ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΤΟΥΣ
«Η απανθρωπιά του ανθρώπου απέναντι στον άνθρωπο δεν είναι η τελευταία λέξη. Η αλήθεια βρίσκεται βαθύτερα. Είναι η οικονομική σκλαβιά, η άγρια πάλη για ένα ψίχουλο, που έχει μετατρέψει την ανθρωπότητα σε λύκους και πρόβατα.»
Alexander Berkman
Εδώ και μερικά χρόνια εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς ένας ακήρυχτος, σιωπηλός πόλεμος, οι συνέπειες του οποίου αποτυπώνονται στην όλο και πιο εντεινόμενη λεηλασία της κοινωνικής πλειοψηφίας. Στα χρόνια των μνημονίων που διανύουμε, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη μεταβίβαση πλούτου από τη βάση της κοινωνικής πυραμίδας προς την κορυφή, που έχουμε δει μέχρι τώρα. Ό,τι κατακτήθηκε με σκληρούς και μακρόχρονους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, πολλές φορές αιματηρούς, τίθεται τώρα ενώπιον της λαιμητόμου, προς χάριν της λεγόμενης δημοσιονομικής αναπροσαρμογής, η οποία βάσει της επιβαλλόμενης διεθνούς οικονομικής επιτροπείας πρόκειται να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060! Μισθοί και συντάξεις πετσοκόβονται, επιδόματα καταργούνται, η κοινωνική ασφάλιση καρατομείται, οι τιμές ανεβαίνουν, πρώτες κατοικίες πλειστηριάζονται, βασικά αγαθά και υπηρεσίες (βλ. υγεία, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα) καθίστανται είδη πολυτελείας, απρόσιτα για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού και οι ιδιωτικοποιήσεις κλιμακώνονται αποκλείοντας όλο και περισσότερους από την παροχή υπηρεσιών. Την ώρα που οι πολλοί ποδοπατούνται, οι λίγοι αυξάνουν ακόμα περισσότερο τα πλούτη τους. Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιούνται με σκοπό τη διάσωσή τους και οι καπιταλιστές κάνουν χρυσές δουλειές ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους, που αναγκάζονται να δουλεύουν με ελαστικές και εντατικοποιημένες σχέσεις εργασίας, μέχρι και τις Κυριακές, με σπαστά ωράρια, «μαύρα» και ανασφάλιστα, για να πάρουν μόνο μερικά ψίχουλα. Για άδειες, δώρα και επιδόματα, στις περισσότερες περιπτώσεις δε γίνεται καν λόγος. Επιπρόσθετα, η ανεργία, ειδικά στους νέους, θερίζει, σχηματίζοντας ουρές και ολόκληρες εφεδρείες εργαζομένων, οι οποίες είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμες να αξιοποιηθούν εκβιαστικά, με όλο και χαμηλότερους μισθούς, με όλο και λιγότερα εργασιακά δικαιώματα, θρέφοντας τον διαρκή ανταγωνισμό και τον κανιβαλισμό μέσα στους κόλπους της εργατικής τάξης, που αποδυναμώνεται εξαιρετικά διαμέσου της πρόσφατης ουσιαστικής κατάργησης του κεκτημένου, με σκληρούς αγώνες, ταξικού εργαλείου της απεργίας. Η καπιταλιστική κρίση και η συνακόλουθη νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση του κεφαλαίου έδωσαν τη δυνατότητα στα αφεντικά να αποθρασυνθούν εντελώς και να εντείνουν περαιτέρω την ασυδοσία τους στους χώρους εργασίας, θέτοντας κατ’ έναν τρόπο το μαχαίρι στο λαιμό των εργαζομένων. Συμπληρωματικά, οι απολύσεις, η άρνηση καταβολής αποζημιώσεων και χρωστούμενων δεδουλευμένων είναι συχνότατο φαινόμενο στους κλάδους από τους οποίους λείπει η ταξική συνδικαλιστική οργάνωση και οι εργαζόμενοι είναι διασπασμένοι και εξατομικευμένοι, ο καθένας φοβισμένος και για τον εαυτό του με λίγα λόγια.
