ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΑΖΙΩΤΗ ΜΕΛΟΥΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΙΣ 21/3/ 2017 ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΤΗΣ Α΄ΔΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ.
Την συμπληρωματική τοποθέτηση αυτή θέλω να την κάνω γιατί παρ’ όλο που ο Παπαθανασάκης είπε ότι δεν υπάρχουν στοιχεία για την ‘‘διεύθυνση’’ σε ερώτησή μου όταν είχε έρθει να καταθέσει, παρ’ όλα αυτά, αυτός από μόνος του γύρισε και είπε, ναι, εφόσον όμως έχετε αναλάβει την πολιτική ευθύνη, σημαίνει ότι τα αναλαμβάνετε όλα.
Αυτή ήταν η μπηχτή ότι εσείς είσαστε οι ‘‘επικεφαλείς’’, τώρα αν δεν καταδικαστήκατε ή όχι, αν δεν είχε στοιχεία η ΔΑΕΕΒ, αν δεν είχε στοιχεία το δικαστήριο, είναι ένα άλλο πράγμα.
Αυτό ήταν η αφορμή που εγώ ήθελα να κάνω την συμπληρωματική τοποθέτηση.
Λοιπόν, σε σχέση με αυτό, είναι ότι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης δεν έχει καμία σχέση με τον ρόλο του καθένα που ανήκει σε μια ένοπλη επαναστατική οργάνωση.
Η πολιτική ευθύνη έχει σχέση με το ότι κάποιος που είναι μέλος υπερασπίζεται την οργάνωσή του, τις ενέργειες που έχει διαπράξει, τον ένοπλο αγώνα, το αντάρτικο πόλης, ουσιαστικά είναι η υπεράσπιση της ίδιας της ιστορίας του.
Δεν έχει να κάνει με ρόλους. Ακόμα και υποθετικά στην περίπτωση που υπάρχει ιεραρχία, αυτό σημαίνει ότι είτε αυτοί που είναι επικεφαλείς, είτε τα απλά μέλη οφείλουν να αναλάβουν την πολιτική ευθύνη.
Δεν έχει σχέση η πολιτική ευθύνη με το ρόλο του καθένα ή με την υποτιθέμενη ύπαρξη διεύθυνσης ή όχι.
Και σε μας αυτό, όντως το πρώτο δικαστήριο πείστηκε, είπε ότι εσείς( εννοεί τον ΕΑ), δεν είστε ιεραρχική οργάνωση, είστε αναρχικοί και απεχθάνεστε κάθε είδους ιεραρχική σχέση ή αρχηγίας.
Ουσιαστικά η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι σε τελική ανάλυση θέμα πολιτικής αξιοπιστίας και αξιοπρέπειας ακόμα και του ίδιου του ατόμου να το κάνει αυτό, να υπερασπιστεί την ίδια την ιστορία του.
Εμείς λοιπόν δεν το κάναμε σαν άτομα – μιλάω για εμένα και την Ρούπα, δεν μιλάω για κανέναν άλλον -, δεν ήταν ατομική μας απόφαση, το κάναμε με βάση μια συλλογική απόφαση του να υπερασπιστούμε την ίδια μας την ιστορία, γιατί αλλιώς θεωρούσαμε ότι θα την προδίναμε κατά κάποιο τρόπο, όχι κατά κάποιο τρόπο, θα την προδίναμε χωρίς εισαγωγικά.
Ένας άλλος λόγος πέρα από’ αυτό, το να υπερασπιστούμε την ιστορία μας, τις ενέργειές μας, τις ενέργειες του Επαναστατικού Αγώνα, ήταν ότι θεωρούμε ότι ο ένοπλος αγώνας διαχρονικά και το αντάρτικο πόλης εναντίον του συστήματος, του καθεστώτος, του κεφαλαίου και του κράτους είναι αναγκαίος αλλά θέλαμε να υπερασπιστούμε και το μέλος που σκοτώθηκε , τον Λάμπρο Φούντα που σκοτώθηκε στη Δάφνη στις 10 Μαρτίου 2010.
