ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ – ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ Ε.Α ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΝΤ ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ – ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ  ΤΗΣ ΠΟΛΑΣ ΡΟΥΠΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ Ε.Α ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΝΤ ΣΤΙΣ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014.

Ήρθε και κατέθεσε η κ. Κουτσιμπέλη, τηλεφωνήτρια της άμεσης δράσης. Επίσης, ήρθε η κ. Μαρμαρά, τηλεφωνήτρια της zougla.gr. Δεν ήρθε ο κ. Ντάβος.

Όμως οι παραπάνω έχουν καταθέσει τα ίδια ακριβώς πράγματα σε σχέση με τα προειδοποιητικά τηλεφωνήματα που έγινα εκείνη την ημέρα.

Ειπώθηκε δηλαδή – το είπε και η κ. Κουτσιμπέλη εδώ, το επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά –, ότι έγινε τηλεφώνημα, το οποίο είχε δώσει μια προθεσμία χρόνου 45 λεπτά. Ειπώθηκε στο τηλεφώνημα ακριβώς η ποσότητα των εκρηκτικών που είχαν τοποθετηθεί μέσα στο αυτοκίνητο. Ειπώθηκε να εκκενωθούν τα κτίρια.

Τα ίδια ακριβώς είπε η κ. Μαρμαρά. Τα ίδια ακριβώς ειπώθηκαν (στην προκαταρτική της κατάθεση) από τον κ. Ντάβο της εφημερίδας των Συντακτών.

Ήρθαν και κατέθεσαν οι τρείς μάρτυρες – αστυνομικοί. και των τριών αυτών οι καταθέσεις συγκλίνουν με τις καταθέσεις των υπαλλήλων security που ήταν στην Τράπεζα Πειραιώ, στο City Link, αλλά και με τις καταθέσεις των υπαλλήλων ασφαλείας από την Τράπεζα της Ελλάδας. Όλοι οι μάρτυρες συγκλίνουν και βγαίνουν κάποια κοινά συμπεράσματα από τις καταθέσεις τους.

Οι αστυνομικοί που πήγαν για αποκλεισμό, και οι τρεις είπαν ότι έφτασαν στο σημείο στις 5:20΄. Η κ. Κουτσιμπέλη είπε ότι πήρε το σήμα 5:05 -5:10. Έλεγε μάλιστα – της είχα κάνει κι εγώ αυτή την ερώτηση – ότι έστελνε ταυτόχρονα το μήνυμα στην άμεση δράση, ότι ενημέρωνε ταυτόχρονα τους αρμοδίους. Δηλαδή, το πολύ χάθηκαν 2 λεπτά ανάμεσα στο προειδοποιητικό τηλεφώνημα και την ενημέρωση που έκανε η κ. Κουτσιμπέλη.

Οι αστυνομικοί είπαν ότι έφθασαν στις 5:20΄στο σημείο. Είπαν ότι ο αποκλεισμός που έκαναν ήταν να βάλουν μια κορδέλα κάθετα στην Αμερικής από τη μεριά της Σταδίου, ένα περιπολικό κάθετα από τη μεριά της Πανεπιστημίου. Ενώ ρωτήθηκαν επανειλημμένως πόσες άλλες δυνάμεις ήρθαν σε εκείνο το σημείο, τι ακριβώς έκαναν, αν ενημέρωσαν τους ανθρώπους μέσα στα κτίρια, αν μπήκαν μέσα στην Αμερικής, κανένας μάρτυρας δεν είπε ότι πάτησε το πόδι του μέσα στην οδό Αμερικής. Αναφέρανε ότι επί της Σταδίου υπήρχαν τρείς αστυνομικοί. Ο κ. Δημόπουλος είπε ότι ήταν επί της Σταδίου, ο κ. Γιαννόπουλος ήταν στην Κολοκοτρώνη και Σταδίου. Ο κ. Δημόπουλος που ήταν Σταδίου και Αμερικής μίλησε για τρεις περίπου αστυνομικούς.

Είπε όμως, ότι υπήρχαν και άλλοι αστυνομικοί, πιο κάτω από το σημείο, στις κάθετες επί της Σταδίου και Πανεπιστημίου οδούς. Το ίδιο επιβεβαίωσε και ο κ. Τζιρίτας, ο οποίος μίλησε για την Βουκουρεστίου. Στην οδό Βουκουρεστίου είπε ότι είδε γύρω στους 10 αστυνομικούς, 4 περιπολικά αν δεν κάνω λάθος.

Ο κ. Τζιρίτας ο οποίος ήταν στην οδό Αμερικής εκείνη την ώρα γιατί είχε κάποια δουλειά σχετική με την υπηρεσία του, έβλεπε τον αστυνομικό που ήταν επί της οδού Σταδίου και άκουγε και φώναζε ‘‘μπες μέσα, μπες μέσα’’. Μάλιστα ο κ. Τζιρίτας αναφέρει ότι ο αστυνομικός του έλεγε συνέχεια μέχρι τις 5:30 ‘‘κάνε πίσω’’. Μετά από 10 λεπτά και αφού του έλεγε συνέχεια ‘‘κάνε πίσω’’. Του είπε ότι υπάρχει παγιδευμένο όχημα και ότι θα εκραγεί. Τότε δηλαδή, συνειδητοποίησε ο Τζιρίτας τι ακριβώς συμβαίνει. Και ήταν ο μόνος – μέχρι εκείνη την ώρα – στην οδό Αμερικής, απ’ όλους όσους βρίσκονταν εκεί που είχε πληροφορηθεί τι πρόκειται να συμβεί, γιατί έτυχε να βρίσκεται εκείνη την ώρα μπροστά στον δρόμο.

Του έκανα την ερώτηση, αν ήταν σε άλλο πόστο, δηλαδή στο γραφείο του, εσωτερικά της στοάς, αν θα αντιλαμβανόταν κάτι και μου απάντησε ‘‘όχι’’. Δηλαδή, δεν θα άκουγε, δεν θα είχε ενημέρωση περί τινός πρόκειται. Είδε μεν το όχημα, είδε τον οδηγό να καταβαίνει. Έκανε την ενημέρωση για ό, τι είδε, αλλά μέχρι εκεί ήταν η πληροφόρησή του, Ότι δεν υπήρχε ενημέρωση το επιβεβαίωσαν και οι άλλοι μάρτυρες που κατέθεσαν από το City Link και από την Τράπεζα της Ελλάδας.

Οπότε έχουμε ένα κοινό συμπέρασμα: Επί της οδού Αμερικής δεν πάτησε αστυνομικός να ενημερώσει κανέναν. Και όχι μόνο αυτό. Δεν έγινε ενημέρωση, ούτε καν τηλεφώνημα. Ακόμα και στην ερώτηση αν υπήρχε μεγαφωνική, ο ίδιος ο κ. Τζιρίτας που ήταν πάνω στον δρόμο – η μαρτυρία του δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, αφού ήταν λίγα μέτρα μακριά από τον αστυνομικό –, άκουσε για μια φορά μια πιο δυνατή φωνή – μηχανική – απ’ αυτή που μιλούσε ο αστυνομικός, δεν καταλάβαινε όμως τι έλεγε. Η φωνή εκείνη, όπως είπε ο Τζιρίτας, δεν ήταν ακριβώς όπως η φωνή που ακούγεται από ένα περιπολικό, που λέει π.χ. σε έναν οδηγό ‘‘κάνε δεξιά’’.

