Ουκ ολίγες φορές μιλήσαμε –και θα συνεχίζουμε να μιλάμε– ενάντια στην πολιτική, που αποτελεί την τέχνη της εξαπάτησης, της συναλλαγής και την κύρια έκφραση του, εκ βάθρων, αντί-ανθρώπινου πολιτισμού. Ωστόσο, μένουν πάντοτε αδιερεύνητες πτυχές του θέματος, που μας κάνουν να επανέλθουμε, για να τις διευκρινίσουμε.
Απόψεις όπως «ακόμη κι αν δεν ασχολείσαι με την πολιτική, ασχολείται εκείνη μαζί σου» είναι μεν ορθές, ωστόσο, το θέμα είναι με ποιον τρόπο και για ποιον σκοπό ασχολείσαι μαζί της. Πράγματι, είναι καλό να γνωρίζεις τις παγίδες και τους κινδύνους της, ώστε να μπορείς να τα αποφύγεις. Όταν κινείσαι ενσυνείδητα προς μια απελευθερωτική προοπτική, τότε δεν μπορείς να βαδίζεις στα δικά της μονοπάτια· διαφορετικά οι σχέσεις που σε περιβάλλουν, οι προσωπικές σου επιλογές και η προσπάθειά σου ν’ απελευθερωθείς θα καταλήξουν να την υπηρετούν.
Υπάρχει, όμως, μια σαφής διαφορά ανάμεσα στον α-πολιτικό δρόμο και στον αντιπολιτικό. Με μια πρώτη ματιά, η λέξη α-πολιτικός σημαίνει μη πολιτικός. Είναι μια ιδιότητα που κάποιος θα μπορούσε να έχει ή να επιδιώκει, ζώντας έξω από το κράτος, που είναι γέννημα της πολιτικής. Α-πολίτικος, όμως, όσο γεννιόμαστε μέσα σε κρατικές οντότητες, καταλήγει να είναι, όχι όποιος στρέφεται με τις συνειδητές επιλογές του σε έναν μη πολιτικό τρόπο ζωής, αλλά αυτός που δεν ασχολείται με ένα υπαρκτό πλέγμα εξουσίας, που ούτως ή άλλως, τον περιβάλλει και τον αφορά, εφ’ όσον γεννήθηκε στον πολιτισμό, δηλαδή την πολιτική∙ εξ άλλου δεν νοείται το ένα δίχως την ύπαρξη του άλλου. Αυτός που απλώς επιλέγει την άγνοια, γιατί αρνείται να αναλάβει μια προσωπική ευθύνη, διότι προτιμάει την νωθρότητα του πνεύματος και «να περνάει καλά»[1], αποζητώντας το ατομικό του συμφέρον, προφανώς και δεν εκφράζει έναν αντιπολιτικό λόγο μήτε αποζητά την προσωπική και τη συλλογική απελευθέρωση. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μην πληγεί ο ίδιος από τη λαίλαπα του πολιτισμού-κρατισμού, αλλά εντασσόμενος απλώς σε μια άβουλη μάζα, που προσπαθεί να κρυφτεί στην ομοιομορφία και στην απάθεια, αυτός να την γλυτώσει· τούτο, βεβαίως, δεν είναι παρά η πλέον ξεμαλλιασμένη φενάκη. Σπάνια, λοιπόν, δείχνει διάθεση ν’ αντιδράσει κι αυτό συμβαίνει απλώς, για να υπερασπιστεί ένα άμεσο συμφέρον του, που ενδεχομένως απειλείται. Σε αυτή την περίπτωση ο α-πολίτικος απλώς επιλέγει να μένει στην άγνοια, να μην ασχολείται.
