LIBERTY, FREEDOM, EQUALITY, JUSTICE….
Πόσο εύκολα ο κόσμος θυσιάζει τις βασικές αρχές του στον βωμό της ασφάλειας. Όχι μόνο σε αυτό το τόπο, αλλά παντού. Ο φόβος είναι το καλύτερο μέσο όλων των κυβερνήσεων, είτε πρόκειται για δημοκρατικές, είτε για ολιγαρχικές, είτε για ολοκληρωτικές. Και πόσο εύκολος γίνεται ο εκβιασμός προς τον απλό άνθρωπο. Τον καθημερινό άνθρωπο που δεν θέλει να σκεφτεί, πέρα από τον δικό του μικρόκοσμο, αυτόν που έχει δημιουργήσει, κατά κύριο λόγο κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Και που πρόθυμα παραδίδεται στην νοοτροπία της αγέλης, που το ίδιο πρόθυμα ακολουθεί τον εκάστοτε αρχηγό, αρκεί να του υποσχεθεί ασφάλεια. Και πως ορίζεται αυτή η ασφάλεια? Η συμφωνία είναι απλή και γνωστή. Κόψε σιγά σιγά κάτι από τις ελευθερίες σου και για αντάλλαγμα θα σου προσφέρει καλύτερο βιωτικό επίπεδο, λιγότερη εγκληματικότητα κτλ. Και συνέχεια θα σου ζητάει μέχρι να μην υπάρχει καμία απολύτως ελευθερία για εσένα. Μέχρι να μην έχεις καν το τρόπο για να σκεφτείς πως ζεις σε μια νέα δικτατορία, ένα νέο ολοκληρωτισμό. αρκεί να μην ακούς, να μην βλέπεις, να μην μιλάς… και ότι κάνει ο αρχηγός να είναι καλά καμωμένο. Όσο πιο απολυταρχικό το σύστημα τόση λιγότερη ανεκτικότητα δείχνει.
Δεν είναι τυχαίο που ο κόσμος ορίζει την ασφάλεια σε τρία τμήματα. Το πρώτο (όσο περίεργο κι αν ακούγεται) πλέον είναι τα υλικά αποκτήματα: σπίτια, αυτοκίνητα, οικοσκευές, κοσμήματα, ζωγραφισμένα χαρτιά που ονομάζονται χρήματα, πολύτιμα μέταλλα, αποτέλεσμα ενός καταναλωτικού κόσμου, που το υλικό αγαθό έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια την ζωή. Και έτσι η ανθρώπινη ζωή περνάει σε δεύτερη μοίρα και σχετίζεται πλέον με την επιβίωση κυρίως απέναντι σε αρρώστιες, τουλάχιστον μέχρι τώρα, γιατί πλέον επιστρέφει στην βασική ανάγκη της τροφής και της στέγασης. Και το τρίτο και τελευταίο κομμάτι της ασφάλειας σχετίζεται με την πνευματική – θρησκευτική ανάγκη του ανθρώπου που έχει δημιουργήσει εκατομμύρια “πραγματικές και μοναδικές” θρησκείες που με αντάλλαγμα την κοσμική τους εξουσία και τις αντίστοιχες υλικές απολαβές διαπραγματεύονται τον φόβο του θανάτου και την ανάγκη της ψευδαίσθησης της συνέχισης της ζωής πέρα και από αυτόν.
Και οι τρεις συνιστώσες υπάρχουν από τα πρώτα χρόνια του ανθρώπου και συνεχίζουν να αποτελούν το βασικό ανταλλακτικό αγαθό μεταξύ των εξουσιαστών και των εξουσιασμένων. Που δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις από τις επιθυμίες της εξουσίας και το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα του αρχηγού. Που και αυτός την θέλει είτε για τις υλικές απολαβές που θα λάβει, είτε για την δύναμη που του δίνει πάνω σε ολόκληρες μάζες ανθρώπων. Συνήθως ισχύουν και οι δυο αυτές συνιστώσες. Αυτό ζητάνε σχεδόν όλοι… γιατί το σαράκι της εξουσίας είναι μεγάλο. Τόσο μεγάλο, που αργά ή γρήγορα μετατρέπει και τον πιο αγνό ιδεαλιστή σε εξουσιαστή. Όταν ακούω για ηγεσίες κτλ, στριφογυρνάει μια φράση του Ντουρρούτι προς τον Ρούντολφ Ρόκερ στο μυαλό μου : “.… ξέρεις πολύ καλά ότι εμείς οι αναρχικοί δεν αποδίδουμε τιμές σε ένα άτομο. Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες, είναι η χειρότερη μουσική που ξυπνάει το σκουλήκι της ματαιοδοξίας και τελικά δημιουργεί τον αρχηγό. Είναι σωστό να αναγνωρίζουμε την ικανότητα ενός συντρόφου, αλλά το να τον θεωρούμε ανώτερο είναι σαν να εφαρμόζουμε την λατρεία του αρχηγού….“*
Και αυτό είναι το μυστικό για να ξεπεράσεις τον φόβο της (αν)ασφάλειας. Μόνο αν πιστέψεις στις δικές σου δυνάμεις και συνεργαστείς με τους γύρω σου. Γιατί την ανασφάλεια την προκαλεί η παραίτηση, η μοναξιά, ο ωχαδερφισμός. Όταν αντιληφθείς πως δεν έχεις ανάγκη από αρχηγό αλλά από ανθρώπους ισότιμους γύρω σου, μοιραστείς μαζί τους τις άσχημες και τις όμορφες στιγμές των ζωών σας, επιστρέψεις στην πραγματική έννοια του ανθρώπου, λειτουργώντας το μυαλό σου και τα συναισθήματα σου με γνώμονα το σύνολο και όχι με βάση τον στείρο εγωισμό, θα απελευθερωθείς και από τα δεσμά της (αν)ασφάλειας.
jonnybandroul
*από το βιβλίο του Άμπελ Παζ “Ντουρρούτι : Η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία 1896-1933 Τόμος Α’ εκδ. Ελεύθερος Τύπος 1978
