Πωπωπω τι Σαββάτο ήταν αυτό. Εύκολο να το λες, άλλο τόσο δύσκολο να το αποτυπώσεις σε λέξεις. Κάθε στιγμή άλλωστε δίπλα σ’ αυτόν τον σύλλογο, δίπλα στη St. Pauli είναι ξεχωριστή. Όπως ξεχωριστή ήταν ολόκληρη η ημέρα. Όπως ξεχωριστές είναι ήταν όλες οι στιγμές λεπτό προς λεπτό. Όλα όσα ζήσαμε, από την ώρα που οι δύο ομάδες μπήκαν στο γήπεδο, μέχρι την ώρα που και ο τελευταίος φίλος έφυγε από το στέκι της Τούμπας, όταν με το καλό ολοκληρώθηκε το πάρτι που στήθηκε μετά τον αγώνα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Πραγματικά είναι τόσο δύσκολο να ξεκινήσεις να γράψεις ένα report, όταν προσπαθείς να κρατήσεις τις στιγμές ζωντανές στο μυαλό σου και να τις επαναφέρεις για να τις αποτυπώσεις σε ένα χαρτί. Ήταν μια μέρα που όσο ζούμε δεν θα ξεχάσουμε, μια μέρα την οποία το πάρτι στην κερκίδα ήταν διαφορετικό.Την ίδια ώρα, οι εθνικές φανέλες έμπαιναν στο αιματοβαμμένο Μουντιάλ και στο αιματοβαμμένο στάδιο της Βραζιλίας. Εκ των προτέρων γνωρίζαμε, ότι το εγχείρημα ήταν δύσκολο, αλλά τελικά πέσαμε έξω πανηγυρικά. Ο κόσμος που γέμισε την κερκίδα του γηπέδου της Τριανδρίας, έβγαλε επιδεκτικά την γλώσσα του στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, έτσι όπως το έχουν καταντήσει ο άκρατος καπιταλισμός, η καταστολή, τα δεκάδες εκατομμύρια που ξοδεύονται σε ανούσια γήπεδα και όχι σε ουσιαστικές δαπάνες (βλ. Παιδεία, βελτίωση διαβίωσης), έτσι όπως το έχουν καταντήσει τα αφεντικά που “δολοφονούν” φτωχά χέρια που εργάζονται σε άθλιες συνθήκες και χωρίς ασφάλεια.
Επειδή κάποιοι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Αυτό το Μουντιάλ γνωρίζει ίσως τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έγιναν ποτέ εναντίον του σε μια χώρα που λατρεύεται κυριολεκτικά το ποδόσφαιρο. Μπρος την γκλαμουριά όμως και το εφετζιλίκι της Μπουρζουαζίας που με τις πλάτες της ΦΙΦΑ θέλει άρτο και θεάματα, όλοι σιωπούν. Για να μην τους χαλάσουμε την γιορτή.
Γι’ αυτό και εμείς φτιάξαμε μια δικιά μας. Με τις αγαπημένες μας ομάδες στο γήπεδο, με πυροτεχνήματα, με πυρσούς, με συνθήματα με τα όλα της. Μια γιορτή η οποία μιλώντας με Γερμανούς μετά το τέλος, μας τόνισαν ότι ήταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές στην ζωή τους. Έτσι το θέλουμε εμείς το ποδόσφαιρο σύντροφοι. Μια μπάλα στην αλάνα, με τα μπυρόνια μας αγκαλιά και το τραγούδι (αν και εδώ σε μια κρίση αυτοκριτικής που μας έπιασε θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι ίσως χρειαστεί να κάνουμε κάποια ιδιαίτερα στα Γερμανικά συνθήματα, αλλά αυτό είναι το τελευταίο).
Ήταν λοιπόν μια γνήσια ποδοσφαιρική αναμέτρηση έτσι όπως την ονειρευόμαστε, μια αποθέωση της αυτοοργάνωσης, μια καθαρή νίκη της κερκίδας που στρέφεται ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό, την ομοφοβία. Μια αναμέτρηση που σίγουρα δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί χωρίς τις ουσιαστικές κινήσεις της Προοδευτικής/Έκρηξης Τούμπας, η οποία αποδείχθηκε άξια οικοδεσπότρια της ομάδας μας.
