Carwill Bjork-James
Το βιβλίο του Κρις Ντίξον Another Politics: Talking Across Today’s Transformative Movements, που δημοσιεύθηκε αυτή τη χρονιά αποτελει μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή στην αντιεξουσιαστική πολιτική στην Βόρεια Αμερική. Με βάση δεκάδες συνεντεύξεις, ο Κρις, προσφέρει τις βάσεις για να προσεγγίσουμε ένα αγώνα κατά του καπιταλισμού και της κοινωνικής καταπίεσης που απορρίπτει τις δομές από πάνω προς τα κάτω, συμπεριλαμβανομένου του κράτους, των πολιτικών κομμάτων και κάθε είδους ιεραρχικής οργάνωσης. Το βιβλίο υπογραμμίζει το ρόλο της αναρχίας στο πλευρό διαφόρων κινημάτων όπως της απελευθερωσης των μαύρων, του φεμινισμού, των Ζαπατίστας και της επαναστατικής μη-βίας, ενημερώνοντας τη νέα γενιά για τη σημασία της ριζοσπαστικής δράσης.
O Κρις περιγράφει τον εαυτό του ως υποστηρικτή ριζοσπαστικών κινημάτων αλλά και ως κάποιον που αποπειράται να θέσει κάποια σκληρά ερωτήματα που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπ΄ όψη από τους ανθρώπους που ασχολούνται με ριζοσπαστικές δράσεις.
Πες μας λίγα για τον εαυτό σου και τη ζωή σου. Τι σε οδήγησε στη συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Κρις Ντίξον: Κατάγομαι από το Anchorage της Alaska, μια περιοχή που ανήκει παραδοσιακά στους αυτόχθονες Dena’ina και αυτή τη στιγμή ζω στην Ottawa, πρωτεύουσα του Καναδά, που ειναι κτισμένη σε έδαφος που ανήκει στους Algonquin. Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο σταθμούς της ζωής μου, έζησα σε κάθε πολιτεία της Δυτικής ακτής των Η.Π.Α. και μετακόμισα στον Καναδά πριν από 8 χρόνια. Σε όλα αυτά τα διαφορετικά μέρη, από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου αλήθεια, συμμετειχα στο ριζοσπαστκό ακτιβισμό που αφορουσε τον αντιρατσισμό, τον περιβαλλοντισμό, την εργατική αλληλεγγύη, τον φεμινισμό και την υπεράσπιση της φύσης.
Αυτό που με οδήγησε στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα που ακολούθησα ήταν η ελπίδα να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω όλα τα μέσα που προσφέρονταν στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στην Σάντα Κρουζ, για να προσπαθήσω να βοηθήσω στην εξέλιξη των αγώνων που με ενδιαφέρουν. Βασικά πήγα για να προσπαθήσω να κάνω έρευνα και τελικά να γράψω μια μεταπτυχιακή εργασία που θα μπορούσε να προσφέρει έδαφος για την ανάλυση μιας σειράς διαφορετικών πολιτικών που έχουν ως κοινό στόχο την κοινωνική αλλαγή καθώς και προσπαθειών ριζοσπαστικού ακτιβισμού στη Βόρεια Αμερική. Εν τέλει, αυτό που συμπεριλάμβανε ήταν να ταξιδέψω σε πολλά μέρη των Η.Π.Α. και του Καναδά και να πάρω δεκάδες συνεντεύξεις από παλιούς αντιεξουσιαστές που έχουν συμμετάσχει σε πολλά και διαφορετικά κινήματα. Τα ερωτήματα που κλήθηκαν να απαντήσουν ουσιαστικά συμπυκνώνονται στο εξής: Τι έχουμε μάθει ενόσω το κάνουμε αυτό; Με τι είδους προκλήσεις ερχόμαστε συστηματικά αντιμέτωποι; Και τι είδους αναπάντητα ερωτήματα δυσκολευόμαστε ακόμα να απαντήσουμε εν μέσω όλων αυτών; Αυτή λοιπόν είναι η έρευνά μου που μετεξελίχθηκε σε βιβλίο.
