Λάβαμε 15/03/2019
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ !
Παράλληλα με τον ταξικό – κοινωνικό πόλεμο που διεξάγουν οι κυρίαρχοι εναντίον των από τα κάτω των κοινωνιών σε ολόκληρο τον πλανήτη -με κύριες εκφράσεις του πολέμου αυτού τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, τον αποκλεισμό τους από στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, την καταστροφή και τη λεηλασία του φυσικού κόσμου στο όνομα της ανάπτυξης αλλά και τη καταστολή όσων αγωνίζονται, δηλαδή τις βασικές μορφές που παίρνει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός του κράτους και του κεφαλαίου- συγχρόνως βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους εξουσιαστές. Από τα Βαλκάνια και το Αιγαίο, μέχρι τη Β. Αφρική και τη Μ. Ανατολή αναπτύσσονται κεντρικοί και περιφερειακοί ενδοκυριαρχικοί ανταγωνισμοί, οι οποίοι δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά εκφάνσεις ενός ενδοκαπιταλιστικού πολέμου που σοβεί για δεκαετίες με αυξομειούμενη ένταση σε περιοχές της καπιταλιστικής περιφέρειας και που εμπλέκει τόσο τους παγκόσμιους κυρίαρχους όσο και τοπικούς ηγεμόνες και στρατοκράτες. Στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου συγκεντρώνονται μερικές από τις βασικότερες αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς των κυρίαρχων καπιταλιστικών δυνάμεων και αναδεικνύονται όλες οι πτυχές της βαρβαρότητας, στην οποία το καπιταλιστικό σύστημα καταδικάζει τους από τα κάτω των κοινωνιών που ζουν στις περιοχές αυτές (πόλεμοι, προσφυγιά, εξαθλίωση, φτώχεια, εθνικισμοί, αναβίωση φασισμού). Το ζοφερό μέλλον στο οποίο μας καταδικάζει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός είναι ήδη παρόν.
Αυτός ο αυξανόμενος ανταγωνισμός ανάμεσα στους κυρίαρχους εμπλέκει τόσο τα κράτη που θεωρούνται μεγάλοι καπιταλιστικοί παίκτες όσο και αυτά της καπιταλιστικής περιφέρειας. Ο ανταγωνισμός αυτός αντανακλάται και στη σύγκρουση του ευρωαμερικάνικου και του ρωσοκινέζικου μπλοκ για τη γεωπολιτική κυριαρχία και βέβαια επεκτείνεται με την εμπλοκή μιας σειράς επιμέρους αρχουσών τάξεων και κρατών, που συσπειρώνονται γύρω από τους βασικούς καπιταλιστικούς παίχτες. Υπάρχει λοιπόν από τη μια πλευρά η Ρωσία που επιδιώκει τη μεταφορά του δικού της φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσα από δύο κατευθύνσεις, δηλαδή αφ’ ενός από Ρωσία προς τη Γερμανία μέσω της Βαλτικής, δηλαδή μέσω του αγωγού NordStream. Αφ’ ετέρου, από τη Ρωσία προς την Ευρώπη μέσω Μαύρης Θάλασσας και Τουρκίας, δηλαδή μέσω του αγωγού TurkStream. Απέναντι σ’ αυτήν την προσπάθεια της Ρωσίας που χρησιμοποιεί την ενέργεια ως πολιτικό όπλο, οι ΗΠΑ επιδιώκουν η Ευρώπη να διαφοροποιήσει την ενεργειακή της προμήθεια προκειμένου να μπορεί να αντιδρά αποτελεσματικά σε πιθανές επιπλοκές από την παράδοση φυσικού αερίου από τη Ρωσία.
