ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΤΩΡΑ ΜΙΚΡΟΦΩΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΒΙΒΛΙΟΘΊΚΗ Α.Π.Θ.
ΩΣ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΤΟΥΣ 14 ΠΡΟΣΑΧΘΕΝΤΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΠΑΤΣΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΛΕΛΑΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΗ.
ΕΝΤΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΚΥΛΙΩΝ ΤΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΠΝΙΞΟΥΝ ΚΑΘΕ ΦΩΝΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΡΓΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ.
ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
Οι καταλήψεις, τα στέκια και το άσυλο είναι κομμάτια των κοινωνικών αγώνων και ως τέτοια τα υπερασπιζόμαστε
Αυτή τη στιγμή εκκενώνεται από αστυνομικές δυνάμεις η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, μόλις 3 ημέρες μετά τις μαζικότατες πορείες αλληλεγγύης στις καταλήψεις, τα στέκια και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Η επίθεση που πραγματοποιείται τον τελευταίο καιρό είναι πρωτόγνωρη. Συγκεκριμένα, στις 20 Δεκέμβρη εκκενώνεται η Villa Amalias που αποτελεί κατάληψη εδώ και 23 χρόνια, με πρόσχημα μια ανώνυμη καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών. Τις επόμενες ημέρες, πραγματοποιούνται δράσεις αλληλεγγύης προς τους συλληφθέντες αλλά και προς τις καταλήψεις γενικότερα σε πολλές πόλεις. Οκτώ ημέρες μετά, με πρόσχημα μία ανώνυμη καταγγελία αυτή τη φορά για παραεμπόριο μικροπωλητών, πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση στο χώρο της ΑΣΟΕΕ, καταπατώντας το άσυλο και συλλαμβάνοντας τους μετανάστες. Ταυτόχρονα, τα ΜΑΤ εισβάλλουν ακόμη σε πολιτικά πανεπιστημιακά στέκια και στον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης (98fm) κατάσχοντας το σύνολο του εξοπλισμού του. Στις 9 Γενάρη το πρωί επιχειρείται και πραγματώνεται ανακατάληψη της Villas από καταληψίες και αλληλέγγυους. Μία ώρα μετά, εκκενώνεται ξανά από δυνάμεις των ΕΚΑΜ και συλλαμβάνονται περίπου 100 άτομα. Σαν άμεση απάντηση, πάνω από 40 αλληλέγγυοι καταλαμβάνουν τα γραφεία της ΔΗΜ.ΑΡ. οι οποίοι όμως μετά από λίγη ώρα προσάγονται και αυτοί. Το ίδιο απόγευμα, ΜΑΤ εισβάλλουν και εκκενώνουν και την κατάληψη Σκαραμαγκά, συλλαμβάνοντας 8 άτομα που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο χώρο. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών αποτελούν μια συνέχεια των κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων σε στέκια, καταλήψεις και εργατικούς αγώνες όπως η εκκένωση της κατάληψης ΔΕΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη, η καταστολή της κατάληψης των απεργών εργολαβικών του ΑΠΘ και ο εμπρησμός του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Xanadu στην Ξάνθη.
Οι καταλήψεις και τα στέκια αποτελούν πολιτικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς χώρους. Για εμάς, το επιχείρημα της καταπάτησης ιδιοκτησίας δεν είναι λογικό, αφού τα άλλοτε ερειπωμένα κτήρια αποκτούν ζωή μέσα από οριζόντιες διαδικασίες και αντιιεραρχικές δομές ανοιχτές σε όλους. Μετατρέπονται έτσι σε κοινότητες ελευθερίας, αλληλεγγύης και δημιουργίας σε ρήξη με το υπάρχον προτάσσοντας έναν άλλον τρόπο οργάνωσης της ζωής. Μέσα σ’ αυτές οργανώνονται πολιτικές εκδηλώσεις-συζητήσεις, καλλιτεχνικές δραστηριότητες (θεατρικές, συναυλιακές ομάδες, studio, ομάδες προβολών), κινηματικές υποδομές(τυπογραφεία, ραδιόφωνα) συλλογικές κουζίνες και στεγαστικές κολλεκτίβες. Ταυτόχρονα οι αυτοοργανωμένοι αυτοί χώροι αποτελούν εστίες αντίστασης στην ζοφερή πραγματικότητα, συντονίζονται με τον παλμό των αγώνων ενάντια στην αναδιάρθρωση και στην υποτίμηση της ζωής και δημιουργούν αναχώματα στην ανάπτυξη και εξάπλωση ρατσιστικών και φασιστικών ιδεολογιών και πρακτικών (όπως στην περίπτωση της Villa Amalias, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στην πλατεία Βικτωρίας και έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην αποτροπή ρατσιστικών-φασιστικών πογκρόμ κατά μεταναστών.)
