Λάβαμε 30/05/2020
Το ζήτημα της αυτοδικίας-αντεκδίκησης και πώς μπορεί να λειτουργήσει σε μία ελεύθερη κοινωνία από κράτος, εξουσία και καπιταλισμό, αλλά και πώς λειτουργή εντός της σύγχρονης κοινωνίας και των προβλημάτων της.
1) Υπάρχει ένα τεράστιο θεωρητικό κενό στον αναρχικό χώρο γύρω από το θέμα μας
2) Είναι ένα ανοιχτό θέμα προς συζήτηση και συνδιαμόρφωση
3)Είναι μία χρονιά πρακτική του αναρχικού χώρου να χρησιμοποιεί την αυτοδικία και την αντεκδίκηση
4)Είναι χρήσιμο αλλά και επικίνδυνο εργαλείο καθώς έχει σημασία από ποιον σε ποιον χρησιμοποιείτε.
5)Ο άξονας της υποκειμενικότητας των περιπτώσεων δεν είναι σύμμαχος
Και επειδή ο άξονας της υποκειμενικότητας δεν είναι σύμμαχος και γιαυτό εδώ πρέπει να γίνει η εξής διευκρινίσει αν η δικαιοσύνη που απονέμεται μέσω της αυτοδικίας ή της αντεκδίκησης εκφράζει και σέβεται την ατομική αλλά και κοινωνική Ελευθερία ή και τα δύο και αν πάντα απονέμεται από το καταπιεζόμενου προς τον καταπιεστή τότε μόνο μας εκφράζει και τότε μόνο ασπαζόμαστε την αυτοδικία σαν μορφή δικαιοσύνης. Καθώς μπορούμε να παρατηρήσουμε γυναικοκτονιες και φόνους ομοφυλοφίλων όπου ο θύτης με σύμμαχο την καταπιεστική κοινωνία όπου και διαπράχθηκαν τα εγκλήματα εις βάρος των υποκειμένων αυτών θεωρούν τις πράξεις τους τιμωρίες αυτοδικίας μπροστά σε κάποιο “αμάρτημα” η “σφάλμα”η στο όνομα της”τιμής”. Αυτά είναι απάνθρωπες και εξουσιαστικές πράξεις μίσους με σκοπό την καταπίεση. Δεν ασπαζόμαστε τέτοιες πράξεις και τις καταδικάζουμε. Όσο αδικήματα έχουν γίνει ανά τους καιρούς από την εξουσία και τα όργανα της με διάφορες μορφές καταστολής και όσα εγκλήματα έχουν γίνει από το κεφάλαιο , βιομηχανίες ,εταιρείες ,πολυεθνικές και κολοσσούς είτε απέναντι σε ανθρώπινα όντα είτε σε ζώα και τη φύση με ξεκάθαρα τα οικονομικά συμφέροντα και τα κέρδη επίσης τα καταδικάζουμε και στεκόμαστε απέναντι σε όλα αυτά τα μιάσματα που προσκυνάνε στο βωμό του κέρδους . Μπροστά στους καταπιεστές και στους εξουσιαστές Θα είμαστε πάντα αυτοί που αυτοδικούν για το δικιο μας και των γύρω μας ,έτσι λοιπόν το κείμενο αυτό δεν έχει κανένα σκοπό να οπλίσει τα χέρια των σεξιστών της πατριαρχικής αυτής της κοινωνίας αλλά ούτε και τον ομοφοβικών και καταπιεστών της. Μονίμου στόχος είναι η συνεχόμενη μάχη στο υπάρχον έως ότου να μην υπάρχουν καταπιεστές και κατά πιεζόμενοι, αδικηταις και αδικημένοι ,εξουσιαστές και εξουσιάζωμένει.
Πώς ορίζεται η αυτοδικία?
Α) Η επιδίωξη αποκατάστασης του άδικου παρακάμπτοντας την νόμιμη δικαστική οδό.
Β) Η απευθείας τιμωρία του αδίκησα ντα από τον αδικημένο ή τους οικείους του χωρίς προηγούμενη προσφυγή στην αρμόδια αρχή.
Πώς ορίζεται η αντεκδίκηση?
Η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του άντεκδικουμαι, το σύνολο των ενεργειών ή των λόγων που αποσκοπούν να ανταποδώσουμε μία εκδίκηση.
Μιλώντας λοιπόν για αυτοδικία εννοούμε την περίπτωση που παράδειγμα ο βιαστής τιμωρείται σε ΔΕΎΤΕΡΟ ΧΡΌΝΟ από τους οικείους του θύματος ή το ίδιο το θύμα ,ενώ αν γίνει σε ΠΡΏΤΟ ΧΡΌΝΟ μιλάμε για αυτοάμυνα. Παρόλα αυτά και στις δύο περιπτώσεις το δικαστήριο δικάζει με βάση το αδίκημα που έχει γίνει και όχι με το από ποιον σε ποιόν. Δηλαδή αν ο βιαστής δολοφονείται είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο χρόνο το δικαστήριο θα δικάσει αδίκημα φόνου, ενώ παράλληλα ζητήματα αντεκδίκησης φτάνουν πολύ πιο σπάνια στης δικαστικές αίθουσες(γιατι ειναι πιο αμελητέα).