Συν τοις άλλοις, ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός – μέρος του οποίου είναι η αντιπαράθεση ΗΠΑ – Ρωσίας- πρέπει να ιδωθεί ως άλλη μια προσπάθεια του παγκόσμιου κεφαλαίου να εξερευνήσει διάφορα ‘’αχαρτογράφητα’’ νερά για τη δική του επέκταση, κάτι που μπορεί να προωθηθεί όχι μόνο με την ψυχροπολεμική ρητορική και τις απειλές που εκτοξεύονται ένθεν κακείθεν αλλά και με την επιμέρους ή και γενικευμένη στρατιωτική σύρραξη σε διάφορα μέρη του πλανήτη, τα οποία το κεφάλαιο θεωρεί συμφέροντα και προσοδοφόρα. Όπως ο πόλεμος που εκτυλίσσεται με αυξομειούμενη ένταση τα τελευταία χρόνια στην περιοχή της Μ. Ανατολής για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους, καθώς τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών πετρελαίου, φυσικού αερίου, όπλων, οικοδομικών-τεχνικών κατασκευών αλλά και των καπιταλιστικών κρατών εμπλέκονται με τις επιδιώξεις τοπικών αρχουσών τάξεων. Ιδίως στις μέρες μας που ο παγκόσμιος καπιταλισμός βιώνει μια μακρά ύφεση και μια δομική κρίση αναπαραγωγής, η καταστροφή μέσα από τις πολεμικές συρράξεις του πλεονάζοντος κεφαλαίου (άρματα μάχης, πολεμικά αεροσκάφη, πύραυλοι και αντιπυραυλικά συστήματα, πολεμοφόδια κ.α. με σκοπό τη δημιουργία ανάγκης για την κατασκευή καινούργιων οπλικών συστημάτων που θα αντικαταστήσουν τα πεπαλαιωμένα στην πολεμική βιομηχανία δίνοντας με τον τρόπο αυτό την απαιτούμενη ώθηση στο κεφάλαιο για ανάπτυξη και κίνηση προς τα εμπρός) αυτή λοιπόν η καταστροφή του κεφαλαίου, που πλεονάζει, φαντάζει τόσο πιθανή, όσο μακρινός ακούγεται ο απόηχος των νεοφιλελεύθερων think tanks στις απαρχές της δεκαετίας του ’90, ότι δήθεν ο καπιταλισμός μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της ιστορίας και στην παύση των πολέμων με το επιχείρημα πως δήθεν ‘’δε μπορούν ποτέ να εμπλακούν σε πόλεμο δυο γειτονικές χώρες, στις οποίες υπάρχουν Mc Donalds’’.
Επιπροσθέτως, το πολεμοκάπηλο κλίμα που καλλιεργείται τεχνηέντως και στις δυο πλευρές του Αιγαίου δεν οφείλεται στην ουσία παρά μόνο στην όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις και τα κράτη Ελλάδας και Τουρκίας. Ενός ανταγωνισμού που συνδέεται με τα εμπλεκόμενα και αλληλοσυγκρουόμενα καπιταλιστικά συμφέροντα, τις πολεμικές εξελίξεις και τις επεμβάσεις των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, καθώς, τόσο η ελληνική όσο και η τούρκικη άρχουσα τάξη, φιλοδοξούν να ισχυροποιήσουν τη θέση τους μέσα σε ένα ρευστό σκηνικό ενδοκυριαρχικών αντιπαραθέσεων. Η γεωπολιτική άρα κατάσταση που διαμορφώνεται γύρω από την αναζήτηση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο φέρνει ολοένα περισσότερο στο επίκεντρο τη διεθνή ενεργειακή πολιτική.
Όσον αφορά λοιπόν στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό, από τη μια έχουμε την προσπάθεια της Τουρκίας για την ισχυροποίηση του περιφερειακού της ρόλου (συμφωνίες με τη Ρωσία στον ενεργειακό, εξοπλιστικό, στρατιωτικό τομέα) μια Τουρκία που φιλοδοξεί να καταστεί σημαντικός ενεργειακός κόμβος στην περιοχή. Επιδίωξη δηλαδή του τουρκικού κράτους είναι να πετύχει ενεργειακή αυτονομία, να λειτουργήσει ως γέφυρα και να συνεισφέρει στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια με αποτέλεσμα να αναβαθμιστεί από έναν ισχυρό περιφερειακό παίκτη που είναι σήμερα σε έναν παγκόσμιο.
