Πήγα χθες (6/5) σε εκδήλωση του φεστιβάλ σεξουαλικότητας που διεξάγεται στην Σχολή Θετικών Επιστημών στο ΑΠΘ. Η εκδήλωση που παρακολούθησα είχε ως θέμα την πολυσυντροφικότητα (ημερολόγια πολυσυντροφικότητας). Αφού ακούσαμε κάποιες μαγνητοφωνημένες αφηγήσεις, σε φιλολογικό επίπεδο, περί πολυσυντροφικού έρωτα και συναισθημάτων ζήλιας σε μια σκοτεινή αίθουσα με αναμμένα ρεσό για δημιουργία ατμόσφαιρας, άνοιξε η κουβέντα μεταξύ του κοινού και εστιάστηκε κυρίως στα συναισθήματα που προκαλούνται λόγω ζήλιας στις πολυσυντροφικές σχέσεις.
Η κουβέντα συνεχιζόταν σε ένα εντελώς ψυχαναλυτικό πλαίσιο, αποκομμένη από οποιαδήποτε πολιτική αναφορά, οπότε σκέφτηκα να παρέμβω πολιτικά στο ζήτημα θέτοντας την ιστορία του κινήματος από τον Μάη του ’68 και την σεξουαλική απελευθέρωση, καταθέτοντας κάποιες προσωπικές εμπειρίες μου και καταλήγοντας πως χρειάζεται να αποποιηθούμε την ιδιοκτησία, να εναντιωθούμε στο σύστημα αποδομώντας τις εξουσιαστικές σχέσεις, τις αξίες αυτής της κοινωνίας, να εναντιωθούμε στα Πατριαρχικά πρότυπα και στην θρησκεία και να προχωράμε ταυτόχρονα προς την ολική/κοινωνική απελευθέρωση γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για πολυσυντροφικές σχέσεις λες και το ζήτημα αυτό είναι αποκομμένο απο το γενικότερο πολιτικό πεδίο και αποτελεί ένα ξεχωριστό ζήτημα που θα μπορούσαμε να λύσουμε κάνοντας ψυχοθεραπεία και δουλεύοντας με τον εαυτό μας. Μετά από μένα τοποθετήθηκαν κι άλλοι σύντροφοι με πολιτικό λόγο, ωστόσο η κουβέντα στράφηκε γρήγορα πάλι σε ψυχοθεραπευτικές αναλύσεις, ερμηνείες και προβληματισμούς ώσπου άκουσα μια γυναίκα αναφέρεται στην τοποθέτηση μου και συγκεκριμένα στην αναφορά μου στον Μάη του ’68 κάνοντας, εμμέσως πλην σαφώς, προσωπική επίθεση σε μένα μέσω της αναφοράς στην ηλικία μου λέγοντας πως ”έρχεται εδώ η κάθε γριά και αναφέρεται στις εμπειρίες της” που είναι μισό αιώνα πίσω ενώ εδώ υπάρχουν άνθρωποι νεαρότερης ηλικίας που τους ενδιαφέρει το παρών και θα’ πρεπε να συζητάνε σε διαχειριστικό επίπεδο τα ζητήματα τους κι όχι να ακούνε ιστορίες που αφορούν ομάδες του τότε κοινωνικού περιθωρίου!
Όταν τελείωσε την αγόρευση της πήρε τον λόγο ένας σύντροφος απαντώντας την ότι κακώς αναφέρθηκε στην ηλικία κατά αυτόν τον τρόπο. Πήρα λοιπόν τον λόγο για να πω τα πράματα με τ’ όνομα τους λέγοντας πως η ηλικιακή αναφορά ήταν εντελώς ρατσιστική. Παρ’ όλο που ανοίχτηκε το θέμα του ρατσιστικού λόγου δεν υπήρξε καμμία άλλη αντίδραση, ούτε από το κοινό αλλά ούτε και από τους διοργανωτές ως όφειλαν να κάνουν.