Σε κάθε σύνοδο με τους αποκαλούμενους θεσμούς (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.) αποφασίζεται άλλος ένας γύρος χτυπημάτων, για αυτούς που καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα μιας κρίσης που γέννησαν οι ίδιες οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού, μιας κρίσης που είναι περιοδική, δομικό στοιχείο, δηλαδή, του καπιταλισμού και έχει ξανασυμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν, απλώς η συγκεκριμένη φαίνεται πως είναι η πιο οξυμένη που έχουμε βιώσει μέχρι τώρα. Η περίοδος εξαγοράς της κοινωνικής συναίνεσης με δανεικό χρήμα έληξε για το κεφάλαιο, ούσα μια ασύμφορη μέθοδος, εφόσον αυτή εκτείνεται επί μακρόν. Τώρα το κεφάλαιο προχωρά στην αναδιάρθρωση, μέσω μιας ανηλεούς επίθεσης στα υποτελή κοινωνικά στρώματα, γιατί η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται οι κάθε λογής χαρτογιακάδες, βασίζεται πάνω στο στυγνό ξεζούμισμα των πολλών. Τα ίδια τα στελέχη της πολιτικής και οικονομικής ελίτ διατείνονται πως για την κρίση φταίνε οι λανθασμένες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων, η διαφθορά και η ανικανότητα υπουργών και πρωθυπουργών. Αυτά όμως είναι το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί, με αυτές τις σκόπιμες αερολογίες, η τούρτα μένει ανέπαφη, κοινώς το κυρίαρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα, το οποίο οι εν λόγω κύριοι και κυρίες, υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων, αφού αυτό τους ταΐζει και τους παρέχει ειδικά προνόμια, που απορρέουν από τη θέση που κατέχουν στον όλο μηχανισμό. Η κρίση υπερσυσσώρευσης έγκειται όμως στον πυρήνα του καπιταλισμού και εμφανίζεται περιοδικά, όταν η αυξανόμενη παραγωγικότητα της εργασίας, δεν ακολουθείται από την αντίστοιχη αξιοποίηση του κεφαλαίου, το οποίο είναι περιορισμένο –υπάρχει δηλαδή υποκατανάλωση-. Οι κρίσεις είναι το πικ ενός συστήματος που από την ίδια του τη λειτουργία είναι εγγενώς εκμεταλλευτικό. Φυσικά, μιλάμε για τον καπιταλισμό. Σε αυτό το οικονομικό σύστημα, η αναπαραγωγή του κεφαλαίου είναι η κινητήριος δύναμη και η συσσώρευση κέρδους ο σκοπός. Για να γίνει αυτό, τα αφεντικά, όσοι δηλαδή είναι κάτοχοι ατομικής ιδιοκτησίας, μέσων παραγωγής, δηλαδή, τα οποία ιδιοποιούνται όμως καταχρηστικά (αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα δούμε πως η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου πραγματοποιήθηκε μέσω της βίας και της αρπαγής των κοινοτικών γαιών, ενώ ο συλλογικός μόχθος και ευφυΐα καρπώνονται αποκλειστικά από τους λίγους αν και αποτελούν παράγωγα των πολλών), μισθώνουν προσωπικό, το οποίο τους πουλά την εργατική του δύναμη, ώστε να περατωθεί η παραγωγική διαδικασία. Συνεπώς, οι λίγοι, οι καπιταλιστές, δηλαδή, ζουν από την εργασία των πολλών, των εργατών δηλαδή. Ζουν από την υπεραξία που αντλούν από την εργασία αυτών που κινούν τα γρανάζια της παραγωγής. Από το κομμάτι της εργασίας για το οποίο δεν τους πληρώνουν, εν ολίγοις, διότι τους δίνουν μόνο τα απαραίτητα για την αυτοσυντήρησή τους, πολλές φορές, βέβαια, ούτε καν αυτά.
