ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Σεβασμός προς τους ανθρώπους που συγκρούστηκαν στις 6 Δεκεμβρίου.
Προς εκείνες τις ψυχες που ξεπέρασαν τους φόβους τους και κατέβηκαν στους δρόμους για να αντιμετωπίσουν το στρατό του καθεστώτος. Στα άτομα εκείνα που βρέθηκαν, με τους τρόπους που μπορούσαν και ήθελαν, σε αυτή τη μάχη εναντία στους φύλακες του κράτους και των αφεντικών, τους μπάτσους. Σε αυτούς και αυτές που δεν ξεχνούν, που υπερασπίζονται τις πλατείες και τις γειτονιές τους, εκείνους που ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να μένει η μνήμη ζωντανή με πράξεις. Σε εκείνους και εκείνες που μισούν τη βία, αλλά κατανοούν την αναγκαιότητα της και σε εκείνους και εκείνες που νιώθουν ότι υπάρχουν μόνο όταν επιστρέφουν τη βία πίσω στην εξουσία. Στις θυληκότητες που σπάνε στην πράξη την ιδέα ότι το πεδίο μάχης είναι ένα αρσενικό ζήτημα. Σε όσους κι όσες κατανοούν ότι η εμπειρία από τέτοιες νύχτες είναι ζωτικής σημασίας για την προοπτική ενός μεγαλύτερου πολέμου. Για τα παιδιά που συνομώτησαν και έφτιαξαν τα πλάνα, για αυτούς που έτρεξαν για να καλύψουν τις υλικές ανάγκες. Για εκείνα τα άτομα που ήρθαν χωρίς να ξέρουν ακριβώς, χωρίς μάσκες και σχέσεις, μερικοί από αυτούς χωρίς χαρτιά, κρατώντας πέτρες με τα γυμνά τους χέρια αγωνίστηκαν αυθόρμητα για το τόπο ζουν και αναπνέουν. Για τους ανθρώπους που ανέλαβαν την ευθύνη για ιατρική περίθαλψη και ενώ αντιμετώπιζαν βάναυσες και αγχωτικές καταστάσεις, έδωσαν το μέγιστο της υποστήριξης και της γνώσης τους στους τραυματίες. Σε τέτοιες μέρες, ακόμη και αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες του σπιτιού τους βοήθησαν.
Εκείνη τη νύχτα, η μητροπολίτικη γειτονιά αποδομήθηκε όμορφα. Το χώμα φάνηκε κάτω από τα σπασμένα πεζοδρόμια, υπενθυμίζοντας την ύπαρξη της ζωής κάτω από το τσιμέντο. Για τα οδοφράγματα άχρηστοι φράχτες χώρων στάθμευσης, μισογκρεμισμένα κτίρια και λαμαρίνες που προστάτευαν κρατικά γραφεία ξυλώθηκαν, άχρηστες κατασκευές από τις προσόψεις μιας μητρόπολης που προσπαθεί να διατηρήσει με κάθε κόστος ένα θέατρο που καταρρέει. Τα καταστήματα έκλεισαν, η κατανάλωση ανακόπηκε και αναπτύχθηκε ένα δημιουργικό χάος. Mια διαρκώς εξεγερμένη περιοχή είναι αδύνατο να εξευγενιστεί.
Ήταν μια πολύ δύσκολη νύχτα. Οι μπάτσοι ρίχναν αδιάκοπα μεταλλικές σφαίρες δακρυγόνου, προκαλώντας σωματικές βλάβες αλλά και σοβαρούς τραυματισμούς σε πολύ κόσμο. Είδαμε τις σφαίρες να σπάνε τα τζάμια μάσκας, τραυματίζοντάς τα μάτια. Άτομα να λιποθυμούν στην μέση του δρόμου από βολή στο κεφάλι. Και το χειρότερο η ευθύα βολή με κρότου-λάψης να κομματιάζει την σάρκα και να την ανοίγει μέχρι το κόκκαλο λόγω των εκρηκτικών υλών που έχει αυτό το όπλο. Άλλα άτομα πήραν φωτιά λόγω των ίδιων ηλίθιων επαναλαμβανόμενων λαθών. Ολόκληρα κτίρια μετατράπηκαν σε θαλάμους αερίων, όπου ούτε οι μάσκες μπορούσαν να επιτρέψουν μια ελεύθερη αναπνοή. Σαν να πνιγόταν στο βυθό της θάλασσας, ο κόσμος έδινε την τελευταία του δύναμη να φτάσει στην επιφάνεια, τις στέγες του κτιρίου. Μέσα στην σύγχυση και τους καπνούς, υπήρχαν ανθρώποι που βοηθούσαν ο ένας τον άλλον να σταθεί πίσω στα πόδια του, φωνάζαν το όνομα των ομάδων τους ψάχνοντας αγχωμένοι να βρούν τους συντρόφους και τις συντροφισσές τους μήπως και έχουν απηχθεί από τους ματάδες.
