Λάβαμε 21/05/2015
ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Η ανακοίνωση αυτή δεν αποτελεί ουσιαστικά απάντηση στην κοινή καταγγελία της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Κομοτηνής, του Utopia A.D., του Vivienda και του ε.κ.χ. Adelante, που δημοσιεύτηκε πριν από ένα μήνα, αλλά έναν απολογισμό γεγονότων, που αντανακλούν την υπάρχουσα κατάσταση στο κίνημα της πόλης. Αρχικά, ο λόγος που καθυστερήσαμε να συντάξουμε αυτή την ανακοίνωση είναι πως αποτελεί συλλογική ευθύνη όλων των ατόμων που συμμετέχουν στα δύο εγχειρήματα (Αναρχική Συλλογικότητα Camino Libre και Ελευθεριακό Σχήμα Kizil Kara), συνεπώς χρειάστηκε να περιμένουμε να μαζευτούμε όλοι/ες μετά τις διακοπές του Πάσχα.
Ας ξεκαθαρίσουμε για αρχή ότι το γεγονός πως στην καταγγελία Camino Libre και Kizil Kara αναφέρονται ως μία «γκρούπα», αποτελεί ένα τέχνασμα με σκοπό να μειώσει την αξιοπιστία του λόγου που έχει πάνω στο ζήτημα το ελευθεριακό σχήμα και να παρουσιάσει μια εικόνα ενωμένου κινήματος πόλης ενάντια σε ένα «περιθωριακό, αντικινηματικό μόρφωμα». Αξίζει να σημειωθεί πως το πεδίο παρέμβασης, εν μέρει οι στοχεύσεις και κυρίως η σύσταση των δύο, διαφέρουν, με αποτέλεσμα να μην ετεροκαθορίζεται το σχήμα αλλά να παράγει τη δική του αυτοτελή δραστηριότητα.
Στη συνέχεια θα αναφερθούμε σε περιστατικά που έχουν συμβεί τον τελευταίο χρόνο (αυτά που μας καταλογίζουν) και δυστυχώς σε ορισμένα θα πρέπει να μπούμε σε κάποιες λεπτομέρειες καθώς ορισμένες από τις κατηγορίες που μας προσάπτουν, τις θεωρούμε βαρύτατες.
Πολλά άτομα από εμάς συμμετείχαμε στην διαχειριστική συνέλευση του ε.κ.χ. Adelante, από όπου και αποχωρήσαμε για καθαρά πολιτικούς λόγους, με βασικότερους εκ των οποίων τη διαφωνία περί ταξικής ή μη ανάλυσης και οργάνωσης, την κατ’ εμάς ελλιπή σε περιεχόμενο και εξωστρέφεια πολιτική δράση και την αντίληψη περί συλλογικής ευθύνης, όπως εκείνη αναπαραγόταν στο συγκεκριμένο χώρο, τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, με την οποία ήμασταν επίσης αντίθετοι/ες. Δε μας τη βάρεσε μία μέρα να τινάξουμε ένα στέκι στον αέρα για να κάνουμε τη φάση μας, αλλά αποτέλεσε την έσχατη λύση μετά από μία ακολουθία περιστατικών και συμπεριφορών για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Συγκεκριμένα, σε αυτά που μας προσάπτουν, τη μέρα της αποχώρησής μας δεν υπήρξε κανένα σόου απειλών και επ’ ουδενί κανένα σεξιστικό σχόλιο, πόσο μάλλον μάτσο συμπεριφορά. Κατ’ αρχάς καταδικάζουμε απερίφραστα την εργαλειακή χρήση του αντισεξισμού, προκειμένου μία καταγγελία, που σε άλλη περίπτωση δε θα ενδιέφερε κανέναν και καμία, να γειωθεί αποτελεσματικά σε ένα χώρο όπως ο αντιεξουσιαστικός, που είναι (και οφείλει να είναι) ευαίσθητος σε οποιοδήποτε ζήτημα άπτεται του φαινομένου των έμφυλων διακρίσεων. Ειδικότερα, μας αποδίδεται ότι είπαμε σε μία συγκεκριμένη κοπέλα, με της οποίας τη στάση