Το τελευταίο χρονικό διάστημα στον εντός ελλαδικού αναρχικού χώρου παρατηρείται μια νέα τάση της πολυμορφίας-πολυτασικότητας. Στον οποίο το τελευταίο διάστημα υπάρχει μια, όπως θα μπορούσε να λεχθεί, αποδιοργάνωση λόγω της εμφανής αριθμητικής μείωσης, των διαφορετικών τάσεων με ιδεολογικό χάσμα και κάποιες φορές αδράνειας μηνών ή παθητικότητας. Έτσι αρκετοί φέρνουν ως λύση την πολυμορφία-πολυτασικότητα. Όμως τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Μπορεί να λειτουργήσει; Για ποιον λόγο εμφανίστηκε τώρα, ενώ υποτίθεται λειτουργούμε όλοι τόσα χρόνια κάτω από το όνομα της αναρχίας; Που αποσκοπεί; Υπάρχει κάποια προοπτική; Και για ποιον ακριβώς λόγο πρέπει όλοι να ενωθούμε; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα τα οποία προκύπτουν και μόνο από την ιδέα της πολυμορφίας-πολυτασικότητας. Στο κείμενο που θα ακολουθήσει γίνεται μια προσπάθεια ανάλυσης, αποδόμησης, αποσαφήνισης της νέας τάσης, σε κάποια σημεία μπορεί να καταγραφούν και κάποιοι προβληματισμοί. Φυσικά με απώτερο σκοπό την εποικοδομητική κριτική και όχι την όξυνση, επιπλέον την προοπτική τοποθέτησης συντρόφων είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο πάνω σε αυτό το ζήτημα ειδικότερα και όχι γενικότερα, όπως ακριβώς συμβαίνει. Γιατί αν δεν αποδομήσουμε πως θα δομήσουμε.
Όπως προαναφέρθηκε η πολυμορφία-πολυτασικότητα είναι μια νέα τάση ενότητας, η οποία προτείνεται. Για να υπάρχει μια σωστή ανάλυση ας ξεκινήσουμε από την λέξη αυτή καθ’ αυτή. Τι σημαίνει λοιπόν πολυμορφία, αν γίνει μια καθαρά εννοιολογική ανάλυση η λέξη πολυμορφία προέρχεται από το πολύ + μόρφος δηλαδή εμφάνιση με πολλές μορφές ή ποικιλομορφία. Στο κοινωνικό σύνολο έχει μια διαφορετική έννοια που σημαίνει: την διατήρηση των ιδιαιτεροτήτων ενός κοινωνικού υποσυνόλου, δεδομένου ότι οι ιδιαιτερότητες αυτές δεν οδηγούν σε εντάσεις. Τέτοιου είδους πολυμορφία χρησιμοποιείται κυρίως για να υπάρχει μια κοινωνική συνοχή. Βέβαια το ερώτημα που γεννίεται είναι πως γίνεται να χρησιμοποιηθεί αυτό σε έναν πολιτικό χώρο και για ποιο λόγο; Σε αυτό το ερώτημα μάλλον έρχονται να απαντήσουν οι συγκυρίες από την στιγμή που δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση παρά ένα θολό τοπίο γύρω από αυτήν. Στην αρχή ανεγράφη ότι υπάρχει μια αποδιοργάνωση στον αναρχικό χώρο τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τον τελευταίο. Έτσι η νέα πρόταση είναι πολυμορφία-πολυτασικότητα μέσα σε αυτόν τον χώρο για να υπάρξει η ενότητα και ίσως να επαναφερθεί η μαζικότητα, η οποία υπήρχε στο παρελθόν. Αρκετές φορές με αναπόληση γεγονότων-στιγμών αυτών που έφυγαν και δεν θα ξαναζήσουμε. Κάτι που είναι ανορθόδοξο, με λέξεις ασύμφωνες στην αναρχική ιδεολογία και δη μαύρη αναρχία όπως μάζα, διότι σημαίνει ασυνείδητος κόσμος. Εδώ υπάρχει ένα κοινό σημείο, από την στιγμή που πίσω από την πολυμορφία κρύβεται η πολυτασικότητα σημαίνει ότι θα υπάρχει ένα συνονθύλευμα ατόμων χωρίς να έχουν συνείδηση και ξεκάθαρη πολιτική θέση. Φυσικά στις δύσκολες στιγμές όπου μένουν λίγοι, πρέπει