Αυτό το σύστημα αδικίας και εκμετάλλευσης θα ήταν όμως εξαιρετικά ευάλωτο απέναντι στην κοινωνική οργή. Γι’ αυτόν τον λόγο, το κράτος αναλαμβάνει να το θωρακίσει και να το προστατέψει. Με τη δύναμη της επιβολής και του μονοπωλίου της νόμιμης βίας, το κράτος υποκαθιστά δεσποτικά την κοινωνία, την οποία διέπει με σχέσεις εξουσίας και ιεραρχίας, διασφαλίζοντας τα προνόμια των λίγων εις βάρος των πολλών. Τις πολιτικές αποφάσεις για λογαριασμό του κοινωνικού συνόλου, τις λαμβάνει μια κλειστή κάστα επαγγελματιών πολιτικών, διαχωρισμένων βάσει της θέσης τους από το λοιπό κοινωνικό σώμα, όντας το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου. Η λεγόμενη αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι, επί της ουσίας, τίποτα παραπάνω από μια εκλόγιμη ολιγαρχία. Κάθε 4 χρόνια η κοινωνία καλείται να διαλέξει τον καινούριο της δεσπότη, αυτόν που θα εξυπηρετεί αποτελεσματικότερα τα συμφέροντα του κεφαλαίου, έστω κι αν αυτός, δεξιός ή «αριστερός», επενδύει δημαγωγικά σε περισπούδαστες δηλώσεις για εθνική ενότητα και ομοψυχία με σκοπό το γενικό καλό «όλων», δηλώσεις, όμως, που απέχουν παρασάγγης από την υλική πραγματικότητα που βιώνουν οι από τα κάτω. Γιατί, τα υλικά συμφέροντα των κάτω και των πάνω είναι αντικρουόμενα λόγω της θέσης που κατέχουν οι μεν και οι δε στην κοινωνική πυραμίδα. Γι’ αυτόν τον λόγο, είναι αυτοκαταστροφικό για τα άκληρα στρώματα να συνάπτουν ειρήνη με τους προνομιούχους και τους ισχυρούς, με αυτούς δηλαδή που τους καταπιέζουν και ζούνε από τον μόχθο τους. Οι εκλογές είναι η αυταπάτη πως με μία ψήφο οι αστοί θα αποστερηθούν τα πλούτη και τα προνόμιά τους και οι φτωχοί θα δουν επιτέλους μια άσπρη μέρα. Στην πραγματικότητα όμως, είναι μια καθιερωμένη θεσμική διαδικασία για την απόσπαση της λαϊκής συναίνεσης στην οικονομική ανισότητα και την πολιτική ανελευθερία, στον κρατισμό και τον καπιταλισμό. Είναι η ανάθεση της ελπίδας στον εκάστοτε επιτήδειο, επίδοξο «σωτήρα», ο οποίος ανεξαρτήτως «περιτυλίγματος», θα βρεθεί εν τέλει πάνω από τα κεφάλια των υποτελών στρωμάτων. Είναι η ηττοπάθεια και η απόσυρση των καταπιεσμένων από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και η φενάκη πως ο ταξικός τους εχθρός θα τους ελεήσει, πετώντας κάτω από το τραπέζι που γίνεται το μεγάλο φαγοπότι μερικά ψίχουλα και για τους φτωχούς. Μα πάνω απ’ όλα είναι η ιδιώτευση και η παθητικοποίηση των εκμεταλλευόμενων, με τέτοιον τρόπο, ώστε οι ίδιοι να καθίστανται αμέτοχοι και απράγμονες, απλοί θεατές των ιστορικών εξελίξεων, αναβάλλοντας στο διηνεκές την αυτοχειραφέτησή τους. Γιατί, οι προλετάριοι θα απελευθερωθούν πραγματικά από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου, μόνο εφόσον σπάσουν οι ίδιοι τις αλυσίδες τους.