διαφωνούσαμε, ότι «εσύ είσαι εδώ μόνο για να καθαρίζεις». Είναι συγκλονιστικό για εμάς το πώς παρερμήνευσαν και παρουσίασαν αυτό που είπαμε στο συγκεκριμένο άτομο, ώστε να φανεί σαν μάτσο, αυταρχική, σεξιστική φράση: δηλαδή το ότι το «δεν είσαι εδώ για να καθαρίζεις και να κουτσομπολεύεις, εδώ είμαστε όλοι κι όλες για να συνδιαμορφώνουμε/ αποφασίζουμε/ δρούμε/ καθαρίζουμε/ μαγειρεύουμε κλπ ΜΑΖΙ» ανακατασκευάστηκε με εξαιρετική μαεστρία στη φράση που προαναφέρθηκε, με λογικό συμπέρασμα πως αυτή είναι η άποψή μας για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνική ζωή και στο σπίτι. Περνώντας στη δεύτερη κατηγορία που μας αποδίδεται, κατά την αποχώρησή μας, σύντροφος που δεχόταν αλλεπάλληλες κατηγορίες περί έπαρσης και προσπάθειας αυτοπροβολής, ξέσπασε χτυπώντας το χέρι του σε μία ξύλινη σκάλα που βρισκόταν δίπλα του. Αυτή η συμπεριφορά χαρακτηρίστηκε και πάλι μάτσο για το λόγο και μόνο ότι συνέβη κατά τη διάρκεια τοποθέτησης μίας κοπέλας. Η συγκεκριμένη κοπέλα, ωστόσο, μετά την αποχώρησή μας από το Adelante και τη σύσταση της νέας συλλογικότητας, συμμετείχε αυτοβούλως στην πρώτη εξώστρεφη δράση της στον ΑΒ Βασιλόπουλο, επ’ αφορμή εργατικής δολοφονίας, ενώ ο σύντροφος που στοχοποιήθηκε στην καταγγελία ως μάτσο βρισκόταν κανονικά στο χώρο της παρέμβασης. Μας προκαλεί πολύ μεγάλη έκπληξη, το πώς γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που χαρακτήριζαν αυτή τη συμπεριφορά βίαιη αλλά σε καμία περίπτωση μάτσο (κατόπιν συνομιλίας με τους ίδιους), εν τέλει μετά από ένα χρόνο, να αναθεωρούν και να χαρακτηρίζουν αναδρομικά, ανάλογα με τα πολιτικά συμφέροντα τη συγκεκριμένη χειρονομία, ως τέτοια.
Το μοναδικό σημείο που αναλαμβάνουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης είναι ο τρόπος που χειριστήκαμε την εκδίωξή μας από το στέκι Vivienda. Παρότι θεωρήσαμε και θεωρούμε ακόμα απαράδεκτο τον ξαφνικό αποκλεισμό από ένα ελευθεριακό χώρο, μιας αναρχικής συλλογικότητας, για να αποφευχθεί ο «πολιτικός χρωματισμός του», ειδικά όταν δεν προκύπτει από συλλογική διαδικασία, αλλά από καφενειακού επιπέδου κουβέντα 4-5 ατόμων, δεν δικαιολογούμε τις αντιδράσεις μας σε ορισμένα άτομα, καθώς κάποιοι από εμάς ξεπεράσαμε τα όρια, χωρίς όμως ποτέ να φτάσουμε στο σημείο να ασκήσουμε σωματική βία.
Άλλη μία κατηγορία που μας αποδίδεται και θεωρούμε σκόπιμο να αποδομήσουμε, είναι η απουσία μας από το δικαστήριο 2 αντιφασιστών εκ των οποίων ο ένας είναι μέλος της ΑΚ, η οποία σε καμία περίπτωση δεν διαπνέεται από έλλειψη αλληλεγγύης. Η στάση αυτή ήταν απόρροια μίας ήδη εχθρικής προς εμάς κατάστασης από τις υπόλοιπες συνελεύσεις που καλούσαν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης, πράγμα που όμως, έτσι όπως εξετάζουμε στο τώρα και ψύχραιμα, δεν δικαιολογεί την απουσία μας. Πάντως η φράση «δεν στηρίζουμε επειδή είναι μέλος της ΑΚ» δεν ειπώθηκε ποτέ!