όλοι να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης τους κάτι που είναι πιο εύκολο να αποφευχθεί αν υπάρχει σωρεία κόσμου, άρα μιλάμε για ανάθεση και ευθυνοφοβία. Αφού, στους πολλούς επιπλέουν και οι μέτριοι. Όμως δεν κρύβεται μόνο αυτή η προβληματική, κάποιες άλλες είναι η ασφάλεια που αισθάνονται κάποιοι στους πολλούς ή μπορούν να κρυφτούν ατομικές και συλλογικές αδυναμίες. Για παράδειγμα αν είναι πολλοί η δικαιολογία που ακούγεται κατά κόρων είναι όλο και κάποιο λάθος θα γίνει, αντί να γίνει μια αυτοκριτική πάνω στις λάθος στρατηγικές και εν συνεχεία βελτίωση αυτών. Φυσικά η μαύρη αναρχία δεν μετριέται σε αριθμούς, ούτε πρόκειται.
Στην συνέχεια καλό είναι να δούμε πως η πολυμορφία θα μπορούσε να λειτουργήσει μέσα στον αναρχικό χώρο. Σε έναν ιδεατό κόσμο ίσως να ήταν μια καλή λύση, από την στιγμή που δεν βρισκόμαστε σε αυτόν πρέπει να αναλογιστούμε το τι ακριβώς σημαίνει. Η πολυμορφία είναι ένας αγώνας που δίνεται με πολλά μέσα χωρίς όμως αυτά να έχουν αντίκρισμα το ένα πάνω στο άλλο. Δηλαδή, η κάθε ατομικότητα ή ομάδα να παίρνει τον δικό του δρόμο. Αλλά από την στιγμή που καλούμαστε να συνυπάρξουμε με πολλούς τύπου «όλοι μαζί μπορούμε και θα τα βρούμε» αυτό σημαίνει ένα πράγμα πολιτικά μίνιμουν, ο πολιτικαντισμός θα υπερισχύσει και εν τέλη εσωτερικός κατακερματισμός. Η ερώτηση που τέθηκε αν αποσκοπεί κάπου είναι άγνωστο, εφόσον δεν υπάρχει ξεκάθαρη θέση από κανέναν πέρα από την οριζοντιότητα που δεν μπορεί να συμπεριληφθεί ως κάποιος σκοπός παρά μόνο τυχάια αναφορά, άρα μιλάμε για σπασμωδικές κινήσεις πανικού για να επανακτήσουμε τα κεκτημένα. Αυτό που δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό είναι ότι δεν χρειάζεται να ενωθούμε με κανέναν για πετύχουμε τον σκοπό μας. Ίσως αυτό χρειαστεί όταν κορυφωθεί ο πόλεμος για την καταστροφή αυτού του βδελύγματος που ζούμε, μέχρι τότε πρέπει να δούμε πως το κάθε ένα άτομο μπορεί να πολεμήσει γίνοντας όλο και περισσότερο επικίνδυνο. Έτσι μέσα σε μια πολυμορφία αυτό είναι αδύνατο να επιτευχθεί. Οπότε, αντί να γυρίσουμε στις παλιές τακτικές της μαζικοποίησης που τείνει στην ομογενοποίηση ήρθε ο καιρός να το αντιστρέψουμε, αντί να μετράμε κεφάλια να κάνουμε μια βαθύτερη πολιτική ανάλυση και αναζήτηση. Να βρεθούμε με αυτούς που πραγματικά μπορούμε να ορίσουμε περιεχόμενο και εκ τούτου μια χάραξη στρατηγικής. Η μάυρη αναρχία δεν μπορεί να θέσει ούτε πολιτικά μίνιμουν ούτε ομογενοποιήσεις. Σε αυτό το σημείο ταιριάζει απόλυτα ένα απόσπασμα από την μπροσούρα: «Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει»
«Αντίθετα, τοποθετούμαστε έμπρακτα εχθρικά στην «πολυμορφία» των κουτσομπολιών στα καφενεία, στις ρητορείες των αμφιθεάτρων, στους ηγετικούς ρόλους και τους ακολουθητές τους, σε όλα τα συντηρητικά απολιθώματα δογματισμών και συνηθειών που παρασιτούν εντός του αναρχικού χώρου, θέλοντας να καθοδηγήσουν τους νέους συντρόφους και να τους σαμποτάρουν απ΄ το να διαμορφώσουν τη δική τους αυτόνομη και εξελικτική πορεία στην επαναστατική διαδικασία».
