Από την αρχή το κράτος της Δ. Γερμανίας ήταν εχθρικό προς τους νεαρούς Αυτόνομους, είτε αυτοί καταλάμβαναν πυρηνικούς σταθμούς είτε ακατοίκητες πολυκατοικίες. Το χειμώνα του 1980 η τοπική διοίκηση του Βερολίνου αποφάσισε να βάλει ένα τέλος στις καταλήψεις της πόλης όπου ζούσαν χιλιάδες νέοι. Αποφάσισαν να ποινικοποιήσουν, να επιτεθούν και να τους εκδιώξουν στους κρύους δρόμους του χειμώνα. Αυτή ήταν μια πολύ πιο σοκαριστική και ασυνήθιστη πράξη στη Γερμανία απ’ ότι θα ήταν στις ΗΠΑ και προκάλεσε αρκετή αηδία και καταδίκη προς την αστυνομία και την κυβέρνηση.
Από το Δεκέμβρη του 1980 και μετά υπήρξε ένας κλιμακούμενος κύκλος μαζικών συλλήψεων, οδομαχιών και νέων καταλήψεων στο Βερολίνο και σε όλη τη Γερμανία. Οι Αυτόνομοι δεν τρομοκρατούνταν και σε κάθε έξωση η απάντηση ήταν πολλές νέες καταλήψεις κτιρίων. Όταν καταληψίες στη Νοτιογερμανική πόλη Φράιμπουργκ συνελήφθησαν μαζικά, διαδηλώσεις υποστηρίζοντας τους και καταδικάζοντας την πολιτική εξώσεων του κράτους έλαβαν μέρος σε κάθε μεγάλη πόλη της Γερμανίας. Στο Βερολίνο εκείνη τη μέρα, που αργότερα ονομάστηκε «Μαύρη Παρασκευή» 15,000 με 20,000 άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και κατέστρεψαν μια ανώτερης τάξης εμπορική περιοχή.
Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της καταστολής και της αντίστασης απ’ την οποία γεννήθηκε το Black Block. Στα τέλη του 1981 η Γερμανική κυβέρνηση άρχισε να νομιμοποιεί κάποιες καταλήψεις σε μια προσπάθεια να διαιρέσει αυτήν την κουλτούρα και να περιθωριοποιήσει κάποια πιο ριζοσπαστικά τμήματα της. Αλλά αυτές οι τακτικές δε μπόρεσαν να ηρεμήσουν το διαδεδομένο ριζοσπαστικό κίνημα, ιδιαίτερα αφού η περίοδος 1980 – 81 δεν ήταν απλά μια βίαιη μεταχείριση των καταληψιών αλλά η μεγαλύτερη κινητοποίηση της αστυνομίας στη Γερμανία από τη βασιλεία του τρίτου Ράϊχ, προκειμένου να επιτεθεί σε μη βίαιους διαδηλωτές που έκαναν καθιστική διαμαρτυρία στο ‘’Free Republic του Wendland’’, μια κατασκήνωση 5000 ακτιβιστών που μπλόκαραν την κατασκευή της χωματερής πυρηνικών αποβλήτων Gorleben. Ακόμα και οι πρώην πασιφιστές ριζοσπατικοποιήθηκαν απ’ τη συνεχή εμπειρία της βίαιης αστυνομικής καταστολής ενάντια στις καταλήψεις.
Σαν απάντηση στη βίαιη κρατική καταπίεση, ριζοσπάστες ακτιβιστές ανέπτυξαν την τακτική του Black Block: πήγαιναν σε διαμαρτυρίες και πορείες φορώντας μαύρα κράνη μηχανής, μάσκες του σκι και μαύρες στολές (ή για τους πιο προετοιμασμένους μπότες παραγεμισμένες με ατσάλι στην άκρη και φέρνοντας τις ασπίδες και τα ρόπαλα τους). Στο Black Block, οι Αυτόνομοι και άλλοι ριζοσπάστες μπορούσαν να αποκρούσουν πιο αποτελεσματικά τις αστυνομικές επιθέσεις, χωρίς να ξεχωρίζουν σα μονάδες για σύλληψη μετά. Και καθώς όλοι γρήγορα εμφανίζονταν, έχοντας ένα μαζικό μπλοκ από ανθρώπους ντυμένους όλους με τον ίδιο τρόπο και έχοντας καλυμμένα τα πρόσωπα τους όχι μόνο βοηθούσε στο να αμυνθούν απ’ την αστυνομία, αλλά ήταν πιο εύκολο και για τους σαμποτέρ να επιτεθούν ενάντια σε τζαμαρίες, τράπεζες και κάθε άλλο κτίριο-σύμβολο του καπιταλισμού και του κράτους. Το Black Block ενθάρρυνε πολύ κόσμο να συμμετέχει σε μαζικές καταστροφές ιδιοκτησιών και σε βίαιες πράξεις ενάντια στον καπιταλισμό και το κράτος. Μ’ αυτόν τον τρόπο το Black Block καθίσταται ένα μαχητικό μόρφωμα που μετριάζει την προβληματική διχοτόμιση μεταξύ της ευρέως αποκαλούμενης μη βίαιης ανυπακοής και την ελίτ του μυστικοπαθούς τερορισμού και σαμποτάζ.
Μετάφραση mpalothia.net
Πηγή ainfos.ca