Με μεγάλη έκπληξη παρατηρήσαμε ότι στην καταγγελία γίνεται φευγαλέα αναφορά στα γεγονότα της 6ης Δεκέμβρη, για τα οποία είχαμε επιλέξει να μην τοποθετηθούμε δημόσια, προκειμένου να μη δώσουμε έκταση σε μία ανούσια κόντρα παρόλο που τα όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ εκείνο ήταν εξαιρετικά επιζήμια και πρωτοφανή για το ευρύτερο κίνημα. Με λίγα λόγια, μετά την καθιερωμένη, λοιπόν, πορεία τη μέρα εκείνη είχαμε αποφασίσει με μερίδα ανένταχτων (τότε) συντρόφων/ισσων να καταλάβουμε έναν χώρο στην παλιά νομική (στα πανεπιστήμια) με το συμβολισμό για ανατροφοδότηση του Δεκέμβρη, που δημιούργησε τόσα κατειλημμένα εγχειρήματα και τη συνακόλουθη αναγκαιότητα της συλλογικότητας να βρει στέγη για να επιβιώσει πολιτικά με καλύτερους όρους. Ο χώρος αυτός (παραπλήσιος του Utopia, με το οποίο τον χωρίζει ένα αμφιθέατρο) ήταν μετά από ενδελεχή έρευνα που κάναμε ο μοναδικός αχρησιμοποίητος και προσιτός για χρήση. Η αλήθεια είναι ότι με ΑΚ και Utopia δεν είχαμε μοιραστεί το σχέδιο αυτό καθώς οι σχέσεις ήταν εξαιρετικά εχθρικές και δεν υπήρχε επικοινωνία σε κανένα βαθμό. Μέχρι εκεί ίσως είναι η ενδεχόμενη ευθύνη μας. Αυτά που ακολούθησαν όμως, δεν τα περιμέναμε σε καμία περίπτωση. Ενώ μπαίναμε στο χώρο, αντιμετωπίσαμε το τελευταίο είδος καταστολής που περιμέναμε, την εσωτερική! Οι φράσεις που ακούσαμε ήταν: «Αν μετά απ’ αυτό δεχτούμε καταστολή, θα φύγετε απ’ την Κομοτηνή χωρίς πόδια!», «Δε θα πάρετε πτυχίο ποτέ», « Αφού δε μπορούμε να το πάμε πολιτικά, θα το πάμε αλλιώς», ενώ τη στιγμή που εμφανίστηκε διοικητικό στέλεχος του πανεπιστημίου για να επιβλέψει την κατάσταση (κι ενώ ο χώρος βρισκόταν υπό κατάληψη) άτομο άρχισε να φωνάζει το επίθετο ενός συντρόφου που έχει στοχοποιηθεί πολλάκις, εν είδει κατάδοσης! Μπροστά στο περιστατικό αυτο βρίσκονταν πρωτοετείς φοιτητές/τριες ακόμη και μαθητές/τριες που ήθελαν να συμμετάσχουν στο εγχείρημα αλλά η πρωτοφανής κατάσταση που αντιμετώπισαν εύλογα τους/τις έκανε να αποχωρήσουν με απογοήτευση. Ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί σταδιακά κι εμείς εν τέλει αποφασίσαμε ανάμεσα στο να παραμείνουμε 5-6 άτομα και να διαχειριστούμε αυτή την αρρωστημένη κατάσταση με όρους ήττας και ενδοκινηματικής έντασης και στο να αποχωρήσουμε εστιάζοντας σε άλλες εναλλακτικές, επιλέγοντας το δεύτερο. Όταν μάλιστα τα πνεύματα οξύνθηκαν, δε δίστασαν να μας διώξουν από το άσυλο! Εδώ να σημειώσουμε πως όχι μόνο δεν απαντήσαμε αρνητικά στην υπεράσπιση της κατάληψής τους σε ενδεχόμενο καταστολής της, αντ’ αυτού,μάλιστα, ανταποκριθήκαμε θετικά!
