ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ = ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΜΠΑΛΕΣ
Το τελευταίο διάστημα η κατάληψη ‘Επαυλη Κουβέλου στο Μαρούσι και η Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου (Ματρόζου 45, Παναιτωλίου 21, Αρβάλη 3) χτυπήθηκαν από το κράτος σε μια προσπάθεια καταστολής των αυτοοργανωμένων χώρων όπου η οριζοντιότητα και η αλληλεγγύη παίρνουν σάρκα και οστά. Βέβαια όλο αυτό το αντικαταληψιακό μένος ξεκίνησε μήνες πριν -από τα τέλη Αυγούστου- όταν στεγαστικές μεταναστευτικές (Mπουμπουλίνας 42, Σπ.Τρικούπη 15 και 17, Όνειρο, 2ο Σχολείο, Αχαρνών 22) και αναρχικές καταλήψεις (Gare, Rosa De Foc, Βανκούβερ, Palmares, Τελεσίγραφο) εκκενώθηκαν και σφραγίστηκαν στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας. Μιας ασφάλειας που στο πέρασμα της σαρώνει τα πάντα πετώντας στο δρόμο μετανάστες/τριες και τα παιδιά τους ενώ οι υπόλοιποι/ες βρίσκονται δολοφονημένοι/ες στα χερσαία σύνορα, στις θάλασσες και στα κέντρα κράτησης καταργώντας την έκδοση ΑΜΚΑ ενώ παράλληλα δυσκολεύοντας περαιτέρω τη διαδικασία ασύλου, βασανίζοντας διαδηλωτές/τριες (πορεία 17/11- 6/12, βασανισμός αμεα γυναίκας στο Α.Τ. Ομόνοιας), χτυπώντας φοιτητές/τριες στη διάρκεια του lock out της ΑΣΟΕΕ, εκκενώνοντας το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της ΑΣΟΕΕ, τραμπουκίζοντας και ξυλοκοπώντας όποι@ δεν ταιριάζει στα πρότυπα της ετεροκανονικότητας (ομοφοβική επίθεση από ΜΑΤ στις 29/08), αθωώνοντας παιδεραστές και δολοφόνους (Ν.Γεωργιάδης πρώην βουλευτής Ν.Δ., Κορκονέας) φυλακίζοντας αγωνιστές λόγω πολιτικής ταυτότητας και ταξικής θέσης (Χρ.Κορτέσης), διώκοντας και φυλακίζοντας συντρόφους/ισσες για την αλληλέγγυα στάση που επέδειξαν (υπόθεση Leroy Merlin και Επαναστατική Αυτοάμυνα), απαγάγοντας, παρακολουθώντας και εισβάλλοντας σε σπίτια αγωνιστών/τριων, ψηφίζοντας το αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο όπου μεταξύ άλλων εντείνει τη λεηλασία του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος προωθώντας παράλληλα επενδύσεις και ιδιωτικοποιήσεις, καταργώντας από τη μία την αιτία απόλυσης και φακελώνοντας από την άλλη ηλεκτρονικά τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων όλων ανεξαιρέτως των συνδικαλιστικών οργανώσεων, συλλαμβάνοντας τοξικοεξαρτημένους/ες στο σωρό την ίδια στιγμή που οι μεγαλύτεροι πρεζέμποροι είναι μέτοχοι καναλιών και ποδοσφαιρικών ομάδων…
Και ο κατάλογος είναι μακρύς…
Και όλα αυτά σε διάστημα μόλις έξι μηνών…