Με άλλα λόγια δεν έγινε καμιά εκκένωση. Δεν ισχύει ότι έγινε, αλλά ήταν πλημμελής. Δεν έγινε καμιά εκκένωση των κτιρίων επί της οδού Αμερικής.

Υπήρχαν τρεις αστυνομικοί από την μια μεριά, επί της Σταδίου, οι οποίοι μετά από κάποια ώρα (20 λεπτά είπε ο κ. Φραγκιαδάκης), απομακρύνθηκαν από το σημείο. Επί της Πανεπιστημίου που ήταν ο Φραγκιαδάκης, οι αστυνομικοί κατέβηκαν τρία στενά πιο κάτω. Δηλαδή, πήγαν στο σημείο έχοντας αρχικά την ενημέρωση ότι υπάρχει ύποπτο όχημα. Μετά τους έδωσαν το σήμα ότι το όχημα είναι παγιδευμένο. Έβαλαν κορδέλα, έμειναν για 20 λεπτά και απομακρύνθηκαν προς την Ομόνοια. Τρία με τέσσερα στενά προς την Ομόνοια είπε πως κατέβηκαν ο Φραγκιαδάκης.

Αποκλεισμός από αυτοκίνητα επί της Αμερικής, προφανώς είχε γίνει. Ενημέρωση επί της Αμερικής στα κτίρια, δεν είχε γίνει. Και αυτό παρ’ όλο που είχαν σαφή στοιχεία για το τι πρόκειται να συμβεί. Δηλαδή, ήξεραν ακριβώς τον χρόνο, ήξεραν ακριβώς τα κιλά εκρηκτικών που είχε το όχημα, ήξεραν ότι επρόκειτο να γίνει μεγάλη έκρηξη. Ήταν νύχτα, δηλαδή η ώρα που επέλεγε ο Επαναστατικός Αγώνας να κάνει αυτές τις ενέργειες ήταν πολύ συγκεκριμένη. Δηλαδή τις πρώτες πρωινές ώρες, ξημερώματα, που οι δρόμοι είχαν την ελάχιστη δυνατή κίνηση.

Την ώρα που πλησίαζε να γίνει η έκρηξη στην ουσία άρχιζε η κίνηση και το επιβεβαιώνουν οι μάρτυρες. Για παράδειγμα, οι μάρτυρες από την Τράπεζα της Ελλάδα είπαν για την καθαρίστρια που πήγαινε να πιάσει δουλειά εκείνη την ώρα και συνάντησε τα μπλόκα. Από εκεί είχε μια ενημέρωση ότι υπάρχει παγιδευμένο όχημα. Όχι όμως στο σημείο που ήταν το όχημα, αλλά στην Ομήρου, κάπου ψηλά στην Ομήρου. Αυτή η πληροφορία επέφερε έναν εφησυχασμό.

Η επιλογή της ώρας που γίνονταν αυτές οι ενέργειες από τον Επαναστατικό Αγώνα ήταν πολύ συγκεκριμένη για να αποφεύγονται προβλήματα που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σε ώρες που έχει πολύ κίνηση. Η ώρα αυτή, ήταν μια νεκρή ώρα. Ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας ήταν μια νεκρή ώρα. Υπήρχαν μόνο οι άνθρωποι που ήταν μέσα στα κτίρια, οι υπάλληλοι φύλαξης, αυτοί που φρουρούσαν τα κτίρια.

Υπήρχε επί της Αμερικής ένα φορτηγό που μάζευε τα σκουπίδια από το City Link, όχι την ίδια ώρα που έγινε η όλη ιστορία. Πήγε, πήρε τα σκουπίδια και έφυγε. Και να πω την αλήθεια, το γεγονός ότι επιλεγόταν να γίνουν αυτές οι ενέργειες την συγκεκριμένη ώρα, ήταν εις βάρος της ασφάλειας των συντρόφων που το έκαναν. Δηλαδή, το να κυκλοφορεί τέτοια ώρα κάποιος στο κέντρο της Αθήνας με ένα αυτοκίνητο με εκρηκτικά, είναι εις βάρος του, γιατί είναι επικίνδυνο για τον ίδιο. Άλλος που θα ιεραρχούσε την δική του ασφάλεια, θα επέλεγε να το κάνει σε ώρες που έχει κόσμο. Να μπορεί να κινείται άνετα, να ‘‘χάνεται’’ μέσα στον κόσμο, να περνάει απαρατήρητος, να μην γίνεται στόχος. Αυτό είναι ένα μεγάλο ρίσκο γι’ αυτούς που το κάνουν. Και το επιλέγουν, εις βάρος της δικής τους ασφάλειας, για να διασφαλίσουν ότι θα είναι πολύ ελεγχόμενα τα πράγματα. Να μην υπάρχει κόσμος. Να μην υπάρχει περίπτωση να ξεμείνει κάποιος σε κανένα κτίριο. Έχουν γίνει και στο παρελθόν ενέργειες από άλλες οργανώσεις σε ώρες με κίνηση, έχουν γίνει την δεκαετία του ’80 π.χ., σε εταιρίες, σε δικαστήρια κλπ. Ο Επαναστατικός Αγώνας συνειδητά δεν το έκανε ποτέ αυτό.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση, στην οδό Αμερικής στην ΤτΕ, δεν δικαιολογείται το ‘‘λάθος’’. Παρ’ όλο που – θεωρητικά – κάποιος ακούει την ποσότητα των εκρηκτικών και λέει ‘‘πω, πω, θα γίνει χαμός εκεί πέρα και πώς να το ελέγξεις’’. ‘‘Οι εκρήξεις δεν είναι ελέγξιμες’’, ‘‘είναι αφηρημένης διακινδύνευσης’’ που λέτε και εσείς. Αυτά δεν ισχύουν. Είναι μια νεκρή ώρα, το κέντρο της Αθήνας είναι άδειο, έχουν ακριβή στοιχεία για την ενέργεια, γνωρίζουν την ακριβή ώρα που θα γίνει η έκρηξη.

Ο κ. Τζιρίτας που ήταν στην Βουκουρεστίου και μετά τους απομάκρυναν προς το Σύνταγμα, ήταν μαζί με άλλους αστυνομικούς. Άκουγε έναν αστυνομικό που έκανε αντίστροφη μέτρηση και έλεγε ‘‘σε 5 λεπτά θα σκάσει, σε 4, 3, 2…’’. Όταν είπε σε 1 λεπτό θα σκάσει, έγινε η έκρηξη. Αυτό δείχνει την ακρίβεια που ήταν προγραμματισμένη καθώς και ότι ξέρανε στην αστυνομία τον ακριβή χρόνο της έκρηξης. Ο υπεύθυνος αστυνομικός που ήταν εκεί γνώριζε ότι ήταν ακριβή τα στοιχεία και η ενημέρωση που δόθηκε. Γνώριζαν για το μέγεθος της βόμβας και την ισχύ της έκρηξης. Το γεγονός ότι υπήρχαν μεγάλες δυνάμεις περιμετρικά στην ευρύτερη περιοχή, απομακρυσμένες από το σημείο και σε ασφαλή απόσταση για να είναι σίγουροι ότι δεν θα πάθουν τίποτα, σημαίνει ότι είχαν επίγνωση της ισχύος της έκρηξης.