Είναι ξεκάθαρο πλέον πως το κράτος επιθυμεί μέσα από την καταστολή των καταλήψεων, των στεκιών, των κοινωνικών αγώνων, των μεταναστών, των αγωνιζομένων να επιβάλει μια καθημερινότητα πειθάρχησης και φόβου συνδυασμένη μια μία κοινωνική πραγματικότητα που περιλαμβάνει μια βίαιη επίθεση στην εργασία και στα πιο υποτιμημένα κομμάτια της, όπως είναι οι μετανάστες, ολοένα αυξανόμενες περιφράξεις σε υγεία και παιδεία, μια δυσκολότερη πρόσβαση σε βασικές ανάγκες (θέρμανση, ρεύμα, νερό). Για εμάς, που παρεμβαίνουμε και αγωνιζόμαστε εντός και εκτός των τειχών του πανεπιστημίου και είμαστε σε άμεση σχέση με τις καταλήψεις, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, τις κινηματικές υποδομές αντιλαμβανόμαστε την επίθεση σ’ αυτές ως μια έκφανση της συνολικότερης αναδιάρθρωσης που προσπαθεί να μας επιβληθεί.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις, τα πολιτικά στέκια και τους αυτοοργανωμένους χώρους
H υπεράσπιση τους είναι υπεράσπιση των αγώνων μας, των ζωών μας
Αυτόνομο Σχήμα στους Πολιτικούς Μηχανικούς
–
—————————————————————————————–
Ε Εί μ α σ τ ε π α ν τ ο ύ
Στις 20/12 η αστυνομία εισβάλλει στη Villa Amalias, μία από τις πιο ιστορικές καταλήψεις. Στις 28/12 πραγματοποιείται αστυνομική επιχείρηση στην ΑΣΟΕΕ με απόφαση εισαγγελέα και παρουσία πρυτανικών αρχών. Το άσυλο καταπατείται και οι μπάτσοι εισβάλλουν σε πολιτικά στέκια. Κατάσχουν το σύνολο του εξοπλισμού του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού Ραδιόζωνες Ανατρεπτικής Έκφρασης που εκπέμπει στους 98FM. Στις 09/01 η Villa Amalias ανακαταλαμβάνεται και μετά από 2 ώρες οι μπάτσοι εκεννώνουν ξανά το κτίριο συλλαμβάνοντας όσες και όσους βρίσκονταν μέσα ενώ λίγο αργότερα προσαγάγουν αλληλέγγυους/ες που κατέλαβαν τα γραφεία της δημαρ. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας εκεννώνεται από την αστυνομία και η κατάληψη Σκαραμαγκά σε μια εκδικητική κίνηση από την πλευρά του κράτους. Σήμερα, 15/01, αστυνομικές δυνάμεις εκκενώνουν και τη Λέλας Καραγιάννη 37, άλλη μία ιστορική κατάληψη.
Τα γεγονότα αυτά αποτελούν συνέχεια και ένταση των κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων σε στέκια, καταλήψεις και εργατικούς αγώνες το τελευταίο διάστημα με πιο πρόσφατα την εκκένωση της κατάληψης ΔέΛΤΑ στη Θεσσαλονίκη και της κατειλημμένης Δημοτικής Αγοράς στην Κυψέλη, την καταστολή της κατάληψης των απεργών εργολαβικών του ΑΠΘ, τις εμπρηστικές επιθέσεις στις καταλήψεις Xanadu στην Ξάνθη, Δράκα στην Κέρκυρα, Apertus στο Αγρίνιο.
