Λάβαμε 18/02/2021
Στις 9 Φεβρουαρίου έφτασε και στα δικά μου μάτια η καταγγελία της Α.Φ. για τον ομαδικό βιασμό της, στην οποία κατάφερε να περιγράψει το βίωμά της, αλλά και να κατονομάσει δύο από τους βιαστές της. Αρχικά, θα σημειώσω για όποιον/α δεν το γνωρίζει, πως η επαναφορά στη μνήμη και τη σκέψη, η καταγραφή και ακόμη περισσότερο η δημοσιοποίηση ενός οδυνηρού βιώματος – πόσο μάλλον του βιασμού σου- αποτελεί πράξη που απαιτεί εξαιρετικά γερό στομάχι , μεγάλο θάρρος και προσωπική διεργασία. Για το λόγο αυτό, το λιγότερο που μπορεί να κάνει κάποια/ος που διαβάζει μια τέτοια μαρτυρία, είναι να μαζέψει τη σκέψη του/της και να αντιληφθεί ότι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό που απαιτεί μεγάλη προσοχή και σεβασμό προς το θύμα στις μετέπειτα σκέψεις και αντιδράσεις μας.
Οι ώρες και μέρες ταραχής που ακολούθησαν μέσα μου, είχαν αφενός ως αιτία τον πόνο και την ατελείωτη οργή που νιώθω κάθε φορά που διαβάζω/ακούω για κακοποίηση- ιδιαίτερα σωματική/σεξουαλική- καθώς φέρω και η ίδια την εμπειρία του βιασμού και της σωματικής κακοποίησης (τα οποία φυσικά συνοδεύονται σχεδόν πάντα και με συναισθηματική κακοποίηση) και αφετέρου, το ότι κουβαλάω συγκεκριμένα κακοποιητικό βίωμα σε σχέση με έναν απ’ τους θύτες της καταγγελίας .
Για δικούς μου λόγους δε επιθυμώ να μοιραστώ λεπτομέρειες της εμπειρίας μου, αλλά θεωρώ αναγκαία την υποστήριξη και ενίσχυση της καταγγελίας με τον τρόπο που μπορώ.
Επιπλέον, η αντίδραση των θυτών, με μερική άρνηση του ενός (υποστηρίζει ότι ήταν συναινετική η συνεύρεση με την Α.Φ. ) και ολική άρνηση του δεύτερου (υποστηρίζει ότι δε συμμετείχε καν σε οποιοδήποτε τέτοιο ‘’σκηνικό’’) επιβεβαίωσαν το θυμό μου ακόμη περισσότερο. Το ίδιο και το γεγονός πως, αντί να επιλέξουν να συντάξουν ένα κείμενο-απάντηση όπως θα άρμοζε σε ένα πολιτικό υποκείμενο (εφόσον οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι είναι ακόμα και στις καλογραμμένες από δικηγόρους ανακοινώσεις τους πρόσφατα), είπαν πως θα αναλάβουν το θέμα οι δικαστικές αρχές.
Εμείς, λοιπόν, ανακοινώνουμε πως θα συνεχίσουμε να ακολουθούμε το δρόμο που επιλέξαμε μέχρι τώρα, αυτόν της έμπρακτης αλληλεγγύης , της συλλογικής δράσης και αγώνα με σκοπό να ερχόμαστε κάθε φορά ένα βήμα πιο κοντά στα ιδανικά μας και στον κόσμο που ονειρευόμαστε.