Ενώ ήταν ακροβολισμένοι σε διάφορα σημεία πολύ μακριά από τον τόπο της έκρηξης, στην οδό Αμερικής δεν πατήσανε. Και παρ’ όλο που είχαν τον χρόνο να ενημερώσουν τους ανθρώπους που ήταν εκεί, πήγαν και καθήσανε σε μια απόσταση ασφαλείας για τους ίδιους και περίμεναν να σκάσει. Αυτό μαρτυρεί το γεγονός ότι είχαν αυτή την χωροταξία οι αστυνομικές δυνάμεις, ότι είχαν αυτό το σχέδιο.

Είχαν μαζευτεί, λέμε, δυνάμεις από πολλές υπηρεσίες, γεγονός που δείχνει ότι ήξεραν τι θα γίνει. Δυνάμεις από την ασφάλεια, δυνάμεις από την ΔΑΕΕΒ (εκτός από τα πληρώματα των περιπολικών), αλλά στο επίμαχο σημείο δεν υπήρχε κανείς. Αυτό τι δείχνει; Αμέλεια; Δεν νομίζω.

Όταν ένας ολόκληρος μηχανισμός αντιλαμβάνεται το μέγεθος ενός γεγονότος και ξέρει ότι με σχετική ευκολία μπορεί να εκκενώσει την περιοχή – γιατί και δυνάμεις έχουν, και στο κέντρο της Αθήνας έγινε, πλήρη και έγκυρη ενημέρωση είχαν – κατεβαίνει στην περιοχή (ο μηχανισμός), αλλά στο σημείο δεν πηγαίνει κανείς. Είναι πραγματικά άξιο απορίας γιατί δεν το έκαναν. Γιατί δεν το έκαναν; Τι θα πούμε τώρα; Φοβήθηκε να μπει ο αστυνομικός στην Αμερικής; Μα αυτή είναι η δουλειά του. Έτσι είπε και ο άλλος αστυνομικός. ‘‘Η δουλειά μας έχει ρίσκα’’.

Ρωτήσαμε όλους τους αστυνομικούς που κατέθεσαν, ‘‘εσείς ενημερώσατε’’; ‘‘Όχι’’. ‘‘Ποιος ενημέρωσε’’; ‘‘Δεν ξέρω’’. Ποιος είχε την αρμοδιότητα να ενημερώσει’’;  Πάλι ‘‘δεν ξέρω’’. Υπήρχε ένας ‘‘επικεφαλής σκηνής’’, τον οποίο ‘‘δεν ξέρουμε’’. Υπήρχε κάποιος που οργάνωνε την επιχείρηση, τον οποίο επίσης, ‘‘δεν ξέρουμε’’. Μας ήρθαν εδώ 3 αστυνομικοί οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα. Το μόνο που έκαναν ήταν να κάθονται στα σημεία που τους είπαν και μετά να απομακρυνθούν. Αυτά!

Από εκεί και πέρα, ποιος ήταν αρμόδιος της επιχείρησης, κανείς δεν ξέρει. Αλλά το γεγονός το είχαν κατανοήσει, είχαν πλήρη στοιχεία, ήξεραν τα πάντα, ήξεραν τι θα επακολουθήσει, ήξεραν και την έκταση της έκρηξης. Δεν μπορείτε να πείτε ότι δεν ήξεραν, γιατί δεν είναι ένα γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και στο κάτω-κάτω, ακόμα και αν συνέβαινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πάλι δεν είναι δυνατό να λέμε ότι δεν γνωρίζει πως θα ενεργήσει πάνω σε αυτά τα ζητήματα, τι ακριβώς θα κάνει ή την έκταση των αποτελεσμάτων που μπορεί να έχει μια τέτοια ενέργεια.

Εγώ δεν μπορώ να το απαντήσω. Γιατί δεν μιλάμε για αμέλεια, για κάποιο μικρό λάθος. Δηλαδή, τους ενημέρωσαν όλους, τους έβγαλαν όλους και έτυχε ένας, τέλος πάντων, που τους ξέφυγε. Μα δεν είναι έτσι. Δεν τους ‘‘ξέφυγε’’ ένας άνθρωπος, τους ‘‘ξέφυγε’’ ένας ολόκληρος δρόμος και 2 οικοδομικά τετράγωνα. Αυτά που ήταν πάνω στο σημείο της έκρηξης. Αυτό δεν μας ‘‘ξεφεύγει’’. Το ‘‘αφήνουμε να γίνει’’. Εγκατάλειψη είναι αυτό. Γιατί έγινε αυτή η εγκατάλειψη; Αυτό είναι προς απάντηση.

Είμαι σίγουρη πως είχαν καταλάβει ακόμα και ποιοι είναι πίσω από την ενέργεια, πριν ακόμα αναληφθεί η ευθύνη. Το έλεγαν μετά, μόλις έγινε το γεγονός στα ΜΜΕ. Έλεγαν ότι είναι ο Επαναστατικός Αγώνας. Πώς το ήξεραν; Το ήξεραν από τον τρόπο που οργανώθηκε η ενέργεια, από τον στόχο, από την μεθοδικότητα, από την ακρίβεια.

Και να σας πω και κάτι; Σε δημοσιεύματα – διαρροές από το Wikileαks το 2006, έλεγαν οι αμερικάνικες υπηρεσίες ότι ο Επαναστατικός Αγώνας ποτέ δεν θα ρίσκαρε να κάνει μια ενέργεια η οποία θα έθετε σε κίνδυνο πολίτες. Τέτοια πράγματα έλεγαν οι Αμερικανοί, οι οποίοι είχαν επικηρύξει τον Επαναστατικό Αγώνα με 1 εκατομμύριο δολάρια. Το ήξεραν αυτό. Έγραφαν ότι ‘‘είναι οι πιο μεθοδικοί’’. Με αφορμή την επίθεση κατά του Βουλγαράκη, έλεγαν ότι θα προτιμούσαν να ακυρώσουν μια ενέργεια, παρά να θέσουν σε κίνδυνο ζωές πολιτών. Και το έλεγε αυτό το State Department που μας είχε επικηρυξει!

Η αστυνομία εκείνο το βράδυ ήξερε ποιος είναι πίσω από την ενέργεια, πριν γίνει η έκρηξη. Το ήξεραν, έκαναν αντίστροφη μέτρηση. ‘‘Στο επόμενο λεπτό, θα σκάσει’’ είπαν και έσκασε.

