ΕΝΑΝΤΙΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Το τελευταίο καιρό στην κεντρική πολιτική σκηνή επανήλθε το ζήτημα του ονόματος της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το πατριωτικό κλίμα που δημιουργήθηκε από τα ΜΜΕ πυροδότησε μια σειρά αντιδράσεων από όλο το φάσμα των συντηρητικών δυνάμεων τόσο σε Ελλάδα όσο και σε πΓΔΜ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την διοργάνωση δυο συλλαλητηρίων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, στις 28/1 και 4/2 αντίστοιχα. Την πολιτική ευθύνη των συλλαλητηρίων ανέλαβαν σύσσωμη η εκκλησία, η λαϊκή δεξιά με εκπρόσωπο τη Νέα Δημοκρατία, κομμάτια της πατριωτικής αριστεράς όπως ΛΑΕ, ΚΟΕ, Πλεύση Ελευθερίας καθώς και οι υπόδικοι νεοναζί της Χρυσής Αυγής.
Πλήθος κόσμου, εκτός από τους παραπάνω πολιτικούς φορείς, στήριξε με την παρουσία του το εθνικιστικό αυτό τσίρκο, δίνοντάς τους το δικαίωμα να υποστηρίξουν ότι υπήρξε ευρεία κοινωνική αποδοχή του. Κάποιοι μάλιστα τόλμησαν να πουν ότι με το συλλαλητήριο αυτό επιτέλους η κοινωνία βγήκε στο δρόμο και διαδήλωσε ακηδεμόνευτα υπέρ των εθνικών της συμφερόντων. Αυτό απέχει πολύ από την πραγματικότητα, καθώς τόσο η Νέα Δημοκρατία και κομμάτια της αριστεράς χρησιμοποίησαν το συλλαλητήριο για αντιπολιτευτικούς και ψηφοθηρικούς λόγους όσο και η Χρυσή Αυγή το εκμεταλλεύτηκε για να ξεπλύνει το όνομά της και να επανέλθει στο δημόσιο λόγο. Τον εθνικιστικό αυτό παροξυσμό ήρθε με τη σειρά της να στηρίξει η ελληνική αστυνομία προστατεύοντας τους νεοναζί, ακολουθώντας τη συνήθη της πρακτική.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν περιλάμβαναν επιθέσεις φασιστών σε αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, στον Ε.Κ.Χ. Σχολείο, το κάψιμο της κατάληψης Libertatia, στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο Εμπρός και την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ στα γραφεία του ΝΑΡ στην Αθήνα. Παρόλα αυτά όμως τα αντανακλαστικά του αντιφασιστικού κινήματος αποδείχτηκαν γρήγορα αφού η αντιφασιστική συγκέντρωση στην Αθήνα ήταν μαζική και σε πολλές περιπτώσεις απωθήθηκαν οι επιθέσεις των φασιστών. Από την άλλη,μόνο ως νίκη μπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι η εποχή που οι ίδιες εθνικιστικές διεκδικήσεις είχαν μαζική υποστήριξη από την ελληνική κοινωνία, όπως το 1992, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Οι ελεύθεροι κοινωνικοί χώροι, οι καταλήψεις, τα στέκια και κάθε αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα αποτελούν την εδαφικοποίηση των ελευθεριακών ιδεών και χώρους ανοιχτούς στη πολιτική διαβούλευση, στο πολιτισμό και τον διάλογο. Δημιουργούν έτσι χώρο όπου ολοκληρωτικές απόψεις, εξουσιαστικές συμπεριφορές και εθνικιστική ρητορική δεν είναι αποδεκτές.
Ως Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Αλιμούρα δηλώνουμε την αλληλεγγύη μας στους παραπάνω χώρους και καταγγέλουμε οποιαδήποτε παρόμοια φασιστική επίθεση.
Κανένα έθνος δεν μας ενώνει, κανένας εθνικισμός δεν μας χωρίζει.
Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Αλιμούρα
(Συνέλευση κάθε Δευτέρα στις 7 μμ, Αραβαντινού 6 εντός της στοάς)
