ΠΟΙΩΝ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΘΑ ΔΙΚΑΣΕΙ
Τα συνεχόμενα στιγμιότυπα της δικαστικής αυθαιρεσίας απέναντι στον εσωτερικό εχθρό , επιδιώκουν την απομόνωση και αδρανοποίηση οτιδήποτε αντικανονικού και εν δυνάμει επαναστατικού. Οι ειδικές νομικές συνθήκες εξαίρεσης απέναντι στους αγωνιστές, από τους συγχρόνους ιεροεξεταστές τις δικαστικής μαφίας, αποτελούν την ουσία της αστικής δικαιοσύνης και δημοκρατίας.
Όταν το κράτος στοχοποιεί αγωνιστές.τριες και δεν μπορεί να στοιχειοθετήσει κατηγορίες:
- Τσουβαλιάζει υποθέσεις, δημιουργεί δικές της «φανταστικές οργανώσεις», ποποινικοποιεί φιλικές, οικογενειακές και συντροφικές σχέσεις όπως συμβαίνει στην περίπτωση των «Ληστών του Διστόμου» (άτομα).
- Κατηγορεί αγωνιστές ως ατομικούς τρομοκράτες με αποτέλεσμα την μεγέθυνση των ποινών, την αναβάθμιση του κατηγορητηρίου, όπως συνέβη στους 5 αναρχικούς αγωνιστές.
- Χρησιμοποιεί το επίπλαστο μέσο του DNA ως το μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο, χρησιμοποιώντας το αυθαίρετα και κατά το δοκούν, ενώ επιστημονικά δεν μπορεί να στηριχτεί όπως συνέβη στα στημένα κατηγορητήρια για την Ηριάννα, τον Περικλή, τον Σεισείδη και τον Τ. Θεοφίλου.
- Επιστρατεύει κάθε δικονομικό τερτίπι που μπορεί να άρει αθωωτικές δικαστικές αποφάσεις θέτοντας τους αγωνιστές ξανά κατηγορούμενους. (υπόθεση Τάσου Θεοφίλου).
- Δημιουργεί την έννοια του «υποδικοκατάδικου» και επιβάλλει εξαντλητικούς περιοριστικούς όρους, όπως ο κατ’ οίκον περιορισμός ή υποχρεωτική διανυκτέρευση, η απαγόρευση εισόδου σε πανεπιστήμια ή συμμετοχής σε διαδηλώσεις κ.ά. (πχ υπόθεση Τσάκαλου, Γρ. Τσιρώνη, Στ. Αντωνίου).
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ
Συνέλευση Αναρχικών για την Αλληλεγγύη εντός & εκτός των τειχών