Γνώριζαν την ακρίβεια της ενέργειας. Και παρ’ όλα αυτά τους ‘‘ξέφυγε’’ ένας δρόμος και 2 οικοδομικά τετράγωνα. Η απάντηση σε αυτό δεν είναι η αμέλεια. Τους εγκατέλειψαν και το έκαναν συνειδητά. Γιατί το έκαναν; Εκ του αποτελέσματος μπορείς να βγάλεις ένα συμπέρασμα: Κατηγορείται ο Επαναστατικός Αγώνας ότι ευθύνεται για τους τραυματισμούς ανθρώπων που στην ουσία είχε εγκαταλείψει η αστυνομία, γιατί δεν μπήκε καν στον κόπο να μπει στην οδό Αμερικής και να φωνάξει, να χτυπήσει μια πόρτα, να τους ενημερώσει, να πάρει, έστω, ένα τηλέφωνο.

Όσον αφορά τον Τζώρτζη που ήρθε και κατέθεσε για την Τράπεζα Πειραιώς, αυτό είναι ένα άλλο μυστήριο. Ο Τζώρτζης ενημερώθηκε από τον Ντάνο, ο οποίος ενημερώθηκε από τον Τζιρίτα. Και ο Ντάνος ενημέρωσε τον Τζώρτζη και τον έτερο συνάδελφό του στην Πειραιώς. Δεν βγήκαν όμως έξω. Ενημέρωσαν τον υπεύθυνο ασφαλείας, τον Αλεβιζάκη, ο οποίος τους είπε να περιμένουν. Και περίμεναν μέχρι που έσκασε η βόμβα. Και μετά πάλι περίμεναν. Όταν ρώτησα, τι ώρα έφθασε ο Αλεβιζάκης, η απάντηση ήταν ‘‘μετά από 3 ώρες’’.

Ο άλλος μάρτυρας που κατέθεσε, ο Μουστρούφας, είπε ότι αν είχε ενημέρωση ότι κινδυνεύει, θα έτρεχε. Μα εδώ ήταν μέσα, έσκασε και πάλι δεν έφυγε. Ο κ. Τζώρτζης επιβεβαίωσε στην ουσία το γεγονός ότι αυτοί είχαν εντολή να μείνουν μέσα, όχι από κανέναν άλλον, αλλά από τον προϊστάμενό τους ο οποίος ήταν υπεύθυνος για την ασφάλεια του κ. Σάλλα.

Αντιλαμβανόμαστε ότι η ανθρώπινη ζωή δεν έχει αξία για κάποιους. Δηλαδή, αν είχε αξία για τους προϊστάμενους της Τράπεζας Πειραιώς η ζωή του κ Τζώρτζη και του κ. Μουστρούφα, θα τους έλεγαν να φύγουν. Και αφού εξερράγη ο μηχανισμός και ήταν αυτοί μέσα, και πάλι δεν έφυγαν.

Να πούμε πάντως, ότι πα’ όλο που ήταν κοντά στο αυτοκίνητο, δεν έπαθαν τίποτα. Για να μην τραγικοποιούμε και το μέγεθος του κινδύνου για τους ανθρώπους. Αλλά παρ’ όλα αυτά, εννοείται ότι έπρεπε να φύγουν. Πες, δεν το πήρανε σοβαρά – που δεν το πιστεύω –, μένουν μέσα, γίνεται η έκρηξη και δεν φεύγουν. Κάθονται 3 ώρες μέσα και περιμένουν τον προϊστάμενο.

Αυτό βέβαια είναι θέμα της Τράπεζας Πειραιώς. Αλλά αυτό δείχνει κάτι. Όπως και το ότι οι υπάλληλοι ασφαλείας από την ΤτΕ, αφού τους ρωτήσαμε σε αυτό το δικαστήριο, ποιος είναι ο κανονισμός για τέτοιες περιπτώσεις, είπαν ότι δεν υπάρχει.

Ρωτήσαμε τι θα κάνατε. Ο ένας μας είπε ότι θα πήγαινε στο υπόγειο, ο άλλος μας είπε ότι μετά από αυτό το γεγονός, τους λένε να πηγαίνουν ψηλά στους πάνω ορόφους. Δηλαδή, καμία αλλαγή για την ασφάλειά τους. Όσο για τον κ. Καλορίτη, αυτός είχε δηλώσει ότι για τον ίδιο πρώτα είναι η ανθρώπινη ζωή και μετά η Τράπεζα. Ενώ ο κ. Σιώτος είχε πει πως αν είχε πλήρη ενημέρωση για το μέγεθος της έκρηξης, θα σφράγιζε το κτίριο και θα έφευγε. Δεν θα έμενε μέσα.

Όσον αφορά την Τράπεζα Πειραιώς δεν υπήρχε κανονισμός ούτε πριν ούτε μετά. Και μάλιστα, για την Πειραιώς είχαν πει 2 μάρτυρες ότι δεν είχαν καμία εκπαίδευση.

Η ζωή τους ούτως ή άλλως κινδυνεύει. Όχι από κάποιον τρίτο. Από την ίδια την υπηρεσία τους. Η Τράπεζα της Ελλάδας είναι ο κεντρικός μηχανισμός που ελέγχει το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα και έχει κεντρικό ρόλο στην οικονομική ζωή στην χώρα.

Η Τράπεζα Πειραιώς είναι μία από τις 4 συστημικές τράπεζες, είναι από τους μεγαλύτερους οικονομικούς μηχανισμούς. Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι αυτοί οι μηχανισμοί, τους ανθρώπους που δουλεύουν γι’ αυτούς δεν τους έχουν σε καμιά εκτίμηση. Η ζωή τους δεν έχει αξία. Να μην εγκαταλείψουν το πόστο τους, ακόμα και αν πρόκειται να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους γι’ αυτό. Αλλά γι’ αυτό το γεγονός, δεν ευθύνεται κανένας Επαναστατικός Αγώνας. Αυτοί οι ίδιοι οι μηχανισμοί ευθύνονται και οι προϊστάμενοί τους. Τους έχουν αναλώσιμους.

Όσον αφορά τον Επαναστατικό Αγώνα σε σχέση με την συγκεκριμένη ενέργεια φάνηκε ότι ο τρόπος που κινήθηκε η αστυνομία ήτα εγκληματικός. Και δεν μπορεί να αποκλειστεί το γεγονός ότι ήταν συνειδητή η στάση της αστυνομίας. Γιατί δεν είναι απλώς ‘‘λάθος’’ αυτό που έγινε. Δεν μπορείς να το αποδώσεις σε ‘‘λάθος’’ της αστυνομίας. Ότι ‘‘ξέχασε’’ ή έκαναν πλημμελή εκκένωση της περιοχής. Δεν έκαναν καμία εκκένωση.