Τελευταίο περιστατικό που αναγκαζόμαστε να σχολιάσουμε, επειδή αναφέρθηκε στην καταγγελία είναι η «δράση πυροτέχνημα», όπως τη χαρακτηρίζουν οι καταγγέλλοντες. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στην αντιφασιστική παρέμβαση που πραγματοποιήσαμε λίγο πριν την έναρξη του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία στο Σπαθί, δίπλα στην κεντρική πλατεία, στις 21/01/19. Αρχικά, είναι εμφανής η εμπάθεια που προκύπτει από το χαρακτηρισμό μίας αντιφασιστικής παρέμβασης ως «πυροτέχνημα», ό,τι χαρακτηριστικά κι αν έχει αυτή. Για τη συγκεκριμένη δράση, όπως και για κάθε άλλη δράση μας, αναλάβαμε την ευθύνη ενυπόγραφα (https://athens.indymedia.org/post/1595014/).
Η επιλογή μας να μη δημοσιεύσουμε και δεύτερη ανάληψη ευθύνης, στην οποία να διευκρινίζουμε ότι το άτομο που στοχοποιήθηκε από τον ακροδεξιό διοργανωτή του συλλαλητηρίου Μ. Κακουλίδη, δεν είχε καμία ανάμειξη στην παρέμβαση, ούτε και έχει σχέση με τη συλλογικότητα, μπορεί να κριθεί λανθασμένη, ωστόσο θεωρήσαμε πως επειδή η παρέμβαση έγινε με ακάλυπτα χαρακτηριστικά και ενυπόγραφα (ο ίδιος ο Μ. Κακουλίδης έχει δημοσιεύσει στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook τα τρικάκια της παρέμβασης, στα οποία διακρίνεται ξεκάθαρα η υπογραφή της συλλογικότητας), είναι εμφανές και το γνωρίζει και ο ίδιος πως το άτομο που κατηγόρησε δεν είχε καμία σχέση με το περιστατικό. Να σημειωθεί εδώ πως τα όσα αναφέρει ο συγκεκριμένος τύπος περί σωματικής βίας που του ασκήθηκε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψεύδη, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί με μεγάλη ευκολία, αφού μιλάμε για το πιο κεντρικό σημείο της πόλης, και μάλιστα σε ώρα αιχμής, με τις γύρω κάμερες να μπορούν να το εξακριβώσουν. Άλλωστε, η μανιώδης προσπάθειά του να βρει κάποιον να κατηγορήσει, προκύπτει από το κίνητρό του να ηρωοποιηθεί/ θυματοποιηθεί εν όψει των εκλογικών «μαχών» που επρόκειτο να δώσει τόσο στο Δήμο Μαρωνείας- Σαπών, όσο και ενδοκομματικά στη Νέα Δημοκρατία.
Όσον αφορά τα περί ιεραρχίας, το μόνο που χρειάζεται να πούμε είναι πως όποιος/α δεν έχει παρακολουθήσει τις διαδικασίες της συνέλευσής μας, δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πώς εκείνη λειτουργούσε, συνεπώς είναι αβάσιμο να γίνεται λόγος για «αρχηγίσκους». Ο σκοπός για τον οποίο διαψεύδεται επανειλημμένα η οριζοντιότητα των διαδικασιών των εγχειρημάτων μας είναι να αποχαρακτηριστεί αυτό από αντιεξουσιαστικό, έτσι ώστε να προκαλέσει ευρεία αντιπάθεια και κατακραυγή σε όσους και όσες διάβασαν την καταγγελία.
Η Αναρχική Συλλογικότητα Camino Libre και το Ελευθεριακό Σχήμα Kizil Kara δεν έχουν ούτε και είχαν ποτέ «αρχηγίσκους». Μέσα από τις αντιιεραρχικές διαδικασίες μας, δόθηκε η ευκαιρία στον καθένα και την καθεμία από εμάς να συνδιαμορφώσει και να εμπλακεί ενεργά σε πολλά αγωνιστικά πεδία και μέτωπα, τόσο σε τοπικό, όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Μας δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξουμε σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης με άλλα εγχειρήματα και μεμονωμένα άτομα, να εκφράσει ο καθένας και η καθεμία τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τις αρνήσεις του/της.