Το βιβλίο σου επικεντρώνεται σε κάτι που αποκαλείς αντιεξουσιαστικό ρεύμα. Μπορείς να ορίσεις ποιός ή τι ειναι αυτό;
Ο σύντομος ορισμός αυτού του ρεύματος αποτελείται από δύο μέρη. Κατ’ αρχάς αυτή ειναι μία πολιτική τάση που αυτοκαθορίζεται με βάση την εναντίωσή της απέναντι σε όλες τις μορφές εξουσίας, καταπίεσης και εκμετάλλευσης, κάτι που προσεγγιζει τα διδάγματα του αγώνα των έγχρωμων φεμινιστριών και την ιδέα πως όλα τα συστήματα καταπίεσης και εκμετάλλευσης -είτε μιλάμε για πατριαρχία, ετεροσεξισμό, ανωτερότητα των λευκών, ρατσισμό κατά των ατόμων με ειδικές ανάγκες, καπιταλισμό κλπ- ουσιαστικά αποτελούν αλληλένδετες δομές που η ύπαρξή τους οφείλεται στην παράλληλη στήριξη και συνεργασία που παρέχουν μεταξύ τους, γι΄αυτό και καθίσταται αδύνατη η όποια προσπάθεια διαχωρισμού τους. Η αντιεξουσιαστική πολιτική επίσης απαιτεί, εαν θα προσπαθήσουμε να αφήσουμε πίσω αυτά τα συστήματα καταπίεσης, να δημιουργήσουμε ένα διαφορετικό τρόπο συσχετισμού των ανθρώπων, μια εντελώς διαφορετική κοινωνική δομή. Αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει μια πολύμορφη επαναστατική πολιτική που ταυτόχρονα να καταρρίπτει όλες αυτές τις μορφές καταπίεσης. Αυτό σχετίζεται με μια αυστηρότερα ανατρεπτική μορφή αγώνα ενάντια στην καταπίεση, κάτι που αρκετοί άνθρωποι αποκαλούν διαθεματική πολιτική.
Το άλλο σκέλος που κατ’ εμένα είναι εξ’ ίσου σημαντικό στον ορισμό του αντιεξουσιαστικού ρεύματος έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι- είναι η διαχρονική συμμετοχή στους αγώνες και η δέσμευση στην προσπάθεια δημιουργίας κινήματων που εκτείνονται πέρα από προεπιλεγμένους κυκλους ακτιβιστών. Η οργάνωση έχει να κάνει με τη συσπείρωση ανθρώπων στη βάση ενός αγώνα που σχετίζεται κατά κάποιο τρόπο με τις καθημερινές συνθήκες ζωής τους και μέσω αυτού η δόμιση μιας ισχυρής δύναμης για να μπορέσει να αλλάξει το σύστημα.
‘Ενα πράγμα το οποίο είναι σημαντικό να ξεκαθαριστεί είναι πως όταν λέω αντιεξουσιαστικό ρεύμα δεν εννοώ μόνο αναρχικούς. Υπάρχουν αρκετοί αναρχικοί που δεν θα έβλεπαν τον εαυτό τους ως μέρος αυτού του ρεύματος, που η πολιτική τους ή η καθημερινή τους ζωή σε πρακτικό επίπεδο δεν αποτελεί μέρος αυτού του ρεύματος.
Κατά πόσο αυτό το βιβλίο αποσκοπούσε στο να ενθαρρύνει ανθρώπους μέσα σε ένα πολυδιασπασμένο ρεύμα να δουν ο ένας τον αλλο πέρα από τις διαφορές τους μέσα στο κίνημα, ή τη διαφορετική προέλευση σε σχέση με την ακτιβιστική παραδοση στην οποία ανήκουν;
Αρκετοί αγώνες μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ακτιβισμού για κοινωνική και οικολογική δικαιοσύνη χαρακτηρίζονται από μία τάση διάσπασης. Γι΄αυτό και έλπιζα να θέσω κάποια κοινά ζητήματα, ερωτήματα και εμπειρίες με στόχο να καλλιεργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες έτσι ώστε οι άνθρωποι να προχωρήσουν σε μια αμοιβαία αναγνώριση. Με βάση τη μέχρι τώρα εμπειρία μου κατά την προώθηση του βιβλίου – κάτι που κάνω τους τελευταίους μήνες και έχω πάει σε πάνω από 30 πόλεις- οι ανθρωποι διψουν για νέους τρόπους προσέγγισης του πώς συνδέονται αυτά που κάνουν στο συγκεκριμένο χώρο που ανήκουν, με αυτά γίνονται σε άλλους χώρους. Υπάρχει μια διάδραση από κοινά ερωτήματα και αξίες και υπάρχουν μαθήματα που συχνά οι άνθρωποι μπορούν να παρουν δια μέσω αυτών των έντονα ενεργών χώρων.
