Εντός καπιταλισμού τα πάντα μετατρέπονται σε ιδιοκτησία και κεφάλαιο προς αξιοποίηση (νερό, μεταφορές, τρόφιμα…). Καθετί, λοιπόν, μπορεί και έχει εμπορευματοποιηθεί, έχει τοποθετηθεί στα “ράφια” με τελικό προορισμό την αγοροπωλησία και την παραγωγή κέρδους. Μία ατέρμονη ροή εμπορευμάτων μέσα στο κοινωνικό εργοστάσιο, από την παραγωγή στην αποθήκευση και μέσω της μεταφοράς στα δίκτυα διανομής και την κατανάλωση.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια επιβολής και αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος, το ιδεολόγημα της εργασίας είναι συνυφασμένο με την ίδια την ύπαρξη του ατόμου μέσα στην κοινωνία. Από τις απαρχές του συστήματος είχε ως κύριο ρόλο για τους καταπιεσμένους (μέσα από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς) την επιβίωση, και για τα αφεντικά (μέσα από την εκμετάλλευση) τη συσσώρευση κέρδους. Μία συσσώρευση που πετυχαίνεται με διάφορα μέσα και τεχνάσματα όπως τα απελευθερωμένα ωράρια, τα προγράμματα voucher, την επιβολή της κυριακάτικης εργασίας. Μία συσσώρευση που ολοένα και εξαθλιώνει τους από τα κάτω, δυσχεραίνοντας τις συνθήκες διαβίωσής τους, που για χάρη της περιθωριοποιούνται και εγκλείονται σε κάθε είδους άσυλο όσοι δεν αποφέρουν κέρδος, που για χάρη της είτε πνίγονται μετανάστες στη θάλασσα, είτε τους φυλακίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όταν αποτελούν πλεονάζον δυναμικό, που για χάρη της γίνεται συστηματική λεηλασία φύσης και ζώων.
Επιπρόσθετα, η εργασία μεταφράζεται και ως φορέας status, ανάλογα με τη μορφή της και ως κάτι απαραίτητο στα πλαίσια των κανονιστικών μοτίβων που πλασάρονται από την κυριαρχία και αναπαράγονται μέσα στο κοινωνικό σύνολο, συμπληρώνοντας έτσι τη γραμμή “σχολείο-πανεπιστήμιο-στρατός”.
Όλα αυτά δεν θα ήταν ανεκτά από τους καταπιεσμένους αν δεν υπήρχε το καταναλωτικό όνειρο που εξαγοράζει τις συνειδήσεις τους, κάνοντας την εργασία “χαρά” και την όποια καταπίεση να ξεπληρώνεται μέσα από την ηδονή της απόκτησης εμπορευμάτων.
Η παραγωγή και η κατανάλωση είναι δύο αλληλοεξαρτόμενες διαδικασίες που λειτουργούν παράλληλα ως κινητήριος δύναμη του καπιταλιστικού συστήματος. Το άτομο δουλεύει, όχι μόνο για να γεμίζει τις τσέπες του αφεντικού του, αλλά και για να καταναλώνει, καλύπτοντας πέρα από τις βιοτικές του ανάγκες και τις επίπλαστες που διαμορφώνονται από την κοινωνία της κατανάλωσης. Ο καταναλωτής απολαμβάνει την αφθονία των προϊόντων που του προσφέρεται, νιώθοντας την ψευδαίσθηση της ελευθερίας της επιλογής. Τα προϊόντα της βιομηχανίας που διατίθονται προς πώληση προωθούνται έτσι ώστε να διαιωνίζεται η κατανάλωση και να αναπαράγωνται οι συνθήκες εκμετάλλευσης. Το καταναλωτικό μοντέλο, παρότι παρέχει στον καταναλωτή μία αίσθηση κανονικότητας, την αίσθηση πως ανήκει σε ένα σύνολο, στην ουσία αλλοτριώνει την φύση του ανθρώπου, καταργώντας τη συλλογική συνείδηση και υποβιβάζοντάς τη σε ένα άθροισμα ατομικών συμφερόντων.