Να ξεκαθαρίσουμε στο σημείο αυτό πως δεν αποδεχόμαστε τις καταγγελίες που άπτονται εσωτερικών κινηματικών ζητημάτων ως όργανο άσκησης πολιτικής, ενώ δεχόμαστε την αναγκαιότητά τους ως μέσο μόνο όταν συμβαίνει κάποια ακραία (με βάση κάποιες κοινές κινηματικές και αξιακές σταθερές) παραβιαστική ή αντικινηματική συμπεριφορά. Είναι κατανοητό σε όποιον/α διάβασε την εις βάρος μας καταγγελία ότι δεν αφορμάται από κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, αλλά διακατέχεται από εμπάθεια και συσσωρεύει ακόμα και ψευδείς κατηγορίες, δημιουργώντας κλίμα «λαϊκού δικαστηρίου». Οι χαρακτηρισμοί όπως «καρκίνωμα» που μας αποδίδονται αλλά και η στοχοποίηση συγκεκριμένων ατόμων, μας καθιστά σαφές πως στόχος της συγκεκριμένης ανακοίνωσης είναι ο συλλογικός και ατομικός διασυρμός και η πολιτική και κοινωνική μας εξόντωση (απαιτούν την πανελλαδική μας απομόνωση). Τα σχόλια περί τραμπουκισμού από «θέση ισχύος» είναι εντελώς αβάσιμα, καθώς ουδέποτε χρησιμοποιήσαμε ή επικαλεστήκαμε «πλάτες» εξωγενών παραγόντων ή μηχανισμών, αντιθέτως η επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων ήταν πάντοτε δική μας υπόθεση, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις οι χειρισμοί μας ήταν παρορμητικοί. Η μοναδική φορά που αναγκαστήκαμε να προβούμε πρωτοβουλιακά σε δημοσίευση καταγγελίας ήταν κατά την εκδίωξή μας από το Vivienda. Θεωρούμε την αυτοκριτική και την αμφισβήτηση ακόμα και των δικών μας πεπραγμένων ως απαραίτητο δομικό στοιχείο κάθε ελευθεριακού εγχειρήματος, που θέλει να εξελίσσεται και να μην παραμένει στάσιμο. Έτσι, κρίνουμε πως το ειρωνικό ύφος που χρησιμοποιήσαμε, θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί, καθώς δεν εξυπηρετούσε τον στόχο μας, δηλαδή την ενημέρωση ότι η συλλογικότητα Camino Libre δε θα στεγάζεται πλέον στον συγκεκριμένο χώρο, λόγω αυταρχικής και όχι συλλογικά αποφασισμένης εκδίωξης.
Με βάση τα παραπάνω, αποδεχόμαστε το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί, στην καλλιέργεια αυτής της τεταμένης κατάστασης. Οι συλλογικές μας δομές δεν ακολούθησαν την πεπατημένη στην κινηματική συγκρότηση της Κομοτηνής, καθώς χωρίς να θεωρούμε τους εαυτούς και τις εαυτές μας πρωτοπορία, χαράξαμε ένα διαφορετικό δρόμο, προσπαθώντας να χτίσουμε σαφείς και ειλικρινείς σχέσεις, χωρίς τακτικισμούς, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε αληθινές και συντροφικές σχέσεις, όπως καταφέραμε να δομήσουμε μεταξύ μας και με συλλογικότητες, συντρόφους/ισσες σε όλη την Ελλάδα, αλλά μπορεί να οδηγήσει (όπως και έγινε με τους καταγγέλλοντες) σε μία κατάσταση που ενδέχεται να εκτραπεί από θεμιτό πολιτικό ανταγωνισμό, σε πολεμική. Βαρύγδουπες και δυσφημιστικές καταγγελίες που δεν δικαιολογούνται από κάποια εξόφθαλμη και μη αναστρέψιμη κατάσταση, αναπαράγουν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αφού διεξάγονται στη βάση, πόσο μάλλον όταν εμπλέκονται σε αυτές ελευθεριακές ομάδες που και οι δύο θέλουν να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε εξουσία. Διαφωνούμε κάθετα με τη μονόπλευρη λογική του αποδιοπομπαίου τράγου, που ευθύνεται για κάθε παθογένεια που εκδηλώνεται εντός του κινήματος. Άποψή μας είναι ότι κάθε συλλογικότητα/ ομάδα/ δομή που θέλει να αντιστέκεται στο υπάρχον και να μάχεται για τον κοινωνικό μετασχηματισμό, οφείλει να μη διαπνέεται από εγωιστικές λογικές και να ασκεί συλλογική και ατομική αυτοκριτική, όταν μάλιστα κρίνεται από τα παραπάνω ότι έγιναν εκατέρωθεν λάθη. Δεν αποδεχόμαστε καμία ομάδα ειδικών που να αποφασίζει για τη συλλογική μας ύπαρξη, πόσο μάλλον όταν οι διακηρύξεις τους στολίζονται από ηρωισμούς του τύπου «θα επιλύσουμε εμείς το πρόβλημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο», λες και πρόκειται να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία.
