Λάβαμε 06/09/2018
Η ‘’ΜΕΤΑΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ’’ ΑΦΗΓΗΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ
Σε λίγες μέρες, από το βήμα της Δ.Ε.Θ., ο πρωθυπουργός θα εξαγγείλει και θα προσπαθήσει να κάνει πιστευτό το αφήγημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για το δήθεν τέλος των μνημονίων και την επόμενη μέρα στη ‘’μεταμνημονιακή’’ Ελλάδα. Το παραμύθι του τέλους της οικονομικής λιτότητας και της αντιλαϊκής πολιτικής καθώς και τα λίγα ψίχουλα που θα τάξει στις πληττόμενες κοινωνικές τάξεις είναι το πρώτο αφήγημα το οποίο η παρούσα διαχείριση θα προβάλλει έντονα την επόμενη περίοδο και αυτό με το οποίο θα κατέλθει στις επόμενες εκλογές. Το δεύτερο αφήγημα είναι το δήθεν δημοκρατικό μέτωπο που συγκροτείται με πυρήνα τον Σύριζα ενάντια στον εθνικισμό και την ακροδεξιά.
Ολόκληρη όμως η μνημονιακή περίοδος των τελευταίων χρόνων δεν αποτελεί απλώς και μόνο μια προσπάθεια του κεφαλαίου να διαχειριστεί την κρίση του. Πολύ περισσότερο, αυτό το οποίο έχουν συμπυκνώσει και θα συνεχίσουν να συμπυκνώνουν τα μνημόνια, οι εφαρμοστικοί νόμοι, η διεθνής οικονομική επιτήρηση κλπ, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η βίαιη αναδιάρθρωση των δομών του κεφαλαίου με σκοπό τη μετακύλιση της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των από τα κάτω, όχι ως μια εξαίρεση από την κανονικότητα αλλά ως η επιβεβλημένη κανονικότητα. Τα αντικοινωνικά και αντεργατικά οικονομικά μέτρα, η μείωση των κοινωνικών δαπανών, η γενικευμένη αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων και οι όποιες παροχές – ψίχουλα για τη διαχείριση της επίσημης φτώχειας, μέτρα που έχουν παρθεί εδώ και μια οκταετία, θα συνεχίζουν για πολύ καιρό ακόμα, διότι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης περνά κατ’ ανάγκη μέσα από τη συνεχιζόμενη επίθεση ενάντια στους από τα κάτω της κοινωνίας.
Ας έχουν τα χειμαζόμενα κοινωνικά στρώματα ξεκάθαρο πως στη λεγόμενη ‘’μεταμνημονιακή’’ περίοδο όχι μόνο δεν πρέπει να αναμένουν κάποια ουσιαστική οικονομική ελάφρυνση, αλλά αντιθέτως όλοι εμείς οι σύγχρονοι πληβείοι θα βιώσουμε νέες επιβαρύνσεις. Το υποτιθέμενο τέλος των μνημονίων συνοδεύεται από την ανάγκη για πελώρια και μακροχρόνια ‘’πρωτογενή πλεονάσματα’’ κι ως εκ τούτου και από την ασφυκτική επιτήρηση και έγκριση της πορείας των ‘’μεταρρυθμίσεων’’ από τους ‘’θεσμούς’’, τη μείωση του αφορολόγητου, των κοινωνικών παροχών και των δαπανών για την υγεία, την επιτάχυνση των πλειστηριασμών, τον ελάχιστο μισθό και τη μείωση επίσης των συντάξεων.
Οφείλουμε εδώ να διευκρινίσουμε πως η παρούσα διαχείριση παίζει – καθαρά για εκλογικούς λόγους – με πολύ επιδέξιο τρόπο το χαρτί της επαναδιαπραγμάτευσης ορισμένων μνημονιακών ρυθμίσεων. Αυτό που επιθυμούν είναι να πετύχουν μιαν αναβολή στην εφαρμογή της ήδη ψηφισμένης ρύθμισης για την εκ νέου μείωση των συντάξεων που θα εφαρμοστεί από 1/1/19. Μόνο και μόνο, για να κάνουν εκλογές αξιοποιώντας την αναβολή αυτή ως το αφήγημα για το τέλος των μνημονίων προσδοκώντας σε εκλογικά οφέλη.
