Στα πλαίσια της καμπάνιας ενημέρωσης κεντρικής και βόρειας Ελλάδας σχετικά με τη δίωξη των συντρόφων Andrea και Errol διεξήχθησαν εκδηλώσεις στο Βόλο (κατάληψη Ματσάγγου), στην Καβάλα (κατάληψη Βύρωνος 3) και στη Θεσσαλονίκη (κατάληψη Terra Incognita) με θέμα τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους και του κεφαλαίου στην υπόθεση των Σκουριών και ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς του γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου.
Το Σάββατο 28-9 διεξήχθει μικροφωνική αλληλεγγύης στην πλατεία Ελευθερίας και την Κυριακή αντικατασταλτική πορεία στον πολύγυρο με την συμμετοχή αναρχικών συλλογικοτήτων και ατόμων απο τη Θεσσαλονίκη καθώς και αγωνιζόμενων κατοίκων απο την επιτροπή αγώνα Μεγάλης Παναγιάς.
Την Τρίτη 29-9 και την Τετάρτη 30-9 στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης εκδικάζεται η προσωρινή διαταγή αναστολής της διοικητικής απέλασης για τους αναρχικούς Errol & Andrea.
Καλούμε σε συγκέντρωση
την Τρίτη 29-9 όπου και εξετάζεται η αίτηση του αναρχικού Errol
& την Τετάρτη 30-9 όπου και εξετάζεται η αίτηση του αναρχικού Andrea
στο διοικητικό πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, Φράγκων 2 στις 10:30.
ακολουθεί η εισήγηση της συλλογικότητάς μας:
«Με απόφαση μου σήμερα ανακαλούμε τις εγκρίσεις των τεχνικών μελετών. Κατά συνέπεια αυτό μεταφράζεται σε ένα προσωρινό σταμάτημα των εργασιών της εταιρείας στις Σκουριές. Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός έχει παραβεί τους όρους των τεχνικών μελετών που αφορούν το έργο.»
Πάνος Σκουρλέτης, υπουργός παραγωγικής ανασυγκρότησης
Αυτός ήταν και ο επιθανάτιος ρόγχος της κυβέρνησης Σύριζα-Ανελ που μπροστά στην προδιαγεγραμμένη κατάρρευσή της, προέβαινε σε σπασμωδικές κινήσεις εντυπωσιασμού. Ήταν η προεκλογική ντρίπλα που επιχειρούσε ακόμη μια φορά να ανανεώσει την περίοδο ανάθεσης των κοινωνικών προβλημάτων και της αφομοιωτικής στρατηγικής.
Η υλοποίηση του έργου κατασκευής των μεταλλείων στις Σκουριές, μια υπόθεση στην οποία η κυβέρνηση θεώρησε πως ο κίνδυνος κοινωνικών εκρήξεων προσωρινά αποσοβήθηκε, έρχεται ξανά στην επιφάνεια. Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, η τότε αντιπολίτευση Σύριζα έθεσε ως αιχμιακό ζήτημα, την υπόθεση των Σκουριών. Και αυτό γιατί στο πρόσωπο των αγωνιζόμενων κατοίκων και του κινήματος αλληλεγγύης δεν έβλεπε τίποτε άλλο παρά μια μεγάλη δεξαμενή ψηφοφόρων.
‘Έτσι και έγινε αφού τα ποσοστά του Σύριζα εκτινάχθηκαν, χρήζοντάς τον πρώτο κόμμα με πάνω από 33% και εκλέγοντας βουλευτή την Κ. Ιγγλέζη, μια καθοριστική, για την μετέπειτα αφομοιωτική εξέλιξη του αγώνα, φυσιογνωμία της κυβέρνησης. Ο κόσμος του αγώνα, πίστεψε πως η λύση μπορεί να προέλθει από τους εξουσιαστές, πως μπορεί να είναι θεσμική. Δεν ήταν βέβαια ο κόσμος της Χαλκιδικής αλλά ολόκληρη η κοινωνία που, με την προσφυγή για ακόμη μια φορά στις κάλπες, εναπόθεσε τις ελπίδες της στο Σύριζα. Το αποτέλεσμα τόσο για τον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία, όσο και για την συνολικότερη κοινωνική πραγματικότητα είναι λίγο πολύ γνωστό.