Η τελευταία καταγγελία ήταν για εμάς η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η χυδαιότητα και η εμπάθεια που αντικατοπτρίζονται στο κείμενο συμπυκνώνουν μια αρρωστημένη κατάσταση, την οποία βιώνουμε εδώ και ένα χρόνο. Στην παρούσα φάση, και ύστερα από νηφάλια εκτίμηση, εδώ και πάνω από ένα μήνα, των γεγονότων και των παραγόντων που τα δημιούργησαν, κρίνουμε ότι η κατάσταση αυτή, ακόμα και με δική μας παρέμβαση προς την κατεύθυνση αυτή, είναι μη αναστρέψιμη, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Η φράση «ανοιχτά επιζητούμε την απομόνωσή τους σε πανελλαδικό επίπεδο» συνοψίζει τη διάθεσή τους για συνέχιση αυτής της στρατηγικής. Όσο μερίδιο ευθύνης και αν μας αναλογεί στην καλλιέργεια αυτού του κλίματος, δεν είμαστε διατεθειμένοι/ ες να το διαιωνίσουμε. Στόχος μας είναι αυτή η ανακοίνωση να λήξει οριστικά το ζήτημα και σε κάθε περίπτωση να το απομακρύνει από τη δημόσια σφαίρα. Παρόλο που θεωρούμε ότι ορισμένες συμπεριφορές και διαφωνίες χρήζουν επίλυσης, σε γενικότερο πλαίσιο, εντός του αναρχικού/ αντιεξουσιαστικού χώρου, αντιλαμβανόμαστε ότι σε μία φάση εντεινόμενης, ολομέτωπης από τα πάνω επίθεσης στην κοινωνική βάση και τους αγωνιζόμενους/ ες, μία δημόσια καταγγελία δεν κινείται σε καμία περίπτωση προς μία ελευθεριακή κατεύθυνση, από τη στιγμή που δεν ασκεί μία γόνιμη κριτική σε κάποια συλλογική οντότητα, πόσο μάλλον όταν λόγος της συγγραφής της δεν ήταν κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά εκ μέρους μας, η οποία κορυφώθηκε και για λόγους έκτακτης ανάγκης θα έπρεπε να καταδειχθεί με σκοπό να σταματήσει.