Σε εκδηλώσεις που αφορούν στην σεξουαλική απελευθέρωση ,στον σεξουαλικό προσανατολισμό, στο LGBTIQ κίνημα και που επομένως είναι και ενάντια στον ρατσισμό/φασισμό είναι απαράδεκτο να γίνονται δεκτές τέτοιες συμπεριφορές διάχυσης ρατσιστικού λόγου χωρίς αντίλογο. Αρχικά από τους διοργανωτές θα έπρεπε να ζητηθεί από την ομιλήτρια να ανακαλέσει ή και να αποχωρήσει από την αίθουσα. Όχι μόνο δεν έγινε αυτό αλλά δεν πήραν καμμία απολύτως θέση στο ζήτημα. Απλά αποσιωπήθηκε. Το δε χειρότερο που μπορεί να συνέβη είναι να μην αντιλήφθηκαν ή να μην αναγνώρισαν καν τον ρατσιστικό λόγο και γι’ αυτό να μην αντιδράσανε οι διοργανωτές της εκδήλωσης.
Το Πανεπιστήμιο είναι χώρος διακίνησης ιδεών, ριζοσπαστικοποίησης και προβολής απελευθερωτικών προταγμάτων. Το καπιταλιστικό, εξουσιαστικό σύστημα με την βοήθεια των ειδικών Ψυχιάτρων, Ψυχολόγων προσπαθεί να αναγάγει στην σφαίρα της Ψυχιατρικής την διαφορετικότητα, άρα να ψυχολογικοποιήσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας και να τις απολιτικοποιήσει μετατρέποντας τες σε προσωπική υπόθεση, έτσι ώστε να απομονώνεται κάθε ανταγωνιστική, απελευθερωτική δράση. Η αφομοίωση αυτών των θεωριών σημαίνει εξατομίκευση και αποδοχή αστικών προταγμάτων.
Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι η ιστορία του ριζοσπαστικού κινήματος δεν πρέπει να ξεχνιέται γιατί η λήθη είναι που επιτρέπει την αλλοτρίωση και την αφομοίωση μας στο σύμπλεγμα του εξουσιαστικού συστήματος. Είναι τιμή για το κίνημα να υπάρχουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας, όπως ήταν ο αγωνιστής Γιάννης Ταμτάκος και τόσοι άλλοι/ες σύντροφοι/ες που μας αφήσανε παρακαταθήκη τις εμπειρίες και τους αγώνες τους. Αυτό δείχνει ότι όλα συνεχίζονται από ανθρώπους που δεν κάνουν κινηματικό τουρισμό ή λαιφ-σταιλ πέρασμα από κινηματικές διαδικασίες αλλά αποτελούν οργανικό κομμάτι στην ιστορία του ανταγωνιστικού κινήματος.
Αποφάσισα να δημοσιοποιήσω το περιστατικό αυτό γιατί πιστεύω πως τέτοια γεγονότα πρέπει να γίνονται γνωστά στον δημόσιο χώρο ώστε να παίρνεται θέση από συλλογικότητες και ατομικότητες πάνω στα ζητήματα αυτά. Στο κίνημα ακούμε συχνά για σεξουαλικές επιθέσεις, βιασμούς, ρατσιστικά επεισόδια και συμπεριφορές πατριαρχικής προέλευσης, αφήνοντας τα να περάσουν σε δεύτερη μοίρα ή και απαρατήρητα κάποιες φορές, ή ακόμα επιλέγουμε να τα λύνουμε σε προσωπικό επίπεδο κρατώντας τα στην αφάνεια.
Ο ρατσισμός και ο κοινωνικός εκφασισμός πρέπει να τσακίζονται παντού, μέσα κι έξω από το κίνημα γιατί η ανοχή μας σημαίνει, εκτός από συναίνεση στην αναπαραγωγή των αξιών του εξουσιαστικού συμπλέγματος και αδιαφορία για την υπεράσπιση των αγώνων που δίνουμε.
GK