Ο Σύριζα των υποσχέσεων ρήξης με την ΕΕ, των σκισμένων μνημονίων και της πολιτικής ενάντια στη λιτότητα, ήρθε να συνεχίσει την πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων επιβάλλοντας το 3ο κατά σειρά μνημόνιο, την ανανέωση της υποτελειακής δέσμευσης στους Θεσμούς και την αναπαραγωγή της λιτότητας. Δε θρέψαμε καμία αυταπάτη για την θεσμική αριστερά. Ο διαχρονικός της ρόλος πλάι στους κοινοβουλευτικούς της συνεργάτες, έθετε τα συμφέροντα του κεφαλαίου πάνω από αυτά των εξουσιαζόμενων.
Έτσι οι υποσχέσεις για δικαίωση του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, η παύση κάθε εργασίας και η εκδίωξη της El Dorado Gold δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα φθηνό κόλπο ψηφοθηρίας και αφομοίωσης του αγώνα. Ο Σύριζα κατάφερε προσωρινά τόσο την αναστολή των δυναμικών χαρακτηριστικών των κινητοποιήσεων όσο και την εξέλιξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης αναίμακτα.
Λίγες μέρες πριν την οριστική εξαγγελία των εκλογών και την ταυτόχρονη κατάρρευση της κυβέρνησης, ο αρμόδιος υπουργός αναστέλλει μέρος των εργασιών στις εγκαταστάσεις των μεταλλείων, σε μια εικονική προσπάθεια ικανοποίησης των αιτημάτων τόσο των κατοίκων όσο και των εργαζόμενων. Τη στιγμή που διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη καταφθάνουν στην Χαλκιδική για να αναδείξουν πως τίποτε δε χαρίζεται και πως ο αγώνας ενάντια στα μεταλλεία, ένας αγώνας κοινωνικά δικαιωμένος, δεν έχει σταματήσει, ο Σύριζα επιλέγει ως ύστατη λύση απεμπλοκής το ίδιο φθηνό επικοινωνιακό κόλπο.
Η απάντηση των κινημάτων και του κόσμου του αγώνα δε μπορούσε παρά να είναι σαφής, ως όφειλε: ρήξη και σύγκρουση με το κράτος και το κεφάλαιο. 4 μέρες μετά τις υπουργικές εξαγγελίες διαδηλωτές επιχειρούν να προσεγγίσουν τις εγκαταστάσεις των μεταλλείων. Για ώρα ξεσπούν συγκρούσεις με τους ένστολους φρουρούς του Μπόμπολα. Οι μπάτσοι απωθούν τους διαδηλωτές με αποτέλεσμα ένα λεωφορείο κατά την αποχώρηση από τον χώρο της συγκέντρωσης, να εγκλωβιστεί από διμοιρίες των ΜΑΤ.
Οι μπάτσοι προσαγάγουν 78 διαδηλωτές. Όλες οι προσαγωγές μετατρέπονται σε συλλήψεις με την κατηγορία της διατάραξης κοινής ειρήνης. Η διαδικασία βαίνει προς ολοκλήρωση έπειτα από τη λήψη φωτογραφιών και αποτυπωμάτων-γενετικού υλικού (DNA) όπου και οι συλληφθέντες αφήνονται ένας ένας ελεύθεροι (μέχρι να οριστεί η δίκη) έπειτα από την αντίστοιχη ταυτοποίηση.
4 εκ των 78 συλληφθέντων όμως αρνούνται, για διαφορετικά κίνητρα, να υποβληθούν σε φωτογραφικό και δακτυλοσκοπικό έλεγχο, απομονώνονται από τους υπόλοιπους συλληφθέντες και παραπέμπονται στο αυτόφωρο με την πρόσθετη κατηγορία της απείθειας. Καταδικάζονται σε 18 μήνες οι πρώτες δύο συλληφθείσες και 17 μήνες οι άλλοι δύο και επιβολή του μέτρου της διοικητικής απέλασης. Οι δύο πρώτες συλληφθείσες με καταγωγή από τη Γερμανία αποδέχονται το μέτρο και απελαύνονται, ενώ οι άλλοι δύο σύντροφοι, οι αναρχικοί Andrea & Errol, που επέλεξαν συνειδητά την αδιάλλακτη στάση κατά τη διάρκεια της σύλληψης, έπειτα από μια βδομάδα κράτησης, αφήνονται προσωρινά ελεύθεροι με τον όρο της αποχώρησης από την Ελλάδα μέσα σε 30 μέρες.