Γνώριζαν τι θα γίνει ακριβώς, γνώριζαν την έκταση του γεγονότος. Στην πραγματικότητα αυτό που θα έπρεπε να κάνουν ήταν να εκκενώσουν όχι μόνο αυτά τα κτίρια επί της Αμερικής, αλλά και περιμετρικά, γιατί γνώριζαν. Δεν μπορούμε να πούμε ότι ένας μηχανισμός όπως η αστυνομία δεν έχει εικόνα τι θα πει έκρηξη, δεν μπορεί να κάνει μια εκτίμηση. Και δεν είναι δυνατόν ένας αστυνομικός να έρχεται να μας λέει ότι είτε πρόκειται για φάρσες είτε πρόκειται για σοβαρά τηλεφωνήματα, ότι κάνουν τα ίδια πράγματα. Ούτε αυτό μπορεί να συμβαίνει. Γιατί, στο κάτω-κάτω, ορισμένες από τις φάρσες τις καταλαβαίνουν ότι είναι φάρσες. Σε τέτοιες περιπτώσεις κάνουν ένα τυπικό αποκλεισμό, έτσι, για να πουν ότι κάτι έκαναν, που δεν είναι επίσης, σωστό. Δηλαδή, είναι δεδομένο ότι πρέπει να παίρνουν σοβαρά όλα τα τηλεφωνήματα.

Η φράση όμως που ειπώθηκε εδώ ‘‘για οποιοδήποτε τέτοιο τηλεφώνημα, κάνουμε πάνω- κάτω τα ίδια πράγματα’’ είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Οι επικεφαλείς τους ξέρουν ότι δεν είναι το ίδιο. Ξέρουν ότι δεν πρόκειται για κάτι απλό. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι έλεγαν την ίδια κιόλας ημέρα ότι ο Επαναστατικός Αγώνας έκανε την επίθεση. Την ίδια ημέρα, όχι μετά από την ανάληψη ευθύνης. Δεν έχω αυτή τη στιγμή και ένα δημοσίευμα που να επιβεβαιώνει όσα λέω. Το γνώριζαν από την αρχή, από τον τρόπο που έγινε και – να σας πω και κάτι – από τον ‘‘επαγγελματισμό’’ με τον οποίο έγινε.

Αλλά το θέμα είναι γιατί η αστυνομία έκανε αυτά που έκανε. Για μένα είναι άξιον απορίας γιατί κινήθηκε έτσι. Εκ του αποτελέσματος λέω ότι επιχειρήθηκε ένα πολιτικό πλήγμα στον Επαναστατικό Αγώνα. Τα ισόβια που επεβλήθησαν  στον Μαζιώτη, πάνω σε αυτό βασίστηκαν.  Αυτό είναι πλήγμα που επιχειρεί το κράτος ως παραδειγματισμό και μάλιστα, σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Αυτή την περίοδο υπάρχει ένα ‘‘βάλτωμα’’ των κοινωνικών αντιστάσεων. Ο Ε.Α. συνέχισε όσο μπορούσε να αντιστέκεται σε όλα αυτά τα εγκληματικά μέτρα που επιβάλλονταν. Στην διαμόρφωση αυτών των μέτρων κεντρικό ρόλο έπαιζε – και παίζει – η ΕΚΤ, της οποίας παράρτημα είναι η Τράπεζα της Ελλάδας, και το ΔΝΤ που στεγάζεται στο ίδιο κτίριο. Είναι δύο από τους θεσμούς που επέβαλαν τα μνημόνια. Πρόκειται για τον πιο κεντρικό, σημαντικό πολιτικό στόχο που θα μπορούσε να επιτεθεί μια επαναστατική οργάνωση εν μέσω των μνημονίων και των μέτρων κοινωνικής γενοκτονίας που επιβάλλονταν.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε κάτι καλύτερο να κάνει κάποιος, να μιλήσει για όλα αυτά που γίνονται, για να δείξει ότι υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να αντιστέκονται σε όλα αυτά. Και ειδικά μέσα σε μια περίοδο που οι αντιστάσεις είχαν βαλτώσει αφού είχαν κατασταλεί βίαια, αφού είχαν κτυπηθεί από την αστυνομία, αφού ο κόσμος έβλεπε ότι δεν βάζουν πουθενά οι κινητοποιήσεις που έκανε. Αφού έγιναν διαδηλώσεις, έγιναν εξεγέρσεις, έγινε ό, τι έγινε για κάποια χρόνια από το 2010 και ύστερα και αφού ούτε ένα μέτρο δεν πήραν πίσω. Αντιθέτως, κάθε φορά ερχόταν μια χιονοστιβάδα νέων μέτρων που συνέθλιβε  και εξακολουθεί να συνθλίβει την κοινωνική βάση της χώρας. Είναι λογικό κάποια στιγμή οι άνθρωποι να νιώθουν ότι δεν έχει νόημα αυτή η μορφή αντίστασης. Αυτού του είδους οι κινητοποιήσεις αποδείχθηκε ότι δεν έβγαλαν κάπου.

Είναι λογικό για κάποιους ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά, ότι έχει νόημα να αντιστέκονται, να επιλέγουν και άλλα μέσα προκειμένου να δείξουν ότι δεν έχει σταματήσει η αντίσταση στην Ελλάδα ενάντια στους θεσμούς, ενάντια στα μνημόνια, ενάντια στην υπερεθνική ελίτ, ενάντια στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ενάντια στην χούντα που οι αγορές κεφαλαίων έχουν επιβάλει παγκοσμίως. Δεν είναι όλοι ‘‘νεκροί’’ εδώ πέρα. Υπάρχουν και κάποιοι που αντιστέκονται.

Ο Επαναστατικός Αγώνας έπρεπε μάλιστα, να απαντήσει και στο αίσθημα της ήττας που κυριαρχούσε (και κυριαρχεί) στην κοινωνία. Δηλαδή, έπρεπε να σπάσει αυτός ο φόβος, αυτή η παθητικότητα. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να πολεμηθεί. Όλα αυτά για εμάς ήταν ένα χρέος. Ήταν χρέος του Επαναστατικού Αγώνα απέναντι στην ιστορία, απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Αυτός ήτα ο ρόλος του.

Η Τράπεζα της Ελλάδας και το Δ.Ν.Τ ήταν δύο από τους παράγοντες τότε της τρόικας. Δύο από τους θεσμούς που επέβαλαν τα μνημόνια. Η ΕΚΤ και η Τράπεζα της Ελλάδας είναι ο ίδιος εγκληματικός μηχανισμός. Το ίδιο εγκληματικό είναι και το ΔΝΤ.