Γιατί αν δεν το κάναμε αυτό θα προδίδαμε τον ίδιο, θα αφήναμε όμως να εννοηθεί ότι ο Λάμπρος Φούντας σκοτώθηκε σαν κοινός κλέφτης ενώ ήταν απαλλοτρίωση ενός αυτοκινήτου που εμείς είπαμε ότι αυτό δεν ήταν μια απλή κλοπή αλλά μια απαλλοτρίωση ενός αυτοκινήτου το οποίο θα χρησιμοποιούταν σε προπαρασκευαστική ενέργεια της οργάνωσης, δηλαδή να παγιδευτεί με εκρηκτικά και να χρησιμοποιηθεί σε ενέργεια της οργάνωσης.
Αυτό ήταν στην πραγματικότητα. Εάν δεν αναλαμβάναμε την πολιτική ευθύνη ουσιαστικά θα λέγαμε ότι ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας – πιθανόν έτσι θέλανε να το κάνουνε κάποιοι άλλοι -, θα έμενε στην ιστορία ως απλός κλέφτης και διαρρήκτης.
Και αυτό θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη προδοσία.
Εμείς επίσης όπως είχαμε πει και στον Παπαθανασάκη από τις ερωτήσεις που του κάναμε, δεν αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη λόγω εξ ανάγκης γιατί υπήρχαν αδιάσειστα στοιχεία από τις αρχές εναντίον μας.
Στην πραγματικότητα για μένα και τη Ρούπα υπήρχαν τα λιγότερα στοιχεία με τον όγκο του κατηγορητηρίου. Τίποτα δεν υπήρχε σπίτι μας, ούτε όπλα, ούτε εκρηκτικά, ούτε προκηρύξεις, ούτε τίποτα.
Αυτό που έγινε στις 10 Απριλίου 2010, το είπε (ο Παπαθανασάκης) και το είπε και στο πρώτο δικαστήριο, ήταν μια προληπτική επιχείρηση σύλληψης, αλλά ναι, πέσανε μέσα. Μιλώ για μένα και τη Ρούπα.
Δεν αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, γιατί υπήρχαν τα αδιάσειστα στοιχεία από αυτά που προέκυψαν από τα εγκληματολογικά εργαστήρια ή αυτά που βρήκανε γενικώς, απτές αποδείξεις.
Το κάναμε γιατί αυτό θεωρούσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε αξιακά ως άνθρωποι, ως αγωνιστές, ως αναρχικοί, ως μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Και να επισημάνω ότι στην ιστορία του ελληνικού αντάρτικου πόλης είμαστε οι πρώτοι σαν οργάνωση που το κάναμε, το 2010.
Ατομικά την ανάληψη ευθύνης για βομβιστική επίθεση, για ενέργεια αντάρτικου πόλης την έκανα εγώ προσωπικά το 1998 – τότε δεν υπήρχε Επαναστατικός Αγώνας-, ως αναρχικός με την τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο Ανάπτυξης στις 6 Δεκεμβρίου 1997.
Αυτό είναι καταγεγραμμένο, έχω καταδικαστεί γι’ αυτό, μάλιστα πήρα και το ελαφρυντικό των μη ταπεινών ελατηρίων τότε. Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο , το δικαστήριο εκείνο όπου δικάστηκα τον Ιούλη του 1999 μου είχε δώσει αυτό το ελαφρυντικό.
Ήταν η μόνη και τελευταία φορά που δόθηκε αυτό το ελαφρυντικό που σημαίνει ότι αυτό το ελαφρυντικό το δίνανε σε όποιον αποδέχεται, όχι ως έγκλημα όμως, σαν κάτι που το υπερασπίζεται με υπερηφάνεια, ότι αυτός όντως αυτή την ενέργεια την έκανα εγώ.
Και το είχα πει αυτό τον Φλεβάρη του 1998, την είχα αποδεχτεί αυτή την ενέργεια.
Σε άλλες υποθέσεις όποτε έχει γίνει ανάληψη ευθύνης, έχει γίνει επίσης σε ατομικό επίπεδο, μια φορά στον ΕΛΑ όπου όμως είναι μια υπόθεση που έχει κλείσει, για μια οργάνωση που είναι ανενεργή από το 1995 και σε άλλη υπόθεση το 2002 στη 17Ν όμως αυτή η περίπτωση ήταν γιατί πολλοί από εκείνη την υπόθεση έχουν δώσει καταθέσεις και στοιχεία. Ήταν ανάληψη ευθύνης λόγω ανάγκης.