Όπως είναι λογικό, το φαινόμενο αυτό, πέρα από τις επιπτώσεις σε συλλογικό και κινηματικό επίπεδο, διαμορφώνει και τα ίδια τα άτομα, που συγκροτούν ένα σύνολο και παράλληλα επηρεάζονται από αυτό σε μία αλληλοεξαρτώμενη σχέση. Η ανάμειξή μας στον οποιονδήποτε αγώνα, εκτός από τη συνείδησή μας που μας ωθεί προς αυτόν και τα ταξικά μας συμφέροντα, τροφοδοτείται σε κάποιο βαθμό και από την ατομική ικανοποίηση που αντλούμε όταν εκφράζουμε μέσα από μία διαδικασία τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Το ότι στους κοινωνικούς/ ταξικούς αγώνες συμμετέχουμε ανυποχώρητα, δεν σημαίνει ότι προς τιμήν ενός «μεγάλου σκοπού» θα χρησιμοποιήσουμε οποιοδήποτε μέσο, πόσο μάλλον όταν αυτό αντιβαίνει σε κάποιες βασικές αξίες μας (όπως η αλληλεγγύη που αντιτίθεται στον ανταγωνισμό και τον κανιβαλισμό). Με λίγα λόγια, δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς μία κατάσταση ανταγωνισμού μεταξύ των αγωνιζόμενων μπορεί να οδηγήσει σε μία ελευθεριακή κατεύθυνση των αγώνων, ενώ μάλιστα τα ίδια τα άτομα που εμπλέκονται στους αγώνες αυτούς κινδυνεύουν να αλλοτριωθούν ή ακόμα και να υιοθετήσουν την κουλτούρα της παραίτησης. Όταν διαπιστώνουμε μία προβληματική κατάσταση, επιδιώκουμε τη ριζική ανατροπή των συμπεριφορών που τη δημιουργούν και όχι την κατάδειξη κάθε συλλογικότητας ή ατομικότητας που τις ενσαρκώνει. Η τελευταία επιλογή είναι η πιο βολική, ωστόσο θεωρούμε ότι όχι μόνο δεν επιλύει το πρόβλημα, αντιθέτως εισάγει τον ανταγωνισμό και την καλλιέργεια πολεμικών σχέσεων εντός του κινήματος.
Συνοπτικά, από το πνεύμα της καταγγελίας εξάγουμε το συμπέρασμα πως την πολιτική αντιπαλότητα με πολεμικούς όρους σκοπεύουν να την συνεχίσουν μέχρι τελικής πτώσης (μας) και αντιλαμβανόμαστε ότι η αναπαραγωγή αυτής της συνθήκης, μας αποπροσανατολίζει από τους καθημερινούς αγώνες που καλούμαστε να δώσουμε, ενώ ταυτόχρονα δεν συμβάλλει σε μία εσωτερική αυτοκριτική και βελτίωση, αντ’ αυτού σφυρηλατεί εγωιστικές νοοτροπίες στα ίδια τα άτομα, που οργανώνονται συλλογικά.
Για εμάς λοιπόν, είναι μέχρι εδώ. Η Αναρχική Συλλογικότητα Camino Libre και το Ελευθεριακό Σχήμα Kizil Kara δεν θα συνεχίσουν να υφίστανται σαν συλλογικές οντότητες. Αυτή είναι μία απόφαση που δεν πήραμε ελαφρά τη καρδία, αλλά όπως εξηγήσαμε παραπάνω είναι επιβεβλημένη λόγω μιας συνέχειας περιστατικών και συμπεριφορών, που δεν μπορούν να αλλάξουν ουσιωδώς με την δική μας συνεισφορά, παρά μόνο να χειροτερέψουν. Ο στόχος της καταγγελίας λοιπόν, επετεύχθη. Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι, κατά την κρίση μας, η ορθότερη έτσι ώστε να μπορούμε να δώσουμε ένα τέλος αυτοβούλως, πριν βρεθούμε προ τετελεσμένου γεγονότος. Δεν θα δεχτούμε καμία μελλοντική καταγγελία για πράγματα που δεν έχουμε κάνει, ούτε και περαιτέρω λασπολογία ατομικά και συλλογικά, η οποία κάποια στιγμή θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην πολιτική μας απομόνωση. Η σύσταση και η διάλυση κάθε αντιεξουσιαστικού εγχειρήματος, θεωρούμε ότι είναι δική του υπόθεση και απόφαση και δεν μπορεί να επιβληθεί από καμία ομάδα αυτόκλητων σωτήρων του κινήματος και μάλιστα με τακτική λαϊκού δικαστηρίου.