Την Τετάρτη 18/12 οι ένστολοι δολοφόνοι του κράτους επιχείρησαν να μπουν στα σπίτια όπου στεγαζόμαστε. Σε σπίτια όπου άνθρωποι διαφορετικών κοινωνικών ταυτοτήτων συνυπάρχουμε μαζί με μη ανθρώπινα ζώα, σε σπίτια ανοιχτά στους/ις καταπιεσμένους/ες και εκμεταλλευόμενους/ες αυτής της κοινωνίας, σε χώρους όπου συναντιόμαστε, ζυμωνόμαστε, πειραματιζόμαστε, ανακαλύπτουμε τους εαυτούς μας και τις εαυτές μας ερχόμενοι/ες σε ρήξη με τον ¨πολιτισμό¨ του καπιταλισμού, της πατριαρχίας, της ιδιοκτησίας, του ρατσισμού, του σπισισμού. Θα ήταν ψέμα να υποστήριζα ότι κάθε αυτοοργανωμένος χώρος αποτελεί de facto ένα safe space ή ένα χώρο όπου οι ελευθεριακές/αναρχικές ιδέες πραγματώνονται στο ακέραιο ευθύς αμέσως. Θα έλεγα όμως ότι αποτελούν ¨σχολεία¨ μέσα στα οποία μαθαίνουμε να συνυπάρχουμε με τους συγκατοίκους μας αναπτύσσοντας συντροφικές σχέσεις, σχέσεις που δεν κάμπτονται ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Σ’ένα από αυτά τα σπίτια και συγκεκριμένα στην Παναιτωλίου 21 εκαμίτης με πυροβόλησε εξ επαφής με πλαστική σφαίρα στην προσπάθεια μου να υπερασπιστώ το σπίτι μου. Σε κλάσματα δευτερολέπτου και μέσα από ένα μικρό άνοιγμα της κεντρικής πόρτας μου φωνάζει ¨τι κάνεις εκεί ρε¨ και με πυροβολεί. Αφότου μας μετέφεραν στη ΓΑΔΑ απαιτήσαμε να πάω νοσοκομείο. Μετά από αρκετή ώρα και ενώ ξέρανε ότι έχω πυροβοληθεί και δε φαινόταν να είχανε καμία διάθεση να με πάνε στο νοσοκομείο τελικά η πίεση η δική μου και των συντρόφων/ισσων μου είχε αποτέλεσμα μια μπατσίνα και ένας μπάτσος να με πάνε στο νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ. Εκεί ο μπάτσος περίμενε έξω από το εξεταστήριο ενώ η μπατσίνα εισήλθε μαζί μου στο χώρο της εξέτασης -κάτι το οποίο είναι παράνομο- όπου τότε και μόνο μου αφαίρεσε τις χειροπέδες. Οι γυναίκες γιατροί έκλεισαν το παραβάν αποκλείοντας την ουσιαστικά από τη διαδικασία της εξέτασης. Τις επόμενες ώρες παρατηρώντας την πληγή και τις επιπτώσεις της σχεδόν σ’ολόκληρο το αριστερό μου μαστό σκεφτόμουν πόσο τυχερή είμαι που η σφαίρα δε με πέτυχε στο πρόσωπο. Οι πλαστικές σφαίρες ευθύνονται για απώλεια όρασης και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να κουκουλωθεί. Από τη Χιλή μέχρι το Χονγκ Κονγκ και από το Παρίσι μέχρι την Ταξίμ είναι άπειρες οι περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν χάσει την όραση τους από ευθεία βολή πλαστικής σφαίρας. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΕΛΑΣ χρησιμοποιεί ευθεία ρίψη πλαστικής και ούτε ξαφνιάζομαι από το γεγονός ότι τα πρωτοπαλίκαρα των Ελλήνων Βασανιστών έχουν όπλα ΜR-35 Manuhrin R35 γαλλικού τύπου και προφανώς την άδεια να πυροβολούν εξ επαφής όσ@ αντιστέκονται στην κρατική βαρβαρότητα.
