας σοβαρούς τραυματισμούς, και η δεύτερη με ρίψη ασφυξιογόνου εντός του πάλι γεμάτου χώρου της κατάληψης. Χρήση χημικών και γκλοπ γίνεται επίσης και σε κόσμο που παρακολουθεί συναυλία στην πλατεία. Δύο επιθέσεις δέχεται και το «Στέκι Αναρχικών Μεταναστών», όπου στην πρώτη σκίζονται πανό που βρίσκονται εκτός του κατειλημμένου χώρου και στη δεύτερη τα ΜΑΤ μπαίνουν εντός της κατάληψης και καταστρέφουν ότι βρίσκουν εκεί. Τέλος, σπάζεται η κλειδαριά στην κατάληψη “Ομόκεντρο”. Σε όλο αυτό το διάστημα γίνονται συνεχείς προσαγωγές καθώς και σεξιστικά σχόλια και απειλές σε κατοίκους και περαστικούς της περιοχής από τα ΜΑΤ, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το περιστατικό βίαιης ομοφοβικής επίθεσης σε ζευγάρι που περνούσε από τη γειτονιά. Αυτά είναι μόνο κάποια από τα περιστατικά που έχουν λάβει χώρα τις τελευταίες μέρες στη γειτονιά των Εξαρχείων.
Η σκλήρυνση της καταστολής δεν αποτελεί έκπληξη, αφού η επίπλαστη ασφάλεια που αυτή θα πρόσφερε, αποτέλεσε κεντρικό κομμάτι της προεκλογικής καμπάνιας της ΝΔ και ένα από τα δυνατά χαρτιά για την εκλογή της. Φυσικά, όπως έσπευσαν να υπενθυμίσουν και κάποια στελέχη της νυν αντιπολίτευσης, οι τωρινοί κρατικοί στόχοι δεν είναι νέοι, αλλά συνέχεια της προηγούμενης “αριστερής διαχείρισης”, η οποία την τετραετία που πέρασε ακολούθησε και αυτή πιστά το έργο των προκατόχων της, με υπογραφές μνημονίων, εκκενώσεις καταλήψεων, ψήφιση νέου ποινικού κώδικα, απελάσεις μεταναστών. Έτσι συνεχίζει τώρα και η δεξιά, κάνοντας εμφανές για μια ακόμη φορά ότι με τις εναλλαγές διακυβέρνησης το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος επιβολής των κρατικών επιταγών. Η αριστερά είχε μια χειρουργική μέθοδο για την εφαρμογή των κρατικών σχεδιασμών που αποσκοπούσε στην ελαχιστοποίηση των αντιστάσεων, ενώ η δεξιά στηρίζεται στην διάχυση του φόβου και την υιοθέτηση περισσότερο ακραίων μέτρων επιβολής. Η πρόθεση κράτους και κεφαλαίου να περάσουν σε μικρότερο χρόνο μια σειρά σχεδιασμών που θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο στις ζωές των από τα κάτω, με εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής γης (ΒΑΠΕ, εξορύξεις, εξευγενισμός – gentrification περιοχών), ιδιωτικοποιήσεις, χειρότερες συνθήκες εργασίας (κατάργηση της δικαιολόγησης των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα), πρόσβαση στην υγεία με κριτήρια κλπ, γνωρίζουν ότι είναι ζήτημα χρόνου να προκαλέσει αντιδράσεις. Απαραίτητη λοιπόν από μέρους τους είναι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος φόβου και καταστολής που θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στην εκδήλωση κάθε αντίδρασης. Προς αυτόν το σκοπό, χρησιμοποιείται η εκμετάλλευση και η δημιουργία διαχωρισμών (εργαζόμενοι – άνεργοι, ντόπιοι – μετανάστες, ασφαλισμένοι – ανασφάλιστοι κλπ), η εφαρμογή μέτρων ανά μεμονωμένες ομάδες αρχικά, η άσκηση ακραίων κατασταλτικών μεθόδων σε περιθωριοποιημένες ομάδες (μετανάστες, τοξικοεξαρτημένους κτλ), όπως και η χρήση, ως προειπώθηκε, του δολώματος της ασφάλειας και τις πάταξης του «εσωτερικού εχθρού», που σε ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου είναι αρκετό για την αποδοχή οποιουδήποτε μέτρου.