Από την άλλη, η ελληνική άρχουσα τάξη, παρά τα πλήγματα από την κρίση – εκμεταλλευόμενη βέβαια τον πιο ευνοϊκό γι’ αυτήν ταξικό συσχετισμό, δηλαδή την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα και τη φθηνή για τ’ αφεντικά εργασία- προσπαθεί να βρει περιθώρια για ανασυγκρότηση και επέκταση. Ως εκ τούτου, το ελληνικό κράτος αυτοπροβαλλόμενο ως «πυλώνας σταθερότητας» στην περιοχή, επιδιώκει να κατοχυρώσει το ρόλο του «στρατηγικού εταίρου» των ΗΠΑ και να αποκομίσει γεωπολιτικά και οικονομικά κέρδη μέσα από τον ενεργειακό τομέα. Αυτό το οποίο προσδοκά μέσα από τη στρατηγική αυτή το ελληνικό κράτος είναι η αναβάθμισή του σε ενεργειακό κόμβο στην περιοχή και ο ρόλος τοποτηρητή των αμερικανο-νατοϊκών συμφερόντων στα Βαλκάνια και γενικότερα. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε αναβάθμιση των νατοϊκών και αμερικανικών βάσεων στην επικράτεια, στη Σούδα, τη Λάρισα, τον Άραξο, την Ανδραβίδα, την Αλεξανδρούπολη, τη Σύρο, την Κάρπαθο και αλλού. Σημαίνει επίσης υπέρογκους πολεμικούς εξοπλισμούς για αεροπλάνα, φρεγάτες και λοιπά οπλικά συστήματα, αλλεπάλληλες στρατιωτικές ασκήσεις από κοινού με ΗΠΑ, Ισραήλ και άλλες χώρες, συμμετοχή σε ΝΑΤΟϊκές ναυτικές περιπολίες, ελέγχους, στρατιωτικές αποστολές και επιχειρήσεις.
Εξάλλου, ο καθορισμός της ΑΟΖ στην Αν. Μεσόγειο για την εκμετάλλευση ενεργειακών κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου και ο έλεγχος των θαλάσσιων εμπορικών-ενεργειακών ροών στρατηγικής σημασίας αποτελεί κομβική επιλογή τόσο για το ελληνικό όσο και για το τούρκικο κράτος. Εδώ στην ουσία έχουμε να κάνουμε με έναν αγώνα δρόμου ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα για το ποια πλευρά θα κλείσει πρώτη συμφωνίες με πέντε-έξι πολυεθνικές καπιταλιστικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας. Έτσι λοιπόν, η «υπεράσπιση των συνόρων της Ελλάδας που πάντα αμύνεται ενάντια στην επιθετικότητα της Τουρκίας» ή ο καθορισμός της ελληνικής ΑΟΖ δεν αποτελούν τίποτε άλλο παρά μια μεγαλοαστική εθνικιστική προπαγάνδα που εξυπηρετεί μονάχα τα συμφέροντα των καπιταλιστών που θέλουν να βάλουν τους φτωχούς να σκοτωθούν για τα υπερκέρδη της οικονομικής ελίτ στο όνομα της «πατρίδας». Άλλωστε, τόσο η ελληνική όσο και η τούρκικη αστική τάξη έχουν συγκροτηθεί ιστορικά πάνω στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των προλετάριων και στη μια και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Είναι λοιπόν εκμεταλλεύτριες τάξεις κι άρα εκ φύσεως επιθετικές και επεκτατικές, καθώς δεν έχουν διστάσει να εμπλακούν σε αιματηρές συγκρούσεις για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, με τον ρόλο του επιτιθέμενου κάθε φορά να αλλάζει και να ανατροφοδοτεί το μεταξύ τους ανταγωνισμό. Ο ενδοκυριαρχικός αυτός ανταγωνισμός όμως δε θα φέρει για εμάς τους από τα κάτω των κοινωνιών παρά πολέμους, θάνατο καθώς και περιβαλλοντική καταστροφή.
Συγχρόνως, η αναγνώριση της Β. Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα και η είσοδός της στο ΝΑΤΟ -πιθανώς αργότερα και στην Ε.Ε- είναι στρατηγική επιδίωξη για τη δυτική καπιταλιστική αγορά, τόσο για οικονομικούς, όσο και για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους που σχετίζονται με τον ενδοκυριαρχικό ανταγωνισμό ΗΠΑ – ΕΕ και Ρωσίας στα Βαλκάνια αλλά και τα συμφέροντα της ελληνικής και σλαβομακεδονικής άρχουσας τάξης. Και όπως διαφαίνεται – ιδίως με την αλλαγή του συντάγματος στη Β. Μακεδονία – ο ρόλος του ελληνικού καπιταλισμού αναβαθμίζεται αναφορικά με τη διαμόρφωση των κυριαρχικών ισορροπιών στην περιοχή.