Αυτή τη στιγμή ειναι ξεκάθαρο πως πολλοί άνθρωποι έχουν γίνει πολιτικά ενεργοί δια μέσω του κινήματος Black Lives Matter. Και το Black Lives Matter αποτελεί μέρος ενός μακροχρόνιου αγώνα των μαύρων για ελευθερία στις ΗΠΑ και παγκοσμίως και επίσης συνδέεται με τον αγώνα ενάντια στο φυλακοβιομηχανικό σύμπλεγμα που επίσης αναπτύσσεται πολύ έντονα τα τελευταία 20 χρόνια. Πηγαίνοντας πίσω μερικά χρόνια, αρκετοί άνθρωποι μπήκαν στα κινήματα μέσω του Occupy και κατά την είσοδό τους η αναρχική πολιτική μεγάλωσε- αναρχικές μορφές πολιτικής με όλες τις δυνατότητες αλλά και τα προβλήματά της. Νομίζω πως αυτό αποτέλεσε ένα βασικό σημείο εισόδου μιας εντελώς διαφορετικής ομάδας ανθρώπων.
Κι ενόσω υπάρχει μια εισροή ανθρώπων από διαφορετικούς δρόμους, αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε εν μέσω μιας έντονης αλληλεπίδρασης. Αρκετοί άνθρωποι που μίλησαν μαζί μου ανέφεραν την ιδέα συνθετικής πολιτικής, μια προσπάθεια να μάθουν από διαφορετικές παραδόσεις και εμπειρίες και να εξάγουν τα θετικά των παραδόσεων και των εμπειριών αυτών, ασκώντας παράλληλα κριτική στις αποτυχίες, τους περιορισμούς στην ιστορία του κάθε κινήματος καθώς και την σύγχρονη πολιτική τους. Άρα νιώθω πως βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο όπου πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να προσεγγίσουν διαφορετικά πράγματα και νομίζω πως αυτό έχει αξία, σημασία και χρήσιμότητα.
Μπορείς να μας πεις τις παρατηρήσεις σου ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που η αναρχία ειναι η βάση τους; Ποιά είναι η θέση τους μέσα σε αυτό το διάλογο; Τι ιδιαίτερες ιδέες και κριτκές φέρνουν στα μεγαλύτερα κινήματα μέσα στα οποία συμμετέχουν;
Αρκετοί άνθρωποι που έχουν έρθει στους κόλπους της αναρχικής πολιτικής φέρνουν αυτά που εγώ αντιλαμβάνομαι ως προτερήματα της αναρχίας. Αυτά περιλαμβάνουν μια δυνατή δέσμευση σε βαθιά δημοκρατικές διαδικασίες ή συμμετοχικές μορφές αυτο-οργάνωσης και δίνουν προτεραιότητα σε αυτές μέσα σε όλους τους κινηματικούς χώρους. Επίσης παρατηρείται μια πραγματική προσήλωση στην άμεση δράση και στη χρήση συγκρουσιακών μορφών διαμαρτυρίας για να δημιουργήσουν παρεμβάσεις και να σπρώξουν το σύστημα με τρόπους που μπορούν να κάνουν διαφορά. Ένα άλλο πράγμα που βλέπω να φέρνουν οι αναρχικοί αυτή τη στιγμή και ειναι πολύ χρήσιμο, ειναι η δεσμευση σε αυτό που λέμε προδιαγραφική πολιτική : η ιδέα πως στη μεγαλύτερη δυνατή διάσταση, πρέπει να εισάγουμε το όραμα και τις αξίες μας για μια καλύτερη κοινωνία σε αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή και στον τρόπο οργάνωσης και χρήσης αυτών για να χτίσουμε θεσμούς στο παρόν που να προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τις αμεσες ανάγκες των ανθρώπων. Αυτές πραγματικά ειναι πολύ χρήσιμες αξίες και πρακτικές.