Αναζητώντας τον ρόλο που επιτελούν οι αλυσίδες σουπερμάρκετ που έχουν ξεπηδήσει σε κάθε γωνιά του αστικού ιστού, δεν θα μπορούσαμε να παραβλέψουμε τη φιλοσοφία πίσω από την ύπαρξή τους. Το γεγονός πως ο καπιταλισμός συντηρείται πάνω στην εμπορευματοποίηση των αναγκών της κοινωνίας είναι γνωστό, όπως επίσης και το γεγονός πως δημιουργεί νέες επίπλαστες ανάγκες για να προωθήσει την εμπορευματοποιημένη επίλυσή τους. Τα σουπερμάρκετ, λοιπόν, έρχονται να ξεπεράσουν το διεκπεραιωτικό, απλά, χαρακτήρα που υιοθετούν σχετικά με την κάλυψη των εν λόγω αναγκών. Τα σουπερμάρκετ, προσπαθούν να υπενθυμίζουν, ανεξαρτήτου συγκυρίας, πως ο καπιταλισμός διακατέχεται από μία ουτοπική προοπτική. Βρίσκονται, δηλαδή, σε κάθε οδική διασταύρωση για να καταδεικνύουν την προδηλότητα του πλεονάσματος και την παντελή απουσία της σπάνης.
Μπορεί, λοιπόν, οι επίπλαστες ανάγκες που καλούνται να επιλύσουν, να μην απέχουν πολύ από την απλή εξατομίκευση των βιοτικών αναγκών (5 διαφορετικές επωνυμίες σάλτσας, 6 ζυμαρικών κλπ), όμως, αυτό που επιδιώκουν είναι η προώθηση της εικόνας του τέλειου καπιταλιστικού “νοικοκυριού”, αυτού της υπερσυσσώρευσης και της μοναδικότητας στο συνδυασμό διαφορετικών προϊόντων για κάθε διαφορετική ανάγκη. Είναι λάδι στα γρανάζια που κινούν την αλυσίδα της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Ως αναρχικοί, δεν επιθυμούμε καλύτερες εργασιακές συνθήκες, ούτε ευνοϊκότερους καταναλωτικούς όρους. Μόνο μέσα από την καταστροφή του εκβιασμού της εργασίας, της καταναλωτικής κοινωνίας και των εμπορευματοποιημένων σχέσεων μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν ανεξούσιο κόσμο. Ας επιτεθούμε με όλα τα μέσα στην ομαλή ροή των εμπορευμάτων, από την παραγωγή ως την κατανάλωση.
Η λούφα στους χώρους εργασίας, το σαμποτάζ στα μέσα παραγωγής, το βούτηγμα ρούχων και ό,τι χρειαζόμαστε από τα εμπορικά αλλά και τροφίμων από τα σούπερμάρκετ, η άρνηση πληρωμής ηλεκτρικού ρεύματος και η επανασύνδεσή του, η μη επικύρωση εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς και το τραμπούκισμα στους ελεγκτές είναι μερικές από τις αμέτρητες πράξεις αυτενέργειας και αντεπίθεσης στην κυρίαρχη ρητορική, οι οποίες μπορούν να αποτελέσουν το χώρο συνάντησης των καταπιεσμένων, με τις όποιες αντιφάσεις φέρουν μέσα τους.
Οι συγκρούσεις στους δρόμους και τις πλατείες των μεγαλουπόλεων, οι επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια των απεργιακών κινητοποιήσεων, ο σχεδιασμός και η υλοποίηση σπασιμάτων και εμπρησμών τις νύχτες, αποδεικνύουν πως ο αναρχικός αγώνας θα συνεχίσει να ξεδιπλώνεται αδιάκοπα μέχρι την οριστική καταστροφή του εξουσιαστικού οικοδομήματος.
Η περασμένη Κυριακή προοριζόταν για ακόμη μία κυριακή εργασίας και κατανάλωσης για τα εμπορικά καταστήματα.
Έτσι λοιπόν, τα ξημερώματα της κυριακής 8 του Μάη παραδώσαμε στις φλόγες ένα βαν μεταφοράς προϊόντων της εταιρίας Μασούτης (γνωστής για τις δωρεές της στην ΕΛ.ΑΣ και συγκεκριμένα στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος) στα ανατολικά, όπως και ένα φορτηγό-ψυγείο της αλυσίδας καταστημάτων Olla Markets, στα δυτικά της πόλης.
Σύμπραξη αναρχικών για την καταστροφή της εργασίας
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
