ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ
ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟ ΑΛΦΑΔΙ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ !
Με έκπληξη, θλίψη και οργή πληροφορηθήκαμε την κατάληψη του Πολυτεχνείου από ένα κομμάτι κόσμου το πρωί της Τετάρτης και τον ακόλουθο αποκλεισμό φοιτητικών συλλόγων κι αριστερών σχημάτων από των χώρο του ΕΜΠ που παραδοσιακά κάνουν εκεί τις εκδηλώσεις ιστορικής μνήμης κατά τη διάρκεια του τριημέρου.
Ως αναρχικοί – κομμουνιστές αγωνιστές που συμμετέχουμε εδώ και σχεδόν μια εικοσαετία στις -ανά τα χρόνια- εκδηλώσεις ιστορικής κοινωνικής και ταξικής μνήμης με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τόσο στα Γιάννινα όσο και στην Πάτρα, ξεκαθαρίζουμε πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εγείρει ιδιοκτησιακή λογική επί των αγώνων του Πολυτεχνείου. Η αγωνιστική, ταξική και εξεγερτική παράδοση του Πολυτεχνείου και των αγώνων των φοιτητών κι εργατών ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών ανήκει στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του τότε, του σήμερα και του αύριο. Ανήκει στους από τα κάτω της κοινωνίας και σ’ όσους κι όσες ορθώνουμε αναχώματα ενάντια στην επέλαση του ολοκληρωτισμού του κράτους και του κεφαλαίου.
Γνωρίζουμε εξάλλου πολύ καλά πως διακαής πόθος της κυριαρχίας –μεταξύ άλλων- είναι να ενσωματώνει, να αφομοιώνει τους αγώνες, να τους διαστρέφει τα ριζοσπαστικά εκείνα χαρακτηριστικά, λόγω των οποίων οι αγώνες αυτοί είναι επικίνδυνοι για το υπάρχον. Ως εκ τούτου, η κατάληψη του Πολυτεχνείου μόνο υπονομευτικά μπορεί να δράσει ως προς τη διατήρηση της κοινωνικής-ταξικής ιστορικής μνήμης, όταν αποκόπτει φοιτητικούς συλλόγους ή πολιτικές αριστερές νεολαίες από το να πραγματοποιήσουν εκεί τις εκδηλώσεις τους.
Στρεφόμαστε λοιπόν ενάντια σε οποιαδήποτε προσπάθεια καπηλείας και επιδίωξης οικειοποίησης πολιτικής υπεραξίας από τους συλλογικούς αγώνες των από τα κάτω, τόσο του παρελθόντος όσο και του παρόντος. Ακόμα κι αν επιδίωξη των καταληψιών ήταν να προστατέψουν τα νοήματα της εξέγερσης του Νοέμβρη από την κομματική καπηλεία, στην πράξη αυτό που κατάφεραν ήταν να αναπαράγουν αυτήν την καπηλεία με πρόσημο το Αλφάδι κι επίκληση στην Αναρχία. Πολύ περισσότερο δε που μια τέτοια κίνηση επί της ουσίας είναι μια κίνηση ελιτισμού και αβαντγκαρντισμού, αποκομμένη από τις επιθυμίες και τις ανάγκες του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος τη δεδομένη χρονική στιγμή. Εν τέλει, οι μέθοδοι που μετέρχονται οι καταληψίες δεν είναι οι μέθοδοι των αναρχικών κι ελευθεριακών αγωνιστών. Είναι οι μέθοδοι των ηγεσιών της αριστεράς, της αντίληψης της πολιτικής εκείνης πρωτοπορίας που αίρεται πάνω από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες και που παίρνει τις αποφάσεις γι’ αυτούς κι αυτές ερήμην τους.
Ως εκ τούτου, θεωρούμε πως η εν λόγω κίνηση αναπαράγει επικίνδυνα ιδεολογήματα επιχειρώντας να εδαφικοποιήσει εντός του ανταγωνιστικού κινήματος –πλείστων όσων αποχρώσεων- μια πολεμική που στην παρούσα συγκυρία θα πρέπει να διεξάγουμε απέναντι στους κυρίαρχους. Η μεταφορά του κοινωνικού-ταξικού πολέμου ενάντια στο κεφάλαιο, το κράτος και τους φασίστες στο ενδοκινηματικό τερραίν, μας βρίσκει ξεκάθαρα απέναντι.
Μπορούμε να αναγνωρίσουμε κοινές ιδεολογικές αφετηρίες πίσω από την εν λόγω κατάληψη-αποκλεισμό του ΕΜΠ, με την επίθεση εναντίον κομμουνιστών και αναρχοσυνδικαλιστών πριν δύο χρόνια πάλι στο τριήμερο των εορτασμών για την εξέγερση του Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο καθώς και κοινά επίσης στοιχεία με την επίθεση εναντίον φοιτητών και φοιτητριών στις περασμένες φοιτητικές εκλογές στην Αθήνα. Και στις δυο προηγούμενες περιπτώσεις μιλάμε για τραμπούκους με αναρχική προβιά. Πέρα από τη διαφορετική σύσταση των υποκειμένων στις διαφορετικές αυτές περιπτώσεις, η αντίληψη των ενεργειών αυτών που κυοφορείται σε κομμάτια του αναρχικού ”χώρου”, επί της ουσίας εδράζεται σε μια αντικομμουνιστική, μικροαστική λογική και στάση που ταυτίζει κομμουνιστές φοιτητές και φοιτήτριες με τις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων και τους εγγράφει ως εχθρούς εξίσου με το κεφάλαιο και το κράτος. Αυτή η λογική μας προκαλεί αηδία.
Το μόνο θετικό, εάν υπάρχει τέτοιο, σε τέτοιου είδους κινήσεις ανθρώπων που -πιθανόν εν αγνοία τους- λειτουργούν ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι για την κυριαρχία, είναι πως, με τις σαφείς αποστάσεις που αντιλαμβανόμαστε πως παίρνουν οργανωμένα κομμάτια αναρχικών, αποδεικνύεται πασιφανώς πως ο αναρχικός ”χώρος” είναι πλέον μια αιθάλη , μια αναφορά σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους. Το στοίχημα είναι να αρχίσει να αποκτά τα χαρακτηριστικά κινήματος με πλατιά κοινωνική απεύθυνση και στην κατεύθυνση αυτή οι σαφείς αποστάσεις από τέτοιου είδους κινήσεις είναι επιβεβλημένες.
Αναρχικοί Κομμουνιστές από Πάτρα
16 Νοέμβρη 2017