-Κράτος και αυτοδικία
Το κράτος χρησιμοποιεί το ποινικό κώδικα εξασφαλίζοντας νομοθετικό Πλαίσιο που ευνοεί το κεφάλαιο και την εξουσία , εξασφαλίζει επίσης νόμους καταστολής βλέπε κουκουλώνομο (παλιότερα) και τρομονόμο . Πολλές φορές έχουμε δει πόσο διεφθαρμένοι είναι οι δικαστές και πώς παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας. Πολλές φορές έχουμε δει ότι όποιος έχει το κεφάλαιο ,τον πλούτο έχει και το δίκιο ‘ και άς έχει διαπράξει φοβερά εγκλήματα παράδειγμα (υπόθεση noor 1, siemens , novartis κλπ)
Όντως η δικαιοσύνη μέσα στη δημοκρατία είναι μία τραγελαφική παράσταση με το κεφάλαιο να χτυπάει παλαμάκια μαζί με κυβερνητικούς παράγοντες. Διεφθαρμένη έχοντας το μονοπώλιο της δικαιοσύνης . Έτσι λιπών δημιουργούν αυτόματες συμπεριφορές και μία ψευδαίσθηση ασφαλείας με μία νοοτροπία τύπου <>. Αυτό βέβαια είναι μία αυτόματη μικροαστική εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας που το κράτος δικαίου έχει δημιουργήσει στους πολίτες. Είναι αξιοσημείωτη οι τρόποι που το κράτος βρίσκει να θεσπίζει τους νόμους του .Με σκοπό το κεφάλαιο να πλουτίζει εις βάρος πολιτών. Καθώς είναι δίκαιο να σε αφήσει άστεγο πλειστηριαζοντας το σπίτι σου και επίσης δίκαιο να σε κλείσει μέσα για χρέη δημοσίου. Στο νομοθετικό πλαίσιο η αυτοδικία και η αντεκδίκηση έχουν νομικές κυρώσεις. Αυτό είναι λογικό να συμβαίνουν καθώς είναι ένας ακόμα μηχανισμός προκειμένου οι κοινωνίες να μην μπορέσουν ποτέ να αυτονομηθούν ,να αφυπνιστούν γύρω από το δίκαιο και το άδικο ,να δημιουργήσουν δική τους συνείδηση και να διαφυλάττουν ή να την καταρρίπτουν και βάσει αυτής να ανταποκρίνεται σε κάθε <> που πρόκειται ανά τους καιρούς.
Έτσι λοιπόν τα όργανα της τάξης σε τρέχουν μία φορά στο τόσο για αδικήματα που είτε έχεις κάνει είτε όχι και το κράτος πλουτίζει με παράβολα και οικονομικές κυρώσεις ,σου δημιουργεί μία αίσθηση ασφάλειας η οποία είναι ψευδής και παράλληλα με αυτόν τον τρόπο σε κρατάει και σε μία κοινωνική και συνειδησιακή καταστολή.
-Αναρχία και αυτοδικία
Ως αναρχικοί έχουμε ξεκάθαρη τη σημαντικότητα της ανάληψης των ευθυνών αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αντιστοιχεί για όσα έχουμε πράξει αλλά και για όσα δεν έχουμε πράξει ενώ θα έπρεπε. Ξέρουμε ότι κάθε πράξη έχει συνέπεια και αντίκτυπο και βάση αυτού πορευόμαστε. Είναι γεγονός πως το χώρο της αναρχίας τουλάχιστον στην Ελλάδα η αυτοδικία και διεκδίκηση έχουν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως επίλυση των διαφορών (διαπροσωπικών ή και όχι) ζητημάτων που προκύπτουν ανά τους καιρούς. Όντως η παθητικότητα και ο συμβιβασμός μπροστά στο άδικο είναι κάτι το οποίο δεν μας ταιριάζει ανεξαρτήτως τάσης. Απορρίπτουμε το κράτος και το κράτος δικαίου στο σύνολο του .Δεν χρειαζόμαστε μεσολαβητές και δεν αναθέτουμε την δικαιοσύνη σε κρατικούς παράγοντες, οι περισσότεροι από μας χρησιμοποιούμε τη βία εργαλεία και πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τις αυτόματες συμπεριφορές βίας (που καλός έχουμε) σαν αυτοδικία. Καθώς μορφή αυτοδικίας είναι και το τσάκισμα ενός φασίστα ,μορφή αυτοδικίας είναι και η σύγκρουση με τα κατασταλτικά μέσα του κράτους (μπάτσοι), μορφή αυτοδικίας είναι και κάθε πράξη κάθε αναρχικού απέναντι στο κράτος και στους παράγοντες του. Πέρα από εξεγερμένες ατομικότητες στο υπάρχον που απλά προσπαθούν να καταλύσουν τη δημοκρατία κρύβονται και εξεγερμένες ατομικότητες που πραγματικά βλέπουν και αντιλαμβάνονται το δίκαιο τον καταπιεσμένων και το άδικο των καταπιεστών. Όταν αποτιναχθουμε από όποια δεσμά μας έχουν επιβληθεί ενδεχομένως να πρέπει να συνεχίσουμε με κάποιον τρόπο να το αυτοδικούμε και να συνεχίσουμε να αποκαθιστούμε το δίκαιο για εμάς και τους εαυτούς μας με την ίδια λύσσα που με μαχόμαστε ενάντια στο σύστημα .Αντιλαμβανόμαστε την αυτοδικία και την αντεκδίκηση τόσο σε διαπροσωπικό επίπεδο όσο σε κοινωνικό και πολιτικό.
