Ήταν δύσκολο να αποφασίσω αν θα παρέμβω στην ανιαρή σας διαδικασία έστω και με αυτόν τον τρόπο, καθώς δεν σκοπεύω να της δώσω την παραμικρή αξία. Ιδίως μετά από 4 χρόνια που δεν σταμάτησα να καλούμαι σε αυτές εδώ τις αίθουσες δικαστικής πλήξης, όπου το σενάριο της δικαστικής παρωδίας δεν γράφτηκε από τον Κάφκα, αλλά από τους πολύ πιο εμπνευσμένους ειδικούς εφέτες και εισαγγελείς. Το ότι τελικά αποφάσισα να τοποθετηθώ για πρώτη και τελευταία φορά, είναι γιατί δεν θέλω να παρανοηθεί η απαξιωτική μου σιωπή, σε υποταγή στο παιχνίδι ρόλων και εξουσίας που παίζεται εδώ μέσα. Το ότι δηλαδή μία ομάδα από εγκάθετους του καθεστώτος, έχει την αρμοδιότητα να κρίνει εμάς και τις πράξεις μας.
Αν τα αυτιά των δικαστικών δεν έτυχε να ακούσουν μέχρι στιγμής, ποιός είναι ο πραγματικός τους σιχαμένος ρόλος, είναι απλά γιατί, φέρνουν μπροστά τους ταπεινωμένους και φοβισμένους ανθρώπους, που η ζωή τους εξαρτάται από την εξουσία τους. Τυχαίνει όμως, να μη βρίσκομαι εδώ λόγω συνθηκών, όπως χιλιάδες ταλαίπωροι που έχετε καταστρέψει, αλλά λόγω επιλογών. Είμαι εδώ γιατί επέλεξα να στηρίζω αντάρτικες υποδομές, να αποτελώ κομμάτι κοινοτήτων αγώνα αναζητώντας καλύτερους όρους ανθρώπινης συνύπαρξης, να ληστεύω μέρος του πλούτου από τους ναούς του κεφαλαίου, για να χρησιμοποιηθεί σε επαναστατική κατεύθυνση. Και αυτό σημαίνει ότι αισθάνομαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τις συνέπειες των επιλογών μου, που οι νεκροζώντανοι κρατικοί υπάλληλοι μου επιβάλλουν.
Αν και σιχαίνομαι την ηθικιστική υποκρισία της δικαστικής διαδικασίας, το ίδιο με το σύστημα που υπηρετεί, στην περίπτωση σας θα κάνω μία εξαίρεση. Θα ήταν ενδιαφέρουσα μία πρόσκαιρη αντιστροφή των επιβεβλημένων ρόλων. Ας δούμε λοιπόν για τί εγκλήματα είστε εσείς υπεύθυνοι. Οι φρουροί του δημοκρατικού καθεστώτος, σας τροφοδοτούν διαρκώς με ανθρώπινη σάρκα να κατασπαράξετε. Με το ζόρι πελάτες του συστήματός σας. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε ένα πλέγμα οικονομικής ανισότητας που τις περισσότερες φορές, απλά οι συνθήκες που επιβάλει ο νόμος της ιδιοκτησίας που εσείς υπερασπίζεστε, τους οδηγεί σε εγκλήματα πολύ πιο ασήμαντα, από αυτό της αναπαραγωγής και υπεράσπισης του κράτους και του κεφαλαίου. Ανήκετε λοιπόν μαζί με τους μπάτσους, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους παπάδες, τους τεχνοεπιστήμονες, τα στελέχη της οικονομικής ελίτ, στην κάστα των εξουσιαστών και διαχειριστών αυτού του κόσμου της γενικευμένης εξόντωσης σε μαζική κλίμακα, από τις εμπόλεμες ζώνες, μέχρι την καταπίεση του εργοστασίου, την αέναη σφαγή και τον βασανισμό ζώων, και την ασύλληπτη καταστροφή του φυσικού κόσμου.
Οι τελευταίοι φυσικά, είναι τόσο ασύδωτοι που τις περισσότερες φορές ληστεύουν και έξω από τα πλαίσια που τους παρέχει ο νόμος, η επίσημη έκφραση της ίδιας τους της εξουσίας. Αλλά αν τύχει και μπλεχτούν στα δίχτυα του συστήματος που ελέγχουν, με προσεκτικούς χειρισμούς της βρώμικης δικαστικής μαφίας που εκπροσωπείτε, απλά απεγκλωβίζονται. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Κάθε σύστημα που δίνει εξουσία σε μία ομάδα ανθρώπων έναντι των άλλων, δημιουργεί και διαίρεση συμφερόντων και οδηγεί στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Έτσι λοιπόν, σε εσάς δόθηκε το προνόμιο να αποφασίζετε για τις τύχες άλλων οπότε αυτόματα, σπεύδετε να το εκμεταλλευτείτε εκβιάζοντας, και μέσω ενός κυκλώματος διεφθαρμένων δικηγόρων, πλουτίζετε στις πλάτες αυτών που έτσι απλά πετάτε στις ανθρώπινες χωματερές.
Όντας λοιπόν αιχμάλωτος του κράτους, έχω βιώσει την αδικία που επιβάλλετε. Έχω δει απελπισμένους ανθρώπους να βασανίζονται διαρκώς για χρόνια -ξέρω τα χρόνια είναι για σας κάτι σαν στραγάλια, με την ίδια ευκολία τα μοιράζετε και την ίδια απαθή απαξίωση στην ζωή που κάθε φορά καταστρέφετε. Στους ναούς της δικαιοσύνης, οι πιο βασανισμένοι μετατρέπονται σε τέρατα που βασανίζουν τους υπόλοιπους. Κάθε φορά που τα πατώματα της φυλακής βάφονται κόκκινα, και αισθάνομαι αδύναμος να παρέμβω στην νοσηρή μηχανή που κατασκευάσατε, δεν μπορώ παρά να ονειρευτώ τη μέρα που αυτή η βία θα σας επιστραφεί.
Σίγουρα αν έρθει εκείνη η μέρα, που κάποιος από εσάς θα βρεθεί στο δικό μας στόχαστρο, θα σπεύσει να ζητήσει τα ελαφρυντικά του. Θα ισχυριστεί ότι ήταν τίμιος, επιεικείς, και στην τελική κι αυτός θύμα της μηχανής. Και όντως, το τελευταίο δεν μπορώ να μην το αναγνωρίσω, βλέποντας τα σκυθρωπά κενά σας βλέμματα, που αντικατοπτρίζουν ψυχές φυλακισμένες στις ίδιες κόλλες χαρτιού που μας τυλίγετε. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να υποφέρετε όσο όλοι αυτοί που έχετε καταδικάσει, αντιθέτως μία σφαίρα στον κρόταφο σας είναι αρκετή.