Εμείς σαν οργάνωση ήταν η πρώτη φορά που δεν έγινε για αυτό το λόγο, το κάναμε γιατί το πιστεύαμε αυτό, ως Επαναστατικός Αγώνας. Αυτό έγινε τον Απρίλιο του 2010.
Το γεγονός λοιπόν ότι εμείς αναλάβαμε την ευθύνη, εγώ και η Ρούπα, καθόρισε και την μετέπειτα στάση μας. Είπε και κάποια πράγματα η συντρόφισσα πριν.
Το πρώτο είναι ότι δεν διαλύθηκε η οργάνωσή μας το 2010. Γιατί και μέσα από την φυλακή σαν κρατούμενοι εξακολουθούσαμε να αναπτύσσουμε τον λόγο όπως όταν ήμασταν έξω, όταν ήμασταν ενεργά μέλη και αναπτύσσαμε δράση αντάρτικου πόλης, τα ίδια πράγματα λέγαμε μέσα από την φυλακή.
Λέγαμε ότι ο ένοπλος αγώνας ειδικά μετά την υπογραφή του α΄ μνημονίου είναι απαραίτητος και αναγκαίος, πιο αναγκαίος από ποτέ κιόλας.
Εξακολουθούσαμε να αναπτύσουμε τις πολιτικές μας θέσεις σε ζητήματα και να βγάζουμε κείμενα, για παράδειγμα σε σχέση με τα ζητήματα που απασχολούσαν τότε την ελληνική κοινωνία μετά τον Μάϊο του 2010 όταν η χώρα είχε υπαχθεί στο α΄ μνημόνιο. Παράδειγμα θα μπορούσα να πω ότι είχαμε βγάλει κείμενα με το ονοματεπώνυμό μας, Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Έχουν βγει κείμενα τα οποία όταν ήμασταν κρατούμενοι, το ’10 με ’11 μοιράζονταν σε διαδηλώσεις.
Να σας φέρω και παραδείγματα. Υπάρχει αυτό το βιβλίο ‘‘Κείμενα της Φυλακής‘’, είναι κείμενα που βγάλαμε το ’10 – ’11 με τις υπογραφές μας.
Για παράδειγμα έχουμε βγάλει κείμενο το οποίο ήταν για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση που μοιράστηκε τον Ιούνιο του 2010 όταν ένα από τα νομοσχέδια που η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου είχε νομοθετήσει ήταν για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
Δεύτερο κείμενο είχαμε βγάλει τον Δεκέμβριο του 2010 με τίτλο, ‘‘Ας κάνουμε στην Ελλάδα την αρχή για μια παγκόσμια Κοινωνική Επανάσταση’’.
Αυτό μοιράστηκε σε χιλιάδες αντίτυπα στις γενικές απεργίες στις 15 Δεκεμβρίου 2010 και 25 Φλεβάρη 2011.
Το πρώτο κείμενο για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση είχε τίτλο με την υπογραφή μας από κάτω , Πόλα Ρούπα, Νίκος Μαζιώτης μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, είχε τίτλο ‘‘Η μόνη απάντηση στην κρίση είναι η Κοινωνική Επανάσταση’’.
Το ’11 είχαμε βγάλει ένα άλλο κείμενο, είχε τίτλο ‘‘Καμία επιμήκυνση στον χρόνο ζωής του συστήματος’’. Αυτό είχε μοιραστεί στην απεργία τον Μάϊο του 2011 και στις διαδηλώσεις που ήταν επεισοδιακές, για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τον Ιούνιο και Ιούλιο του 2011.
Αυτή η πορεία η δικιά μας βασίστηκε στην ανάληψη ευθύνης. Είμαστε αυτοί που είμαστε με ονοματεπώνυμο εφόσον καταφέρατε και μας βρήκατε, δεν κάνουμε πίσω, είμαστε αμετανόητοι, θεωρούμε ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας & εξακολουθούμε να το λέμε παρά τις καταδίκες και τις φυλακές και οτιδήποτε άλλο.
Αυτό διαψεύδει ότι διαλύθηκε η οργάνωση το ’10, όπως δεν διαλύθηκε ούτε το’14 όταν συνελήφθηκα εγώ, ούτε το ’17 που συνελήφθη η Ρούπα και η Αθανασοπούλου.
Διαψεύδει την μετέπειτα θεωρία ότι υπάρχουν δύο περίοδοι του Επαναστατικού Αγώνα.
