Λάβαμε 05/12/2018
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ !
Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Μια εξέγερση που προέκυψε έχοντας ως αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τους μπάτσους Κορκονέα και Σαραλιώτη στα Εξάρχεια. Αν η κρατική δολοφονία του Αλέξη –ενός εφήβου που κινιόταν στους χώρους των Εξαρχείων- ήταν η αφορμή για την εξέγερση, εν τούτοις, από πίσω σιγόβραζε η οργή πλατιών κοινωνικών κομματιών για την επίθεση που δέχονταν την εποχή εκείνη από την κυριαρχία. Εξάλλου, είχαν ήδη συμπληρωθεί τότε δύο χρόνια από τον ξεσηκωμό των φοιτητών και σπουδαστών -που είχε ξεκινήσει το Μάιο του 2006 και ολοκληρώθηκε με το κλείσιμο των τελευταίων καταλήψεων τον Απρίλιο του 2007- ενάντια στο νόμο-πλαίσιο από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ. Ήταν ένας φοιτητικός ξεσηκωμός που όχι μόνο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το φοιτητικό κίνημα αλλά ακόμα περισσότερο έμελλε να διαμορφώσει τις συνειδήσεις δεκάδων χιλιάδων νέων που συμμετείχαν λίγους μήνες αργότερα στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Στην εξέγερση αυτή, ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας (φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι, άνεργοι) βρέθηκαν στους δρόμους του αγώνα, διαλύοντας επί της ουσίας το επιβαλλόμενο από τα πάνω αφήγημα της δήθεν συμβιβασμένης, “κοιμισμένης” και υποταγμένης στο σύγχρονο life style γενιάς των τριάντα, ένα αφήγημα στο οποίο είχε επενδύσει το κράτος, για να διαμορφώσει τη συνείδηση της γενιάς που ήταν προδιαγεγραμμένο να ζήσει στις συνθήκες της πρωτοφανούς καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε μέσα από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 στις ΗΠΑ και που οδήγησε ως ντόμινο στην κρίση της οικονομίας του ελληνικού κράτους. Με φόντο λοιπόν την επερχόμενη καπιταλιστική κρίση, πλατιά κοινωνικά κομμάτια ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό και βρέθηκαν στον δρόμο διεκδικώντας την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, αμφισβητώντας τόσο το κράτος όσο και τους θεσμούς του.
Το αμέσως επόμενο διάστημα από την εξέγερση, είδαμε καταλήψεις, σωματεία βάσης, συνελεύσεις γειτονιών, κοινωνικά ιατρεία, να ξεπηδούν σε κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου και προτάγματα, όπως η αλληλεγγύη των από τα κάτω, η αυτοοργάνωση και η αμεσοδημοκρατία, ήταν εκείνη η πρόταση που έθετε το κίνημα απέναντι στο ζοφερό μέλλον που μας επιφύλασσε το κράτος και το κεφάλαιο.
Προφανώς, μια τέτοια πραγματικότητα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη για την κυριαρχία και έτσι τα επόμενα χρόνια η επίθεση στους από τα κάτω ήταν αμείλικτη και λυσσαλέα. Το κράτος, εφαρμόζοντας από τότε το δόγμα της μηδενικής ανοχής και της κατάστασης εξαίρεσης από την κανονικότητα, υλοποίησε την αντιεξεγερτική του εκστρατεία αναβαθμίζοντας το οπλοστάσιό του με κύριο στόχο την καταστολή του κινήματος. Την καταστολή αυτή τη βιώσαμε την περίοδο 2011-2014 στις διαδηλώσεις και τις κινητοποιήσεις ενάντια στην επιβολή των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και της βίαιης απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, προκειμένου το κεφάλαιο να διαχειριστεί υπέρ του τη δική του κρίση αναπαραγωγής. Ωστόσο, η καταστολή των ταξικών-κοινωνικών αντιστάσεων ήταν μόνο ο ένας τρόπος που μετήλθε το κράτος, προκειμένου να διαχειριστεί τους τριγμούς που κλυδώνισαν το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια από το ’08 ως το ’14. Ο άλλος τρόπος ήταν η εναλλαγή στη σκυτάλη της κρατικής διαχείρισης, η αφομοίωση μέσα από τις κίβδηλες ελπίδες βελτίωσης του βιωτικού επιπέδου που πλάσαρε η νεοσοσιαλδημοκρατική συριζέικη διακυβέρνηση. Η αφομοίωση αυτή των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων στην αφήγηση του Σύριζα έχει παίξει το τελευταίο διάστημα τον κύριο ρόλο στην πτώση του κινήματος μέσα από τη συστημική ενσωμάτωση των διαδικασιών και των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος.