Πιστεύω πως υπάρχουν πολλά θετικά αλλά και πολλές προκλήσεις σε αυτό που αποκαλώ ”υπαρκτός αναρχισμός” στην Βόρεια Αμερική. Κάποιες από τις μεγαλύτερες δυσκολίες που παρατηρούνται απο κοινού ειναι, πρώτον, η συγκρατημένη στρατηγική όσον αφορα στην προσπάθεια ανάπτυξης ενός σχεδιου για να προχωρήσουμε μπροστά στο μακροχρόνιο όραμα αυτού που θέλουμε να επιτεύξουμε πέρα από τις άμεσες δράσεις μας. Δεύτερο, ειναι ένα κολλημα υποκουλτούρας, μια αίσθηση πως ”ας δημιουργήσουμε μια ταυτότητα ριζοσπαστικού ακτιβισμού με πολυ συγκεκριμένο είδος ντυσίματος και λεξιλογίου και ας γίνουμε καχύποπτοι απέναντι σε όλους όσους προσπαθήσουν να συνδεθούν μαζί μας όταν αυτοί δεν φορούν τα ίδια ρούχα ούτε μιλανε με τον ίδιο τρόπο”. Νομίζω πως αυτό συχνά οδηγεί σε μια απομόνωση που εμποδίζει οποιεσδήποτε προσπάθειες συλλογικής οργάνωσης με άλλους ανθρώπους. Και υπάρχει και μια μια εσωστρέφεια όσον αφορά τη δημιουργία οργανώσεων και θεσμών που θα συμβάλουν στον αγώνα μακροχρόνια. Είναι κατανοητό πως μεγάλο μέρος αυτού του σκεπτικισμού και της καχυποψίας οφείλεται στο ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να δημιουγήσουν κόμματα και συμφωνώ απόλυτα με αυτό. Όμως ταυτόχρονα νομίζω πως χρειαζόμαστε πιο ευπροσάρμοστες δομές για να διευκολύνεται η συνέχιση του αγώνα και η συμμετοχή των ανθρώπων καθώς αυτοί μεγαλώνουν, για να συνεχίσουν να συνδράμουν στα κινήματα καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Μέρος της έντασης που υπάρχει εδώ οφείλεται στο γεγονός πως μέσα στα πλαίσια της αναρχικής πολιτικής δεν έχουμε βρει ακόμα τρόπους για να μιλήσουμε για τους αγώνες που αποσκοπούν σε μεταρρυθμίσεις. Ασχέτως αν αυτές οι μεταρρυθμισεις αφορούν το ζήτημα της αναπαραγωγής, τον αγώνα για αύξηση του κατωτάτου ορίου μισθου, τον αγώνα για υπεράσπιση του δικαιώματος για συνδικαλισμό, συχνά μέσα στην αναρχική πολιτική είτε προσανατολιζόμαστε σε άμεσες συγκρουσιακές δράσεις που συμμετέχουμε, ή μιλάμε για ένα όραμα απελευθέρωσης για το πολύ μακρινό μέλλον, ενώ παράλληλα δυσκολευόμαστε αφάνταστα να μιλήσουμε λεπτομερειακά για το πώς θα κατακτήσουμε αυτό το όραμα ”απελευθέρωσης”. Κι εδώ νομίζω πως χρειάζεται να μιλήσουμε για μεταρυθμίσεις από μια κριτική σκοπιά χωρίς τη συχνά απορριπτική διάθεση ως προς τους αγώνες που αποσκοπούν σε μεταρρυθμίσεις. Γιατί πιστεύω πως υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αξιολογήσουμε αυτές τις προσπάθειες και να σκεφτούμε κριτικά και εποικοδομητικά με ποιούς τρόπους θα προσεγγίσουμε αυτους τους αγώνες.