Το Δ.Ν.Τ το γνωρίζουμε από παλιά. Την ΕΚΤ και την ΤτΕ ως θεσμό που παρεμβαίνει για την επίλυση των κρίσεων μέσα στις χώρες, τη ζούμε τα τελευταία χρόνια. Είναι σημαντικός ο ρόλος που παίζει. Επιλύει κρίσεις ή όχι;

Ο ρόλος της είναι να δημιουργεί μια πυραμίδα χρέους. Δημιουργεί μια πυραμίδα χρέους από τα κρατικά χρέη. Δεν επιλύει τις κρίσεις. Απλώς μεταφέρει τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος πάνω στις πλάτες των λαών. Αυτός είναι ο ρόλος της. Και το ίδιο κάνει και με την Ελλάδα. Όταν το ελληνικό κράτος που δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, εκδίδει ομόλογο, το οποίο παίρνουν οι ελληνικές τράπεζες, μέσω της ΤτΕ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζει τις ελληνικές τράπεζες με εγγύηση το ελληνικό ομόλογο και με επιτόκιο 0,75% για να δανείζουν τελικά οι ελληνικές τράπεζες το κράτος με το ‘‘φιλικό’’ επιτόκιο 5%, αυτό είναι ληστεία εις βάρος του ελληνικού λαού που συμμετέχει η Τράπεζα της Ελλάδας, η ΕΚΤ και οι ελληνικές τράπεζες. Αυτή η τακτική υιοθετήθηκε πολλές φορές στην εποχή των μνημονίων. Ποιός θα πληρώσει το 5% επιτόκιο; Ποιός θα πληρώσει αυτό το χρέος που δημιουργείται για να πληρώνονται παλαιότερα χρέη; Απέναντι στην ληστρική, την εγκληματική αυτή πρακτική δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει αντίσταση.

Εκείνη την ημέρα που έγινε η επίθεση στην ΤτΕ το ελληνικό κράτος επί κυβέρνησης Σαμαρά, είχε βγει για πρώτη φορά στις αγορές μετά το 2010 οπότε και μπήκε στο μνημόνιο. Δανείστηκε με επιτόκιο 5% περίπου για μία και μοναδική φορά μόνο και μόνο για να δείξουν ότι τα προγράμματα των μνημονίων πάνε καλά, έχουν αποτέλεσμα, ότι η ελληνική οικονομία βελτιώνεται. Ανάλογη κίνηση δεν έγινε ξανά γιατί και εκείνη η έξοδος στις αγορές ήταν μια θεαματική κίνηση. Όμως θεαματικό δεν ήταν το επιτόκιο, θεαματικό  δεν είναι το χρέος. Αυτά τα πληρώνει ο ελληνικός λαός. Αυτά δεν διαγράφονται.

Η ΕΚΤ είναι ένας εγκληματικός μηχανισμός. Το ΔΝΤ κατά το παρελθόν και πριν τα ελληνικά μνημόνια, είχε καταστρέψει πολλές χώρες με τα προγράμματα ‘‘σωτηρίας’’ που είχε εφαρμόσει σε συνεργασία πάντα με την υπερεθνική οικονομική ελίτ. Γιατί τα συμφέροντα αυτής της ελίτ υπηρετεί. Για την σωτηρία αυτής της ελίτ δουλεύει η ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Ο Επαναστατικός Αγώνας έπρεπε να απαντήσει. Ήταν ιστορικό χρέος, δεν γινόταν αλλιώς.

Η αστυνομία ήξερε πολύ καλά τι θα επακολουθήσει στην περίπτωση της ΤτΕ. Ήξερε τι έπρεπε να κάνει, όμως δεν το έκανε. Εκ του αποτελέσματος, πιστεύω ότι μπορώ να βγάλω ένα συμπέρασμα που είναι πολιτικό. Γιατί αμέλεια δεν ήταν αυτό που έγινε.

Ήθελαν να χτυπήσουν τον Επαναστατικό Αγώνα και άφησαν εκτεθειμένο ό, τι υπήρχε γύρω από το όχημα με τα εκρηκτικά. Δεν ασχολήθηκε κανένας με το τι υπήρχε γύρω από αυτό. Και δεν μπορώ να δεχθώ ότι για λόγους ασφαλείας είπαν στους αστυνομικούς να μην πλησιάσουν. Συγνώμη, δηλαδή δεν θα ρισκάρει για να ‘‘σώσει κάποιον;’’ Δεν ρισκάρει ένας αστυνομικός σε ένα τέτοιο γεγονός, αλλά θα ρισκάρει όταν πρόκειται για τον Σάλλα. Θα πέσει πάνω του για να φάει αυτός τις σφαίρες και όχι ο Σάλλας. Όταν πρόκειται για πολίτες, δεν πλησιάζουν να τους ενημερώσουν, να φύγουν. Αυτή είναι η εντολή του κρατικού μηχανισμού; Αν είναι, να καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα. Και να μου πείτε ‘‘πρέπει να λάβεις εσύ και οι σύντροφοί σου στον Ε.Α. υπ’ όψιν σας ότι ο μηχανισμός της αστυνομίας είναι όντως εγκληματικός και δεν πρέπει να τα κάνει αυτά. Είναι άχρηστοι και μάλιστα, συνειδητοί εγκληματίες’’. Αν καταλήξουμε σε αυτό το συμπέρασμα, να δούμε πως θα γίνει. Αλλά όχι ότι ‘‘γίνονται γενικώς λάθη’’.

Το σκεπτικό του προηγούμενου δικαστηρίου είναι το εξής: ‘‘Όσο καλά μέτρα και αν παρθούν, θα γίνουν λάθη, θα υπάρχουν τραυματίες’’. Δεν είναι έτσι. Αυτό το γνωρίζετε και εσείς. Γιατί πολύ απλά, αν υπήρχε ένα καλό σχέδιο εκείνη την στιγμή, δεν θα γινόταν τίποτα, δεν θα υπήρχε ούτε γρατζουνιά. Απλώς, να ενημέρωναν τον κόσμο στην οδό Αμερικής.

Όπως επίσης, το γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκαν τα συγκεκριμένα κιλά εκρηκτικά, αυτό ήταν θέμα που σχετιζόταν με την χωροταξία που βρισκόταν η ΤτΕ και μέσα στα πλαίσια  ενός σχεδίου το οποίο προβλέπει ότι εφόσον η αστυνομία τηρήσει τα βασικά μέτρα ασφαλείας (και πρώτα βασικά μέτρα ήταν να εκκενωθούν τα κτίρια επί της οδού Αμερικής), εννοείται  ότι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Στο χρηματιστήριο χρησιμοποιήθηκαν περισσότερα κιλά, γιατί ήταν άλλη περιοχή.

Όπως επίσης, η περιοχή που είναι η ΤτΕ, λέγεται στην απόφαση του άλλου δικαστηρίου, ότι είναι πυκνοκατοικημένη. Όμως δεν είναι. Δεν είναι πυκνοκατοικημένη. Είναι περιοχή που την ώρα που έγινε η επίθεση, ήταν άδεια. Στις 5:00 το πρωί είναι νεκρή ζώνη. Δεν υπάρχει ψυχή. Μόνο οι φύλακες των κτιρίων. Δεν υπάρχει κανένας.

Και συζητάμε τώρα για τις ζημιές. Ναι, γίνανε κάποιες ζημιές. Ζημιές σε τζάμια. Αυτές μπορούμε να τις πούμε ‘‘παράπλευρες απώλειες’’.