Πέραν όμως της προπαγάνδας της εκάστοτε κρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού, γνωρίζουμε πως είτε το βαφτίζουν μνημόνιο είτε μεταμνημόνιο, η καπιταλιστική ανάπτυξη απαιτεί συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα, για να πραγματωθεί.
Όλα αυτά τα μέτρα που αναφέρθηκαν πιο πάνω απαιτούνται τόσο από την ντόπια άρχουσα τάξη όσο και από τους υπερεθνικούς καπιταλιστικούς οργανισμούς, προκειμένου να συνεχίσει το κεφάλαιο αφ΄ενός να έχει φθηνούς εργάτες και απόλυτη ελευθερία να προωθεί τις επενδύσεις του αλλά κι αφ΄ετέρου να βαρύνεται όλο και λιγότερο από την ανάγκη αναπαραγωγής του εργατικού δυναμικού. Η καπιταλιστική ανάπτυξη προϋποθέτει την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της κοινωνικής πλειοψηφίας, την υποτίμηση της εργατικής δύναμης και τη λεηλασία της ζωής των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων.
Όσον αφορά στο δεύτερο αφήγημα, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως κανένα κράτος, κανένας κρατικός μηχανισμός ή διαχειριστής της εξουσίας δεν είναι σε θέση ούτε επιθυμεί να βάλει ανάχωμα ενάντια στον εθνικισμό. Εξάλλου, τα ίδια τα έθνη-κράτη δομήθηκαν πάνω σε μια κατασκευασμένη εθνική αφήγηση, το ντόπιο – ανά διάφορες χώρες – κεφάλαιο στηρίζεται από την εκάστοτε κρατική διαχείριση, ενώ οι ‘’εθνικοί εχθροί’’ και οι κατασκευασμένοι εθνικοί μύθοι χρησιμεύουν στο να αναπαράγεται μια δήθεν ενότητα, ομοιογένεια αλλά και η διαταξική συνεργασία για το δήθεν καλό του έθνους και να επιχειρείται με τον τρόπο αυτό να θαφτεί η θέαση της σκληρά ταξικής κοινωνίας στην οποία ζούμε.
Επιπροσθέτως, η παρούσα διαχείριση δε θέλει επί της ουσίας να αναμετρηθεί με τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία παρά χρησιμοποιεί τον εθνικισμό ως εργαλείο για ίδια πολιτικά οφέλη. Ο Σύριζα, ως ο βασικός κυβερνητικός εταίρος, μη μπορώντας πλέον να ποντάρει στο δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο, βολεύεται πολιτικά με τη διαφαινόμενη διαμόρφωση ενός ακροδεξιού – εθνικιστικού πόλου στο αστικό πεδίο, όχι για να αναμετρηθεί μαζί του (εξάλλου ο κυβερνητικός του εταίρος είναι ένα ακροδεξιό κι εθνικιστικό κόμμα) αλλά προκειμένου να χρησιμοποιήσει τον εθνικισμό ως φόβητρο κι ως επιχείρημα υπέρ του με την έννοια ότι η στήριξη ενός δημοκρατικού μετώπου, δηλαδή η στήριξη της κυβέρνησής του, θα μπορέσει δήθεν να βάλει φραγμό στην άνοδο του εθνικισμού ανά την επικράτεια.