Ωστόσο, το ταξικό κίνημα οφείλει να είναι ανταγωνιστικό απέναντι στις επιλογές των κυρίαρχων σε κάθε πεδίο που ξεδιπλώνεται η επίθεση αλλά και η προπαγάνδα του κράτους και του κεφαλαίου. Απέναντι στον εθνικισμό και την πολεμοκαπηλεία των εξουσιαστών οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως ο μοναδικός πόλεμος που αναγνωρίζουμε είναι ο κοινωνικός – ταξικός πόλεμος που μαίνεται με θύματα τους ανθρώπους της τάξης μας. Είναι ο πόλεμος που εξαπολύει το κεφάλαιο και το κράτος εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι η φτώχεια, η εξαθλίωση, οι δολοφονίες των αφεντικών και οι τραυματισμοί των εργαζομένων κατά την ώρα της μισθωτής σκλαβιάς, είναι οι απλήρωτες, ανασφάλιστες εργατοώρες, η καταστροφή της φύσης για την καπιταλιστική ‘’ανάπτυξη’’, τα δημόσια αγαθά που πλέον είναι εμπόρευμα και άρα απαγορευμένα για πλατιά κοινωνικά κομμάτια. Είναι η ανάδυση του εθνικισμού και του φασισμού που στρέφονται ενάντια στις ταξικές αντιστάσεις. Σ΄ αυτόν τον πόλεμο ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο και τον εθνικισμό είμαστε στρατευμένοι, -ες.
Αδιαμφισβήτητα, ο μόνος τρόπος, για να μπει φρένο στον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη των από τα κάτω και οι κοινοί αγώνες όλων των εκμεταλλευόμενων, των καταπιεσμένων και αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών, ντόπιων και μεταναστών. Σε αντίθεση και με εχθρική διάθεση απέναντι στις επιλογές των κυρίαρχων εμείς θεωρούμε πως κανένα κράτος, κανένας κρατικός μηχανισμός ή διαχειριστής της εξουσίας δεν είναι σε θέση ούτε επιθυμεί να βάλει ανάχωμα ενάντια στον εθνικισμό. Εξάλλου, τα ίδια τα έθνη-κράτη δομήθηκαν πάνω σε μια κατασκευασμένη εθνική αφήγηση, το ντόπιο – ανά διάφορες χώρες – κεφάλαιο στηρίζεται από την εκάστοτε κρατική διαχείριση, ενώ οι ‘’εθνικοί εχθροί’’ και οι κατασκευασμένοι εθνικοί μύθοι χρησιμεύουν στο να αναπαράγεται μια δήθεν ενότητα, ομοιογένεια αλλά και η διαταξική συνεργασία για το δήθεν καλό του έθνους και να επιχειρείται με τον τρόπο αυτό να θαφτεί η θέαση της σκληρά ταξικής κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Εν κατακλείδι, θα λέγαμε πως όλοι εμείς οι από τα κάτω των κοινωνιών σε Ελλάδα, Μακεδονία, Τουρκία αλλά και στις υπόλοιπες χώρες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Αντιθέτως, ως καταπιεζόμενα κι εκμεταλλευόμενα κοινωνικά κομμάτια έχουμε κοινά συμφέροντα ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές και εκμεταλλευτές, δηλαδή τα κράτη, το κεφάλαιο ένθεν κακείθεν και τους διάφορους υπερκρατικούς καπιταλιστικούς μηχανισμούς. Ως σύγχρονοι πληβείοι και προλετάριοι δεν έχουμε κανένα λόγο να αποδεχόμαστε την κρατική αφήγηση της εθνικής συσπείρωσης, ενότητας και ομοψυχίας και τη διαταξική συνεργασία για το δήθεν καλό του έθνους. Έχουμε όμως χίλιους λόγους να είμαστε αλληλέγγυοι με τα ταξικά μας αδέρφια στις χώρες των Βαλκανίων και των άλλων χωρών. Έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να προβάλλουμε τη διεθνιστική μαχητική αντίσταση κόντρα στη λεηλασία της ζωής μας από το κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στον εθνικισμό, το μεγαλοϊδεατισμό και τους καπιταλιστικούς πολέμους αλλά και να προωθούμε την κοινωνική αυτοοργάνωση των αναγκών κι επιθυμιών μας και την ταξική μας αλληλεγγύη ανάμεσα στους σύγχρονους πληβείους.
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ & ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ,
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ !
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ !
ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ & ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ !
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική & Ταξική Αντεπίθεση
Πάτρα | Μάρτης ‘19