Είναι ακόμη πολύ σημαντικό να διαχωριστεί στη σκέψη του καθένα ότι είναι διαφορετικό να τίθεται κανείς ενάντια στην πολιτική –που βασικά συστατικά έχει την διαμεσολάβηση, το ψέμα, τη διπλωματική οδό, την καταγγελιολογία, την εμπιστοσύνη στο οποιασδήποτε μορφής κράτος και τους θεσμούς του– και διαφορετικό να αποζητά μια καλή πολιτική εκπροσώπηση, αντί της σημερινής διεφθαρμένης. Τότε, ψάχνει απλώς για ιδανικούς σωτήρες, που θα τον απαλλάξουν εν είδει υπέρ-ηρώων απ’ τα αδιέξοδα και τις παγίδες του κρατισμού-πολιτισμού στη ζωή του. Το να καλείσαι να πληρώνεις χρέη και φόρους, το να υποχρεώνεσαι να δουλεύεις όσο αντέχεις, το να πλέκεις τη ζωή σου γύρω από σύνθετες και ανούσιες σχέσεις υποχρεώσεων και κοινωνικών συμβάσεων είναι ουσιαστικά μέρη της πολιτικής ζωής. Όταν ψηφίζεις, όταν θέλεις να ενταχθείς σε μια μαζική κοινωνία-φυλακή, που από πριν σου δίνει μια συνταγή για να ζήσεις, να συμπεριφερθείς και να πεθάνεις, τότε ήδη αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως μέλος της πολιτικής ζωής μιας επικράτειας. Κι αν αυτό δε σου φαίνεται κι άσχημο, τότε σίγουρα το μόνο που σε νοιάζει είναι να μπαλώσεις τις μελανές οπές που αφήνει ο πολιτικός βίος στην ίδια την προσωπικότητά σου.
Σε αυτή την τάση κινείται και η εν πολλοίς ποικιλώνυμη αριστερά, η οποία φιλοδοξεί να κάνει την βιτρίνα της πολιτικής αόρατη∙ και για «καθαριστικά» της διαθέτει την επιβολή της λήθης, την στρέβλωση, την καρκινική διείσδυση στους απελευθερωτικούς αγώνες. Τα προϊόντα της πίσω απ’ τη βιτρίνα πολλά· πλασάρονται ως ιδανικές και μοναδικές λύσεις, που κάνουν το δρόμο της αριστεράς να φαίνεται μονόδρομος: συνδικαλιστικές οργανώσεις, χειραγώγηση των αγωνιζομένων προς αναζήτηση «δικαιοσύνης» μέσα από δίκες, καταγγελίες, πορείες που διαδηλώνουν τη διαμαρτυρία τους, φωνάζοντας μερικά τσιτάτα και επιστρέφοντας στον πολιτικό στίβο. Τα αριστερά προϊόντα, όμως, δεν παύουν στιγμή να φέρουν εν τη γενέσει τους την πολιτική σήψη.
Ας το ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά∙ ο αναρχικός αγώνας δεν αναζητά ακολούθους· και για τον λόγο αυτό δεν είναι και αυτοσκοπός του να πείσει κανέναν και για τίποτε. Καταθέτει απόψεις και πρακτικές που μπορεί ο κάθε αγωνιζόμενος να τις οικειοποιηθεί και να συμβάλει στον εμπλουτισμό και το προχώρημα τους, αν βεβαίως τις προσεγγίζει με ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια. Κομμάτι της αναρχικής θεώρησης είναι άλλωστε και η σε βάθος κατανόηση όσων συνθέτουν τα δεσμά αυτού του κόσμου, ανοίγοντας έτσι ένα μονοπάτι για την ελευθερία. Χρειάζεται προσωπική συνειδητοποίηση, αντίληψη του ίδιου μας του εαυτού και του τρόπου ζωής μας, για να μπορέσουμε να βγούμε από τα αδιέξοδα. Θέτοντας νέα ερωτήματα, απεγκλωβιζόμαστε από όσα θεωρούνται δεδομένα. Σηκώνουμε μια σκέψη που είχε γίνει πέτρα για το πνεύμα μας και την πετάμε στα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής, για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε στα ίσα όσα μας φυλακίζουν.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
[1]Μια από τις βασικές καθημερινές φιλοσοφίες στην περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν η γνωστή αυτή φράση, η οποία, όπως φαίνεται, διατηρήθηκε αλώβητη στη μεταπολίτευση.
Αναδημοσίευση από : anarchypress.wordpress.com