Αντιθέτως, από την πλευρά μας, αντιλαμβανόμαστε πως σε σχέση με την ονοματοδοσία της Β. Μακεδονίας και την πιθανή ένταξή της σε ΝΑΤΟ κι Ε.Ε διεξάγεται μια σκληρή ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση, σε σχέση με το σε ποια σφαίρα επιρροής θα ενταχθεί η εν λόγω χώρα αλλά και η περιοχή των δυτικών Βαλκανίων. Η είσοδος της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ αλλά και την Ε.Ε είναι στρατηγική επιδίωξη για τη δυτική καπιταλιστική αγορά, τόσο για οικονομικούς, όσο και για γεωπολιτικούς και γεωστρατηγικούς λόγους που σχετίζονται με τον ενδοκυριαρχικό ανταγωνισμό ΗΠΑ – ΕΕ και Ρωσίας στα Βαλκάνια αλλά και τα συμφέροντα της ελληνικής και σλαβομακεδονικής άρχουσας τάξης. Και όπως διαφαίνεται – ιδίως με την αλλαγή του συντάγματος στη Β. Μακεδονία – ο ρόλος του ελληνικού καπιταλισμού αναβαθμίζεται αναφορικά με τη διαμόρφωση των καπιταλιστικών συμφερόντων στην περιοχή.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο λοιπόν πως ο μόνος τρόπος, για να μπει φρένο στον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία είναι η διεθνιστική αλληλεγγύη των από τα κάτω και οι κοινοί αγώνες όλων των εκμεταλλευόμενων, των καταπιεσμένων και αποκλεισμένων κοινωνικών κομματιών, ντόπιων και μεταναστών. Αν ο εθνικιστικός εσμός προσπαθεί με αφορμή το Μακεδονικό να αποκτήσει πολιτική εκπροσώπηση στην κεντρική πολιτική σκηνή, το σίγουρο είναι πως δε θα αναθέσουμε σε κανένα διαχειριστή της εξουσίας τον αγώνα ενάντια στο σοβινισμό. Όλοι εμείς πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας ενάντια σε τέτοιες αντιδραστικές αντιλήψεις. Και κάθε φορά που ο εθνικισμός επιχειρεί να βρει ριζώματα στην κοινωνία, θα είμαστε εκεί, για να τσακίσουμε όποιον αναπαράγει αυτά τα αντιδραστικά ιδεολογήματα που εκπηγάζουν από την κυριαρχία.
Συνοψίζοντας, βιώνουμε την ανηλεή επίθεση από το κεφάλαιο και το κράτος, καθώς όλοι εμείς οι από τα κάτω πρέπει να θυσιαστούμε για την καπιταλιστική ανάκαμψη και ανάπτυξη. Απέναντι στην επίθεση αυτή – είτε είναι καμουφλαρισμένη με ένα ‘’μεταμνημονιακό’’ προσωπείο είτε όχι – πρέπει να αντισταθούμε ενάντια στην υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και της ζωής μας αλλά και ενάντια στη λεηλασία του φυσικού κόσμου. Ο τοπικός αγώνας των κατοίκων στη Λευκίμμη της Κέρκυρας ενάντια στη λειτουργία των ΧΥΤΑ στην περιοχή – που απειλεί με ρύπανση τον υδροφόρο ορίζοντα και με περιβαλλοντική υποβάθμιση την περιοχή – αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός αγώνα των από τα κάτω και διεξάγεται τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο. Αγώνας αδιαμεσολάβητος, δυναμικός και αυτοοργανωμένος. Το ζήτημα είναι να πυκνώσουν τέτοιοι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες σε κάθε τόπο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χώρο μισθωτής σκλαβιάς, σε σχολές και σχολεία. Αγώνες που με χαρακτηριστικά την αλληλεγγύη, την αντιθεσμικότητα και τη μαχητικότητα και με στόχο την κοινωνική χειραφέτηση, όχι μόνο να ορθώνουν αναχώματα απέναντι στην κυριαρχία αλλά να γαλουχούν όλες κι όλους εμάς στην αξία της συλλογικής δράσης, της ισότιμης συμμετοχής και της αλληλοβοήθειας. Για να βάλουμε το σπόρο για την κοινωνική επανάσταση, την καταστροφή κράτους – κεφαλαίου και να φέρουμε ένα βήμα πιο κοντά έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία !
ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ !
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ !
____________________________
Στηρίζουμε-πλασιώνουμε το κάλεσμα για πορεία στη ΔΕΘ
το Σάββατο 8 Σεπτέμβρη στις 18:00, στην Καμάρα
από τις : Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά – Κατάληψη Terra Incognita – Ελευθεριακή πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης – Αναρχική ομάδα Πυρανθός
_____________________________
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική & Ταξική Αντεπίθεση
Πάτρα, 6 Σεπτέμβρη ’18