Γιατί όταν συνελήφθηκα το 2014 ξανακατηγορήθηκα για συγκρότηση και για ‘‘διεύθυνση’’
Αυτή η θεωρία φτιάχτηκε μόνο και μόνο για περισσότερες ποινές.
Γιατί ακριβώς επειδή εμείς αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη και δεν κάναμε πίσω και θέλαμε να συνεχίσουμε, ακριβώς όπως είπε και η συντρόφισσα προηγουμένως, γι’ αυτό είχαμε ειδική μεταχείριση.
Ξανακατηγορηθήκαμε για το ίδιο πράγμα που είχαμε κατηγορηθεί το 2010.
Και παρ’ ότι το δικαστήριο το δεύτερο είπε ναι, δεν μπορείτε να ξανακατηγορηθείτε για συγκρότηση και την απέρριψε, με καταδίκασε ως ‘‘διευθυντή’’ και έφαγα το ανώτερο, 20 χρόνια για την διεύθυνση. Με ποιό σκεπτικό; Δεν υπήρχε σκεπτικό. Είναι λέει άλλη περίοδος.
Δεν ήμουνα διευθυντής από το ’03 ως το ’10 και το ΣΤ΄ Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων με έκανε διευθυντή από το ’12 ως το ’14 που συνελήφθηκα.
Δηλαδή ποιά είναι η κοινή λογική; Αυτή η θεωρία φτιάχτηκε μόνο και μόνο για να βάλει περισσότερες ποινές. Ποσώς όμως μας ενδιαφέρει αυτό το πράγμα.
Στην πραγματικότητα δεν διαλύθηκε η οργάνωση ούτε το ’10, ούτε το ’14, ούτε τώρα το ’17.
Δεύτερον, στην πραγματικότητα το να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη σημαίνει ότι δεν κάνουμε πίσω και εφόσον μας δόθηκε η ευκαιρία λόγω παρέλευσης του 18μηνου και απελευθερωθήκαμε, εφόσον μας δόθηκε η ευκαιρία, αποφασίσαμε να ξαναβγούμε στην παρανομία και να συνεχίσουμε την ίδια δράση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία στην πραγματικότητα στα χρόνια του μνημονίου είναι η μόνη σοβαρή ενέργεια αντάρτικου πόλης.
Και γι’ αυτό καταδικάστηκα σε ισόβια με βάση τον ‘‘ενδεχόμενο δόλο’’ ή τον δόλο σκέτο όπως θα πείτε και εσείς.
Γιατί θεωρούσαμε εμείς επιτακτικό ειδικά σε αυτή την περίοδο να συνεχιστεί η δράση.
Ακριβώς λόγω της ανάληψης ευθύνης εμείς δεν το παίξαμε μουγκοί στα δικαστήρια.
Ούτε στο πρώτο, ούτε στο δεύτερο, ούτε τώρα.
Ουσιαστικά είμαστε οι μόνοι που μιλάμε. Και στο άλλο δικαστήριο για την Τράπεζα της Ελλάδας που ήμουνα εγώ το μοναδικό μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, ήμουν ο μόνος που μίλαγε.
Γιατί εφόσον πήραμε την πολιτική ευθύνη είχαμε χρέος να μιλήσουμε για όλες τις ενέργειες της οργάνωσης χωρίς να δώσουμε στοιχεία φυσικά για το που ήταν ο καθένας. Αυτό το πράγμα δεν υπάρχει. Δεν δίνουμε καμία πληροφορία στον εχθρό, ούτε στην προανάκριση, ούτε στην αστυνομία, ούτε στο δικαστήριο αλλά υπερασπιζόμαστε αυτό στο οποίο ανήκουμε και τις ενέργειες και την δράση της οργάνωσης.
Δεν το παίξαμε μουγκοί, ούτε το παίξαμε ‘‘περιφερειακά μέλη’’.
Υπερασπιστήκαμε αυτά τα οποία λέγανε οι προκηρύξεις της οργάνωσης. Εμείς είμαστε στρατιώτες στο σκοπό μας, με μια ευρεία έννοια στρατιώτες.
Και ουσιαστικά σε πολλά πράγματα ακριβώς γιατί δεν μιλήσαμε μόνο στην αρχή, να πούμε για τις κατηγορίες όταν μας ρωτάει το δικαστήριο τι έχετε να πείτε για τις κατηγορίες ή στο τέλος στην απολογία, αλλά μιλήσαμε για μία προς μία για όλες τις ενέργειες, φέραμε μάρτυρες, σε κάποια πράγματα κερδίσαμε.