Αγαπημένοι φίλοι και σύντροφοι, στα χέρια του κράτους, βασανίστηκαν και ταπεινώθηκαν. Οι περισσότεροι απελευθερώθηκαν από τα κελιά με πληγές στο σώμα και την ψυχή τους. Κάποιοι ήδη φυλακισμένοι, περιμένοντας την καταδίκη τους. Πόσο κυνικός πρέπει να είναι κάποιος για να πει πως ολα αυτά είναι απλώς ένα θεαματικο παιχνίδι; Ποιος μπορεί να πει ότι οι σχέσεις που δημιουργούνται υπό αυτές τις συνθήκες, σε έναν εθελοντικό αγώνα ενάντια στην εξουσία, δεν είναι θεμελιώδεις;
Φέτος το 2018, ένα μικρό μέρος του αναρχικού, αντι-εξουσιαστικού, αυτόνομου κινήματος αναφέρθηκε στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και στην εξέγερση που ακολούθησε. Πολύ λίγες αφίσες και ανακοινώσεις για μια δολοφονία που συνέβη μόλις πριν από 10 χρόνια. Ένας από τους λόγους αυτής της απουσίας μπορεί να βρεθεί στις προσπάθειες από τμήματα του κινήματος να διαχωριστούν και να καταγγείλουν τον πυρήνα του Δεκεμβρίου. Την μη-ελέγξιμη εξεγερσιακή βία. Παρότι αυτές οι διαδικασίες τους τροφοδότησαν τα τελευταία χρόνια, τώρα πλέον δεν είναι στην πολιτική τους ατζέντα. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, και ιδιαίτερα μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, ο διαχωρισμός αυτός συνοδευόταν από συκοφάντηση των εξεγερμένων παρόμοια με αυτή που διαδιδόταν από τους πολιτικούς θεσμούς και τα κρατικά μέσα. Οι αφηγήσεις για καλούς και κακούς αναρχικούς, για κοινωνικούς και αντικοινωνικούς βρήκαν έδαφος. Ας απαντήσει κάποιος/κάποια γιατί μια ανοιχτή διαδικασία που κατεβάζει κάποιες εκατοντάδες δράστες στους δρόμους ενάντια στο κράτος δεν είναι κοινωνικός αγώνας; Μήπως οι εξεγερμένοι/-ες οι μετανάστες/-τριες, οι μειονότητες, οι νέοι και νέες από τις φτωχές περιοχές της Αθήνας δεν θεωρούνται κοινωνία; Δεν είναι “κάτοικοι, φοιτητές και εργαζόμενοι”; Και για όσους αρνούνται αυτό το κομμάτι του αγώνα με την δικαιολογία ότι είναι ευκαιριακό πρέπει να ξέρουν πως όλος αυτός ο κόσμος που μοιράζεται τους δρόμους στις καθημερινές του αλληλεπιδράσεις και τους αγώνες συναντιέται πιο συχνά από ό, τι φαίνεται όταν έρχονται οι καιροί για να τους υπερασπιστούν.
Oι δυνάμεις και οι δυνατότητες μας παραμένουν σημαντικές. Είναι στα χέρια μας να τις χρησιμοποιήσουμε με δημιουργικότητα στις στρατηγικές και τις πρακτικές μας, επιτυγχάνοντας ένα ελάχιστο συντονισμό στις πράξεις μας, κατανοώντας τις αλλαγές των τεχνολογικών και στρατιωτικών δυνάμεων των κοινών μας εχθρών.
Παρόλα αυτά υπάρχουν βαθιά ρήγματα αναμεσά μας και οι παθογένειες και αντιφάσεις μας είναι πολλές και ισχυρές. Οι εξεγερμένοι και εξεγερμένες, όπως και η υπόλοιπη κοινωνία, είναι πιασμένοι στο εξουσιαστικό πλέγμα. Τίποτα δεν θα αλλάξει όμως με την απόσταση, τις φράξιες και τον εγωισμό. Ο σεξισμός, ο πολιτικός κανιβαλισμός και ο ηγεμονισμός πρέπει να καταπολεμούνται διαρκώς ως εσωτερική κατάσταση. Αυτό που υπάρχει και πρέπει να καταργηθεί δεν μπορεί να είναι ο λόγος για να καταστραφούν τα πάντα, ή ακόμα και χειρότερα, να μην χτιστεί τίποτα περισσότερο από τους μικρούς μας κύκλους. Μια ευρεία κοινότητα εξεγερμένων είναι το πρώτο βήμα που εγγυάται τη μακροπρόθεσμη επιβίωσή μας και έναν αγώνα γεμάτο αξιοπρέπεια, αναπόσπαστο κομμάτι της δημιουργίας κοινοτήτων με αναρχικά χαρακτηριστικά. Μια προεικόνιση των ελεύθερων ονείρων.
Δεν ξεχνάμε τις κοινότητες και τους λαούς σε αντίσταση, όπως στην Ροζάβα, την Παλαιστίνη, το Μεξικό, τις Φιλιππίνες και το Μαύρο Γκέτο των Η.Π.Α., και πολλά άλλα μέρη σε όλο τον κόσμο, που φέρνουν το κόστος εκατοντάδων απωλειών για την ανυπακοή τους και τους αγώνες ενάντια σε αρχές, κράτη και οικονομικές εξουσίες.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΓΕΡΜΈΝΩΝ
εξεγερμένες κοινότητες