Με το Γιώργο διατηρούσα ερωτική επαφή για περίπου 4-5 μήνες πριν από 5-6 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτή συναναστράφηκα κάποια άτομα απ’ την παρέα του και λίγο τον αδερφό του ,τον Γιάννη. Ο Γ. ένα συμπαθητικό, όμορφο και με χιούμορ αγόρι είχε (και έχει ακόμα λογικά) μια εικόνα αυτού που ονομάζουμε ‘’καλό παιδί’’. Μέσα στον όσο καιρό συναντιόμασταν βίωσα μια σειρά από ‘’μικρές’’ και ‘’μεγάλες’’ σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές . Δύο περιστατικά σωματικής παραβίασης (όχι βιασμού) και διάφορα άλλα μικρο-περιστατικά που με έφερναν συχνά σε θέση άβολη ή ντροπιαστική βασισμένα στη γυναικεία μου φύση και σεξουαλικότητα, σε έμφυλα αηδιαστικά στερεότυπα δηλαδή (δεν προσέβαλαν τα αυτιά μου θέλω να πω). Σ’ αυτά συνήθως εμπλεκόταν με κάποιο τρόπο και η παρέα του.
Σημασία έχει πως δε χρειάστηκε πολύς χρόνος συναναστροφής με τα συγκεκριμένα άτομα για να ακούσω συζητήσεις μεταξύ τους, να δω συμπεριφορές και να νιώσω το πώς μεταχειρίζονταν λεκτικά και πρακτικά τις κοπέλες. Ήταν μια πολύ συγκεκριμένη, δύσκολο να περιγραφεί, αίσθηση ότι όχι μόνο συστηματικά εξευτέλιζαν διάφορα κορίτσια, αλλά και ότι τους έβγαινε αβίαστα, περνούσαν καλά με αυτό, το διασκέδαζαν. Αυτή ήταν η ‘’φάση’’ τους . Από το στόμα του Γ. μάλιστα έχω ακούσει συγκεκριμένα να μου περιγράφει (σαν αστείο) τον τρόπο με τον οποίο εξευτέλισαν οι δυο τους κοπέλα που είχε φέρει ο αδερφός του στο σπίτι. Δε θα αναφέρω λεπτομέρεις της περιγραφής του γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός.
Πέρα λοιπόν απ’ τον εμφανώς (στα τωρινά μου μάτια) σεξιστικό χαρακτήρα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, η παρέα αυτή είχε διαμορφώσει και διάφορους χειρισμούς με τους οποίους έφερνε κοπέλες σε συνθήκες που δεν ήταν πάντα σίγουρο ότι αυτές επιθυμούν, με έναν τρόπο αρκετά ύπουλο. Αυτό, σε συνδυασμό με το γενικότερο ‘’καλό’’ προφίλ του Γ. συγκεκριμένα, εμένα με έκανε να νιώθω ότι ίσως δεν καταλάβαινα κάτι καλά, ότι κάτι έκανα λάθος και προκαλούσα αυτή τη συμπεριφορά..ότι είχα κάτι να ντρέπομαι, ότι λογικά φταίω και όλα τα υπόλοιπα γνωστά παιχνίδια που κάνει το μυαλό όταν κακοποιείσαι από ανθρώπους που έχεις κατά κάποιο τρόπο εμπιστευτεί και στην τελική γουστάρεις. Φυσικά αυτό το στυλ συμπεριφοράς εξυπηρετούσε και στο οι ίδιοι να μπορούν να πουν εκ των υστέρων ‘’δεν καταλαβαίνω τι σε πείραξε’’ (όπως μου είχε πει ο Γ. ύστερα από δυσάρεστο για μένα περιστατικό), ‘’μα δεν κατάλαβα ότι δεν ήθελες’’ (όπως είπε ο Γιάννης στη συντρόφισσα Α.Φ. αφού τη βιάσει).
Μια επιβεβαίωση όλων αυτών :
Όταν 2 χρόνια αφού δεν είχα επαφή πλέον με τα συγκεκριμένα άτομα, φίλος μου άσχετος ο οποίος έτυχε να βρεθεί μαζί τους σε παρέα με ρώτησε μία μέρα ‘’ Από πού τον ξέρεις εσύ τον Γ.Κ.;’’ Εγώ αγχώθηκα υπερβολικά αλλά με ψεύτικη ψυχραιμία απάντησα ‘’ Βγαίναμε για λίγο. Γιατί;’’. Πήρα την απάντηση ‘’ Συζητούσαν με την παρέα του και ακούστηκε το όνομά σου. Ρώτησα για ποια μιλάτε. Μου είπαν. Ήταν για σένα. Δε θέλω να πω τίποτα άλλο. Απλά υποσχέσου μου πως δε θα ξαναμιλήσεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους’’.