Το γεγονός ότι απορρίφθηκε η αρχηγία ήταν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο για το ότι μιλήσαμε για τις ενέργειες.
Παρ’ όλα αυτά ξέραμε όμως ότι ακριβώς ότι επειδή δεν το παίξαμε μουγκοί και το ότι μιλήσαμε, θα χρησιμοποιούταν από το δικαστήριο για να μας βάλει την συνέργεια αν δεν μας έβαζε ενδεχομένως την διεύθυνση, για να καταδικαστούμε για όλα.
Και αυτό έκανε. Αυτό είπε το δικαστήριο το πρώτο.
Επειδή εσείς υπερασπιστήκατε τις ενέργειες – το να υπερασπιστούμε τις ενέργειες ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής ευθύνης- άρα είστε συνεργοί σε όλα και στις 16 ενέργειες της οργάνωσης από το 2003 ως το 2009 την ενέργεια του χρηματιστηρίου χωρίς βέβαια στοιχεία, είναι άγνωστοι οι πραγματικοί αυτουργοί αλλά επειδή αναλάβατε ευθύνη και επειδή υπερασπιστήκαμε τις ενέργειες, δεν το παίξατε μουγκοί, θα τα φάτε όλα. Αυτό ήταν ουσιαστικά το σκεπτικό της πρώτης δίκης.
Εμείς λοιπόν μετά το ’12 ξαναβγήκαμε στην παρανομία και επειδή ακριβώς πιστεύουμε σε αυτό για το οποίο είμαστε στρατιώτες, δεν επικαλεστήκαμε καν επιχειρήματα που άλλοι επικαλούνται, ομηρίες συγγενών, το παιδί μας κλπ.
Εμείς θεωρήσαμε ότι θα έπρεπε να έχουμε το παιδί μας στην παρανομία, καλύτερα να το μεγαλώνουμε ελεύθερο παρά να το βλέπουμε πίσω από τα κάγκελα.
Σε πολλές άλλες περιπτώσεις πολλοί λένε τα παρατάω εδώ γιατί υπάρχουν ομηρίες συγγενών κλπ.
Εμείς δεν το επικαλεστήκαμε αυτό το πράγμα.
Γιατί είμαστε ταγμένοι και στρατευμένοι. Και σε τίποτα δεν θα κάνουμε πίσω.
Ακριβώς λοιπόν επειδή όλη αυτή η ιστορία, η πορεία μας βασίστηκε στην ανάληψη ευθύνης, υπάρχει αυτό που είπε η συντρόφισσα Ρούπα, ειδική μεταχείριση μόνο σε μας. Ακριβώς για αυτό το λόγο στο δεύτερο δικαστήριο για την Τράπεζα της Ελλάδας υπήρξε η καταδίκη σε ισόβια γιατί η ισόβια χτυπούσε τους αμετανόητους, το ότι είμαστε αμετανόητοι, δεν κάνουμε πίσω, ότι εξακολουθούμε και υπερασπιζόμαστε αυτό το πράγμα, μπήκαμε μία (εννοεί στη φυλακή), μπήκαμε δύο, δεν κάνουμε πίσω, ακριβώς η ισόβια χτυπούσε την ανάληψη ευθύνης.
Όπως είπε και η συντρόφισσα σε σχέση με το παιδί, ουσιαστικά αυτό χτυπούσε, ότι εμείς δεν κάνουμε πίσω.
Εμείς, η Ρούπα και ο Μαζιώτης είμαστε ο στόχος μιας μόνιμης κατάστασης εκτάκτου ανάγκης όπου ο δικός σας μηχανισμός έχει κουρελιάσει ακόμα και τους ίδιους τους νόμους σας.
Γιατί δεν υπάρχει από κανένα νόμο να εγκλείεται ένα 6χρονο παιδί ακούσια σε ψυχιατρείο.
Είναι αυτό που είπε η Ρούπα, είναι συμπεριφορά ναζί. Από τον δικό σας μηχανισμό όλα τα περιμένουμε.
