1η Μάη 1886 – 1η Μάη 1944 – 1η Μάη 2018: αγώνας ιδεολογικός, κοινωνικός, ταξικός
Οι εργατικοί αγώνες του 19ου αι. άρχισαν πολύ νωρίτερα από την εξέγερση του Σικάγο. Το 1811 εργατικά σαμποτάζ στην Αγγλία προέρχονταν από το κίνημα των Λουδιτών, που κατέστρεφαν τις μηχανές στα κλωστοϋφαντουργεία. Από τον Μάρτη ως τον Μάη του 1871 το επαναστατικό δημοτικό συμβούλιο (Κομμούνα του Παρισιού) ενάντια στην αστική τάξη οργανώνει εργατική εξέγερση, που δέχτηκε άγρια κρατική καταστολή. Το 1872 παρατηρούνται επιτυχημένες εργατικές διεκδικήσεις στον Καναδά.
Το 1884 εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο οι αμερικανικοί εργατικοί αγώνες με απεργίες και διαδηλώσεις. Οι 90.000 εργάτες, που κατέβηκαν στην πλατεία Haymarket του Σικάγο με τις οικογένειές τους την Πρωτομαγιά του 1886, διεκδικούσαν 8ωρη εργασία και βελτίωση των εργασιακών συνθηκών. Η οικονομική και πολιτική κυριαρχία, με τους αστυνόμους υπηρέτες της, απάντησε με βίαιη καταστολή και δολοφονίες. Νέες εργατικές δολοφονίες και θανατικές καταδίκες αναρχοσυνδικαλιστών εργατών, κυρίως Γερμανών μεταναστών, σημειώνονται τις επόμενες μέρες σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας.
Στον αντίκτυπο της αιματοβαμμένης εξέγερσης του Σικάγο, στην Ελλάδα συλλαμβάνεται ο σοσιαλιστής Σταύρος Καλλέργης, ιδρυτής του Σοσιαλιστικού Συλλόγου, ως υποκινητής των εργατικών αγώνων των χρόνων 1892-1894, με αιτήματα όπως το 8ωρο και η ασφάλιση από εργατικό ατύχημα. Το 1908 αναρχικοί εργάτες μέλη του πρώτου Εργατικού Κέντρου, του Βόλου, σαμποτάρουν τοπικές βιομηχανίες και συγκρούονται με τη χωροφυλακή. Το 1911 η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης οργανώνει την εργατική Πρωτομαγιά, όμως η αστυνομία συλλαμβάνει τους πρωτεργάτες της και εξορίζει τον ιδρυτή της, Αβραάμ Μπεναρόγια. Επί Μεταξά τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη χωροφύλακες σκοτώνουν καπνεργάτες σε εργατική συγκέντρωση. Προηγήθηκε κατάληψη εργοστασίου τον Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου. Την Πρωτομαγιά του 1944 οι φρικαλέοι μισάνθρωποι ναζί, φανεροί εχθροί των εργατικών αγώνων, μετέφεραν από το φρούριο της Ακροναυπλίας στην Καισαριανή και σκότωσαν 200 αγωνιστές, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου.
Στις μέρες μας οι εργάτες, μετανάστες και ντόπιοι (φτωχοί και νεόπτωχοι), υποαπασχολούνται φυτοζωώντας ή εργάζονται εντατικά με μεροκάματο σχεδόν μηδαμινό ή απλήρωτο. Οι εργατικοί αγώνες έχουν αδρανήσει, αφού ξεπουλήθηκαν από τον κομματικό (αστικό και μη) ‘συνδικαλισμό’ της συστημικής διαχείρισης και καριέρας και αφού τα αφεντικά με τη συμμαχία του κράτους πήραν πίσω εργατικές κατακτήσεις. Οι εργάτες φοβούνται την απόλυση, αφού περιμένουν πολλοί στη σειρά για δουλειά, και σκύβουν το κεφάλι, ανεχόμενοι πενταροδεκάρες για μισθό και εξευτελιστική συμπεριφορά από τους εργοδότες τους (πατερναλισμό, αυταρχισμό, κάμερες), ενώ τα εργατικά ατυχήματα-δολοφονίες είναι καθημερινότητα. Τα αφεντικά στέλνουν τους φασίστες μπράβους τους να επιτεθούν στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους. Το κράτος ενισχύει τα αφεντικά στην απελευθέρωση των απολύσεων, στις ατομικές πλέον συμβάσεις, στην επισφάλεια, στην εργασία σε αργίες και σε καταναλωτικές γιορτές, στην απλήρωτη ή κακοπληρωμένη εργασία, στις απολύσεις συνδικαλιστών ή εγκύων, στη σεξουαλική παρενόχληση.