Όμως αυτό είναι μια πολύπλοκη και δύσκολη διαδικασία και αυτό φάνηκε ξανά και ξανά ενόσω πήγαινα από εδώ και από εκεί παίρνοντας συνεντεύξεις. Επειδή οι περισσότεροι άνθρωποι που μου έδωσαν συνεντευξη συμμετέχουν σε αυτού του είδους τις καμπάνιες, είτε αυτές αφορούν την υπεράσπιση μεταναστών που αντιμετωπίζουν απέλαση, είτε τις προσπάθειες δημιουργίας εργατικών οργανώσεων ή φεμινιστικών θεσμών, μπαίνουν μέσα σε όλη αυτή την πολυπλοκότητα χωρίς να μπορούν να προσανατολιστούν με τη βοήθεια ξεκαθαρων απαντήσεων, αφού τέτοιες δεν υπάρχουν σε σχέση με τη συνέχιση της δέσμευσής μας στην άσκηση κριτικής και την παράλληλη συμμετοχή σε πρακτικού τύπου καμπάνιες. Και αυτό που εγώ μπορώ να πω είναι πως πρέπει να συμμετάσχουμε και να προσπαθήσουμε να το κάνουμε χωρίς να πέσουμε στην παγίδα της τελειομανίας ή της απολυτότητας.
Δεδομένης της ιστορίας της ζωής σου και της πολιτικής σου άποψης, γιατί αυτό το βιβλίο αφορά αντιεξουσιαστικές πολιτικές και όχι αναρχικές; Μήπως ο όρος αντιεξουσιαστής είναι μια αντανάκλαση της άρνησης (δικής σου ή δικής τους) για χρήση του όρου αναρχικός; Ποιό κίνητρο υπάρχει πίσω από αυτό;
Αυτή η απόφαση πάρθηκε πολύ νωρίς όταν ακόμα επικοινωνούσα με ακτιβιστές και διοργανωτές για να τους ενημερώσω για τις συνεντεύξεις. Έχε υπόψη σου πως με ενδιέφερε ιδιαίτερα να πάρω συνεντεύξεις από έγχρωμους, queer, ανθρώπους της εργατικής τάξης και άτομα με μη συμβατική ταυτότητα φύλου. Με βάση λοιπόν την εμπειρία μου και με βάση κάτι που έγινε ξεκάθαρο καθώς ξεκίνησα να παίρνω συνεντεύξεις, είναι πολλοί οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αγώνες μεσα ενα γενικό κοινό πλαίσιο αξιών, πρακτικών και οραμάτων, όμως είναι πολυ λίγοι, μια μεινότητα, αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους αναρχικούς. Και πιστεύω πως αυτο έχει σχέση με αυτό που προανέφερα για τις προκλήσεις του ‘υπαρκτού αναρχισμού’που στις ΗΠΑ πολύ συχνά έχει βαθιά τις ρίζες του σε μια σκηνή υποκουλτούρας των λευκών μεσοαστών και συχνά παρουσιάζει αλλεργία στην στρατηγική και τις κινητοποιήσεις.
Κατά την διάρκεια των συνεντεύξεων ρωτούσα ξεκάθαρα πώς προέκυψε η πολιτικοποίηση των ανθρώπων αυτών κι αυτές ήταν πάντοτε οι πιο ωραίες συζητήσεις. Αυτό που ανακάλυψα είναι πως υπήρχαν δρόμοι- πολλοι δρόμοι- προς μια πολιτικοποίηση που μπορουμε να αποκαλέσουμε αντιεξουσιαστική, αντικαπιταλιστική και κατα των δομών καταπίεσης. Αρκετοί άνθρωποι ασχολήθηκαν μέσω του έγχρωμου ριζοσπαστικού φεμινισμού, της κατάργησης του φυλακοβιομηχανικού συμπλέγματος, των αγώνων για ανεξαρτησία των αυτόχθονων, του ριζοσπαστικού queer ακτιβισμού, των αυτόνομων Λατινοαμερικανικών κινημάτων και άλλους κρίσιμους δρόμους. Συχνά οι άνθρωποι βαδίζουν σε περισσότερους από έναν δρόμους και σε κάποιους ο αναρχισμός έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή, ενώ σε άλλους παραμένει εντελώς αδιάφορος- ή και χειρότερα.
Όμως είναι δυνατόν να βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο, ενόσω ταξίδευα είδα κάποιες ενδείξεις που παραπέμπουν σε κάτι τέτοιο. Επίσης γνωρίζω πως σε όλη την ήπειρο υπάρχουν τοπικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με τη μορφή και τους συσχετισμούς της αναρχίας.