Την μεθεπόμενη μέρα στις 20/12 επισκέφτηκα το νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ προκειμένου να επαναεξεταστώ και να πάρω τα απαραίτητα ιατρικά έγγραφα όπου γνωστοποιούσαν την κατάσταση μου. Από την αρχή αντιλήφθηκα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ότι δεν ήμουν ¨ένα απλό περιστατικό¨. Την επίσκεψη μου πληροφορήθηκε με ένα ¨μαγικό τρόπο¨ ο διευθυντής της χειρουργικής κλινικής Δ.Παπουτσάς ο οποίος φανερά αγχωμένος ήταν παρών στην εξέταση και επόπτευε τα πάντα. Όταν τελείωσε μάλιστα η αρχική φάση της εξέτασης διέταξε τις υφιστάμενες του να τον ειδοποιήσουν αμέσως μόλις συμβεί κάτι και να είναι ενήμερος για οτιδήποτε συμβαίνει κατά την παραμονή μου εντός του νοσοκομείου. Στη συνέχεια πήγα για μαστογραφία όπου ένας γιατρός είχε μεγάλη περιέργεια να μάθει τι ακριβώς ήταν αυτό το σπίτι μέσα στο οποίο πυροβολήθηκα κάνοντας μου την ίδια ερώτηση κάμποσες φορές μέχρι που μάλλον αντιλήφθηκε ότι δε θα πάρει απάντηση. Ο ίδιος γιατρός επίσης όντας μη σίγουρος για κάποια αποτελέσματα φώναξε το διευθυντή του καθώς όπως είπε δεν ήθελε να αναλάβει την ευθύνη λάθους. Σε κάθε εξέταση στην οποία υποβαλλόμουν ο διευθυντής/τρια του εκάστοτε τμήματος ήταν παρών/ουσα και έλεγχε τις εξετάσεις προκειμένου να είναι απόλυτα σίγουρος/η για τα αποτελέσματα. Για ακτινογραφίες πήγα σε διπλανό νοσοκομείο στο οποίο αντιλήφθηκα ότι δεν μπορούσα να τις κάνω άμεσα λόγω γραφειοκρατικών κωλυμάτων αλλά με ένα τηλεφώνημα με το νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ το θέμα λύθηκε. Μετά το τέλος όλων των εξετάσεων και αφού ήταν η ώρα να γραφτεί η τελική γνωμάτευση η επιμελήτρια της β’ χειρουργικής Κ.Λεβέντη με το πρόσχημα ότι ο διευθυντής πρέπει να βάλει την υπογραφή του κλείστηκε σε ένα γραφείο μαζί του με κατεβασμένα τα ρολά και προσπαθούσαν να βρουν ποιες λέξεις ήταν οι κατάλληλες προς διατύπωση. Όταν μετά από αρκετή ώρα πήγα στο γραφείο να δω πότε επιτελούς θα πάρω τη γνωμάτευση βλέπω την επιμελήτρια να γράφει και ακριβώς από πάνω της καθισμένο στο γραφείο το διευθυντή ο οποίος φώναξε τρεις φορές σε μια γυναίκα που μου άνοιξε να κλείσει την πόρτα. Προφανώς να δω ότι ¨μαγείρευαν¨ από κοινού τη γνωμάτευση δεν ήταν και το καλύτερο τους. Παρατηρώντας γενικά κινήσεις, πρόσωπα και τηλεφωνήματα δε χρειάστηκε και πολύ για να καταλάβω το τραμπούκισμα που έπαιξε σχετικά με τη διαρροή της πρώτης γνωμάτευσης (την πρώτη φορά που πήγα στο νοσοκομείο) στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήταν ολοφάνερο ότι είχε πέσει σύρμα να κάνουν την πλαστική σφαίρα ¨ελαστική μπάλα¨ καθώς και να εκφοβίσουν τους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους αμερόληπτα. Δεν αυταπατώμαι ότι οι γιατροί δεν εκβιάζονται ή δεν εκφοβίζονται και αυτό το βίωσα στο πετσί μου στο νοσοκομείο Ελπίς στις 20/12 όταν η πλειοψηφία των γιατρών με την οποία ήρθα σε επαφή ήταν φανερά φοβισμένη από τον εσωτερικό τραμπουκισμό που είχαν υποστεί έτσι ώστε το τραύμα της πλαστικής σφαίρας να γίνει κάτι άλλο, ίσως μια ελαστική μπάλα στο κάτω κάτω. Είναι τουλάχιστον τραγέλαφο ότι άνθρωποι που έβλεπες από τις κινήσεις τους και τα μάτια τους ότι έχουν δασκαλευτεί να «ωραιοποιήσουν» τον πυροβολισμό, όταν έβλεπαν την κατάσταση του αριστερού μου μαστού δεν μπορούσαν να κρύψουν την απέχθειά τους. Λυπάμαι αφάνταστα που όσο κι αν η διοίκηση του νοσοκομείου με την πολιτική ηγεσία προσπάθησαν να το κουκουλώσουν τελικά δεν τα κατάφεραν.