Παράλληλα, σήμερα που η επίθεση στους από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας αποτελεί καθεστώς, με τις εργασιακές σχέσεις να είναι κάτεργα, με το τεράστιο ποσοστό ανεργίας, με την οικονομική αφαίμαξη των πληβείων και την υπερφορολόγηση των αγαθών, η παγκόσμια –αλλά και η ντόπια- κυριαρχία υιοθετεί ακροδεξιά ατζέντα, με σκοπό τον σταδιακό εκφασισμό της κοινωνίας. Στις παρούσες συνθήκες λεηλασίας της ζωής και της αξιοπρέπειάς μας, το κράτος και το κεφάλαιο επιθυμούν διακαώς να έχουν από τα κάτω πλατιά κοινωνικά στρώματα, τα οποία, ακριβώς, επειδή δεχόμαστε από κοινού την επίθεσή της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, θα πρέπει να κανιβαλίζουμε μεταξύ μας, θα πρέπει να στρεφόμαστε οι φτωχοδιάβολοι και οι σύγχρονοι πληβείοι ο ένας εναντίον του άλλου, θα πρέπει οι εκμεταλλευόμενοι, οι εξουσιαζόμενοι και οι αποκλεισμένοι να τρώμε τις ίδιες μας τις σάρκες. Διότι μόνο έτσι δε θα στραφούμε από κοινού ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες και μόνο με τον τρόπο αυτό το κράτος θα επιβεβαιώσει γι’ άλλη μια φορά το ρόλο του ως επιδιαιτητής στον κανιβαλισμό των υπηκόων του και ως διαμεσολαβητής των κοινωνικών σχέσεων. Αυτό το δυστοπικό μέλλον μας επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι και μόνο με τον τρόπο αυτό μπορούν να συνεχίζουν να μας εξουσιάζουν.
Όταν λοιπόν λέμε εκφασισμό της κοινωνίας εννοούμε την προώθηση από τους από πάνω –και την εγκόλπωση από τους από τα κάτω- μιας μισαλλόδοξης, αντιδραστικής νοοτροπίας -που από τη μια στρέφεται ενάντια σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε διαφέρει από τα κανονιστικά πλαίσια που επιβάλλει η κυριαρχία- ταυτόχρονα όμως εννοούμε και την προώθηση εθνικιστικών και σοβινιστικών νοοτροπιών.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, το τελευταίο διάστημα έχουν πληθύνει οι αντιδράσεις διάφορων υποκειμένων –είτε συλλογικών είτε ατομικών- ενάντια στην αλλαγή του ονόματος της γειτονικής Μακεδονίας. Πέρα από το ότι η είσοδος –μέσα από την αλλαγή του ονόματος- της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε εξυπηρετεί συγκεκριμένα καπιταλιστικά συμφέροντα των ΗΠΑ/ΕΕ/ελληνικού και σλαβομακεδονικού κράτους, οι αντιδράσεις αυτές έχουν αρχίσει να σχηματοποιούν αφ’ ενός έναν εθνικιστικό πόλο, που εκφράζεται μέσα από διάφορα ακροδεξιά κόμματα και αντλεί υπόσταση μέσα από ακροδεξιούς θύλακες (παπαδαριό, σώματα ασφαλείας, στρατός, ‘’επιτροπές’’ κατοίκων, σύλλογοι πολυτέκνων κ.α). Αφ’ ετέρου, βλέπουμε πως κάποια κοινωνικά κομμάτια όχι μόνο υιοθετούν κι εγκολπώνουν την εθνικιστική αυτή ρητορική αλλά –σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας- την αναπαράγουν στο κοινωνικό σώμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσαν οι αντιδραστικές καταλήψεις και κινητοποιήσεις κάποιων μαθητών σχολείων της επικράτειας για τη Μακεδονία, στις οποίες υπήρξε παρείσφρηση οργανωμένων εθνικιστικών υποκειμένων. Ευτυχώς, είδαμε ταυτόχρονα, άμεσα και υγιή αντιφασιστικά αντανακλαστικά από αρκετούς μαθητές που στάθηκαν απέναντι στην προσπάθεια διείσδυσης του εθνικισμού στα σχολεία τους.