Εν πάσει περιπτώσει, όταν έπαιρνα συνεντεύξεις άρχισα επίτηδες να χρησιμοποιώ το γενικότερο όρο ”αντιεξουσιαστής” για να περιγράψω το πολιτικό ρεύμα στο οποίο συμμετείχα και συναντούσα. Φυσικά δεν ειναι ένας όρος που χρησιμοποιείται από όλους και προσπαθώ να το ξεκαθαρίσω αυτό στο βιβλίο. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι ένιωθαν άνετα με αυτό τον όρο και σε μια προσπάθεια να το ερμηνεύσω αυτό επηρεάστηκα από το επιχείρημα της Maia Ramnath στο βιβλίο της Decolonizing Anarchism ότι ίσως πρέπει να δούμε την αναρχία ως ένα κομμάτι μιας μεγαλύτερης αντιεξουσιαστικής οικογενειας.
Εγώ ειμαι αναρχικός. Αλλά πιστεύω πως ειναι σημαντικό να κρατήσουμε κριτική στάση απέναντι στην αναρχία- πως δεν μας δίνει όλες τις απαντήσεις για να κάνουμε μια επανάσταση στον 21ο αιώνα και πως στην παρούσα μορφή της έχει πολλούς περιορισμούς. Στην συνεργασία μου με άλλους ανθρώπους για να φτιάξουμε κινήματα άρχισαν να με απασχολούν τρία πράγματα – αξίες, διαδικασίες και πρακτικές- και με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο το πως, το γιατί και με ποιό στόχο οι άνθρωποι προβαίνουν σε συγκεκριμένες δράσεις παρά η ταμπέλα που βάζουν στον εαυτό τους. Αυτό που ανακάλυψα είναι πως οι άνθρωποι που αυτοκαθορίζονται ως abolitionists ή έγχρωμες φεμινίστριες ή αυτόχθονες αντιεξουσιαστές είναι οι ίδιοι που τη στιγμή αυτή διεξάγουν κάποιους από τους πιο δυναμικούς αγώνες. Αυτή είναι η οπτική που έχω προσπαθήσει να δώσω στο βιβλίο.
Ποιό πιστεύεις πως ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήραμε από γρήγορα εξελισσόμενα κινήματα που έχουν μια πιο γενικευμενη βάση, όπως το Occupy και το Black Lives Matter;
Υπάρχουν πολλά και σπουδαία μαθήματα, αλλά νομίζω πως το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό είναι πως η κάθε μία από αυτές τις κινητοποιήσεις αποκαλύπτει νέα είδη ανθρώπων που πλέον δεν αντέχουν κάποια στοιχεία του συστήματος και ίσως να μην είχαν συμμετάσχει ενεργά σε κινήματα αλλά ξαφνικά τους βλέπουμε εν δράσει.
Συχνά στη ριζοσπαστική αριστερά συναντάμε δύο κυρίαρχες αντιλήψεις όταν αναφερόμαστε σε μάζες: Η μια ιδέα είναι πως η πλειοψηφία των ανθρώπων στην κοινωνία έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου και είναι βλάκες και δεν υπάρχει καμία ελπίδα γι΄αυτούς. Αυτοί δεν πρόκειται να κινηθούν γι αυτό κι εμείς ως ριζοσπαστική μειονότητα πρεπει να προσπαθήσουμε να σπρώξουμε κάποια πράγματα όσο πιο πολύ μπορούμε. Η άλλη άποψη στην οποία συχνά πέφτουμε είναι μια ρομαντική ιδέα που εξιδανικεύει τους ανθρώπους και λέει πως αυτοί απλά έμειναν πίσω και πως θα είναι έτοιμοι να εξεγερθούν στην επόμενη γωνια του δρόμου.
Νομίζω πως αυτές οι μαζικές κινητοποιήσεις εισηγούνται πως καμία από τις προαναφερθείσες απόψεις δεν είναι σωστές, όμως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που με διάφορους τρόπους, κατανοούν πως ζούμε εν μέσω μια κοινωνικής, οικολογικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Δεν αντέχουν άλλο αυτές τις συνθήκες, έχουν ανάγκη από νέους τρόπους αντίληψης αυτών που συμβαίνουν γύρω μας και είναι έτοιμοι να κινητοποιηθούν για να αλλάξουν τα πράγματα. Νομίζω πως αυτές οι κινητοποιήσεις έχουν αποκαλύψει μια υπέροχη δυνατότητα για δράση που εκτείνεται πέρα από τα όρια που εμείς βάζουμε στον εαυτό μας μέσα σε συγκεκριμένους ακτιβιστικούς κυκλους.