Βεβαίως η ιδέα της πολυμορφίας-πολυτασικότητας δεν ήρθε ως απομηχανής θεός, άρχισε να διευρύνεται μετά το κάλεσμα του μαύρου Δεκέμβρη. Είναι μια πρόταση και πειραματισμός, όπως ακριβώς ειπώθηκε, με τα κύρια σημεία τον αφορμαλισμό, τις ομάδες συγγένειας και την συνεχή αναρχική εξέγερση πάνω σε μία αναρχική πολυμορφική πλατφόρμα. Έτσι από την δική μου οπτική χρειάζεται μια αποσαφήνιση των εννοιών αυτών. Ο αφορμαλισμός ως μέσο οργάνωση εμπεριέχει τους άλλους δυο ορισμούς τις ομάδες συγγένειας με σκοπό την αναρχική συνεχή εξέγερση. Είναι προφανές πως όλες οι πράξεις τόσο οι μεγαλύτερες όσο και οι μικρότερες απαιτούν μια οργάνωση∙πρώτον για να αυξάνεται η αποτελεσματικότητα τους και δεύτερον για να συνδέονται τόσο μεταξύ τους και να μην προβάλλονται ως αποσπασματικές. Αυτή η οργάνωση συνίσταται σε τέσσερις άξονες:
- Τις Ομάδες Συγγένειας
- Την Άτυπη Οργάνωση
- Τους Πυρήνες Βάσης
- Την Ασφάλεια
Η απουσία τυπικής οργάνωσης, ή αλλιώς ο αφορμαλισμός, δεν σημαίνει πλήρη απουσία οργάνωσης αλλά πλήρη απουσία τυπικής οργάνωσης. Η άτυπη οργάνωση δεν έχει καμία σχέση με συνέδρια, προσωποπαγείς δομές, κομματικά συστήματα και κυρίως την ιεραρχία καθώς σε όλα αυτά επικρατούν οι μετριοπαθείς απόψεις και καταπνίγονται οι πιο προχωρημένες. Άτυπες οργανώσεις δεν στοχεύουν σε ποσοτικές διευρύνσεις και σε σταθερές δομές ούτε οι πράξεις τους θα οδηγήσουν απαραίτητα στη λεγόμενη κοινωνική επανάσταση. Αντίθετα πρεσβεύουν τη δημιουργία ενός παγκόσμιου δικτύου που περιλαμβάνει αναρχικές ομάδες και ατομικότητες με σκοπό να συντονίζονται μεταξύ τους στοχεύοντας στη διάχυση της μαύρης αναρχίας. Οι εκάστοτε ομάδες λειτουργούν αυτόνομα και αυτοβούλως για τη λήψη αποφάσεων και την υλοποίηση σχεδίων – πράξεων σε διεθνή κλίμακα, μη επηρεαζόμενες από άλλες ομάδες (λ.χ. καταστατικού) με μοναδική δέσμευση την μεθοδολογία του εξεγερτικού προτάγματος, οι ίδιες αναγνωρίζονται ως συντροφικές και υπάρχει μια είδους διαδραστικότητας μεταξύ τους, καταφέρνοντας έτσι την δημιουργία διεθνών εκστρατειών για την επίτευξη της ισοπεδωτικής καταστροφής των δομών της εξουσίας και της κοινωνίας.
