Λίγα λόγια για τα πρόσφατα γεγονότα στο Ρέθυμνο
Από τις αρχές Αυγούστου στο Ρέθυμνο βιώνουμε μια αύξηση της ακροδεξιάς βίας. Στις 9 Αυγούστου μαχαιρώνονται και ξυλοκοπούνται 4 Ινδοί εργάτες στο Σφακάκι από 5 άτομα, δύο εκ των οποίων ανήλικοι. Στις 30 Αυγούστου 30-40 φασίστες (χρυσαυγίτες, νεοδημοκράτες και όχι μόνο) διαφόρων ηλικιών χτυπάνε 3 άτομα με καθοδηγητές έναν τελειόφοιτο του Πανεπιστημίου Ρεθύμνου και έναν μαθητή. Στις 7 και 13 Σεπτεμβρίου «άγνωστοι» καίνε το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι δύο φορές με τον ίδιο τρόπο. Στις 10 Σεπτεμβρίου γράφονται συνθήματα της χρυσής αυγής σε σχολεία και πανεπιστήμιο. Στις 24 Σεπτεμβρίου σε κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης Ρεθύμνου, ομάδα 5 ατόμων ηλικίας 25-30 χρονών, οι οποίοι φορούσαν διακριτικά μπλουζάκια της οργάνωσης χρυσής αυγής Ρεθύμνου, επιτέθηκε σε παρέα 6 φοιτητών. Όλα αυτά συνοδεύονταν από καθημερινές απειλές μαθητών στα σχολεία τους. Αυτό έγινε και στις 27/9 έξω από το 1ο Λύκειο, όπου μαθητής στοχοποιημένος για τις απόψεις του, ξυλοκοπήθηκε από μαθητές που πρόσκεινται στη χ.α. και ζήτησε βοήθεια από αντιφασίστες. Όταν κάποια άτομα, λοιπόν, έσπευσαν στο σχολείο για να συνοδεύσουν το μαθητή με ασφάλεια στο σπίτι, δέχτηκαν επίθεση από 30 άτομα, στην οποία φυσικά αμύνθηκαν. Εντύπωση μας κάνει ότι, ενώ όλα τα προηγούμενα γεγονότα έμεναν στην αφάνεια, μόλις φάνηκε ότι τα κομμάτια που συνήθως δέχονται τις επιθέσεις έχουν οργανωθεί και αποφάσισαν να αμυνθούν, άρχισαν οι επικεφαλίδες περί «κλιμάκωσης της βίας».
Λίγα λόγια για τη σημερινή κατάσταση της κοινωνίας
Μέχρι χθες η ζωή των περισσοτέρων από εμάς ίσως να ήταν ανεκτή γιατί κάποιοι άλλοι, εργαζόμενοι και μη, στο παρελθόν, αγωνίστηκαν – χύνοντας και το αίμα τους πολλές φορές – για να διεκδικήσουν όσα πάντοτε μας στερούσαν τα αφεντικά. Από τέτοιους αγώνες κατακτήθηκαν όσα σήμερα θεωρούνται «κοινωνικό κράτος» και αυτονόητα δικαιώματα, όπως για όλους, το 8ώρο, ο βασικός μισθός, η δωρεάν παιδεία κτλ.
Σήμερα ο τρόπος λειτουργίας του κράτους είναι έτσι και αλλιώς ολοκληρωτικός, καθώς όλο και περισσότερες εξουσίες συγκεντρώνονται σε όλο και λιγότερα χέρια. Ταυτόχρονα, ο λόγος που βγάζουν προς τα έξω, οι κάθε λογής εκπρόσωποι του, στοχοποιώντας συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (μετανάστες, «οροθετικές πόρνες» κ.α.), καθώς και οι δράσεις και οι πρακτικές του («νόμιμα» πογκρόμ, διαρκής αστυνόμευση δημόσιων χώρων, απαγόρευση και βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, αστυνομικά βασανιστήρια κτλ) είναι ξεκάθαρα φασιστικές.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως όσο περισσότερο, στο όνομα της κρίσης, πετσοκόβονται και εξαφανίζονται κοινωνικά κεκτημένα, όπως, συντάξεις, μισθοί, υγεία και παιδεία, τόσο περισσότερο θα σφίγγουν τον κλοιό της βίας γύρω μας. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο κράτος και κεφάλαιο προσπαθούν να διαχειριστούν την κρίση προς όφελός τους, για το λόγο αυτό παίρνουν όλα αυτά τα «μέτρα λιτότητας» συνοδευόμενα από μέτρα ασφαλείας.
Την προσπάθεια της κυριαρχίας να βγάλει κέρδος υποτιμώντας τις ζωές μας και στρατιωτικοποιώντας την εργασία, έρχονται να βοηθήσουν «νομιμοποιημένες» ναζιστικές συμμορίες όπως η χρυσή αυγή, λειτουργώντας είτε σε ανοιχτή συνεργασία με το κράτος (όπως έχουμε δει σε καταστολή διαδηλώσεων και ρατσιστικά πογκρόμ), είτε ως το «μακρύ του χέρι» απειλώντας, τραμπουκίζοντας, μαχαιρώνοντας στα σκοτάδια όσους αντιστέκονται και προπαγανδίζοντας το μίσος, το ρατσισμό, την πατριαρχία στο φως της μέρας.