Τα ιστορικά γεγονότα και η εικόνα της σημερινής εποχής μάς οδηγούν σε μια σειρά συμπερασμάτων, πολύ χρήσιμων για το ελευθεριακό/αναρχικό κίνημα. Με την πάροδο του χρόνου και την ταξική πάλη, φαίνεται ότι από τις δυναμικές μορφές αγώνα (σαμποτάζ, καταλήψεις ιδιοκτησιών αφεντικών, άγριες απεργίες, που όμως είχαν ως απάντηση από το κράτος τη βία και τις διώξεις), το εργατικό κίνημα πέρασε σε ρεφορμιστικές διεκδικήσεις για καλύτερες συνθήκες σφαγής, ενώ στο ιδεολογικό επίπεδο από τον ταξικό πόλεμο και τον αναρχισμό η εργατική Ιστορία πέρασε στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό του εξουσιαστικού μαρξισμού, στον λαϊκίστικο ή ελιτίστικο συνδικαλισμό μιας εξουδετερωμένης, ακίνδυνης και αντεπαναστατικής σοσιαλδημοκρατίας και στους φιλελεύθερους επαγγελματίες συνδικαλιστές – συνεργάτες του κεφαλαίου. Με… αιτήματα προς το κράτος και τα αφεντικά οι εργάτες ζητιανεύουν «ψίχουλα» και το πολύ πολύ διαπραγματεύσεις για «βελτίωση» των συνθηκών εκμετάλλευσης και εξόντωσης!
Αν οι προλετάριοι δεν οργανωθούν ενάντια σε κράτος και αφεντικά και δεν ενωθούν ενάντια στους ενδοταξικούς ανταγωνισμούς που καταστρέφουν τα ταξικά συμφέροντα, ενάντια στην ανάθεση των αγώνων στους απατεώνες πολιτικάντηδες συνδικαλιστές και ηγέτες κάθε λογής, τίποτα δεν θα αλλάξει και οι αντεργατικές πολιτικές θα είναι όλο και σκληρότερες. Η εργατική αυτοδιαχείριση στη ΒΙΟΜΕ αποτελεί παράδειγμα παραγωγικής μονάδας χωρίς αφεντικά, προς όφελος των εργατών και για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών των εργατών της και του λαού που τους στηρίζει! Δεν αρκεί όμως αυτό, αν ο ταξικός αγώνας δεν είναι επαναστατικός, αν δηλαδή δεν στοχεύει στο αταξικό, αντιεξουσιαστικό πρόταγμα κατάργησης της μισθωτής σκλαβιάς, της ιεραρχίας στους χώρους δουλειάς, των αφεντικών, των πλούσιων, των εκμεταλλευτών και των κυβερνώντων. Αξίζει όλοι οι καταπιεσμένοι, οι μη προνομιούχοι και η νεολαία να αγωνιστούν για την κατάργηση της εξαρτημένης και της επιβαρυμένης εργασίας, την αυτοδιαχείριση, την ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών, την ελαχιστοποίηση της εργασίας για τις κοινοτικές ανάγκες και για την προστασία των ζώων και της φύσης, την εξασφάλιση ελεύθερου χρόνου (για ψυχαγωγία, έρωτα, επικοινωνία, δημιουργικά χόμπυ, αλληλέγγυες δράσεις, συζητήσεις και συνελεύσεις βάσης), την ανάληψη δράσεων για την ποιότητα ζωής.
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Μαγνησίας, 1.5.2018