Δεν θα πούμε πάρα πολλά γιατί σκοπός μας δεν είναι να κουράσουμε. Θα σταθούμε όμως σε δύο-τρεις πραγματικά εκπληκτικές στιγμές. Η πρώτη φυσικά ήταν η είσοδος των ομάδων στο γήπεδο υπό τους ήχους του Hells Bells που μάλλον εξέπληξαν ευχάριστα τους Γερμανούς ποδοσφαιριστές. Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε το ένα και μοναδικό γκολ της ομάδας μας. (Εκείνο που δεν μπορούμε να θυμηθούμε σίγουρα, είναι το τελικό σκορ. Κάποιοι λένε 4-1, κάποιοι 5-1, κάποιοι το χόντρυναν μιλώντας και για 6-1, αλλά ήταν και αυτός ο τερματοφύλακας της Προοδευτικής που σε ορισμένες περιπτώσεις έκανε τις αποκρούσεις του αιώνα).
Μπορούμε επίσης να θυμηθούμε, τα δεκάδες άδεια κουτάκια μπύρας που τοποθετούνταν στο πάνω μέρος του πάγκου της St. Pauli, ακόμη και κατά την διάρκεια του αγώνα. Μπορούμε να θυμηθούμε το τέλος του αγώνα, όταν οι παίκτες σκαρφάλωσαν στα κάγκελα και μας τραγούδησαν το σύνθημα “Ich Liebe Dich” και έπειτα όλοι μαζί το “We ll never walk alone”. Μπορούμε να θυμηθούμε την εξίσου εκπληκτική σκηνή μετά το τέλος , να μαζευόμαστε στο κέντρο και να συζητάμε, να πίνουμε τις μπύρες μας και να συζητάμε για αρκετή ώρα, μέχρι να συνεχιστεί το γλέντι στο στέκι.
Μπορούμε να θυμηθούμε κι άλλα, μπορούμε να τα γράψουμε όλα, όμως θα μας επιτρέψετε να κρατήσουμε και κάποιες στιγμές για εμάς. Εξάλλου παρακάτω, υπάρχει πλούσιο υλικό να δείτε και όταν μιλούν οι εικόνες και 1.000.000 λέξεις δεν φτάνουν.
Από την πλευρά μας, ως St. Pauli Thessaloniki Club, θέλουμε να ευχαριστήσουμε της εκπληκτική ομάδα της Προοδευτικής/Έκρηξης για όλα όσα έκανε στον τομέα της οργάνωσης, για να μπορούμε σήμερα να γράφουμε αυτές τις γραμμές και τους εκπληκτικούς οπαδούς της, που παρέδωσαν μαθήματα κερκίδας. Ευχαριστούμε επίσης όλους όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και γέμισαν την κερκίδα σε ένα ανεπανάληπτο αυτο-οργανωμένο ποδοσφαιρικό πάρτι. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλα τα μπλογκς (ειδικότερα το epsm24.gr, το “στο κόκκινο” και το Vice.com για τα κείμενά τους, τους Blackuroi.gr για την παραχώρηση φωτογραφιών) καθώς και όλες τις ιστοσελίδες που αφιέρωσαν ή θα αφιερώσουν χρόνο και μπόλικο υλικό για την καταγραφή του φιλικού.
Ευχαριστούμε επίσης τους παίκτες της St. Pauli για τα κολακευτικά λόγια με τα οποία μας μίλησαν για την προσπάθεια, αλλά και για την προβολή του γεγονότος μέσω της σελίδας τους στο Facebook.
Ευχαριστούμε δε, τον τεράστιο Greg από τους South End Scum, τον οποίο γνωρίσαμε στο Αμβούργο, για το ταξίδι 504χλμ που έκανε από την Αθήνα, για να είναι εδώ στη Θεσσαλονίκη και στο σπουδαίο φιλικό. Γνωρίζουμε σύμφωνα με το δικό του report, ότι είχε δύσκολες στιγμές στο διάστημα του ταξιδιού του, αλλά όντας γεμάτος από αυτές που έζησε στην Τριανδρία τις ξεπέρασε σχετικά εύκολα.
Τέλος, δεσμευόμαστε ότι από εδώ και πέρα πως θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για τη ρεβάνς ανάμεσα στις δύο ομάδες, η οποία αυτή τη φορά όμως θα γίνει στο Αμβούργο και στο Millerntor.
Και φυσικά, βάζουμε πλώρη για τον επόμενο σταθμό του κλαμπ, το αντιφασιστικό τουρνουά που θα διεξαχθεί στο Νταχάου, όπου μας περιμένει άλλο ένα καυτό τριήμερο στο τέλος του Ιούλη (25-27).
Να είμαστε γεροί και να τα λέμε αδέρφια…
Αναδημοσίευση και περισσότερες φωτογραφίες και βίντεο: stpaulithess.wordpress.com