Στα σωθικά του κράτους, η θωράκιση της κεφαλαιοκρατίας επιμερίζεται σε μια σειρά από επικουρικούς μηχανισμούς καταστολής. Εξέχουσα θέση κατέχουν οι κατ’ εξοχήν κρατικές μονάδες καταστολής, ο εκτελεστικός βραχίονας της κρατικής βίας, η αστυνομία και ο στρατός. Καλό είναι να το ‘χουμε στο μυαλό μας πως όταν σηκώσουμε το κεφάλι μας για την κοινωνική απελευθέρωση, θα τους βρούμε απέναντί μας, θα αντιπαρατεθούμε υλικά, με τη χρήση της προλεταριακής αντι-βίας, μιας και γνωρίζουμε πως οι κυρίαρχοι δε δύνανται να απολέσουν αμαχητί και αναίμακτα τα προνόμιά τους. Μπορεί να μην έχουμε κάνει πράξη ακόμα την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό, αλλά βλέπουμε πως οι προεπαναστατικοί, μερικοί κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες συχνά έρχονται ενώπιον της κρατικής καταστολής, η οποία αναλαμβάνει να τους κατασβήσει με τη βία. Βλέπουμε αγωνιστές να ξυλοκοπούνται, να διώκονται, να φυλακίζονται, να δολοφονούνται. Όλη η αδικία προς όφελος των κυρίαρχων, επισφραγίζεται από την αστική δικαιοσύνη, η οποία έχει σαφέστατα ταξικό πρόσημο. Δαγκώνει τους ξυπόλυτους και ευνοεί τους ισχυρούς. Κόβει και ράβει με βάση τις ανάγκες και τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπαλλήλων. Δικάζει κατά το αστικό δοκούν, τα αποτελέσματα, χωρίς να αγγίζει τις αιτίες της ίδιας της αδικίας, χωρίς να κάνει ουδεμία νύξη για την εκμετάλλευση της μισθωτικής εργασίας και την καταπίεση του κράτους. Συνεπώς, δεν μπορούμε να μιλάμε για δικαιοσύνη, όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός, γιατί η εν λόγω «δικαιοσύνη» παραμερίζει εν γνώσει της τον πυρήνα της αδικίας, το ίδιο το κυρίαρχο σύστημα και τις επικρατούσες κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις.
Επιφορτισμένα με την διεκπεραίωση της κυρίαρχης προπαγάνδας και τη διάχυση της αστικής ιδεολογίας είναι τα καθεστωτικά ΜΜΕ, χωρίς να υποτιμούμε βέβαια το μερτικό που συνεισφέρουν για τον ίδιο σκοπό, θεσμοί όπως το σχολείο και το πανεπιστήμιο, οι εκπαιδευτικές βαθμίδες γενικότερα, που αναλαμβάνουν στον καπιταλισμό την πειθάρχηση του μελλοντικού εργατικού δυναμικού στις υπάρχουσες κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις, αλλά και η ίδια η εκκλησία, η οποία αποτελεί έναν αναχρονιστικό θεσμό, μα, διαχρονικά χρήσιμο δεκανίκι της εξουσίας, που βρίθει συντηρητισμού, κοινωνικού ρατσισμού και μεταφυσικών αγκυλώσεων, κρατώντας αλυσοδεμένους τους εκμεταλλευόμενους στα δεσμά της εκάστοτε εξουσίας. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ, μηδενός εξαιρουμένου, είναι άμεσα εξαρτημένα από κύκλους καπιταλιστικών συμφερόντων, καθώς και από κομματικούς σχηματισμούς, γι’ αυτό και δεν πρέπει να μας προκαλεί καμία έκπληξη η μονοδιάστατη παρουσίαση των ειδήσεων, που γίνεται από την οπτική γωνία των πλούσιων και των ισχυρών, όπως και η εκτεταμένη παραπληροφόρηση. Όμως ο ρόλος τους δεν τελειώνει εδώ. Ιδιαίτερο βάρος δίνουν στην τρομολαγνική υστερία, ώστε αποσοβήσουν κάθε πρωτοβουλία κοινωνικής και ταξικής αντίστασης των από τα κάτω. Θέλουν να μας έχουν μόνιμα στον καναπέ, να φοβόμαστε να συντονιστούμε, να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε. Θέλουν να εξασφαλίσουν την ανέφελη ευημερία των εντολοδοτών τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, λοιδορούν όσους αγωνίζονται ενάντια στην κρατική εξουσία και την οικονομική αφαίμαξη του προλεταριάτου, συκοφαντούν τις συλλογικότητες και τις οργανώσεις του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου και της επαναστατικής αριστεράς, ώστε να πετύχουν την όσο το δυνατόν ευρύτερη κοινωνική απονομιμοποίηση και πολιτική απονοηματοδότησή τους. Γι’ αυτό, αποκαλούν με περισσό θράσος ταραχοποιά στοιχεία, εγκληματίες και αιμοδιψείς όσους αγωνίζονται για την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση, όσους συγκρούονται με το κράτος και το κεφάλαιο, ενώ από την άλλη πλέκουν γλοιώδη εγκώμια για αυτούς που δεσποτεύουν την κοινωνία και φέρουν ακέραια ευθύνες για την καθημερινή της εξαχρείωση.