Για το τέλος αφήνουμε τη ρατσιστική δολοφονία του Petrit Zifle, του 63χρονου εργάτη γης, αλβανικής καταγωγής, από φασίστα υποστηρικτή της Χ.Α στη νότια Κέρκυρα. Ένα ξεκάθαρο ρατσιστικό έγκλημα, με αφορμή τη διαφωνία του Petrit με τον φασίστα δολοφόνο του για το ζήτημα της ονομασίας της Μακεδονίας. Προφανώς, η δολοφονία αυτή δεν έγινε επί της ουσίας για τη Μακεδονία ούτε μπορούν όλοι όσοι αντιδρούν στην ονομασία αυτή να χαρακτηριστούν από αυτό το ρατσιστικό έγκλημα. Παρ’ όλα αυτά, δε μπορούμε να μην αντιληφθούμε ότι υιοθετείται –επιβαλλόμενη άνωθεν- και αναπαράγεται από κομμάτια της κοινωνίας μια αντιδραστική-εθνικιστική ρητορική την οποία θεωρούμε ξεκάθαρα εχθρική.
Ως κατακλείδα, θα λέγαμε ότι πριν μια δεκαετία, κατά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, είδαμε πλατιά κοινωνικά κομμάτια να συμμετέχουν στον αγώνα ενάντια στο κράτος και να ριζοσπαστικοποιούνται με χειραφετητικό τρόπο. Μια δεκαετία αργότερα, βιώνουμε πολύ πιο οξεία την επίθεση από πλευράς κράτους και κεφαλαίου εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στις συνθήκες αυτές, βλέπουμε αρκετά κοινωνικά κομμάτια να παραμένουν στις επάλξεις του κοινωνικου-ταξικού πολέμου, παράλληλα όμως βλέπουμε την προσπάθεια της κυριαρχίας να διαχύσει τα αντιδραστικά ιδεολογήματά της στο κοινωνικό σώμα και γινόμαστε μάρτυρες της εγκόλπωσης και της αναπαραγωγής των ιδεολογημάτων του εθνικισμού, του ρατσισμού, του σεξισμού, του μιλιταρισμού και της ομο/τρανσφοβίας από μερίδα της κοινωνίας. Κάθε μία και κάθε ένας από εμάς όμως φέρει την ευθύνη του για το πώς θέτει εαυτόν απέναντι στους κυρίαρχους και για το πώς συμπεριφέρεται στον δίπλα του. Το ότι είναι η κυριαρχία αυτή που προωθεί τον κανιβαλισμό ανάμεσα στους από τα κάτω, σε καμία περίπτωση δεν αφαιρεί τις ευθύνες του οποιουδήποτε κανιβαλίζει και συμπεριφέρεται αντιπαραθετικά απέναντι στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης και ενάντια στην αλληλεγγύη, την ελευθερία και την ισότητα, για την οποία παλεύουμε. Στον αγώνα μας ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και κάθε εξουσία, όσο δε θα συνθηκολογήσουμε με τους κυρίαρχους και τους καταπιεστές μας, άλλο τόσο δε θα χαριστούμε σε κανέναν φασίστα, ρατσιστή, εθνικιστή, ομοφοβικό, τρανσφοβικό που αναπαράγει αυτά τα σάπια ιδεολογήματα στο κοινωνικό σώμα.
Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση, συνεχίζουμε ν’ αγωνιζόμαστε για την κοινωνική χειραφέτηση που θα έρθει μέσα από την ξεκάθαρη θέση μάχης, μέσα από τους συλλογικούς, αδιαμεσολάβητους, και αυτοοργανωμένους αγώνες των από τα κάτω ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες κι εκμεταλλευτές.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ & ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ !
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΚΗΣ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ-ΙΣΟΤΗΤΑΣ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ !
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική & Ταξική Αντεπίθεση
Πάτρα, Δεκέμβρης 2018