Ως προς το κίνημα, που το κράτος γνωρίζει ότι θα βρει απέναντί του, η επίθεση παίρνει πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η σφοδρή βία που αναφέραμε παραπάνω εναντίον καταληψιών και προσφύγων, η χρήση ανώνυμης καταγγελίας για την δικαιολόγηση άτυπης και πολύωρης απαγωγής και η κατασκευή μεθοδευμένων κατηγορητηρίων, είναι πρακτικές που έχουν χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα στο παρελθόν, τόσο για να τρομοκρατήσουν αλλά και για να εκδικηθούν και εξοντώσουν τα αγωνιζόμενα υποκείμενα. Ας μην ξεχνάμε εδώ τις πρώτες κινήσεις της νέας κυβέρνησης, με την υπουργοποίηση του γνωστού σε όλους για το δόγμα «μηδενικής ανοχής», Μ. Χρυσοχοΐδη. Καθώς και τις εξαγγελίες για την επανασύσταση της ομάδας ΔΕΛΤΑ, την δημιουργία νέων φυλακών, την αυστηροποίηση της νομοθεσίας που αφορά τους πολιτικούς κρατούμενους και την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, το οποίο υποτίθεται πως κάλυπτε διάφορες «παραβατικές συμπεριφορές». Το έδαφος φυσικά είχε ήδη στρωθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, με την ψήφιση του νέου ποινικού κώδικα, που μεταξύ άλλων περιλάμβανε αλλαγές των ποινών για πλημμελήματα, ανοίγοντας την πόρτα της φυλακής σε όποια/οιον αντιστέκεται.
Από το ‘80 στην Ελλάδα υπάρχουν πολιτικές καταλήψεις, καταλήψεις στέγης και καταλήψεις που συνδυάζουν την πολιτική δράση με την στέγη. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουν εμφανιστεί και καταλήψεις στέγης μεταναστών όπου ασχολούνται ειδικά με το πρόβλημα στέγασης μεταναστών και προσφύγων που έρχονται στην Ελλάδα. Το κράτος και οι καπιταλιστές ενοχλούνται από την ύπαρξη καταλήψεων. Τους ενοχλεί το γεγονός ότι μέσα από αυτές βγαίνει πολιτικός λόγος και δράσεις ενάντια στο υπάρχον σύστημα. Θέλουν μία δημοκρατία που δίνει το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης μόνο σε όσους συναινούν με την αδικία που δημιουργεί η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, μόνο σε όσους αποδέχονται τους νόμους που είναι κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα τους. Πέρα απο τον πολιτικό λόγο ενοχλητική γι’ αυτούς είναι και η πολιτική δράση της κάθε κατάληψης. Είναι και η ίδια η λειτουργία των καταλήψεων. Ενοχλούνται γιατί κάποιοι αυτοοργανώνουν τη ζωή τους μακριά από τις λογικές της εμπορευματοποίησης. Εξάλλου στα δικά τους σχέδια ακόμα και οι βασικές μας ανάγκες (σίτιση, στέγαση, υγιεινή) είναι εμπορεύματα που όποιος δεν έχει τη δυνατότητα να τα αγοράσει αποκλείεται από αυτά. Ενοχλούνται, γιατί κάποιοι άνθρωποι αποφασίζουν να δώσουν ξανά ζωή σε εγκαταλελειμμένα κτήρια της μητρόπολης. Για αυτούς είναι προτιμότερο να υπάρχουν κτήρια-φαντάσματα παρατημένα στη μοίρα τους, αρκεί το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς να μένει σεβαστό, παρά τα ίδια κτήρια να αποκτούν ζωή και χρησιμότητα από άτομα και ομάδες που δεν αναγνωρίζουν την έννοια της ιδιοκτησίας ως ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας. Ενοχλούνται και από την ιδέα ότι οι μετανάστες μαζί με αλληλέγγυους μπορούν να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους. Τους μετανάστες τους θέλουν ως μία ελεγχόμενη μάζα που χρησιμεύει μόνο σαν φθηνά εργατικά χέρια με όποιον περισσεύει να πετάγεται στα σκουπίδια.