Απαριθμώντας τα κομμάτια που απαρτίζουν το σύνολο του αστικού στρατοπέδου, καταλήγουμε εν τέλει στο πιο επιθετικό όπλο που διαθέτουν οι καπιταλιστές για να σώσουν το τομάρι τους όταν τα πράγματα γίνουν σκούρα για τους ίδιους και η ακεραιότητα των συμφερόντων τους αρχίζει να κλονίζεται. Καταλήγουμε στους φασίστες δηλαδή. Ο φασισμός είναι η έσχατη λύση των καπιταλιστών για τη διάσωση και τη διεύρυνση των συμφερόντων τους. Όταν η κοινωνική συναίνεση δεν μπορεί να αποσπαστεί μέσω της αστικής δημοκρατίας, όταν η κοινωνική και ταξική σύγκρουση θέτει τους κυρίαρχους με την πλάτη στον τοίχο, όταν ο καπιταλισμός διέρχεται δομική κρίση και το πολιτικό σκηνικό αποσταθεροποιείται, τότε το κεφάλαιο ανακαλεί τους φασίστες και τους αναδεικνύει ως προμετωπίδα της υπεράσπισης των συμφερόντων του. Δεν μπορούμε όμως με τίποτα να ξεχάσουμε τη θηριωδία του αιματοβαμμένου ιστορικού παρελθόντος. Ο φασισμός είναι η πάταξη της κοινωνίας κάτω από τη μπότα του ολοκληρωτισμού, η στρατιωτικοποίηση της εργασίας, ο φυλετικός ρατσισμός ως κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία, οι μαζικές εκτελέσεις και η γενικευμένη επιβολή και βία. Είναι ολέθριο σφάλμα, λοιπόν, για τους καταπιεσμένους να λογαριάζουν τους φασίστες ως γραφικούς και αφελείς ή πως θα ξεμπερδεύουμε με δαύτους αν σταματήσουμε να ασχολούμαστε μαζί τους, αν τους παραγκωνίσουμε, αν προσπαθήσουμε να τους επιμορφώσουμε, πόσο μάλλον αν αφήσουμε στο κράτος και στα δικαστήρια να τους «βάλουν στη θέση τους». Δεν πρόκειται να τους δείξουμε καμία ανοχή, δεν πρόκειται να τους αφήσουμε σπιθαμή στο δημόσιο χώρο. Όπου τους βρίσκουμε θα τους τσακίζουμε, γιατί είναι οι εχθροί του ανθρώπου, οι υπέρμαχοι του θανάτου.
Στον δυστοπικό κόσμο που διαμορφώνει για τους από τα κάτω ο κρατικός και καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός, οφείλουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά, να οργανωθούμε, να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε. Γιατί, η βαρβαρότητα του συστήματος έχει κλιμακωθεί σε τέτοιο επίπεδο, ώστε όχι απλώς να θεωρείται επίδικο η επιβίωσή μας, αλλά να διακυβεύεται μέχρι και η ίδια μας η ζωή. Με λίγα λόγια η συντελούμενη κοινωνική γενοκτονία στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης που διανύουμε, καθορίζει όχι μόνο με ποιους όρους ζούμε, αλλά προχωρά περαιτέρω, στη διαλογή του ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Και όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που τα σενάρια μιας παγκόσμιας πολεμικής σύρραξης αυξάνουν, καθώς τα νέφη ενός εκτεταμένου πολέμου πυκνώνουν. Ήδη υπάρχουν πάρα πολλά ανοιχτά πολεμικά μέτωπα (βλ. Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Κεντρική και Βόρεια Αφρική) που πλησιάζουν όλο και περισσότερο την καρδιά της «Δύσης». Υπάρχουν σφοδρά συγκρουόμενοι γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, αλλά και μια ραγδαία ενδυνάμωση των εθνικισμών σε παγκόσμια κλίμακα. Ο πόλεμος, πάντως, αποτελεί πάντοτε μια λύση στην ατζέντα του κεφαλαίου, ώστε να κάνει μια ανανεωτική και κερδοφόρα επανεκκίνηση. Όμως δεν πρέπει να αγνοούμε το κόστος που επιφέρει μια