Λάβαμε 07/12/2019
Γυμνοί στον δρόμο
Όπως ήταν αναμενόμενο, η αστυνομία ήθελε να πάρει την ρεβάνς από το μήνυμα που στάλθηκε τις τελευταίες μέρες από πλήθος κόσμο που συμμετείχε τόσο στην τελευταία αντικατασταλτική συναυλία, όσο και στην πορείες ενάντια στο τελεσίγραφο για τις καταλήψεις. Αποκορύφωμα όλων των εκδηλώσεων ήταν αφενός η πολυπληθείς μεσημεριανή φοιτητική – μαθητική διαδήλωση μέσα σε ένα έντονο κλίμα αστυνομοκρατίας και αφετέρου η βραδινή διαδήλωση που ξεπέρασε τις 10.000 σε κόσμο σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις.
Οι Αλληλέγγυοι Λειτουργοί Υγείας καλύψαμε όλες τις κινητοποιήσεις της 6ης Δεκεμβρίου και μπορούμε να δηλώσουμε για μια ακόμα φορά ότι βρεθήκαμε στο ίδιο έργο θεατές: Υπέρμετρη βία, σεξιστικά σχόλια, κλπ από τις δυνάμεις επιβολής της τάξης. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι πλέον η αστυνομία κατοικοεδρεύει στα Εξάρχεια που μόνο άβατο δεν είναι και επιβάλει την παρουσία της με την ισχύ και την δύναμη της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο υπερδιπλασιασμός των διμοιριών όχι μόνο αυτών που επιτηρούν ή επιχειρούν στην περιοχή αλλά και περικλείουν στα πλάγια των διαδηλώσεων κάνοντας διπλό κορδόνι.
Κατά την διάρκεια των επεισοδίων αντιμετωπίσαμε πλήθος περιστατικών δύσπνοιας και αναπνευστικών προβλημάτων, κρίσεις πανικού, 1 μικροτραυματισμό στο χέρι και 3 εγκαύματα 1ου βαθμού. Γίναμε δε, αυτόπτες μάρτυρες των 2 συλλήψεων στην Θεμιστοκλέους & Σολομού στο ύψος της πλατείας. Οι συλληφθέντες ξυλοκοπήθηκαν άγρια από τις αστυνομικές δυνάμεις ενώ φώναζαν «παραδίνομαι» τόσο κατά, όσο και μετά την σύλληψη τους, τον έναν μάλιστα τον ξεγύμνωσαν μέσα στον παροξυσμό τους. Για μια ακόμα φορά υπήρξε άρνηση στην παροχή άμεσης ιατρικής βοήθειας στον συλληφθέντα από τις αστυνομικές δυνάμεις με ταυτόχρονη επίθεση προς μέλη της συλλογικότητας μας. Το γεγονός αυτό δεν μας προκαλεί έκπληξη το θεωρούμε αναμενόμενο και το έχουμε πλέον συνηθίσει.
Θα σταθούμε όμως πιο διεξοδικά στην πρακτική του ξεγυμνώματος από την αστυνομία, που χρήζει ψυχαναλυτικής ερμηνείας για να κατανοηθεί ο ψυχισμός των ένστολων που κάνουν χρήση της εξουσίας τους, πέραν του ποινικά κολάσιμου που επέχει η μέθοδος αυτή που θεωρείται βασανιστήριο εφόσον γίνεται για να κάμψουν τη βούληση κάποιου καθώς προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Το ξεγύμνωμα ως μορφή βασανισμού έχει μεγάλη ιστορία, αναπτύχθηκε αποτελεσματικά από την CIA ως ανακριτική μέθοδος και είχε πεδίο λαμπρής δόξας την επταετία στο κολαστήριο επί της οδού Μπουμπουλίνας. Κατά την άποψη μας το ξεγύμνωμα αποτελεί μια συνειδητή πράξη απανθρωποποίησης του συλληφθέντα. Εφόσον μόνο οι άνθρωποι φοράνε ρούχα, η απουσία αυτών επαναφέρει στην κατάσταση του ζώου το οποίο μπορεί κάλλιστα να βασανιστεί ως θήραμα από τον κυνηγό του. Αυτή η συμβολική γυμνή ζωή που δεν αξίζει να βιωθεί ως εξάλειψη κάθε ανθρώπινης ή κοινωνικής ιδιότητας που έχει ένας άνθρωπος ή μια κοινωνική ομάδα είχε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον από τους ναζί και δεν μας φαίνεται παράξενο που έχει υιοθετηθεί από τα ΜΑΤ που ψήφισαν ο ένας στους δυο το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.
Με την απ-ασφάλιση των οργάνων της τάξης με στόχο την επιστροφή στην ασφάλεια είναι πασιφανές ότι από τον πανοπτικό έλεγχο επιστρέφουμε στα βασανιστήρια και τον δημόσιο εξευτελισμό των κρατουμένων. Το ξεγύμνωμα του σώματος ως βασανιστήριο έχει σαν στόχο το σώμα που πρέπει να φαίνεται γυμνό και ανυπεράσπιστο στον βασανιζόμενο, χωρίς τα πολιτιστικά και κοινωνικά συμφραζόμενα που δείχνει η ένδυση. Η δε έκθεση του σε κοινή θέα λειτουργεί παραδειγματικά αφού στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα για το τι θα πάθει κάποιος που θα αντισταθεί και συλληφθεί φταίει δεν φταίει όπως έγινε χθες στα Εξάρχεια με συλλήψεις τον σορό.
Αυτό που μας τρομάζει και μας απασχολεί περισσότερο δεν είναι τόσο η επιστροφή στην εποχή των βασανιστηρίων ως επιλογή της εξουσίας, όσο ότι το δόγμα νόμος και τάξη ως κανονικότητα διαμορφώνει συλλογικές συνειδήσεις απάθειας και επικρότησης σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού το οποίο αντί να καταδικάζει υποστηρίζει και δικαιολογεί αυτές τις αήθης και απεχθείς συμπεριφορές από τα όργανα του νόμου. Εισερχόμαστε πλέον σε μια περίοδο αντιστροφής κατά την οποία στην κοινή συνείδηση τα βασανιστήρια δεν συνδέονται με πολιτικό και πολιτισμικό πρωτογονισμό. Οι βασανιστές δεν περιγράφονται ως «αγριάνθρωποι», κτλ., με τη σημειολογία της πολιτισμικής καθυστέρησης, αλλά ως όργανα επιβολής της αναγκαστικότητας του νόμου. Τι γίνεται όμως όταν αυτά καταφορά παρανομούν? Το συμπέρασμα στον εξωτερικό παρατηρητή πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι στις περιπτώσεις αυτές αποκαλύπτεται μόνο η γύμνια της ουσίας και του περιεχομένου των κατασταλτικών θεσμών. Θεωρούμε δε την διερεύνησή τους από την αστυνομία τίποτα περισσότερο από υποκριτική κίνηση.
Αλληλέγγυοι Λειτουργοί Υγείας
7/12/2019
