Από το Μάρτιο μέχρι σήμερα, στην Γαλλική επικράτεια μια σειρά από εστίες αγώνα και αναταραχών λαμβάνουν χώρα με αφορμή την επικείμενη ψήφιση πολυνομοσχεδίου. Από καταλήψεις θεάτρου και πεσίματα σε τμήματα και περιπολικά και από απεργίες διαρκείας μέχρι συγκρουσιακές πορείες, οι εξεγερμένοι και εξεγερμένες όλους αυτούς τους μήνες δίνουν σινιάλο αγώνα και αντίστασης και συγκρούονται καθημερινά ενάντια στις δυνάμεις καταστολής (είτε είναι μπάτσοι είτε είναι εργατοπατέρες που δεν θέλουν ο αγώνας να ξεφύγει απ’ τα χαρακτηριστικά που οι ίδιοι βάζουν).
“Κάτι που δημιουργείται εδώ, αντηχεί με το κύμα του σοκ που μεταδίδεται σε κάτι άλλο που δημιουργείται αλλού. Το σώμα που αντηχεί, το κάνει με το δικό του τρόπο. Μια εξέγερση δεν είναι όπως η εξάπλωση της πανώλης ή μιας δασικής πυρκαγιάς, μια γραμμική διαδικασία που απλώνεται σε γειτονικά μέρη, έχοντας ξεκινήσει από μια αρχική σπίθα. Είναι μάλλον κάτι που δημιουργείται όπως μια μουσική, και του οποίου οι εστίες, διασκορπισμένες μάλιστα όπως είναι στο χώρο και στον χρόνο, κατορθώνουν να επιβάλουν τον ρυθμό της ίδιας τους της δόνησης, είναι κάτι που γιγαντώνεται ολοένα και περισσότερο μέχρι το σημείο όπου κάθε επιστροφή στην ομαλότητα δεν θα μπορεί να είναι επιθυμητή ή ακόμα και νοητή.” Αόρατη Επιτροπή
Θεωρώντας δεδομένο ότι η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει σύνορα στις 21/6 επιτεθήκαμε σε ένα υποκατάστημα Carrefour Express στην Δυτική Θεσσαλονίκη σπάζοντας την πρόσοψη.
Με την ενεργεία αυτή θέλουμε να χαιρετίσουμε τη στάση των συντρόφων /ισσών & των εξεγερμένων. Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για κανένα “εξεγερμένο” εργάτη, ούτε για τον αγωνιζόμενο λαό της Γαλλίας”. Σε αντίθεση οι εξεγερμένοι/ες στην γαλλική επικράτεια, με έναν πιο συνολικότερο λόγο και ξεφεύγοντας απ’ την απλή εναντίωση στο νομοσχέδιο επιτίθενται με αποφασιστικότητα και με διάφορα μέσα στους πυλώνες της κυριαρχίας.
Δεν θέλουμε να ζήσουμε έναν καλύτερο καπιταλισμό, ούτε διεκδικούμε ένα κράτος πρόνοιας. Ο αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο δεν ξεκινάει κι ούτε τελειώνει με την ψήφιση ενός νομοσχεδίου. Μαίνεται καθημερινά. Και σ’ αυτόν τον αγώνα χρειάζεται να είμαστε συνεπείς. Χρειάζεται να σπάσουμε τον φόβο και την τρομοκρατία της κυριαρχίας. Να μην υποχωρούμε και να μην δηλώνουμε υποταγή. Να μη μένουμε απαθείς με ότι συμβαίνει γύρω μας, να θίγουμε ζητήματα. Χρειάζεται μίσος για κάθε εξουσιαστική στάση και τέλος, χρειάζεται να είμαστε αληθινοί και να χούμε μπόλικη θέληση για να ξεφύγουμε από την αλλοτριωμένη πραγματικότητα που δημιουργεί η ζωή στον καπιταλισμό
Η έμπρακτη αλληλεγγύη δεν γνωρίζει σύνορα, έθνη, πατρίδες
Να πολλαπλασιάσουμε τις εστίες αγώνα.
Ως την ατομική & κατ’ επέκταση, συλλογική απελευθέρωση. Ως την αναρχία
Αναρχικοί/ές
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