Προφανώς πάγωσα, αφού κατάλαβα ότι -όπως είχα υποψιαστεί- ο Γ. (όπως και οι υπόλοιποι με αντίστοιχες κοπέλες) πέραν όλων των άλλων συμπεριφορών, μοιραζόταν με την παρέα του προσωπικές μας στιγμές, χαρακτηρισμούς, λεπτομέρειες κλπ με τρόπο υποτιμητικό και με σκοπό να εξευτελίσουν μία ακόμη κοπέλα και να διασκεδάσουν με τα σχόλια μεταξύ τους.
Αυτή η παρέα είχε κανονικοποιήσει τις σεξιστικές , παραβιαστικές και κακοποιητικές συμπεριφορές και ήταν (είναι ) επικίνδυνη. Ημουν σίγουρη ότι είχαν προβεί και σε πολύ πιο παραβιαστικές συμπεριφορές από αυτές που βίωσα εγώ. Γι’ αυτό, όταν είδα την καταγγελία της Α.Φ. ταράχτηκα αλλά δεν σοκαρίστηκα. Σκέφτηκα ‘’καιρός ήταν’’.
Εδώ θέλω να ξανα-τονίσω ότι οι σεξιστικές και κατ’ επέκταση κακοποιητικές συμπεριφορές δε θα έπρεπε να αποτελούν ανεξάρτητο δεδομένο αξιολόγησης του χαρακτήρα και της εικόνας κάποιου. Για να γίνει αυτό, πρέπει να μάθουμε να τις διακρίνουμε. Στόχος μας δεν είναι φυσικά να υποστηρίξουμε ότι όλοι οι άντρες είναι βιαστές, αλλά να πάψουμε να χρησιμοποιούμε ως επιχείρημα αμφιβολίας έναντι στο θύμα τα καλά στοιχεία χαρακτήρα του φερόμενου ως θύτη(ιδιαίτερα στην περίπτωση καταγγελίας βιασμού!). Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά το σύνθημα ‘’Οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική, είναι άντρες καθημερινοί’’ .
Παίρνοντας κάποια απόσταση από αυτήν, καθώς και από άλλες πιο κακοποιητικές εμπειρίες στο παρελθόν μου, αποκτώντας περισσότερα εργαλεία μεγαλώνοντας, αλλά και μέσα από συντροφικές σχέσεις, κατάφερα να αντιληφθώ και να ονομάσω όλα αυτά που προσπαθούσα χρόνια να βάλω σε μια θέση μέσα μου.
Δε φτάνεις να βιάσεις μέσα σε μια μέρα. Ο βιασμός είναι το έσχατο σημείο σωματικής παραβίασης. Αυτό , όμως, δεν απαλάσσει από το μίσος μας και όλες τις υπόλοιπες συμπεριφορές που ‘’προηγούνται’’ αυτού. Ο δρόμος χτίζεται βήμα βήμα, η κουλτούρα του βιασμού που φωνάζουμε αυτή είναι. Η κανονικοποίηση της έμφυλης βίας είναι βαθιά ριζωμένη στην κοινωνία που ζούμε. Καλλιεργείται καθημερινά στο υποσυνείδητο γυναικών και αντρών και είναι μια απ’ τις πιο επικίνδυνες εκφράσεις του πατριαρχικού συστήματος . Οδηγεί στην ανοχή των κακοποιητικών συμπεριφορών καθημερινά με δικαιολογίες /ψέμματα που λέμε στις εαυτές και τους εαυτούς μας. Η ντροπή, ο φόβος, η αμφιβολία του τι είναι αυτό που κάνουμε, βιώνουμε ή στο οποίο είμαστε απλά μάρτυρες δημιουργεί έναν αέναο κύκλο σιωπής. Ένα σύμπτωμα ενός άρρωστου συστήματος που τροφοδοτεί τη σωματική και ψυχολογική βία μέσα από την προώθηση της εξατομίκευσης και της ιδιωτικότητας. Απομαρυνόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό και από τις διπλανές μας, δίνοντας χώρο στην περεταίρω ανάπτυξη παραβιαστικών συμπεριφορών και στην όλο και μεγαλύτερη συρρίκνωση της εαυτής μας.