Κι έτσι νομίζουν πως όλα τέλειωσαν, πως ξεμπέρδεψαν και με αυτούς τους περίεργους που μαζεύονται σε αραχνιασμένα κτίρια, που κλείνονται σε καμαράκια σχολών και εκπέμπουν στα ραδιοκύματα, που φτιάχνουν συνελεύσεις γειτονιάς.
Νομίζουν πως τους μάζεψαν, όπως τους μετανάστες χωρίς χαρτιά στο κέντρο της Αθήνας, τους μετανάστες μικροπωλητές στη Ροτόντα και την ΑΣΟΕΕ, τις οροθετικές πόρνες. Όπως τους απεργούς εργολαβικούς του ΑΠΘ.
Θέλουν να νομίζεις πως σε προστάτεψαν από τη διάχυτη παρανομία. Ίσως και να σε έπεισαν ότι κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Άκρα του τάφου σιωπή, ησυχία, τάξη κι ασφάλεια. Η ανομία πατάσσεται για να μείνουν μόνα τους τα αφεντικά, το κράτος και οι μπάτσοι να κάνουν τα κουμάντα τους αφού επανακτήσουν το για χρόνια χαμένο τους γόητρο στα κεφάλια των νοικοκυραίων.
Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν: η εξουσία δεν θέλει να πάρει στα χέρια της τους κατειλημμένους χώρους για να τους επανεντάξει στη δημόσια περιουσία και να μειώσει το έλλειμμα, ούτε θέλει να τους αξιοποιήσει, ούτε θέλει απλώς να πάρει πίσω το ”χαμένο” έδαφος που στερούν οι καταληψίες από τη δημόσια σφαίρα. Δεν στοχεύει σε αυτά τα ίδια τα κτίρια αλλά στην καταστροφή των δομών και ιδεών που αυτά στεγάζουν. Στοχεύει στην κουλτούρα αγώνα που καλλιεργούν, στις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός των καταλήψεων. Στις σχέσεις αυτές που εναντιώνονται στη λογική του κεφαλαίου, που αμφισβητούν τους έμφυλους ρόλους, που στήνουν αναχώματα στις φασιστικές επιθέσεις και λογικές που αυξάνονται και πληθύνονται καθημερινά. Χαρακτηριστικά, η επίθεση στη Villa Amalias δεν είναι άσχετη με την αντιφασιστική δράση που ανέπτυσσε ο κόσμος της κατάληψης λόγω και της θέσης της (στο προπύργιο των χρυσαυγιτών, τον Άγιο Παντελεήμονα). Δεν είναι όμως άσχετη και με τη συμβολικότητα της επί 23 χρόνια ενεργούς κατάληψης που έχει αποτελέσει σημείο αναφοράς για τον κόσμο που επιθυμεί να οργανωθεί σε οριζόντιες δομές.
Στο πέρασμα των χρόνων τα αυτοοργανωμένα στέκια, οι καταλήψεις, τα κοινωνικά κέντρα αγώνα, οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι δημιουργήθηκαν κι εδώ κι εκεί και παραπέρα. Στην Αθήνα και στη Βέροια, στον Βόλο και την Κέρκυρα. Διαχύθηκαν στην καθημερινότητα των πόλεων και των συνοικιών. Κι αυτό είναι που τους φοβίζει.