Η στάση των συντρόφων δεν μπορεί να αποκοπεί απο τα πολιτικά κίνητρα απο τα οποία εδράζεται. Η άρνηση συνεργασίας με τις διωκτικές αρχές είναι μια συμβολή τόσο στον αγώνα ενάντια στις εντεινόμενες κατασταλτικές μεθοδεύσεις όσο και στη γενικότερη ένταση του κοινωνικού ελέγχου με αφορμή την υπόθεση των διώξεων στις Σκουριές.
Είναι γεγονός πως η εξέλιξη του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη επεφύλασσε πολύ δυναμικές κινήσεις. Ο αγώνας των κατοίκων έγινε κτήμα μεγάλου μέρους της κοινωνίας, διεξήχθησαν δυναμικές διαδηλώσεις, οι εγκαταστάσεις της Ελληνικός Χρυσός πολιορκήθηκαν ουκ ολίγες φορές παρά τα ασφαλιστικά μέτρα, με αποκορύφωμα τον ολοκληρωτικό εμπρησμό τους.
Ο κίνδυνος κινηματικής αναχαίτισης του έργου ήταν παραπάνω απο ορατός καθώς ο αγώνας συλλογικοποιούνταν αποκτώντας αρκετές φορές ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έτσι η υπόθεση των Σκουριών αποτέλεσε ένα πεδίο νέων δοκιμών και κατασταλτικών μεθοδεύσεων απο το κράτος και το κεφάλαιο. Το κράτος αρχικά εξαπέλυσε μια πρωτοφανή κατασταλτική επίθεση με εκατοντάδες δικογραφίες για διαφορετικές υποθέσεις. Συνεχείς διώξεις χωρίς στοιχεία, κλήσεις για καταθέσεις που οδηγούσαν σε απαγγελία κατηγοριών, απαγωγές αγωνιζόμενων και βίαιη λήψη dna για τη κατασκευή γενετικής τράπεζας δεδομένων, δημιούργησαν ένα ασφυκτικά χαρτογραφημένο περιβάλλον. Χαρακτηριστικές και τραγικά αναντίστοιχες με το περιβάλλον ήταν οι έφοδοι στα σπίτια και οι συλλήψεις από τους κουκουλοφόρους των ΕΚΑΜ στα χωριά της Χαλκιδικής.
Από την άλλη ο παρεμβατικός ρόλος του κεφαλαίου στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς είναι παραπάνω από προφανής. Η επιβολή ασφαλιστικών μέτρων με την απαγόρευση προσέγγισης σε απόσταση 4km των εγκαταστάσεων της Ελληνικός Χρυσός, οι υπαγορευμένες διώξεις αγωνιστών αλλά και η δημιουργία ολόκληρου μισθοφορικού στρατού από τους εργαζομένους στα μεταλλεία που λειτούργησαν άλλωστε σαν δύναμη κρούσης και άλλωστε σαν απόπειρα κοινωνικής νομιμοποίησης της ανάπτυξης του κεφαλαίου παίρνοντας μεροκάματα για να συμμετέχουν σε διαδηλώσεις υπέρ των μεταλλείων, είναι λιγοστά απο τα παραδείγματα. Η ίδια η εξέλιξη της υπόθεσης των Σκουριών αποδεικνύει πως η όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων οδηγεί το κράτος και τα αφεντικά σε αδιέξοδα και συνεπώς σε αναζήτηση δραστικών λύσεων, μέρος των οποίων είναι και η πρωτοφανής όξυνση της καταστολής.