τέτοια επιλογή, που είναι πρώτα και κύρια οι ανθρώπινες ζωές που θα θυσιαστούν στο σφαγείο των καπιταλιστών. Ο πόλεμος πάντα γίνεται για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Αυτοί που πρόκειται να πληρώσουν έναν ενδεχόμενο πόλεμο τόσο από την τσέπη τους, όσο και με το αίμα τους, είναι οι όπου γης προλετάριοι. Επιπρόσθετα, οι οπλοβιομηχανίες κάνουν χρυσές δουλειές τη στιγμή που οι φτωχοί αλληλοσκοτώνονται για τα συμφέροντα των πλούσιων και των ισχυρών. Τα κράτη ξοδεύουν ασύστολα χρήματα σε πολεμικές εξοπλιστικές δαπάνες, ενώ η κοινωνική πλειοψηφία εξοντώνεται από την καπιταλιστική κρίση που η ίδια η κεφαλαιοκρατία προκάλεσε. Για να μην ξεχνάμε όμως, ο πόλεμος αποτελεί μια αποτελεσματική διέξοδο για το κεφάλαιο, ώστε να αντιμετωπίσει τις περιοδικές του κρίσεις, καταστρέφοντας εργατικό δυναμικό και μέσα παραγωγής, δημιουργώντας καινούριες αγορές, πρόσφορες για επενδύσεις και για κερδοφορία. Γιατί, μετά από μια παγκόσμια πολεμική καταστροφή, πάντοτε ακολουθεί μια περίοδος ραγδαίας οικονομικής ανάπτυξης, που «καρποφορεί» πάνω στα συντρίμμια και τα χαλάσματα, πάνω στις σωρούς των πτωμάτων.
Ο δικός μας πόλεμος όμως δεν είναι εθνικός. Είναι κοινωνικός και ταξικός, ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε κάθε έκφανση της εξουσίας και της ιεραρχίας. Όντας κομμάτι της κοινωνικής βάσης δεν πρόκειται να στρέψουμε τις κάννες των όπλων στα ταξικά μας αδέρφια. Δεν πρόκειται να πολεμήσουμε για καμία πατρίδα, για κανένα αφεντικό. Οι όπου γης καταπιεσμένοι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Βρισκόμαστε στην ίδια μεριά του οδοφράγματος, όσο και αν προσπαθούν οι κυρίαρχοι να μας διαιρέσουν με επίπλαστους διαχωρισμούς βάσει φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, φυλής, θρησκείας και ηλικίας, με απώτερο σκοπό να μας εκμεταλλεύονται αποτελεσματικότερα και να κοιμούνται οι ίδιοι ήσυχοι.
Οφείλουμε, λοιπόν, να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, για να μη ζήσουμε σαν δούλοι, για να μη γεράσουμε επαίτες. Να οργανωθούμε σε σωματεία βάσης, κάνοντας τον συνδικαλισμό ακηδεμόνευτο και μαχητικό, με όπλα μας την οριζοντιότητα, την αυτοοργάνωση και την άμεση δράση, μακριά από τον πατερναλισμό των συνδικαλιστικών ηγεσιών και τους εργατοπατέρες. Ο καθεστωτικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι αυτός που συνάπτει ειρήνη με τον ταξικό μας εχθρό. Είναι ξεπουλημένος από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που φιλοδοξούν να χτίσουν πολιτικές καριέρες πάνω στις πλάτες των εργατών. Είναι αυτοαναλισκόμενος και περιορίζεται σε 24ωρες απεργίες δυο με τρεις φορές τον χρόνο, οι οποίες φαντάζουν τουφεκιές στον αέρα και γίνονται ίσα-ίσα για να καυχιούνται οι εργατοπατέρες πως έκαναν το συνδικαλιστικό τους καθήκον, παρόλο που τα έχουν κάνει πλακάκια με τα αφεντικά. Από την άλλη στέκει το γραφειοκρατικό μόρφωμα του ΠΑΜΕ, με σαφείς απολήξεις και κατευθυντήριες γραμμές από το ΚΚΕ, που σαμποτάρει όποιον αγώνα δεν ελέγχει και αδυνατεί να τον εξαργυρώσει στην κάλπη, που απονεκρώνει το εργατικό κίνημα από την συγκρουσιακή του δυναμική, μαντρώνοντάς το σε αποσπασματικές