Κάτι που αναρωτιέμαι σε σχέση με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου είναι εάν το να δουν άνθρωποι σε ένα διασπασμένο κίνημα ο ένας τον άλλον με βάση τα κοινά χαρακτηριστικά και όχι τις διαφορές τους, ήταν συνειδητά ένας από τους στόχους του βιβλίου; Βλέπεις αυτό να είναι κάτι που είναι σε εξέλιξη;
Βέβαια. Αρκετές φορές οι άνθρωποι που συμμετέχουν στον ακτιβισμό για κοινωνική δικαιοσύνη στις ΗΠΑ συχά μιλάνε για την απομόνωση και την έλλειψη εποκοινωνίας. Είναι αρκετές οι προσπάθειες οργάνωσης και ακτιβισμού που λαμβάνουν χώρα όμως γίνονται σε ένα περιορισμένο πλαίσιο αποκομμμένο από άλλους αγώνες. Και σ΄αυτό έχει συμβάλει η ύπαρξη των μη-κερδοσκοπικών δομών αφου όταν οι άνθρωποι ζητούν επιχορηγήσεις πρέπει να ανταγωνιστούν μεταξύ τους, να παρουσιάσουν αυτό που κάνουν ως πιο σημαντικό, πιο επιτακτικό, πιο σύγχρονο. Κι αυτό έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο.
Ο οικολογικός και κοινωνικός ακτιβισμός στις ΗΠΑ που κινείται σε μια γενικότερη βάση είναι πολύ διασπασμένος και αυτό δεν αφορά αποκλειστικά τον μη-κερδοσκοπικό τομέα. Αυτό παρατηρείται και στους ανθρώπους που ασκούν δριμύτατη κριτική στον μη-κερδοσκοπικό τομέα, ανθρώπους που συμμετέχουν σε ενα ριζοσπαστικό ακτιβισμό που απορρίπτει το μη-κερδοσκοπικό τομέα. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι εκδηλώνουν και μεταξύ τους έντονη ανταγωνιστικότητα και απορριπτικότητα. Αυτό συχνά προτρέπει στο να μην δίνουμε την ανάλογη σημασία σε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε άλλα κινήματα ή διαφορετικά πλαίσια αγώνα. Αυτό είναι αλήθεια όσον αφορά τη φυλή, στο είδος της φυλετικής απομόνωσης που αντιμετωπίζει αυτού του είδους ο ακτιβισμός. Είναι σίγουρα αλήθεια σε σχέση με την κοινωνική τάξη, ιδιαίτερα όταν είναι σε σχέση με τη φυλή. Και επίσης αφορά το φύλο. Όλα αυτά παίζουν κάποιο ρόλο. Όπως και η γεωγραφία, αφού αρκετοί άνθρωποι είναι περισσότερο προσηλωμένοι σε αυτά που συμβαίνουν στην πόλη ή την ευρύτερη περιοχή που ζουν.
Γι’ αυτό με αυτό το βιβλίο έλπιζα τουλάχιστον να αναδείξω κάποιες κοινές προοπτικές, ζητήματα και εμπειρίες, έλπιζα να δημιουργηθούν συνθήκες κοινής αναγνώρισης. Η εμπειρία μου δείχνει πως οι άνθρωποι ψάχνουν νέους τρόπους προσέγγισης του τρόπου που συνδέεται ο δικός τους αγώνας με αυτούς άλλων ανθρώπων. Ίσως είναι οι άνθρωποι που παλεύουν έναντια στην δημιουργία ενός αγωγού στην περιοχή τους, ίσως είναι οι άνθρωποι που ασχολούνται με την έμφυλη βία. Υπάρχουν πολλά κοινά ερωτήματα και αξίες και υπάρχουν μαθήματα που μπορούμε να διδαχτούμε από άλλους χώρους. Αυτό έλπιζα να καταφέρω και θα είμαι πολύ ευτυχισμένος εαν σε οποιοδήποτε βαθμό έχω καταφέρει να γεφυρώσω κάποιες από τις διαφορές μας.
Μετάφραση BlackCat
Source: Anarchist Agency