Και η απόπειρα απόδρασης που έκανε η Ρούπα για να βγάλει εμένα από την φυλακή και άλλα μέλη οργανώσεων όπως της ΣΠΦ, ακριβώς πάνω σε αυτό στηρίζεται, στην ανάληψη ευθύνης, στο ότι είμαστε αμετανόητοι και ότι δεν κάνουμε πίσω, και στο ότι εξακολουθούμε να πιστεύουμε τα ίδια πράγματα ακόμα πιο λυσσασμένα.
Αν κάποιος υποθετικά είναι μέλος ένοπλης οργάνωσης και δεν αναλάβει την πολιτική ευθύνη, ουσιαστικά προδίδει την ίδια την ιστορία του. Αυτή είναι η άποψή μας και δεν έχει σχέση με κανένα ρόλο αυτό το πράγμα.
Αυτή είναι η παράδοση γενικά που υπήρχε και στο δυτικοευρωπαϊκό αντάρτικο πόλης, σε εποχές που υπήρχαν ένοπλες οργανώσεις, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες στην Ιταλία, η RAF στη Δυτική Γερμανία, η ActionDirecteστη Γαλλία, οι Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες στο Βέλγιο, η GRAPOστην Ισπανία.
Δεν κοίταζαν τα μέλη όταν συλλαμβάνονταν ποια είναι τα στοιχεία της δικογραφίας.
Έλεγαν υπερήφανα ότι ναι, είμαστε μέλη αυτής της οργάνωσης και αναλάμβαναν την ευθύνη και τίποτα άλλο.
Δεν συνεργάζονταν με τις αρχές, ούτε προανακριτικά, ούτε στο δικαστήριο.
Και στην Ελλάδα σε παλαιότερες εποχές υπήρχε αυτό αλλά το αντικείμενο δεν ήταν ό ένοπλος αγώνας αλλά το αριστερό φρόνημα κάποιου.
Το να ακολουθούσαμε άλλη γραμμή θα ήταν σαν να αποκηρύσσαμε την ίδια μας την ιστορία.
Όπως κάποιοι αποκηρύσουν πράγματα όταν ζητάνε ελαφρυντικά – εμείς δεν ζητησαμε ελαφρυντικά, δεν ήμασταν παρόντες τότε στο α΄δικαστήριο, δεν ζητήσαμε ούτε καν αυτό των μη ταπεινών ελατηρίων που ουσιαστικά είναι ένα ελαφρυντικό που ταιριάζει σε αυτούς που είναι μέλη-, φυσικά θα ήταν αδιανόητο να ζητήσουμε άλλα ελαφρυντικά όπως αυτό του προτέρου εντίμου βίου και της μετέπειτα καλής συμπεριφοράς.*
Η όλη μας ιστορία έχει αποδείξει ότι ούτε μετέπειτα’’ καλή συμπεριφορά έχουμε απέναντι στο σύστημά σας, ούτε ότι ήμασταν έντιμοι πριν και ότι κάνουμ’’ε έγκλημα εντασσόμενοι στον Επαναστατικό Αγώνα.
Αυτό θα ήταν μια απαξιωτική συμπεριφορά ανθρώπων οι οποίοι στην πραγματικότητα μόνο δηλωσίες και αποκηρύσαντες θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν.
Τέτοια πράγματα για μας θα ήταν αδιανόητα.
Τελειώνοντας, να πω χρησιμοποιώντας μια φράση που είχε πει ένα μέλος της RAF, o Στεφάν Βισνιέφσκι, όταν είχε δώσει μια συνέντευξη για το λεγόμενο γερμανικό φθινόπωρο του 1977 όταν είχαν εκτελέσει τον Μπούμπακ εισαγγελέα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και τον Χανς Μάρτιν Σλάγιερ πρόεδρο των Γερμανών Βιομηχάνων που ήταν SSστον πόλεμο.
Είχε πει την φράση, ‘‘ Ήμασταν τρομακτικά συνεπείς’’.
Αυτό ταιριάζει γάντι σε μας, τα 2 μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.
Είμαστε, όχι ήμασταν, είμαστε τρομακτικά συνεπείς!
* Ελαφρυντικά έντιμου πρότερου βίου και μετέπειτα καλής συμπεριφοράς όπως και αυτό των μη ταπεινών ελατηρίων ζήτησαν στο α΄ δικαστήριο εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα δύο κατηγορούμενοι που είχαν αρνηθεί τις κατηγορίες.