Εμείς το σύστημα αυτό παλεύουμε να το ανατρέψουμε και έχουμε χρέος να του αντισταθούμε. Όχι από τη θέση των απαλλαγμένων από στερεότυπα υποκειμένων και άρα ιερών εξεταστριών. Όχι σε ρήξη με κάποιο φαντασιακό μελλοντικό μεγάλο εχθρό. Σήμερα, δίπλα μας, στα σπίτια μας, στις σχέσεις μας, στις παρέες μας, στις δουλειές μας, στους πολιτικούς μας χώρους, στο δρόμο. Στις μικρές και μεγάλες στιγμές, κάνοντας την αυτοκριτική μας κάθε μέρα.
Ως συντρόφισσες και σύντροφοι, οφείλουμε να σταθούμε δίπλα στην κάθε Α.Φ. που σπάει τον κύκλο της σιωπής και αποφασίζει να αντιμετωπίσει συλλογικά το τραύμα της, να αναδείξουμε και να αναμετρηθούμε με τους κακοποιητές μας με βάση τις δικές μας αξίες , αυτές που διέπουν τον αγώνα μας ενάντια στην πατριαρχία. Η μία δίπλα στην άλλη. Ο ένας δίπλα στην άλλη. Η μία δίπλα στον άλλον. Ο ένας δίπλα στον άλλον.
Υ.Γ : Ιδιαίτερη είναι η οργή όταν άνθρωποι που βρίσκονται πλησίον του πολιτικού μας χώρου διαπράττουν τέτοιες συμπεριφορές. Είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο, γιατί κανείς και καμία δεν έχει αποτάξει από πάνω του τα πατριαρχικά κατάλοιπα εντελώς. Γι αυτόν ακριβώς αυτό το λόγο, όμως, η ευθύνη μας είναι ακόμη μεγαλύτερη. Ο αγώνας μας δεν μπορεί παρά να είναι και αντισεξιστικός. Πιστεύουμε στη σύνθλιψη του καπιταλισμού, του φασισμού και της πατριαρχίας ως σύνολο. Κι αυτό είναι το καθημερινό στοίχημα που καλούμαστε να κερδίσουμε προσωπικά και συλλογικά όλες και όλοι.
Οι συγκεκριμένοι θύτες αυτοπροσδιορίζονταν ως ‘’αναρχικοί’’ , αλλά με τα χρόνια είχα καταλάβει πως σχεδόν καμία σχέση δεν είχαν στην ουσία, παρά μόνο σε κάποιες εκδηλώσεις όπου σπάνια τους έχω συναντήσει. Αυτό, όμως, δε με νευριάζει λιγότερο. Δε χωράνε στις διαδικασίες και τους χώρους μας και εγώ προσωπικά δε θέλω να τους ξαναδώ πουθενά κοντά σε αυτά.
Το τέρας της πατριαρχίας είναι μεγάλο, αλλά το τραύμα, η οργή και η συντροφικότητα που μας ενώνουν απέναντί του είναι μεγαλύτερα.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΒΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ.
Συντρόφισσα
Αρχική καταγγελία : http://www.ainfos.ca/ainfos336/ainfos121860.html?fbclid=IwAR0yhkN3naaGtXvRru6wfcg-cOJMauCTZ2Bdi8fwz0nkxA0hbVYwj1yJe0E