Έχω όμως εδώ μια έκθεση της ΕΣΕΕ (ρώτησα και μια μάρτυρα σχετικά με αυτό) που λέει ότι από το 2007 ένα στα τρία καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας είχε κλείσει λόγω της κρίσης. Η έκθεση μιλάει για την Σταδίου, την Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας και τις κάθετες, φυσικά. Σ’ αυτή την περιοχή το 33% των καταστημάτων είναι κλειστά. Κλείσανε. Και τώρα συζητάμε για την ‘‘βλάβη’’ που  προξένησε ο Επαναστατικός Αγώνας επειδή έσπασαν μερικά τζάμια σε ένα κατάστημα που η γυναίκα της οποίας είναι ιδιοκτησίας της, δεν έχει καταφέρει να το νοικιάσει από το 2010 έως σήμερα. Έμεινε κλειστό το κατάστημα.

Όλοι όσοι κατέθεσαν, πήραν αποζημιώσεις για τα μαγαζιά τους. Όσα λειτουργούν, είναι ασφαλισμένα. Τα έφτιαξαν αμέσως και λειτούργησαν ξανά. Ποιά όμως καταστήματα λειτουργούν στο κέντρο της Αθήνας; Αυτά είναι τα μεγάλα καταστήματα, μεγάλες επιχειρήσεις, πολυεθνικές κλπ. Το 33% έχουν κλείσει οριστικά. Τέλος. Η κρίση τα έχει κλείσει. Και όχι μόνο η κρίση, αλλά και τα μέτρα που επιβάλλουν οι κυβερνήσεις για να επιλύσουν, υποτίθεται, την κρίση. Η οποία κρίση ‘‘θα επιλυθεί’’ εφόσον εξοντωθούν κάποια εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα. Γιατί αυτό συμβαίνει. Πεθαίνει κόσμος, Το ξέρετε. Και δεν πεθαίνει εξ’ αιτίας κανενός Επαναστατικού Αγώνα. Πεθαίνει λόγω των μέτρων. Πεθαίνουν από την πείνα, από τις αρρώστιες, από το κρύο. Πεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις αρρώστιες επειδή δεν έχουν χρήματα, αφού το δημόσιο σύστημα υγείας έχει διαλυθεί. Αυτοκτονούν κατά χιλιάδες. Τα παιδιά τους δεν έχουν να φάνε και λιποθυμάνε από υποσιτισμό στα σχολεία. Μεγάλη επιτυχία!

Και φταίει ο Επαναστατικός Αγώνας γιατί έσπασαν μερικά τζάμια, και αυτό δημιούργησε ‘‘ηθική βλάβη’’ σε κάποιους ανθρώπους. Εν τάξει, ας δεχθούμε ως ‘‘παράπλευρες ζημιές’’ ότι έσπασε π.χ. το κατάστημα της κυρίας που ήρθε και κατέθεσε, το οποίο δεν λειτουργούσε ούτως ή άλλως.

Όσον αφορά την ‘‘παράπλευρη απώλεια’’ των κεντρικών γραφείων της Τράπεζας Πειραιώς, έχει αναφερθεί στην ανάληψη ευθύνης από τον Επαναστατικό Αγώνα ότι ο συγκεκριμένος ήταν ένας δευτερεύον πολιτικός στόχος της ενέργειας αυτής. Αυτό όμως δεν σημαίνει αποδοχή του γεγονότος ότι έμειναν άνθρωποι μέσα. Το ίδιο ισχύει και για την Τράπεζα της Ελλάδας. Γι’ αυτά μίλησα προηγουμένως.

Υπάρχει μια κεντρική στρατηγική από το κράτος, την οποία υπηρετούν και τα δικαστήρια, που έχει ως στόχο την αλλοίωση του πολιτικού νοήματος της δράσης του Ε.Α. Σε αυτό το συμπέρασμα συγκλίνουν και οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν στην ενέργεια κατά της Τράπεζας της Ελλάδας. Η παραπάνω στρατηγική έχει και ένα αποτέλεσμα που αφορά τα δικαστήρια και τις ποινές.

Γιατί καταλήγει να πηγαίνει σε ένα δικαστήριο ο Μαζιώτης και να καταδικάζεται ισόβια και τώρα δικάζομαι και εγώ για το ίδιο πράγμα. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο καταδίκασε τον Μαζιώτη σε ισόβια αφού τον έβγαλε φυσικό αυτουργό. Από πού και ως πού κατέληξε ότι ο Μαζιώτης ήταν φυσικός αυτουργός; Εσείς εδώ, από τις μαρτυρίες, καταλάβατε ότι μπορεί να ταυτοποιηθεί κάποιο πρόσωπο στην ενέργεια κατά της ΤτΕ;

Ξέρετε πώς κατέληξαν σε εκείνο το δικαστήριο ότι ο Μαζιώτης ήταν φυσικός αυτουργός; Το σκεπτικό ήταν το εξής: Γνωρίζετε ότι στην πρώτη δίκη είχαμε απαλλαχθεί για την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’. Η απόφαση του δικαστηρίου για την απαλλαγή από την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ βγήκε σε μια περίοδο (το 2013), για την οποία στην συνέχεια μας ασκήθηκε εκ νέου η δίωξη με την κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’. Πριν ακόμα δηλαδή, βγει η απόφαση ότι δεν υπάρχει ‘‘διεύθυνση’’, έχει ασκηθεί δίωξη ότι από το 2012 και μετά  υπάρχει ‘‘διεύθυνση’’.

Το πρώτο δικαστήριο εξέταζε κατηγορίες μέχρι το 2010. Και αποφάνθηκε πως δεν υπάρχει διεύθυνση. Το επόμενο δικαστήριο (που δικαζόταν σε πρώτο βαθμό ο Νίκος Μαζιώτης) επανεξέτασε την ίδια κατηγορία και καταδίκασε τον Μαζιώτη με μόνα στοιχεία την πολιτική του στάση.

Με το γεγονός ότι αναλάβαμε την πολιτική ευθύνη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα και υπερασπιστήκαμε την δράση της οργάνωσης εντός και εκείνου του δικαστηρίου, στο οποίο τελικά, έπεσε η κατηγορία αυτή. Αλλά από το 2011 που ξεκίνησε η πρώτη δίκη μέχρι το 2013 που βγήκε η απόφαση, συμπίπτει το διάστημα ‘‘από το 2012’’ απ’ όπου εξετάζεται εκ νέου η κατηγορία της ‘‘διεύθυνσης’’ στο επόμενο δικαστήριο. Είναι δηλαδή, δύο περίοδοι που τέμνονται στο χρονικό διάστημα από το 2012 έως το ’13.

Μέσα σε αυτό το διάστημα, το ένα δικαστήριο αποφασίζει ότι δεν υπάρχει διεύθυνση και το άλλο ότι υπάρχει! Και τα δύο δικαστήρια αποφάσισαν με βάση τα ίδια κριτήρια: Την στάση μας μετά τις συλλήψεις, αφού για πριν δεν υπήρχε στοιχείο. Κατά το δικαστήριο δηλαδή που εκδίκασε την επίθεση στην ΤτΕ, δεν υπήρχαν ‘‘διευθυντές’’ τότε, προέκυψαν μετά.

