Παρατηρώντας το τελευταίο διάστημα μια συνεχή αύξηση στις επιθέσεις εναντίον διαφόρων καταλήψεων, συγγενικών και μη, τόσο από την κρατική μηχανή όσο και από την προέκταση αυτής ( νεοναζιστικά μιάσματα, παρακράτος ), θα μπορούσαμε να αναφερθούμε κάλλιστα σε μια στρατευμένη πολεμική εναντίον των δομών αυτών που ως Αναρχικοί προασπιζόμαστε και χρησιμοποιούμε, τόσο για την συλλογικοποίηση των αρνήσεών μας και την οργάνωσή μας, όσο και για την διάχυση του λόγου και των πρακτικών μας με στόχο φυσικά την αύξηση της «δεξαμενής» μας, του αριθμητικού μας συνόλου δηλαδή και την εν γένει συνολική εξέλιξή μας ως πολιτικά υποκείμενα.
Η επιλογή, αυτή καθ’ αυτή της κατάληψης ενός κτιρίου ή ενός χώρου αποτελεί από μόνη της μια πολιτική πράξη η οποία γενάτε μέσα από την άρνηση της ιδιοκτησίας για την διεκδίκηση του απαραίτητου ζωτικού χώρου για την εδραίωση και ανάπτυξη του εκάστοτε εγχειρήματος αλλά και των ίδιων των πολιτικών υποκειμένων που θα την στελεχώνουν.
Στα πλαίσια μιας πολύμορφης Αναρχικής θεώρησης με ένα συνονθύλευμα πρακτικών οι οποίες θα ενσαρκώνουν την Αναρχική πολυμορφία, κάθε εκτάριο κατειλημμένης γης αποτελεί αναπόσπαστο και ζωτικό κομμάτι ενός Αναρχικού «χώρου» που θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε κίνημα και να αποτελέσει έναν ισχυρό πόλο ενάντια στο υπάρχον καθεστώς, στο σύνολο των εξουσιαστικών δομών και της υποτέλειας που επιβάλουν.
Σαφώς, δεν θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε κάποιου είδους ομοιομορφίας ή κάποιου είδους κοινού ιδεολογικού φορέα. Σαφώς και υπάρχουν διαφορές και αντεγκλήσεις, μεταξύ των καταλήψεων και των διάφορων εγχειρημάτων. Το ζήτημα το οποίο γενάτε εδώ είναι το κατά πόσο ο Αναρχικός χώρος θα καταφέρει να μπει σε μια διαδικασία ωρίμανσης και απαγκίστρωσης από τις ως τώρα αυτό-αναφορικές και μικροπολιτικάντικες λογικές που τον έχουν κατακερματίσει σε επίπεδο δυναμικής και να περάσει σε θέση επίθεσης.
Δεν αναφέρομαι σε κάποιου είδους μαζικοποίησης ή σε κάποια αόριστη πολυμορφία, αναφέρομαι συγκεκριμένα σε εγχειρήματα και ατομικότητες οι οποίες προασπίζονται τα Αναρχικά ιδανικά, αναφέρομε στην Αναρχική πολυμορφία και στην ανάγκη οργάνωσης αυτής για την ισχυροποίηση των επιμέρους τάσεων. Τάσεων που ακόμα και αν δεν μπορούν να συμπορευτούν μαζί, μπορούν να συνυπάρξουν παράλληλα δίχως ουδεμία διασταύρωση αυτών ή ιδεολογική έκπτωση.
Η Αναρχική πολυτασικότητα και πολυμορφία αποτελούν δύο μοναδικά στοιχεία της Αναρχικής κουλτούρας, τα οποία πηγάζουν από την πεποίθηση πως δεν υπάρχει και ούτε χρειάζεται να υπάρξει ένα μέσω αγώνα ή κάποιου είδους μοναδική αλήθεια. Τα «πεφωτισμένα» μανιφέστα αποτελούν δόγματα και δηλητήριο για κάθε σκεπτόμενο ων, ιδιαίτερα για τους Αναρχικούς. Δεν υπάρχει ένας δρόμος για την ολική απελευθέρωση.
Είναι, θεωρώ, στο χέρι μας, λοιπόν, να μετατρέψουμε τις αγκυλώσεις που μας βαραίνουν τόσο καιρό σε μια διάχυτη χαοτική επιθετική σύνθεση, σε μια εξελικτική ενσάρκωση των θέλω μας και των αρνήσεων που μας χαρακτηρίζουν. Μακριά και πέρα από αναζωπυρομένες μαρξιστικές θεωρήσεις και ονειρώξεις ωρίμανσης των κοινωνικών συνθηκών.
Ως αναρχικοί είναι χρέος μας να δημιουργούμε εμείς τις συνθήκες και τις καταστάσεις που επιζητούμε.
Σε μια περίοδο όπου τα ναζίδια σηκώνουν τα κεφάλια τους και οι φυλακές γεμίζουν από συντρόφους μας, η απραξία μπορεί να συμβάλει μόνο στην διαιώνιση του ολοκληρωτισμού και της καθυπόταξης των ατομικών και συλλογικών μας κεκτημένων.
Αλλά όταν μιλάμε για πράξη φυσικά θα πρέπει πάντα να αναλογιζόμαστε πως στην πορεία του Αναρχικού συνεχούς το ζητούμενο που γενάτε πάντα είναι η αύξηση της έντασης, με όλα τα μέσα, σε όλα τα μέσα…
Ως Αναρχικοί τα εργαλεία και τα μέσα, τόσο της προπαγάνδας μας όσο και των συνολικών και ατομικών μας διεκδικήσεων, δεν μπορούν παρά να είναι άμεσα συνδεδεμένα με την άμεση δράση, στο εδώ και στο τώρα, μέσα από ένα σύνολο πρακτικών, μακριά και πέρα από κάθε είδους θεσμικής ή κοινωνικής νομιμοποίησης.
Είμαστε άρρητα συνδεδεμένοι με τον ιλλεγκαλισμό και θα συνεχίσουμε να είμαστε γιατί δεν επιθυμούμε την αποδοχή των πειθήνιων υποτακτικών της κοινωνικής μηχανής, ούτε και την συνθηκολόγηση με το καθεστώς, τα ημίμετρα δεν μας ταιριάζουν, οι ιδεολογικές εκπτώσεις είναι εκπτώσεις στην υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια μας.
Ως ότου τα Αναρχικά αδέρφια μας δραπετεύσουν από τις φυλακές, ως ότου και ο τελευταίος εθνικιστής γίνει λίπασμα για την Γη, ως ότου και το τελευταίο σύνορο καεί συθέμελα, ως το τέλος της υποτέλειας και πέρα από αυτήν … θα παλεύουμε για την Αναρχία, με όλα τα μέσα.
Υ.Γ.: Είμαι πεπεισμένος πως το παρόν κείμενο είναι ελλιπές και σίγουρα θα χωρούσε περαιτέρω ανάλυση και ανάπτυξη αυτού, αλλά ως αυτή την στιγμή αυτές οι λίγες γραμμές, αυτές οι λίγες σκέψεις θέλω να είναι η δική μου ελάχιστη συνεισφορά στο κάλεσμα των συντρόφων «Fuck nations, squat the world”.
To the end of Asgard
Fenrir
