Λάβαμε 26/11/2020
Σχετικά με την κατάληψη της Ζαΐμη 11
Τη Δευτέρα 23/11 πραγματοποιείται εκκένωση του Χώρου Αναρχικών Ζαΐμη 11 «Clément Duval» από τις δυνάμεις καταστολής. Το κτήριο σφραγίζεται, όλες οι πόρτες και τα παράθυρα τσιμεντώνονται. Τα καθεστωτικά, κατά την «ενημέρωσή» τους, μας συγχέουν με άλλο κατειλημμένο κτήριο που έχει εκκενωθεί στη συμβολή των οδών Ζαΐμη και Τοσίτσα. Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ουδεμία σχέση έχουμε ούτε με το εν λόγω κτήριο, ούτε με τους καταληψίες του.
Αντιλαμβανόμαστε την εκκένωση αυτή ως συνέχεια της κρατικής διαχείρισης του Χρυσοχοΐδη τόσο στο κομμάτι των επιθέσεων στις καταλήψεις όσο και της γενικότερης συνθήκης καταστολής που επικρατεί επί κυβέρνησης ΝΔ. Βασικό συστατικό της προεκλογικής ακόμα ατζέντας του Μητσοτάκη ήταν η καταπολέμηση της ανομίας και δη των Εξαρχείων με μία πολιτική μηδενικής ανοχής. Τόσο η αύξηση των μπάτσων όσο και η στρατιωτικοποίησή τους ήταν εμφανής από τον πρώτο καιρό της κυβέρνησης: η επανίδρυση της ομάδας δέλτα, οι πρώτες εκκενώσεις καταλήψεων και η έντονη αίσθηση μπατσοκρατίας στο δρόμο. Μέσα στους επόμενους μήνες, η εμφάνιση της πανδημίας του Covid 19 αποτέλεσε το ιδανικό πάτημα για να αναπτυχθεί όλο και περισσότερο αυτή η πολιτική, φτάνοντας στην εικόνα που βλέπουμε σήμερα όσο κινούμαστε στους δρόμους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, συνεχίζεται και το σχέδιο κατά των καταλήψεων με την επιπλέον δικαιολογία ότι οποιαδήποτε κίνηση αλληλεγγύης θα αποτελέσει «κίνδυνο για τη δημόσια υγεία». Έτσι, όπως πιθανότατα ήταν δρομολογημένο, εκκενώθηκε και η Ζαΐμη.
Προφανώς το ζήτημα των καταλήψεων είναι μέγιστης σημασίας και επιδέχεται ευρεία πολιτική ανάλυση. Η θέση μας όσον αφορά στις καταλήψεις είναι πως ένα κτήριο από μόνο του δεν έχει αξία. Νοηματοδοτείται από τα άτομα που βρίσκονται μέσα σε αυτό, γνωρίζονται, συζητούν, ζυμώνονται και δρουν μέσα από αυτό. Θα μπορούσαμε να τοποθετηθούμε εκτενέστερα αλλά αυτήν τη στιγμή νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε ειδικά για τη Ζαΐμη. Το κείμενο αυτό είναι το τελευταίο μας ως συνέλευσή της.
Η συνέλευσή μας τους τελευταίους μήνες ήταν ανενεργή ως διαδικασία. Παρ’ όλα αυτά, γράφουμε ως τα τελευταία άτομα που πότισαν τους τοίχους αυτής της κατάληψης με τα δικά τους προτάγματα, τις δικές τους επιθυμίες, τη δική τους δράση.
Πρόκειται για μία ανέκαθεν μαχητική κατάληψη με έντονη παρουσία στο δρόμο. Τα βιώματά μας τόσο μέσα σε αυτήν όσο και ως ομάδα που γεννήθηκε μέσα από αυτή θα αποτελέσουν αναπόσπαστα κομμάτια στις ζωές μας και τις πολιτικές μας ταυτότητες. Θυμόμαστε, εκτιμούμε και κρίνουμε αφενός τα σωστά και αφετέρου τα λάθη στις επιλογές που έχουμε κάνει συλλογικά και μέσα από τα συμπεράσματά μας βελτιωνόμαστε και προχωράμε πολιτικά. Κρατάμε γερές συντροφικές σχέσεις που χτίστηκαν μέσα στη Ζαΐμη αλλά και μέσω αυτής. Το τέλος αυτής της συνέλευσης δε σημαίνει επουδενί το τέλος της πολιτικής μας ζωής. Απλώς θεωρούμε υγιή την ολοκλήρωση ενός εγχειρήματος όταν αυτό έχει κάνει τον κύκλο του, όπως πιστεύουμε ότι έχει συμβεί στην περίπτωσή μας. Εντούτοις, η Ζαΐμη είναι ένας χώρος από τον οποίο έχουν περάσει πολλές συνελεύσεις και πολλοί διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι. Αυτό είναι ένα στοιχείο που προσδίδει στο κτήριο μια ιδιαίτερη ομορφιά και μία πλούσια ιστορία.
Γι’ αυτό και θα ήταν μεγάλη μας χαρά να το δούμε να ξαναζωντανεύει από άλλους συντρόφους που θα προσθέσουν το δικό τους στίγμα σε αυτό. Ακόμα όμως και να μην είναι η Ζαΐμη αυτό το κτήριο, θα είναι κάποιο άλλο. Άλλωστε για εμάς λίγη σημασία έχει το κτηριακό περίβλημα μπροστά στη θέληση, την ευρηματικότητα και το αίσθημα αλληλεγγύης που στεγάζεται μέσα σε αυτό. Κι αν χάσαμε μια μάχη δε χάσαμε τον πόλεμο, οι μπάτσοι το ξέρουν καλά. Τα ραντεβού μας παραμένουν στους δρόμους. Όσο υπάρχουμε εμείς τίποτα δεν μπορεί να τελειώσει.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΠΟΤΙΖΟΥΝ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΟΡΓΗ
ΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ Η ΑΙΜΧΗ
Χώρος Αναρχικών Ζαΐμη 11 «Clément Duval»