Θα γίνει όμως μια εκτενέστερη αναφορά πάνω στις ομάδες συγγένειας εφόσον είναι σημείο αναφοράς πάνω στο κάλεσμα. Η συγγένεια με κάποιο άτομο σημαίνει να τον γνωρίζεις, όχι τόσο προσωποκεντρικά και συναισθηματικά όσο πολιτικά ώστε να μπορέσει να υπάρξει η σύμπλευση των ατόμων στις στοχεύσεις που επιθυμούν να έχουν. Η γνωριμία αυτή μπορεί να είναι ατέρμονη και θα μετουσιωθεί σε συνδυασμό με τη δράση τους ως ομάδα, και την αντιμετώπισή τους ως προς την πραγματικότητα στο σύνολό της. Με βάση τις μεταφράσεις που είχαν γίνει από τον κύκλο ατομικιστών αναρχικών ισχύει το εξής: «Η ομάδα συγγένειας απ’ την άλλη, θεωρεί ότι έχει τεράστιες δυνατότητες και κατευθύνεται απευθείας προς τη δράση, βασιζόμενη όχι στην ποσότητα των οπαδών της, αλλά στην ποιοτική δύναμη ενός αριθμού ατομικοτήτων που δουλεύουν μαζί στο σχεδιασμό (projectuality) ότι αναπτύσσονται από κοινού όσο προχωράνε μαζί». Σε αυτό το σημείο διακρίνεται μια αντίθεση σε σχέση με την πολυμορφία και την βάση των ομάδων συγγένειας διότι από την μία υπάρχει ποιοτική δύναμη και από την άλλη η ποσοτική. Παραδόξως και τα δύο αποσκοπούν στην συνεχή αναρχική εξέγερση για τη διάχυση της φωτιάς και τη πλήρη καταστροφή της σημερινής κοινωνίας και της εξουσίας. Φαίνεται ότι γίνεται μια ατυχής προσπάθεια σύνδεσης των διαφορετικών πολιτικών αναφορών και αφετηριών με τον αφορμαλισμό και την σύμπραξη των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ιδεολογιών αυτών, αφού η κάθε τάση έχει το δικό της «επαναστατικό πρόγραμμα». Με αποτέλεσμα την πλήρη σύγχυση. Για παράδειγμα στο κάλεσμα του μαύρου Δεκέμβρη ανταποκρίθηκαν και αναρχοσυνδικαλιστές από την Αργεντινή θέτοντας και δικούς τους άξονες σε σχέση με την εργατική τάξη και την επαναστατική νεολαία, με χαρακτηριστικό ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες, διότι αγωνίζονται για τα δικαιώματα τους συν ότι η ελευθερία τους βρίσκεται στα χέρια των εργατών και των καταπιεσμένων. Δίχως δεύτερη σκέψη είναι φανερό πως λείπει απόλυτα η πολιτική συγγένεια, όταν δημοσιεύτηκε η συγκεκριμένη ανακοίνωση είχε ιδιαίτερα θετική ανταπόκριση, είναι ευτυχές ότι ένα κάλεσμα μπορεί να γίνει τόσο γνωστό, ωστόσο το ερώτημα που γεννιέται είναι αν στην ουσία θέλουμε υπογραφές για να φαινόμαστε πολλοί. Υπάρχει η πιθανότητα αν η ίδια συλλογικότητα βρισκόταν στην Ελλάδα να καταδίκαζε την μαύρη αναρχία ή ακόμα και εκεί, μιας και δεν έγινε καμία νύξη πάνω σε αυτή αλλά μόνο στα εργατικά δικαιώματα.
