Με αφορμή τα συνθήματα που εκτοξεύτηκαν την Κυριακή 22/10 στην πλατεία Συντάγματος, ενάντια συντρόφων που περιφρουρούσαν την πλατεία στα πλαίσια της αντιφασιστικής αντισυγκέκτρωσης.
Το σύνθημα:
«Ματσό σύντροφοι σας έχουμε βαρεθεί, δείχνετε τα μπράτσα σας με κάθε αφορμή»
Είχαμε όλοι απέναντι μας τους φασίστες, και κάποιοι επιλέξανε συντρόφους ως στόχους.
Στο πλαίσιο ενός αγώνα, που διεκδικεί την ισότητα των δύο φύλων, οφείλει να υπάρχει απ’ όλους μια ξεκάθαρη αυτοκριτική και αναγνώριση της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας που θα λειτουργεί ως βάση για οτιδήποτε μπορεί να χτιστεί.
Στην ύπαρξη του προβλήματος αυτού, παράγοντες που δυσκολεύουν την επίτευξη της λύσης, είναι:
1ον η άρνηση της ύπαρξης του
2ον η άρνηση των ήδη κεκτημένων ως κεκτημένα.
Χωρίς αυτές τις δύο αποδοχές, που συνήθως αντιστοιχούν σ’ αυτόν που περιορίζει και σ’ αυτόν που περιορίζεται αντίστοιχα, δεν μπορεί να υπάρξει καμία σύγκλιση προκειμένου να ισχυροποιηθεί η δράση που θα οδηγήσει στην όποια διεκδίκηση και τελική κατάκτηση.
Στο φαινόμενο του κοινωνικού σεξισμού βλέπουμε την άρνηση από μεγάλο ποσοστό αντρών αλλά και γυναικών ως προς την ύπαρξη διάκρισης μεταξύ των δύο κυρίαρχων φύλων. Συνεπώς η όποια διαμαρτυρία και διεκδίκηση της εξάλειψης του φαινομένου, τους φαντάζει περιττή.
Αυτό σημαίνει ότι το ποσοστό αυτό, το οποίο αρνείται να αναγνωρίσει το πρόβλημα,
για κανένα λόγο δεν μπορεί να έρθει πιο κοντά με όσους το αντιλαμβάνονται.
Δεν μπορεί συνεπώς να μειωθεί το χάσμα μεταξύ τους και να αυξηθεί η οξύτητα της μαχητικότητας κατά του κοινωνικού σεξισμού.
Η αναγνώριση όμως του προβλήματος και η ατομική αποδοχή της ευθύνης ως προς την διατήρηση και ενίσχυση του, είναι δύσκολο να επιτευχθεί όταν ακόμα και ό,τι έχει πλέον κατακτηθεί, θεωρείται ως ζητούμενο.
Σ’ έναν αγώνα που ως στόχοι τίθενται ακόμα και τα δεδομένα, δεν βρίσκεις συμμάχους.
Σ’ έναν αγώνα που η νίκη του δεν μπορεί να επιβληθεί από την μειοψηφία, αλλά πρέπει να ενσωματωθεί ως δεδομένο στις απαιτήσεις όλων μας και να γίνει διεκδίκηση της πλειοψηφίας, το να ακυρώνεις τους πάντες και με κάθε αφορμή, ακόμα και όταν σου στέκονται ως σύντροφοι, σίγουρα δεν επιφέρει την νίκη.
Απ’ τη στιγμή που δεν είσαι ανεξάρτητος, καθώς ο στόχος σου εξαρτάται από το πόσο θα καταφέρεις να αποκτήσεις, αυτό που ναι θα όφειλε να ήταν δεδομένο αλλά δεν είναι, τον σεβασμό της ύπαρξης σου και των δικαιωμάτων σου, η επικοινωνία και η συμμαχία, έστω μερικώς, με όσα στηρίζουν των αγώνα σου είναι δεδομένη και απαραίτητη.
Γιατί όταν όλα τα βάζεις απέναντι δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει η διεκδίκηση κατάκτηση. . Γιατί για να ναι δυο πράγματα ίσα, πρέπει να υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και όχι αμοιβαία ακυρώση. Τον σεξισμό δεν τον πατάζεις με την απομόνωση, αλλά με την καθημερινή διεκδίκηση μέσα στην δεδομένη πραγματικότητα.
Υ.Γ.
Αναφέρθηκα στα δύο μόνο φύλα γιατί το «σύντροφοι ματσό» θεώρησα ότι στοχοποιούσε κυρίως άντρες. Αν τυχόν απευθυνόταν και σε άλλους, παρακαλώ την επόμενη φορά να λέγεται σωστά, και όχι με την χρήση του αρσενικού γένους ως επικρατεστέρου.
via Athens Indymedia