<>
Καλό θα ήτανε να μην αναλωνόμαστε σε διαλεκτικές συζητήσεις υποκειμενικών περιπτώσεων σοβαρότητας ή μιας υποθετικής κατάστασης και αν αντιστοιχεί ο τόπος και ο χρόνος της <> που θα απονεμόταν από εμάς τους ίδιους. Καθώς όντως είναι τελείως υποκειμενικό το δίκαιο και το άδικο .Καθώς και ο τρόπος που το αντιλαμβανόμαστε όπως και ο χειρισμός και η δράση μας μπροστά στο άδικο είναι διαφορετικός από άτομο σε άτομο .Έτσι λοιπόν μπορούμε να δούμε αυτόματες αντιδράσεις που πολλοί από μας έχουμε δημιουργήσει μόνοι μας ανά τους καιρούς και σε μία βάση προσωπικής ηθικής ,όμως δεν μπορούμε να γίνουμε συγκεκριμένοι στο βαθμό βίας που χρησιμοποιείτε την εκάστοτε φορά και αυτό κρύβει κάποιους κινδύνους.
-Στο σήμερα
όντως θα υπάρχουν δεν είναι έτοιμο για ένα τέτοιο ζήτημα . Καθώς όλοι μας έχουμε μεγαλώσει και ζήσει κάτω από τα δεσμά ενός προβληματικού πολιτικού συστήματος και μιας καταπιεστικής κοινωνίας ,τα οποία και δεν επιλέξαμε και πασχίζουμε συνεχώς να αποτινάξουμε. Οι μηχανικές συμπεριφορές που έχουμε αποκομίσει δυστυχώς δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε κάποια πράγματα σφαιρικά. Πέφτουμε σε λάθη και γενικεύσεις έχουμε αξίες και ηθική τα οποία μας τα έδωσε η κοινωνία από τη γέννα μας. Κάθε μέρα με τον τρόπο μας προσπαθούμε να τα απορρίψουμε αν και εφόσον μας καταπιέζουν, με τον καιρό και με κριτική σκέψη αναπτύσσουμε δικιά μας προσωπική ηθική.Η σύγχρονη καθημερινότητα δεν είναι σύμμαχος όσον αναφορά στην κάθε ατομικότητα ξεχωριστά . Όντως δηλητηριάζομασται και επηρεαζόμαστε χανόμαστε στα προβλήματά μας και φυσικά και αυτό μας επηρεάζει ,γιατί όταν έρθει η στιγμή να απονείμουμε δικαιοσύνη (σε διαπροσωπικό επίπεδο) πολλές φορές προτρέχουμε σε πράξεις βίας και υπερβολής. Με κίνδυνο να γίνουμε εμείς οι ίδιοι αυτοί που αδικούν. Τα γεγονότα πρέπει να έχουν τη βαρύτητα που τους αναλογεί και επίσης εδώ υποκειμενικότητα ξανά τόσο των γεγονότων όσο και η διαφορετικότητα των ατόμων και των αντιδράσεων δεν μας βοηθούν να βρούμε μία κοινή ισορροπία. Όπως υπάρχουν πολλές μορφές βίας έτσι θα πρέπει να χρησιμοποιούμε πολλές μορφές και τρόπους αποκατάστασης της δικαιοσύνης απέναντι στον εκάστοτε αδικητή ,καταπιεστή, εξουσιαστή .Όσον αφορά το υπάρχον και τις πράξεις αυτοδικίας από τους καταπιεσμένους προς το σύστημα και το κεφάλαιο από τις πιο μικρές έως τις πιο επιλήψιμες και ποινικές πράξεις αυτοδικίας είναι όλες αξιοσέβαστες πράξεις και καλοδεχούμενες έως τις την κατάλυση κάθε εξουσία.
Σκοπός μας δεν είναι να αλληλοφαγωθούμε με κάποιο συνειδησιακό υπόβαθρο ,αλλά να συνυπάρχουμε ελεύθεροι με αλληλοσεβασμό και κατανόηση.
Η Μύγα
