Στημένος και πάλι στην ουρά του ΟΑΕΔ, στοιβαγμένη και πάλι σε ένα δωμάτιο αναμονής πριν από τη συνέντευξη, εργαζόμενος part-time μήπως και βγάλεις το νοίκι που χρωστάς από τον Δεκέμβρη. Αγχωμένος να προλάβεις το επαγγελματικό ραντεβού στριμώχνεσαι στο λεωφορείο για να σου κόψει πρόστιμο κάποιος ελεγκτής, τρέξιμο μετά τη δουλειά για να παραλάβεις το παιδί σου από τον παιδικό σταθμό, ένας σεκιουριτάς σε κοιτάει επίμονα μήπως και κλέψεις τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ που εργάζεται. Συνταξιούχος των500 ευρώ, μαθήτρια που δεν προλαβαίνει να ζήσει μέσα στο πρόγραμμασχολείουκαι φροντιστηρίου, διαρκώς επιτηρούμενος απόεκατοντάδες κάμερεςλες και πρωταγωνιστείς σε κάποιο reality show. Φοιτητής που μοιράζει φυλλάδια για να τη βγάλει,μετανάστρια που πουλάει παπούτσια στους δρόμους για να ζήσει, χουλιγκάνος και νεολαίος που η εμφάνισή του είναι αρκετή για να κάνει την αστυνομία να τον σταματήσει, να τον προσαγάγει, να τον ελέγξει σωματικά κάθε τρεις και λίγο. Αλυσοδεμένη στον καναπέ του σπιτιού σου παρακολουθώντας εκπομπές για να ξεχαστείς, που και που βολτάρεις για να δεις στις βιτρίνες αυτό που ποτέ δεν είχες πραγματικά ανάγκη και αυτό που ποτέ δε θα γίνει δικό σου, τα αντικαταθλιπτικά και οι βιταμίνες σε κρατάν στη ζωή. Σου κόψαν το ρεύμα και δε δέχτηκαν διακανονισμό, οι φόροι ήταν και φέτος μια ακόμα θηλιά γύρω από το λαιμό σου, οι ώρες σου περνάν πληκτικά μέσα στο σπίτι, σε τραγικές εξόδους- εκτονώσεις μια φορά τη βδομάδα, πρέπει να βγάλεις και τοστρατιωτικόσου για να μην έχεις μπλεξίματα και δε γουστάρεις να ακούς τον κάθε μαλάκα με γαλόνια να σου λέει τι να κάνεις…
ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΚΙ Ο ΤΣΑΜΠΟΥΚΑΣ
“Ότι σκατά είναι οι δήμαρχοι είναι και οι ψηφοφόροι” είχαμε ακούσει κάποτε και μας άρεσε, οπότε δεν έχουμε πάει ποτέ να ψηφίσουμε. Δεν είναι ότι πιστεύουμε ότι απέχοντας από τις εκλογές θα αλλάξει η ζωή μας. Πιστεύουμε όμως πως η συνειδητή εκλογική απεργία σε συνδυασμό με την οργάνωση, την αλληλεγγύη και τους αδιαμεσολάβητους, συγκρουσιακούς αγώνες των καταπιεσμένων μπορούν να ανατρέψουν το κλίμα ήττας που έχει εξαπλωθεί στα σκυθρωπά βλέμματα που συναντάμε μέσα στις καθημερινές μας διαδρομές στην μητρόπολη.
Το κράτος έχει καταφέρει να μας διασπάσει και να μας κάνει αδύναμους. Ο ντόπιος λέει μισεί τον μετανάστη, ο ιδιωτικός υπάλληλος τον δημόσιο υπάλληλο, ο έλληνας τον τούρκο, ο παοκτσής τον αρειανό, ο άντρας θεωρεί κατώτερη τη γυναίκα, τόσες και τόσες επίπλαστες ταυτότητες μας κόλλησαν στο κούτελο για να μας κρατάν διαιρεμένους, για να μας κάνουν να νοιώθουμε καλύτερα μέσα στη βαθειά αλλότρια ζωή μας. Και όλα αυτά για να ξεχάσουμε πως όταν στεκόμαστε ενωμένοι, πεισματάρηδες και αποφασισμένοι, μπορούμε ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Καμιά οικονομική δικτατορία και κανένα κατασταλτικό μέτρο δε μπορεί να κάμψει τους ανθρώπους που αγωνίζονται για την ίδια τους τη χειραφέτηση, η αλληλεγγύη μεταξύ μας φέρνει την αντοχή, η επίθεση και η άρνηση θυματoποίησης τη νίκη.