Οι συλλογικές κουζίνες, οι προβολές, τα θεατρικά εργαστήρια, οι συναυλίες, οι εκδηλώσεις, οι καθημερινές συνελεύσεις, οι στεγαστικές κολλεκτίβες, τα έντυπα, οι διαδικασίες αυτομόρφωσης, οι υποδομές (όπως το τυπογραφείο στη Villa Amalias), τα αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα (όπως ο 98fm), οι πορείες (οι αυθόρμητες και το κατέβασμα στις γενικές απεργίες), τα συνθήματα στο στόμα και στους τοίχους, η αλληλεγγύη, η συντροφική αγκαλιά, αυτή η αίσθηση ότι δεν είμαι μόνος/η. Όλος αυτός ο κόσμος που σπαράζει να βγει στην επιφάνεια. Όλος αυτός ο κόσμος, που είναι η έμπρακτη και καθημερινή άρνηση του δικού τους κόσμου, πρέπει να ονομαστεί παράνομος και να παταχθεί. Και νομίζουν πως θα τα καταφέρουν με εισβολές στα απελευθερωμένα εδάφη και συλλήψεις.
Πού να καταλάβουν όμως ότι οι τόποι της άρνησης του κόσμου τους είναι διάχυτοι στις καρδιές, στα μυαλά, στις χειρονομίες, στις σχολές, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας; Γιατί πέρασαν κι άλλα χρόνια και οι καταλήψεις και τα στέκια συναντήθηκαν με συνελεύσεις γειτονιάς και αυτόνομα σχήματα στις σχολές.
Να έχεις λοιπόν στο νου σου ότι την καρδιά των συντροφισσών που ανακατέλαβαν για λίγο τη VillaAmalias την ακούς στο δρόμο σε πορείες και απεργίες, την ακούς όμως και στα αντιμαθήματα στις σχολές, στις συνελεύσεις των αυτόνομων σχημάτων. Τα πρόσωπα των προσαχθέντων καταληψιών των γραφείων της δημαρ θα τα ξαναδείς στα πρόσωπά μας που θα μπλοκάρουν την επίδειξη πάσο, θα στέκονται αλληλέγγυοι στους εργαζομένους, θα απειλούν ρουφιάνους μεγαλοκαθηγητάδες. Θα πάρεις μια γεύση απελευθερωμένου χωροχρόνου, ναι σαν αυτού της Villa Amalias και της Σκαραμαγκά, στις καταλήψεις των σχολών. Και ίσως το βράδυ ακούσεις μουσική από κάποιο από τα αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα, όπως ο 98fm, που ναι υπάρχουν και στο ΑΠΘ. Και θυμήσου ότι, όπως σύντροφοι και συντρόφισσες φοιτητές και φοιτήτριες στην ΑΣΟΕΕ δημιούργησαν σχέσεις με τους μετανάστες – μικροπωλητές, έτσι και κάποιες/οι εδώ στο ΑΠΘ συναντηθήκαμε σε κοινό αγώνα με τους εργολαβικούς απεργούς.
Να το ξέρετε, μπάτσοι, φασίστες, αφεντικά, πρυτάνεις κι όσοι άλλοι είστε στο απέναντι στρατόπεδο: Έχετε χάσει το παίχνιδι από πάντα. Γιατί είμαστε από παλιά εδώ όλοι εμείς οι μιαροί, οι απ’αλλού φερμένοι, όλες εμείς που κάποτε μας πέρασε από το μυαλό κι έφτασε στα χείλη κι ίσως έγινε πράξη μιαν ιδέα που καθόλου δεν θα σας άρεσε. Ένα σύνθημα γραμμένο στον τοίχο, ένα εισιτήριο που δεν κόψαμε, μια συνέλευση για τα βιβλία που μας κόβουν, μια συζήτηση ενάντια στην έμφυλη καταπίεση, ένα βράδυ στην κατειλημμένη σχολή. Γιατί είμαστε πολλοί που τώρα αρχίσαμε να κραυγάζουμε, πολλές που είμαστε αποφασισμένες να μην το βουλώσουμε.
Και δεν θα περιμένουμε απλώς τη σειρά μας…
Οι αγώνες μας θα σας πνίξουν και οι επιθυμίες μας θα αγκαλιάζουν όσες και όσους συνεχίζουν να αρνούνται τον σάπιο κόσμο σας.
απόδραση
αυτόνομη παρέμβαση στη νομική 15/01/2013
–