Ο λόγος που διαχέουν όλοι οι παραπάνω μαζί(κράτος και ναζί) στην κοινωνία μιλάει για εθνική ενότητα στην βάση της οποίας όλοι μαζί πρέπει να κάνουμε θυσίες και να εργαστούμε, για να αναδείξουμε και πάλι τη χώρα και το λαμπρό πολιτισμό της, καθώς και για εξωτερικούς και εσωτερικούς «εθνικούς» εχθρούς που επιδιώκουν να μας εκμεταλλευτούν (κακούς ευρωπαίους ,τούρκους και μετανάστες και ανθέλληνες αντίστοιχα).
Ξεχνάνε σκόπιμα πως το ντόπιο κεφάλαιο είναι που εκμεταλλεύεται την κρίση για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο και πως το ντόπιο κράτος είναι αυτό που αποφασίζει και παίρνει όλα αυτά τα μέτρα που μας κλέβουν την ζωή.
Ο κόσμος που ονειρεύονται κράτος, αφεντικά και ναζί
Ο κόσμος που ονειρεύονται όλοι αυτοί είναι ένας κόσμος όπου όλοι εμείς, οι καταπιεσμένοι, θα ζούμε μόνο για να δουλεύουμε όπου θέλουν εκείνοι, με ο, τι αμοιβή θέλουν να μας δίνουν, με ο, τι ωράριο καθορίζουν · η ζωή μας δεν θα απέχει καθόλου από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ή καταναγκαστικής εργασίας. Όπως, λοιπόν, έκαναν και οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσής, με τις κοινωνικές ομάδες που θεωρούσαν «άχρηστες», θα έχουν την δυνατότητα, όποτε θεωρούν πως υπάρχουν χέρια που περισσεύουν και κοστίζουν, να μας εξοντώνουν και έτσι να ελέγχουν τον πληθυσμό.
Η ισότητα και η ελευθερία, όμως, δεν είναι πολυτέλειες που μπορείς να πετάξεις στα σκουπίδια έτσι απλά. Η σύγκρουση με τον φασισμό, το κράτος και το παρακράτος, δεν είναι σύγκρουση δύο άκρων αλλά σύγκρουση δύο διαφορετικών κόσμων, από την μία ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ελευθερίας και από την άλλη ο κόσμος του φόβου της νεκρικής ακινησίας, του μίσους και της σκλαβιάς. Μέσα σε αυτή την (αιώνια) πάλη, στην οποία ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει πλευρά, η μόνη βία που μπορεί να «καταδικαστεί» είναι η βία της κυριαρχίας πάνω στους καταπιεσμένους αυτής της κοινωνίας, η βία αυτών που θέλουν να εξουσιάζουν και να εξαθλιώνουν ανθρώπινα κορμιά και ζωές με σκοπό το κέρδος.
Ο κόσμος που μπορούμε να φτιάξουμε
Οι μετανάστες και οι ντόπιοι, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, οι γυναίκες και οι άντρες δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε μεταξύ μας. Ο μοναδικός εχθρός είναι κοινός, είναι αυτοί που χρόνια τώρα κάθονται στις πλάτες μας και πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι την εργασία και τις ζωές μας. Είναι οι ίδιοι που βγάζουν νόμους και κανόνες αποφασίζοντας για εμάς χωρίς εμάς, τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι, ποιος είναι «φυσιολογικός» και ποιος όχι, ποιος έχει δικαίωμα στην ζωή και ποιος όχι. Κάποτε μπορεί η ζωές μας να ήταν ανεκτές, τώρα όλο και πιο δύσκολα καταφέρνουμε να επιβιώσουμε, μέχρι που στο τέλος θα υποδουλωθούμε ολοκληρωτικά.
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΗ, Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ, ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΙ ΟΧΙ ΜΕ ΦΟΒΟ, ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ.
Να οργανώσουμε συλλογικά τον αγώνα μας και την αντίσταση μας ενάντια στην επίθεση της εξουσίας
Να πάρουμε στα χέρια μας τους χώρους εργασίας, τις γειτονιές, τις πλατείες, τα μέσα παραγωγής, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια…
Ήδη υπάρχουν δομές, όπως αγροτικές κολεκτίβες, ανταλλακτικά δίκτυα κ.α., με τις οποίες μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να έχουμε ανάγκη κανένα κράτος και κανένα αφεντικό· οφείλουμε να δημιουργήσουμε και άλλες.
Μπορούμε να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι τις τύχες μας και να οικοδομήσουμε μια άλλη κοινωνία με διαφορετικό τρόπο οργάνωσης, βασισμένη στην ισότητα και τον αλληλοσεβασμό.
Κάποιοι αναρχικοί από το Ρέθυμνο