Και για να νικήσουμε χρειάζεται να δημιουργήσουμε τις ΣΧΕΣΕΙΣ εκείνες, που δε θα αναπαράγουν τις λογικές των διακρίσεων, του κέρδους, της εκπροσώπησης, της εξουσίας. Να δημιουργήσουμε τις σχέσεις που, βασισμένες στην αλληλεγγύη, θα μας κάνουν τόσο να ζήσουμε αξιοπρεπώς σε επίπεδο καθημερινότητας ανακαλύπτοντας τις δυνατότητες της συλλογικής μας ευφυΐας (καταλήψεις στέγης, αρνήσεις πληρωμών, επανασυνδέσεις ρεύματος, απαλλοτρίωση των απαραίτητων από τους ναούς της κατανάλωσης κλπ), όσο και να αντισταθούμε αποτελεσματικά απέναντι στην καταστολή, θυμούμενοι τη συλλογική μας δύναμη (διώξιμο ρουφιάνων της Δ.Ε.Η., των τραπεζών, των μπάτσων, αχρήστευση καμερών παρακολούθησης, σαμποτάζ σε χώρους εργασίας και σε υποδομές της καταστολής, συγκρουσιακές διαδηλώσεις και ομάδες αυτοάμυνας απέναντι στις επιθέσεις των μπάτσων κλπ).
Για να νικήσουμε χρειάζεται να οικοδομήσουμε εκ νέου και από κοινού το ΟΡΑΜΑ του αυτοκαθορισμού μας ως κοινωνικά όντα που βρίσκονται σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, το όραμα ενός κόσμου χωρίς διακρίσεις, ταξικές ανισότητες, σύνορα, εμπόριο, ιδιοκτησίες, φυλακές, εξουσίες, αφεντικά και δούλους, πλούσιους και φτωχούς, “υγειείς και τρελούς”, “φυσιολογικούς και ανώμαλους”, “ντόπιους και ξένους”. Το όραμα μιας ζωής αδούλωτης, μιας ζωής που δε θα εποπτεύεται από κάμερες και περιπολίες μπάτσων, μιας ζωής χωρίς εμπορεύματα, μισθωτή εργασία και εκμετάλλευση, μιας ζωής που δε θα παρασιτεί πάνω στον πλανήτη καταστρέφοντας το περιβάλλον και θα βρίσκεται μακριά από τα φουγάρα και το γκρίζο των πόλεων, μιας ζωής που θα αξίζει να βιωθεί μέσα από την κοινοτική εμπειρία και μακριά από τα καλούπια της μαζικής ομοιομορφίας και του ατομικού/ συλλογικού επιθυμιτικού ευνουχισμού. Το όραμα μιας ζωής που πιθανώς να μας κάνει να χάσουμε πολλές από τις “ανέσεις” που μας προσφέρονται -τουλάχιστον ως σήμερα-, μιας ζωής που η ελευθερία θα υποσκελίζει την ασφάλεια, μιας ζωής γεμάτης ευθύνες που κανείς άλλος δε θα μπορεί να τις σηκώσει πέρα από εμάς τους ίδιους.
Για να νικήσουμε χρειάζεται να τολμήσουμε. Να τολμήσουμε ξανά. Να μη σταματήσουμε να τολμάμε. Να σπάσουμε το φόβο της καταστολής σε χίλια κομμάτια, να βρούμε τους τρόπους να αμυνθούμε αλλά και τα μέσα για να επιτεθούμε απέναντι της. Να βρούμε, γυναίκες και άντρες, τον ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ, με τον οποίο αξίζει να απαντήσουμε σε όλα αυτά που βιώνουμε, με τον οποίο αξίζει να προστατεύσουμε τις σχέσεις και το όραμά μας. Τον τσαμπουκά που στήνει οδοφράγματα και κάνει καταλήψεις, τον τσαμπουκά που κυνηγάει τις αστυνομικές περιπολίες και αγνοεί τις κρατικές εντολές, τον τσαμπουκά που αψηφά νόμους και δε θρέφει σεβασμό σε ειδικούς, σε εξουσίες, σε όσια και ιερά. Τον τσαμπουκά που ξεκινάει από το δε ψηφίζω και τελειώνει μονάχα στο: ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΙ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩ, ΝΙΚΑΩ…
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
Δίαυλος αντινομίας, αναρχικοί-ες μέσα κι έξω από τις φυλακές της κοινωνίας/ χειρόγραφα από το απόλυτο/
αναρχικοί/ες από τις ανατολικές συνοικίες τις πόλης/ αναρχικός πυρήνας “θρυαλλίς”