Είναι για εμάς τουλάχιστον απαράδεκτη η απαίτηση προς κάθε εγχείρημα με το οποίο έχουμε συνδιαμορφώσει και συμπράξει να πάρει θέση ως εξωγενής παράγοντας μάλιστα του ντόπιου κινήματος, καθώς και η επίρριψη ευθυνών περί συνενοχής. Καμία συλλογικότητα/ οργάνωση/ ομάδα δεν οφείλει να απολογηθεί επειδή συνδιαλέχθηκε ή συνεργάστηκε μαζί μας! Το ποσοστό της ευθύνης που μας αναλογεί, το αναλαμβάνουμε αποκλειστικά εμείς και κανένας άλλος. Συγκεκριμένα για την τοπική οργάνωση της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, συνεργαστήκαμε σε αγώνες που θεωρήσαμε κοινούς, χωρίς να στεκόμαστε αμιγώς στην πολιτική συμφωνία, προσπαθώντας να δομήσουμε πάντα ειλικρινείς σχέσεις, όχι συντροφικές, καθώς αυτό ιδεολογικά και πολιτικά είναι αδύνατο, αλλά απορρέουσες από τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα και στοχεύσεις. Κοινώς, η συγκεκριμένη οργάνωση δε μας έκανε «πλάτες», αντ’ αυτού αντιλήφθηκε την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός ταξικού μετώπου στην πόλη και προφανώς δεν ενστερνίστηκε τις φημολογίες που αναπτύχθηκαν εις βάρος μας.
Μέσα από την Αναρχική Συλλογικότητα Camino Libre και το Ελευθεριακό Σχήμα Kizil Kara, επιδιώξαμε την εμπλοκή μας στους τοπικούς και όχι μόνο κοινωνικούς αγώνες, στη βάση της ταξικής συσπείρωσης και της μαχητικής αντίστασης στην καταπίεση. Δημιουργήσαμε τα δύο αυτά συλλογικά εγχειρήματα, προσπαθώντας να εισάγουμε στο κίνημα της πόλης την προοπτική των ταξικών αγώνων από αναρχική σκοπιά, κάτι το οποίο κατ’ εμάς δεν υιοθετούνταν, ούτε έμπαινε στο δημόσιο διάλογο στον αναγκαίο βαθμό. Η αναρχική συλλογικότητα Camino Libre με πολύμορφες δράσεις παρενέβη στο μέτρο του δυνατού στον κοινωνικό ιστό προσπαθώντας να δημιουργήσει εστίες αντίστασης ενώ κινήθηκε στην βάση δημιουργίας ειλικρινών συντροφικών σχέσεων προς αυτή την κατεύθυνση. Το ελευθεριακό σχήμα Kizil Kara προσπάθησε να εδαφικοποιήσει τους συλλογικούς ακηδεμόνευτους ταξικούς αγώνες στο πανεπιστήμιο και να προάγει τον συνδικαλισμό από τα κάτω με την ταυτότητα των αυριανών εργατών/ -τριων ενάντια στον ακαδημαϊσμό, τον καριερισμό και την επέλαση του κεφαλαίου στην εκπαίδευση.
Το ότι δηλώνουμε το τέλος και των δύο συλλογικών οντοτήτων, μας απογοητεύει σε ένα βαθμό, αλλά είναι ίσως και ο μόνος τρόπος να διασώσουμε κάποιες ελευθεριακές αξίες, όσον αφορά τους εαυτούς και τις εαυτές μας. Οι συνελεύσεις μας δεν είναι τα «μαγαζάκια» μας που πρέπει πάση θυσία να διαφυλάξουμε, υιοθετώντας οποιοδήποτε μέσο και αναπαράγοντας οποιαδήποτε παθογένεια επικρατεί. Το τέλος αυτό δεν σημαίνει την παραίτηση του καθενός/ καθεμιάς μας από τους συλλογικούς αγώνες. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέσα από ευέλικτα σχήματα και πρωτοβουλίες στην πόλη της Κομοτηνής όταν το κρίνουμε απαραίτητο και γόνιμο.
Συντροφικούς χαιρετισμούς σε όλους και όλες, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πορευτήκαμε μαζί όλο αυτό το διάστημα,με τους/τις οποίους/ες μας δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξουμε σχέσεις ειλικρινούς αλληλεγγύης και να παλέψουμε μαζί.
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Αναρχική Συλλογικότητα Camino Libre,
Eλευθεριακό Σχήμα Kizil Kara Κομοτηνή,
Μάιος 2019.