Φυσικά καλό είναι να δούμε, με βάση τα παραπάνω, ποια είναι η προετοιμασία της αναρχικής εξέγερσης. Η προετοιμασία της εξέγερσης είναι προετοιμασία των υποκειμενικών συνθηκών (προσωπικών και υλικών) που επιτρέπουν σε μια συγκεκριμένη αναρχική μειοψηφία να δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες ως μοχλός της εξεγερτικής διαδικασίας. Αν και η εξέγερση είναι ένα μαζικό φαινόμενο, και θα κινδύνευε να ματαιωθεί αμέσως αν δεν ήταν, η αρχή της είναι πάντοτε το αποτέλεσμα της δράσης μιας αποφασισμένης μειοψηφίας, ικανής να επιτεθεί στα κομβικά κέντρα τού μερικώς επιδιωκόμενου στόχου. Ας αναφερθεί ότι εκείνο το χρονικό διάστημα έγιναν και άλλου τύπου κριτικές οι οποίες θα μείνουν απλά στο χρονοντούλαπο του καφενειακού και εμμονικού σπεκουλαρίσματος δίχως βάσιμα επιχειρήματα. Η μαύρη αναρχία δεν επιδέχεται εκπτώσεις αλλά πολεμικές οξύνσεις.
Στο σημείο αυτό θα γίνει αναφορά στο νέο κάλεσμα δράσης πάνω στην πολυμορφία-πολυτασικότητα με βάση τις καταλήψεις. Το κάλεσμα αυτό βγήκε ενώ γινόταν η συγγραφή αυτού του κειμένου όμως δεν μπορεί να ξεφύγει κάτω από τον φακό κριτικής στην πολυμορφία. Αυτή την φορά γίνεται ένα κάλεσμα πάλι με τον άτυπο συντονισμό και την οριζοντιότητα σε σχέση με την επερχόμενη καταστολή, τα χτυπήματα από τους φασίστες αλλά και το κλείσιμο αυτών ώστε να γίνει αντιληπτό ότι δεν θα περάσει αναπάντητο. Άλλη μια προβληματική γεννιέται σε αυτό το σημείο, οι περισσότερες καταλήψεις έχουν απροσδιόριστο πολιτικό χάσμα. Η πολυμορφία δεν μπορεί να το γεφυρώσει ούτε να αποτρέψει το κλείσιμο αυτών. Μια καταληψιακή καμπάνια δεν νοείται ώς απάντηση σε όλα τα παραπάνω, αντί να δημιουργηθούν στρατηγικές θα γίνει μια ατελέσφορη ανάλωση πάνω στα σημεία που μας ενώνουν παρά μας χωρίζουν, πάλι θα τεθούν πολιτικά μίνιμουμ και αντί να αμβληθεί οποιαδήποτε προσπάθεια καταστροφής θα εξομαλυνθεί στο όνομα της ενότητας. Η πολυμορφία είναι μια μέθοδος την οποία όποιος θεωρεί χρήσιμη την υιοθετεί, δηλαδή ότι ένας αγώνας γίνεται με πολλά μέσα. Το στοίχημα που τίθεται με τις καταλήψεις είναι όταν έρθει η καταστολή την στάση που θα κρατήσουν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή αλλά και ποια θα είναι η συνέχεια αφότου ένα κτίριο καθ’ αυτό δεν αντιπροσωπεύει τίποτα, παρά μόνο τα άτομα που βρίσκονται στο εσωτερικό του. Όσον αφορά τα χτυπήματα από φασίστες το στοίχημα είναι στον δρόμο και όχι σε προφορικούς καταδικασμούς ή εκφοβισμούς.
Κλείνοντας έρχεται και η αντιπρόταση, ο σκοπός είναι οι ομαδοποιήσεις της εκάστοτε πολιτικής θεώρησης με στόχο την εμβάθυνση και την ανάπτυξη τους ξεχωριστά. Να οριστεί εκ νέου το περιεχόμενο αυτών χτυπώντας αιφνιδιαστικά και δημιουργώντας οι ίδιοι τις συγκυρίες. Οι μικρές ομάδες μπορούν να λειτουργήσουν καλύτερα από μία κεντρική, να ελίσσονται και να εξελίσσονται ταχύτερα με την δημιουργία στρατηγιών σε όλες τις χρονικές στιγμές οξύνοντας για την ολική καταστροφή της εξουσίας. Ας γίνουν τα λόγια πράξεις, για το εδώ και το τώρα, για την μαύρη αναρχία, για την διάχυση της φωτιάς και την ολική καταστροφή τους υπάρχοντος.
Λύσσα και συνείδηση
Ατομικότητες για την διάχυση του αρνητικού