Εκείνο το δικαστήριο ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Μαζιώτης ‘‘διευθυντής’’ γιατί υπερασπίστηκε με σθένος τις επιλογές του Ε.Α. και μάλιστα, αποφάνθηκε ότι είχε επιτελικό ρόλο στις ενέργειες. Αυτό για το δικαστήριο προέκυψε από 2 απαλλοτριώσεις τραπεζών, για τις οποίες ο Μαζιώτης αποδέχθηκε την συμμετοχή του. Αφού λοιπόν, είχε επιτελικό ρόλο ως ‘‘διευθυντής’’, υποχρεωτικά και έπρεπε να είναι στην ΤτΕ. Άρα ήταν φυσικός αυτουργός. Άρα πάρε και τα ισόβια. Γιατί; Γιατί ως ‘‘φυσικός αυτουργός’’ – φυσική συνέπεια του ‘‘διευθυντή’’ – ευθύνεται προσωπικά για τους τραυματισμούς στην ΤτΕ’’.

Έχω διαβάσει το σκεπτικό της απόφασης εκείνου του δικαστηρίου και έχει ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά. Εγώ το αποκαλώ ‘‘κατά Χάγιεκ νομικό Ευαγγέλιο’’. Έχω πει και σε κάποιους δικηγόρους να το διαβάσουν.

Σε ένα σημείο ταυτίζει το άρθρο 2 του Συντάγματος για τον σεβασμό και την προστασία της αξίας του ανθρώπου με τον οικονομικό φιλελευθερισμό, που είναι η θεωρητική βάση του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού. Το άρθρο αυτό υπάρχει στο ελληνικό Σύνταγμα από την εποχή του Συντάγματος της Επιδαύρου όπου δεν υπήρχε καν η έννοια του οικονομικού φιλελευθερισμού. Και η πρόεδρος του 1ου  δικαστηρίου ταυτίζει την έννοια της αξιοπρέπειας του ανθρώπου με την οικονομική ελευθερία. Αλλά ας μην πλατιάζουμε, θα το συζητήσουμε άλλη φορά αυτό. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι εκείνο το δικαστήριο βρισκόταν σε σαφή πολιτική αποστολή, (που αποκάλυπτε και το σκεπτικό του σχετικά με ζητήματα, όπως αυτό που προανέφερα με την ερμηνεία άρθρων του Συντάγματος και πως τα χρησιμοποιούσε), να καταδικάσει τον Μαζιώτη σε ισόβια. Αυτό θα το έκανε οπωσδήποτε. Αλλά γιατί να γίνει αυτό; Γιατί ήθελαν αν στείλουν το πολιτικό μήνυμα, ότι αυτές οι πράξεις θα τιμωρούνται με ισόβια.

Αν δηλαδή γινόταν μια επίθεση ενός τζιχαντιστή, ο οποίος θα φόρτωνε με εκρηκτικά ένα φορτηγό και το ανατινάζανε σε ένα σημείο της Αθήνας κατάμεστο με κόσμο, θα είχε την ίδια ποινή.

Αυτό που γίνεται με τον Επαναστατικό Αγώνα αφορά μια κεντρική πολιτική αποστολή. Θα πρέπει να χτυπηθούν αυτές οι ενέργειες, γιατί πρέπει να σταλεί ένα μήνυμα στην κοινωνία που λέει: ‘‘Καλά κάνει (η κοινωνία) και κάθεται στα αυγά της. Δεν θέλουμε να έχουμε κάποιες μειοψηφίες να αντιστέκονται, ενώ η πλειοψηφία δεν βγάζει άχνα’’. Αυτό είναι το μήνυμα. Και αφορά την υποταγή όλου του ελληνικού λαού απέναντι σε όλα αυτά τα μέτρα που επιβάλλονται και απέναντι σε ένα καθεστώς, το οποίο έτσι όπως το διαμορφώνει η απουσία της κοινωνικής αντίστασης, κάνει το καθεστώς πιο απολυταρχικό.

Θα πρέπει κάποιου να του κάνουν έξωση από το σπίτι του και να μην μιλάει. Θα πρέπει να περνάνε τα μέτρα και να μην μιλάει κανείς. Να του επιβάλλουν φορομπηχτικές πολιτικές και να μην μιλάει. Να πεθαίνει και να μην μιλάει. Αυτό είναι το τελικό διακύβευμα. Και όποιος επιμένει να αντιστέκεται και μάλιστα με τέτοιους όρους, δυναμικά, να καταδικάζεται σε ισόβια. Έχουμε τώρα το ζήτημα της ‘‘διεύθυνσης’’ που έλεγα. Ο κ. Δράκος (ο εισαγγελέας) έχει αναλάβει και την υπόθεση με τις ληστείες, οι οποίες δεν ξέρω και πόσες είναι…

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Φεύγετε από τον σχολιασμό…

ΡΟΥΠΑ: Θα κλείσω. Αλλά όλα συνδέονται μεταξύ τους. Ο τρόπος που η αστυνομία ενήργησε εκείνο το βράδυ, έχει σχέση με την συνέχιση της όλης ιστορίας μας. Βάζουν κατηγορούμενους σε δίκες οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με τον Επαναστατικό Αγώνα. Εγώ δεν ξέρω ούτε πόσες ληστείες είναι ούτε ποιες είναι, σε ποιες πόλεις και χωριά έχουν γίνει και ούτε με ενδιαφέρει στο τέλος – τέλος, γιατί δεν έχουν σχέση με τον Ε.Α. Αλλά γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί μας φορτώνουν με αυτές τις ληστείες; Με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, κάποιοι είναι αναρχικοί, κάποιοι δεν είναι, για κάποιους δεν ήξερες καν την ύπαρξή τους. Και όλοι αυτοί θα δικαστούν με τον Μαζιώτη για υποθέσεις που δεν αφορούν τον Επαναστατικό Αγώνα. Και που τις φορτώνουν όλες στον Ε.Α., ο οποίος παρουσιάζεται ως οργάνωση ‘‘ομπρέλα’’. Οτιδήποτε γίνεται, γίνεται ‘‘υπό την σκέπη του Επαναστατικού Αγώνα’’. Και οι ‘‘διευθυντές’’ είναι δύο, ο Μαζιώτης και εγώ. Γιατί γίνεται αυτό; Γιατί υπάρχει σαφώς πολιτική στόχευση εναντίον του Ε.Α., αλλά και στον Μαζιώτη προσωπικά και σε μένα προσωπικά. Ο στόχος είναι η αλλοίωση με κάθε τρόπο του πολιτικού νοήματος και της πολιτικής σημασίας του Επαναστατικού Αγώνα.

Η αλλοίωση του πολιτικού νοήματος του Ε.Α., Η πολιτική επίθεση εναντίον του Επαναστατικού Αγώνα είναι το πολιτικό διακύβευμα και στην ενέργεια εναντίον της Τράπεζας της Ελλάδας. Γιατί εκεί δεν έγινε απλώς ένα λάθος από την αστυνομία. Πιστεύω ότι ήταν ένα σχέδιο. Αυτός ο δρόμος, η Αμερικής, να μείνει απροστάτευτος, τελείως εκτεθειμένος στον κίνδυνο.