διεκδικήσεις, στην αναμονή των εκλογών και την «ωρίμανση» των «αντικειμενικών συνθηκών» ή αλλιώς την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Μπορεί το ΚΚΕ να είναι ο απολιθωμένος εκπρόσωπος του ορθόδοξου μαρξισμού και της τριτοδιεθνιστικής παράδοσης στην Ελλάδα, αυτό όμως δε σημαίνει ούτε πως είμαστε αντικομμουνιστές, ούτε ότι δεν έχουμε «ράμματα για τη γούνα» του υπόλοιπου νεομπολσεβικισμού. Ως αναρχικοί είμαστε ενάντια σε κάθε εξουσία και σε κάθε μορφή κράτους, έστω και αν αυτό αποκαλείται εργατικό ή λαϊκό. Είμαστε ενάντια στον γραφειοκρατικό, κρατικό καπιταλισμό που αποτελεί στρατηγικό στόχο της επαναστατικής αριστεράς, διότι αντιπαλεύουμε την ιεραρχία και κάθε μορφή εξουσίας, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η γραφειοκρατία του κόμματος πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, της νεοσχηματισθείσας, δηλαδή, κυρίαρχης και προνομιούχας τάξης, που αναδύεται με την επικράτηση του σοσιαλισμού, όπως αυτός είναι ιδωμένος από τη γραμμική και ιακωβίνικη σκοπιά των μαρξιστών λενινιστών. Για μας η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν λογίζεται ως εργαλείο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για απελευθερωτικούς σκοπούς. Εγγενώς ο ρόλος της εξουσίας είναι η αναπαραγωγή των προνομίων της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Το κράτος όντας το δεσποτικό διευθυντήριο της κοινωνίας, δεν μπορεί να εξυγιανθεί, ακόμα και αν υπάρχουν οι καλύτερες προθέσεις, έστω και αν κυβερνήσει και ο πιο «αδιάβλητος». Για μας η πολιτική ελευθερία και η οικονομική ισότητα μπορούν να λογίζονται μόνο ως αδιαχώριστες όσον αφορά τη χειραφέτηση των πληβειακών στρωμάτων, εξ ου και η αδιαιρετότητα, αλλά και η συμβατότητα της αναρχίας με τον κομμουνισμό. Μόνο που εν αντιθέσει με τους μαρξιστές λενινιστές, εμείς επιζητούμε κομμουνισμό με ελευθερία, χωρίς εξουσιαστικά ενδιάμεσα στάδια, χωρίς να εκχυδαΐζουμε τις υλικές συνθήκες με αποτέλεσμα τον εκμηδενισμό της ατομικής και συλλογικής βούλησης των καταπιεσμένων. Στόχος μας είναι το άμεσο πέρασμα στην ακρατική και αταξική κοινωνία, που θα είναι έργο των ίδιων των υποτελών μαζών και όχι κάποιων ειδικών της επανάστασης. Γι’ αυτό και ως αναρχικοί είμαστε ταυτόχρονα κομμουνιστές. Για την ακρίβεια, ελευθεριακοί κομμουνιστές.
Είναι αναγκαίο να φτιάξουμε, επίσης, αυτοοργανωμένες συνελεύσεις γειτονιών, για να αυτορυθμίσουμε όσο μπορούμε την καθημερινότητά μας, για να διαρρυθμίσουμε όσο γίνεται τους χώρους όπου ζούμε και κινούμαστε. Να οργανωθούμε σε αναρχικές συλλογικότητες, που λειτουργούν χωρίς καμία ιεραρχία, κάνοντας στην άκρη την ανάθεση της τύχης μας στα κόμματα. Να δράσουμε αυτοοργανωμένα και μαχητικά, με όπλο μας την αλληλεγγύη, ενάντια στις επιθέσεις που διεξάγουν στους από τα κάτω το κράτος και κεφάλαιο και οι επικουρικοί τους μηχανισμοί. Να δημιουργήσουμε αντιφασιστικές συνελεύσεις και συντονισμούς για να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο στους φασίστες να σπείρουν το μισαλλόδοξο δηλητήριό τους και να επιτεθούν εναντίον όσων δεν υπάγονται στην κυρίαρχη κανονικότητα και στην καθεστηκυία τάξη.