Η υπερσυσσώρευση των κερδών ως μοχλός της κίνησης του κεφαλαίου προϋποθέτει την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη με τη σειρά της επιβάλλει την επέλαση και η τελευταία τον θάνατο. Αυτή είναι η βασική καπιταλιστική αλληλουχία που εφαρμόστηκε και στην υπόθεση των Σκουριών. Η κατασκευή των μεταλλείων χρυσού στη Χαλκιδική, ως κομμάτι της αναπτυξιακής στρατηγικής του κράτους, του ντόπιου και υπερεθνικού κεφαλαίου προϋποθέτει την καταστροφή κάθε μορφής ζωής και την ανεπανόρθωτη λεηλασία της φύσης.
Αυτό όμως που πρέπει να καταδείξουμε είναι τόσο τη στόχευση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων όσο και την παρακαταθήκη που αυτές αφήνουν. Οι διώξεις και οι φυλακίσεις αγωνιστών, το φακέλωμα ολόκληρων κοινωνιών με βάση την απόσπαση φωτογραφιών, δακτυλικών αποτυπωμάτων και η δημιουργία τράπεζας dna στοχεύουν στη χαρτογραφημένη κοινωνία γενικευμένου ελέγχου και καταστολής. Μια κοινωνία εξατομικευμένη, απαγκιστρωμένη από οποιαδήποτε προοπτική απελευθέρωσης.
Εκατοντάδες περιπτώσεις αγωνιστών τα προηγούμενα χρόνια μέσω της ατομικής ή συλλογικής τους στάσης συνέβαλλαν στον αγώνα ενάντια στην όξυνση του κοινωνικού ελέγχου πέρα από κάθε κόστος. Πολλοί είναι μάλιστα αυτοί που βρίσκονται ακόμα διωκόμενοι ή καταδικασμένοι με βάση το dna ή τα αποτυπώματα. Περιπτώσεις όπως αυτές του Άρη Σειρηνίδη που προφυλακίστηκε με βάση δείγμα dna που βρέθηκε πάνω σε μάσκα ενώ στο δικαστήριο αθωώθηκε, του Τάσου Θεοφίλου που βρίσκεται φυλακισμένος για συνέργια σε ανθρωποκτονία με βάση dna κ.α. ανέδειξαν τη χρήση του γενετικού κώδικα ως ατράνταχτο στοιχείο ενοχής.
Η ίδια στρατηγική τα τελευταία χρόνια έχει προβλέψει απαγωγές και συλλήψεις αναρχικών με μόνη στόχευση την βίαιη λήψη φωτογραφιών και αποτυπωμάτων (υποθέσεις ΔΕΘ 2013, ανακατάληψη Ορφανοτροφείου, Σκουριές). Σε αυτά τα πλαίσια η στάση των συντρόφων και η επιλογή τους να αρνηθούν το φωτογραφικό και δακτυλοσκοπικό έλεγχο είναι μια ακόμη συμβολή στον αγώνα ενάντια στην επιβολή του γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου μέσω των αστυνομικών μεθοδεύσεων.
Η δίωξη των συντρόφων Andrea και Errol που βρίσκονται υπό το καθεστώς απέλασης για δύο πλημελληματικές κατηγορίες δεν είναι μια απλή υπόθεση απείθειας ή μια ακόμη σύλληψη διαδηλωτών σε πορεία. Είναι μια υπόθεση υπαγορευμένη τόσο από τα υψηλά κλιμάκια της ασφάλειας όσο και απο το ίδιο το κεφάλαιο. Είναι μια υπόθεση, η εξέλιξη της οποίας στοχεύει στον παραδειγματισμό όσων αγωνίζονται ενάντια στην αυξανόμενη ανάπτυξη του κεφαλαίου.
Γι αυτό και ο αγώνας μας για την ακύρωση της απέλασης είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εδραίωση του καθεστώτος γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου.
Παύση των διώξεων στην υπόθεση των Σκουριών.
Άμεση κατάργηση του καθεστώτος διοικητικής απέλασης
για τους συντρόφους Andrea & Errol.
Πόλεμο στον πόλεμο κράτους, κεφαλαίου και του μισθοφορικού τους στρατού.
κατάληψη Terra Incognita
Αναδημοσίευση από athens.indymedia.org