Εμείς λοιπόν, είμαστε από αυτούς που δεν αντιλαμβάνονται τις καταλήψεις ως κτήμα τους αλλά σαν χώρους που δεν ανήκουν σε κανέναν και είναι ανοιχτοί στο να χρησιμοποιηθούν από όλους. Οι καταλήψεις μας είναι χώροι που ακροβατούν ανάμεσα σε μια κοινωνία ελευθερίας της ανθρώπινης ζωής και δημιουργικότητας και στην κοινωνία που πασχίζουν να συντηρήσουν κράτος και καπιταλιστές, όπου αν κάποιος δεν μπορεί να συντηρήσει την δική του ιδιοκτησία είναι ένα παράσιτο που πρέπει να απομονωθεί. Είναι αυτονόητο λοιπόν το κράτος να αντιμετωπίζει τις καταλήψεις ως κάποιο εχθρικό στρατόπεδο εν καιρώ πολέμου και όχι απλά ως “εστίες ανομίας” όπως μας λένε καθημερινά τα ΜΜΕ. Κομμάτι της προπαγάνδας τους δεν είναι μόνο να δυσφημίσουν τον εχθρό τους αλλά να τον κάνουν να φαίνεται ότι δεν υπάρχει καν. Οι καταλήψεις για αυτούς είναι “ορμητήρια μπαχαλάκηδων”, η άρνηση των καταληψιών να δεχτούν τους νόμους της ιδιοκτησίας ταυτίζεται με αποδοχή κάθε είδους “παρανομίας” και οι μετανάστες που συμμετέχουν στις καταλήψεις θεωρούνται ότι είναι ελεγχόμενοι από τους αναρχικούς και ότι χρησιμοποιούνται από αυτούς σαν προσωπικός τους στρατός. Για εμάς οι καταλήψεις αποτελούν κοινότητες στις οποίες υπάρχουμε και προκρίνουμε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, πέρα από κάθε είδος εξουσία και διαχωρισμούς, με σχέσεις στηριζόμενες στην ισότητα, την αλληλεγγύη και την ελευθερία. Είναι χώροι που αποτελούν ορμητήρια αγώνα ενάντια σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η εκμετάλλευση, ο ατομικισμός και η μοιρολατρία.
Στην επίθεση που έχει εξαπολύσει το κράτος, τόσο στην γειτονιά των Εξαρχείων όσο και ευρύτερα στους κατειλημμένους χώρους, η απάντηση δίνεται ήδη. Δίνεται στις καθημερινές πλέον συνελεύσεις σε κατειλημμένους χώρους και στο Πολυτεχνείο, στην έμπρακτη αμφισβήτηση της καταστολής με την παρουσία μας στην «εμπόλεμη ζώνη» των Εξαρχείων, στις μαζικές, αντανακλαστικές κινήσεις και οργανωμένες διαδηλώσεις και συγκρούσεις που πραγματοποιούνται συνεχώς. Γνωρίζουμε πως οι σχεδιασμοί του κράτους πηγαίνουν μακριά κι ότι αυτή η μάχη, που προετοιμάζεται καιρό τώρα, δεν θα τελειώσει γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση, θεωρούμε πως ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι να βρισκόμαστε συλλογικά απέναντι σε κάθε νέα επίθεση του κράτους, όλο και πιο αποφασιστικά και ανυποχώρητα. Μέσα από την πολυμορφία των δράσεων μας και την αλληλεγγύη, να δείξουμε ότι δεν υποχωρούμε και να αντεπιτεθούμε.
Αλληλεγγύη στους κατειλημμένους χώρους και δύναμη σε όσους και όσες αγωνίζονται
Να μην αφήσουμε καμία κρατική επίθεση αναπάντητη
Αν δεν αντισταθούμε σε όλες τις γειτονιές, οι πόλεις μας θα γίνουνε μοντέρνες φυλακές
Συμμετέχουμε στην αντικατασταλτική διαδήλωση,
Σάββατο 14/09, 12:00 Προπύλαια
ΕΝΤΟΣ – ΕΚΤΟΣ
Ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους
email: [email protected]