Για μας ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, για αυτό και τα μέσα αγώνα που χρησιμοποιούμε, αλλά και οι μορφές οργάνωσής μας, προεικονίζουν τη μελλοντική κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε. Στόχος μας είναι η ακηδεμόνευτη παγκόσμια κοινωνική επανάσταση που θα γκρεμίσει τον δυστοπικό κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου, συνεπιφέροντας την ατομική και συλλογική χειραφέτηση, μέσα από έναν ριζικό μετασχηματισμό του συνόλου της κοινωνίας, με άξονες την πολιτική ελευθερία, την οικονομική ισότητα, την αλληλοβοήθεια και την κοινοκτημοσύνη. Παλεύουμε για μια κοινωνία γενικευμένης αυτοδιεύθυνσης με στόχο την άρση κάθε είδους εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής σχέσης, την παύση κάθε μορφής εξαναγκασμού, τη συντριβή του εγκλεισμού και το γκρέμισμα των φυλακών. Θέλουμε οι ανάγκες του ανθρώπου, ως οργανικού μέλους της κοινότητας, του συνόλου, να τεθούν στο προσκήνιο και να επιδιώξουμε την ολόπλευρη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, καθώς και την ολιστική αυτοπραγμάτωση κάθε ατόμου.
Δεν πρόκειται για ουτοπικές θεωρίες και βλέψεις ονειροπαρμένων. Όλα αυτά για τα οποία μιλάμε έχουν τη δυνατότητα της υλικής τους πραγμάτωσης. Πιο συγκεκριμένα, η γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση για την οποία κάνουμε λόγο, αποτυπώνεται απτά μέσα από τη δημιουργία αυτόνομων κομμούνων (κοινοτήτων), οι οποίες θα διαρθρώνονται φεντεραλιστικά, από κάτω προς τα πάνω, σε επίπεδο γειτονιών, κοινοτήτων, περιφέρειας, σε «εθνικό» και διεθνές επίπεδο, αίροντας την κρατική εξουσία και τα σύνορα. Τα μέσα παραγωγής από ατομική ιδιοκτησία, θα καταστούν συλλογικό κτήμα των κοινοτήτων, τα οποία θα υπόκεινται στην αυτοδιαχείριση των οριζόντιων και ακηδεμόνευτων εργατικών συμβουλίων. Θα βρίσκονται με λίγα λόγια στα χέρια των παραγωγών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της κοινότητας, αφού θα έχουν πάψει να υφίστανται οι εκμεταλλευτικές παραγωγικές σχέσεις που ορίζουν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και τη λεηλασία της φύσης, η οποία ισοπεδώθηκε από την αδηφαγία του κεφαλαίου. Οι κομμούνες και τα εργατικά συμβούλια, τα οποία θα ομοσπονδοποιούνται κατ’ εφάμιλλο τρόπο με τις κομμούνες, θα συνθέτουν από κοινού μια συνομοσπονδία με την ακριβώς αντίστοιχη αντιεξουσιαστική φεντεραλιστική δομή. Η οργάνωση της παραγωγής και της διανομής θα οργανώνεται πλέον υπό την εξής συνθήκη: «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Σε αυτήν την κατεύθυνση μπορεί να συνδράμει και η τεχνολογία, από τη στιγμή που τη χρησιμοποιήσουμε για την εξυπηρέτηση των κοινοτικών συμφερόντων. Η αυτοματοποίηση της παραγωγής και η οικοτεχνολογία (αποκεντρωμένες, οικολογικές παραγωγικές μονάδες), μπορούν σε σημαντικό βαθμό να μας «λύσουν τα χέρια», παρέχοντας μας ελεύθερο χρόνο, τον οποίο θα μπορούμε να διοχετεύσουμε στη δημιουργική ασχολία, στην κάθε λογής κοινωνική μας σχέση και συναναστροφή και φυσικά στην τεμπελιά και την ξεκούραση.
ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΔΟΥΛΟΙ
ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Πυρήνας Αναρχικών Κομμουνιστών Καλαμπάκας
[email protected]
