Λάβαμε 02/04/2019
Τοποθέτηση για τα γεγονότα στο «Ρίσκο»
και
κείμενο αποχώρησης της ομάδας βόλεϊ από τον Αδέσποτο Αθηνών
Το Σάββατο 9.3.2019 γίνεται παρέμβαση με τρικάκια και σπρέυ στο cafe-bar Ρίσκο, στην οδό Εμ. Μπενάκη 53 στα Εξάρχεια (https://athens.indymedia.org/post/1596227/). Η δράση αυτή αφορούσε εργαζόμενη που δούλευε εκεί για δύο χρόνια αναδεικνύοντας τις συνθήκες εκμετάλλευσης κάτω από τις οποίες εργαζόταν, οι οποίες δεν είναι άλλες από χαμηλά ωρομίσθια, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες/αργίες κι ανύπαρκτα δώρα. Όταν εκείνη διεκδίκησε τα αυτονόητα, απολύθηκε και προσέφυγε στην επιθεώρηση εργασίας.
Μετά από τα γεγονότα που περιγράφηκαν και το γεγονός ότι το αφεντικό του Ρίσκο συμμετείχε στον Αδέσποτο (τμήμα Futsal), νιώθουμε την ανάγκη να πάρουμε θέση ως τμήμα βόλεϊ. Στεκόμαστε αλληλέγγυες στην εργαζόμενη και δηλώνουμε ότι συμφωνούμε με το κείμενο που συνόδευε τη δράση. Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε άλλη θέση ως γυναίκες, ως κομμάτι της εργατικής τάξης, ως απολυμένες, ως αλληλέγγυες σε εργατικούς αγώνες σε κάθε είδους κάτεργο, ως εργάτριες που έχουμε βιώσει την ανασφάλιστη και υποδηλωμένη εργασία, ως κομμάτι που στέκεται ενάντια σε όλα τα αφεντικά. Είτε είναι μεγάλα είτε μικρά, πλασάρουν ένα προσωπείο φιλικού κι οικογενειακού περιβάλλοντος και ανενόχλητα καταπατούν βασικά εργασιακά δικαιώματα. Ιδίως στα εναλλακτικά μαγαζιά στην περιοχή των Εξαρχείων αλλά και αλλού, πίσω από «συναινετικές» συμφωνίες, συγκαλύπτονται εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Τα αφεντικά ασκώντας τα προνόμιά τους, προβαίνουν σε απειλές και εκδικητικές απολύσεις. Όταν μιλάμε για απολύσεις μιλάμε για εξουσιαστική συμπεριφορά, όπου αυτός που βρίσκεται στη θέση ισχύος την επιβάλλει. Για εμάς ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο, τέτοιες πρακτικές δε χωράνε ανάμεσά μας.
Πληροφορούμενες ότι το εν λόγω αφεντικό έχει απολύσει εργαζόμενες (εκτός από το περιστατικό που περιγράψαμε παραπάνω, είμαστε ενήμερες για ακόμη 2 περιστατικά) προβήκαμε σε έναν κύκλο ολομελειακών συνελεύσεων (τμήμα futsal & τμήμα βόλεϊ) που έθεταν υπό αμφισβήτηση τη συμμετοχή και ύπαρξη του συγκεκριμένου ατόμου στο εγχείρημα. Στις συνελεύσεις αυτές, διακρίναμε την αντίληψη ότι σε ένα ανοιχτό εγχείρημα «όλοι οι καλοί χωράμε»,ήρθαμε αντιμέτωπες με λογικές των ίσων αποστάσεων, που αρνούνται να παίρνουν ξεκάθαρη θέση σε ζητήματα που αναδύονται, που εντάσσουν στη σφαίρα της προσωπικής ζωής το τι θα κάνει το αφεντικό με την εργαζόμενη. Αυτά εντοπίζουμε στη στάση μελών του αδέσποτου και αυτές οι λογικές είναι που απαξιώνουν το εργασιακό ζήτημα ως τέτοιο.
Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να εμμείνουμε στο αφεντικό – πρώην μέλος του Αδέσποτου, άτομο που συμμετείχε και σε άλλα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα. Στο δημόσιο κείμενό του, από τη θέση του ως αφεντικό, αναπτύσσει έναν αισχρό λόγο όπου απροκάλυπτα υποτιμά το εργατικό επίδικο και το ανάγει σε προσωπικές διενέξεις, αποποιούμενος οποιαδήποτε ευθύνη. Για την αυτο-υπεράσπισή του δεν διστάζει να προωθήσει το κείμενό του ακόμη και σε κινηματικά μέσα. Στο κείμενο αυτό αρνείται την ιδιότητα ενός αφεντικού που εκμεταλλεύεται, επιχειρώντας να κρυφτεί πίσω από συντρόφους κι εγχειρήματα, κατηγορώντας για υπόγειες πλεκτάνες και προσωπικές στοχοποιήσεις. Αν και επέλεξε ο ίδιος να αποχωρήσει από την ομάδα, αυτό δεν έγινε με όρους ανάληψης ευθυνών από μεριάς του, αλλά για να αμβλύνει τις διαφωνίες εντός του Αδέσποτου.
*
Απολογιστικά, όσον αφορά τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα γενικότερα, εντοπίζουμε προβληματικές σχετικά με την «ανοιχτότητά» τους. Το πρόβλημα δεν εστιάζεται στην επιλογή αυτής, αλλά στο ότι μπαίνει σαν προτεραιότητα χωρίς να έχουν τεθεί οι απαραίτητες βάσεις για να θωρακιστούν οι όροι ύπαρξης και οι στόχοι. Έτσι και στην περίπτωση ενός αυτοοργανωμένου-αθλητικού σωματείου, πέρα από τον αμιγώς αγωνιστικό χαρακτήρα και την κοινή πορεία που συνεπάγεται, είναι κρίσιμη η ζύμωση περί αξιακών ζητημάτων. Χωρίς εκείνη, διευρυμένες έννοιες και γενικά προτάγματα απλώς αναπαράγονται, αντί να αποτελούν κοινό κτήμα των μελών. Ως ομάδες που επιλέγουμε να οργανωνόμαστε οριζόντια, αντι-ιεραρχικά και να αναπτύσσουμε αλληλέγγυες σχέσεις, οφείλουμε να θέτουμε ανά πάσα στιγμή υπό διαρκή συλλογική επεξεργασία τη διαφύλαξη των χαρακτηριστικών μας. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν παρά να μας ακολουθούν σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητάς μας. Στην αντίθετη περίπτωση, οι συλλογικές διαδικασίες οφείλουν να αναδείξουν αυτές τις προβληματικές και να παίρνουν θέση απέναντι σε αυτές.
Κοιτάζοντας το σύνολο της πορείας μας, από τον πρώτο καιρό της συνύπαρξης των δύο τμημάτων στον Αδέσποτο, έγινε εμφανής μια διαφοροποίηση ως προς τις πολιτικές αντιλήψεις, δημιουργώντας ένα ασταθές περιβάλλον για τις μεταξύ μας σχέσεις και την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε να τις διέπει. Πράγμα το οποίο παγιωνόταν συνεχώς και με την δική μας σύμπραξη, στα πλαίσια μιας άτυπης ανοχής. Με αυτή τη συνθήκη να διαιωνίζεται, βρεθήκαμε προ των ευθυνών μας, όταν προέκυψε το εργασιακό ζήτημα στο Ρίσκο.
Τα σημεία που ενίσχυαν τις αμφιβολίες μας σχετικά με την παραμονή μας στον Αδέσποτο και που προσπαθήσαμε να αναδείξουμε σε επίπεδο ολομελειακής, είναι αφενός οι διαφωνίες που προϋπήρχαν και μας ακολουθούσαν σε όλη την κοινή μας πορεία, αφετέρου τα εργασιακά ζητήματα καθεαυτά. Όταν όμως έχουμε να κάνουμε με αποσιώπηση, δικαιολόγηση, συγκάλυψη και υπεράσπιση απολύσεων, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να στηρίξουμε τις πολιτικές μας θέσεις και να αποχωρήσουμε ομαδικά από τον Αδέσποτο.
ΕΙΤΕ ΜΕ ΜΑΝΣΕΤΕΣ ΕΙΤΕ ΜΕ ΚΑΡΦΙΑ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Γυναικεία ομάδα βόλεϊ