Σχετικά τώρα με όλη την παραφιλολογία που έχει παίξει στα ξεδιάντροπα μέσα μαζικής εξαπάτησης καθώς και τα αισχρά ψέματα που διέδιδε το ΥΠ.ΠΡΟΠΟ και τα φερέφωνά του σε μια προσπάθεια αρχικά διάψευσης και στη συνέχεια υποβάθμισης και δικαιολόγησης του περιστατικού όπου η αλλοίωση εννοιών χτύπησε κόκκινο (πλαστικές σφαίρες = μικρές ελαστικές μπάλες) το μόνο που έχω να ευχηθώ είναι να φάνε όλοι αυτοί και αυτές άπειρες πλαστικές σφαίρες καθώς όπως μας ενημέρωσε το Τμήμα Βασανισμού Του Πολίτη η δύναμη των σφαιρών είναι μικρότερη από τη δύναμη μιας γροθιάς. Tόσο το συμβάν με την ρίψη ή όχι πλαστικών σφαιρών και το τι ακριβώς ήταν τελικά αυτές οι σφαίρες όσο και το περιστατικό με την οικογένεια που γειτνιάζει με την κατάληψη Ματρόζου 45 όπου ο πατέρας και οι 2 γιοι του βασανίστηκαν, συνελήφθησαν και κατασκευάστηκαν τεχνηέντως ως συμμέτοχοι της κατάληψης χρησιμοποιήθηκαν από τους συριζαίους σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι πολιτικής κόντρας με τη δεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Η φίμωση και η καταστολή όσων αγωνίζονται και παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και ταυτόχρονα η ικανοποίηση των συμφερόντων των πολυεθνικών, των τραπεζών, των επιχειρηματιών αποτελεί ανέκαθεν το κύριο έργο κάθε κρατικής διαχείρισης ανεξάρτητα από τη στρατηγική και τα μέσα που χρησιμοποιούνται κάθε φορά. Δεν έχω καμιά αυταπάτη ότι ο σύριζα και το οποιοδήποτε κόμμα θα έκανε τα ίδια ή πανομοιότυπα αν ήταν τώρα κυβέρνηση. Εξάλλου οι ευαισθησίες και τα φρονήματα του είναι ευρέως γνωστά και αποτυπωμένα στα κορμιά μεταναστών/τριων, καταληψιών (όπως και των καταληψιών της Ματρόζου 45 όπου και εκκενώθηκε πρώτη φορά επί σύριζα το Μάρτιο του 2018), πολιτικών ή μη κρατουμένων (βλ. απεργία πείνας Δ.Κουφοντίνας, απεργία δίψας Β.Φάτση, θάνατος κρατουμένου από φλεγμονή στο δόντι στις φυλακές Λάρισας) και τόσων ακόμα καταπιεσμένων (βλ. δολοφονίες Ζακ Κωστόπουλος/Ζackie Oh, Eμπουκά).
Από τη μεριά μου έχω να δηλώσω ότι η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα ισοπεδώνουν καθεστώτα, ότι ο θυμός, η οργή και η δίψα για συνέχιση του αγώνα υπερτερούν του φόβου και της ηττοπάθειας, ότι θα συνεχίσω να παλεύω μέχρι όλα μας να ζήσουμε ελεύθερα και χωρίς φόβο.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟΥΣ
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΜΟΥ
ΟΣΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ ΘΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ
ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΣΑΣ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΑ ΑΔΕΙΑ ΣΠΙΤΙΑ
Υ.Γ. Παραθέτω φωτογραφίες από το τραύμα που επέφεραν οι ¨ελαστικές μπάλες¨ και αναρωτιέμαι τι αμβλύ όργανο (στη δεύτερη γνωμάτευση γράφεται ¨αναφερόμενος τραυματισμός από αμβλύ όργανο¨) που κρατάει ένας εκαμίτης θα μπορούσε να μου προκαλέσει αυτή την πληγή αν δεν ήταν όπλο με πλαστικές σφαίρες;;;
Κοινότητα Καταλήψεων Κουκακίου
Πρωτότυπη δημοσίευση 31/12/2019
via athens.indymedia.org
