Λάβαμε 25/06/2019
Την Παρασκευή 31 Μαΐου το σώμα του Lorenzo Orsetti επέστρεψε στην Ιταλία. Περίπου τρεις μήνες έχουν περάσει από εκείνη την 18η Μαρτίου 2019, όταν ακούσαμε για τον θάνατο του Orso στη μάχη ενάντια στο τελευταίο προπύργιο του Ισλαμικού Κράτους στη Baghouz, της Συρίας. Το φέρετρο πέρασε από μια δευτερεύουσα έξοδο για να αποφύγει την συγκέντρωση χαιρετισμού και οδηγήθηκε εσπευσμένα στο Verano, θωρακισμένο και από το οποίο οι δημοσιογράφοι κρατήθηκαν σε απόσταση.
O Lorenzo, με την επιλογή να πολεμήσει στις Ypg και με το μαρτύριο του, ξέσκισε το πέπλο της σιωπής της mainstream πληροφόρησης σχετικά με την επανάσταση στη Βόρεια Συρία και γι αυτούς που πολεμούσαν το ISIS. Ξαφνικά, μετά από χρόνια σιωπής, στην Ιταλία εκατομμύρια άνθρωποι άκουσαν να γίνεται λόγος για αυτοκυβέρνηση, επανάσταση των γυναικών, για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια να μεταμορφώσουν ριζικά το καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα στο όνομα της ανθρωπιάς, της ελευθερίας και της ισότητας. Ξαφνικά, πολλοί άνθρωποι αναρωτήθηκαν τι οδηγεί έναν νεαρό ιταλό να διακινδυνεύσει τη ζωή του στη Συρία μαζί με ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από αυτόν από την άποψη του πολιτισμού, της γλώσσας και της ιστορίας.
O Orso είχε βαρεθεί τις δουλειές που αλλοτριώνουν και ευνουχίζουν, τον εγωισμό που η κοινωνία στην οποία ζούμε επιβάλλει ως κανόνα επιβίωσης, να δίνει το χρόνο της ζωής του σε αυτό το σύστημα, βασισμένο στην κυριαρχία. Αλλά τα λόγια δεν ήταν αρκετά γι αυτόν και έκανε μια δύσκολη επιλογή: εκείνη να ακολουθήσει τις λέξεις ακόμα και με κόστος της ζωής του. Ενσωμάτωσε τη φιλία μεταξύ επαναστατών, η οποία ξεπερνά όλα τα εμπόδια, τη φιλία που βασίζεται σε ένα κοινό όνειρο: τον αγώνα για την ελευθερία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το μαρτύριο του Orso διέρρηξε τα αναχώματα των γνωστών και των αγαπημένων. Ωστόσο, το γραφείο του εισαγγελέα της Ρώμης διέταξε να κρατηθεί το σώμα του Lorenzo για «εξακριβώσεις». Δεν είναι σαφές σε ποιο χρονικό σημείο θα το επιστρέψουν στην οικογένεια του και η ενέργεια αυτή δείχνει έλλειψη σεβασμού, η οποία αντικειμενικά έρχεται σε αντίθεση με τη διοργάνωση δημόσιου και συμμετοχικού εορτασμού.
Από την άλλη πλευρά σε αυτή τη χώρα έξι άτομα που έχουν πολεμήσει με τις Ypg και Ypj εναντίον του ISIS θα μπορούσαν να θεωρηθούν «κοινωνικά επικίνδυνα» και να δουν την προσωπική τους ελευθερία πολύ περιορισμένη με ένα Ειδικό μέτρο Επιτήρησης. Χωρίς καμιά κατηγορία, χωρίς μια δίκη. Αυτές που κρίνονται, στην πραγματικότητα, είναι οι ιδέες που υποστήριξαν και για τις οποίες μιλούν στην Ιταλία. Τις ίδιες που υποστήριξε ο Orso.
Χάρη στον Orso, σε εκατομμύρια αυτιά στην Ιταλία έχουν φτάσει εκείνα τα λόγια που φοβίζουν τις κυρίαρχες δυνάμεις: το όνειρο της ελευθερίας, η πάλη για να την επιτύχουν, η επανάσταση. Το φάντασμα και πάλι είναι εδώ με μια δύναμη που αγγίζει τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων. Στην Ιταλία της συναίνεσης στον Salvini, όπου η κοινωνική ταλαιπωρία ρίχνεται επάνω στις πλάτες των από κάτω-των υφιστάμενων ενισχύοντας τις κοινωνικές πατριαρχικές δομές, ρατσιστικές, κυριαρχίας και καταστολής, το μήνυμα του Orso παραβιάζει και υπονομεύει τον κυρίαρχο λόγο. Εάν μόνο οι αγώνες μπορούν να μετατρέψουν την ουσιαστικότητα των υφιστάμενων κοινωνικών σχέσεων, έτσι ώστε αυτό να μην συμβεί αποκλειστικά ως εσωτερική μεταμόρφωση σε αυτή τη λογική του συστήματος είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η δυνατότητα να σκεφτούμε την εναλλακτική λύση. Αυτό είναι το πεδίο της μάχης όπου τοποθετείται η κηδεία του Orso.
Ο σεβασμός για ένα σύντροφο, την οικογένειά του και τους φίλους του, ο πόνος της απώλειάς του, για μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τη βαθύτερη ανθρωπιά του, με την ηθική και πολιτική του αξία, ενσωματωμένη και από την επιλογή του να πολεμήσει στις Ypg. Ο Orso ήταν ένας φίλος μας και ένας σύντροφος μας, είμαστε βαθιά ενωμένοι με αυτόν από την επιθυμία για ελευθερία και από τον αγώνα για να την κατακτήσουμε. Αφού νίκησαν στρατιωτικά το Ισλαμικό Κράτος, το δώρο που μας δίνουν οι επαναστάτες στη Βόρεια Συρία, το δώρο που μας δίνει ο Lorenzo με το θάνατο του, είναι ακριβώς το συγκεκριμένο παράδειγμα ότι ο σεξισμός, ο ρατσισμός, ο εγωισμός, η εκμετάλλευση δεν είναι οι μόνες δυνατές αρχές για την κοινωνία, αλλά μπορεί κανείς να φανταστεί και να οικοδομήσει μια ελεύθερη ζωή. Η κηδεία του Orso είναι μέρος αυτού του αγώνα και το ότι τον συνεχίζουμε μας δένει με αυτόν για όλη τη ζωή, γιατί κάθε σταγόνα αίματος που χύθηκε από τους συντρόφους μας είναι μέρος της καταιγίδας μας.
Στη μνήμη το παράδειγμα στον αγώνα η πρακτική
Οι μάρτυρες δεν πεθαίνουν
Πρωτότυπη δημοσίευση 14/06/2019
aenaikinisi.wordpress.com
