ΝΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ, ΝΑ ΑΝΘΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ !
Νοιώθουμε μόνο αποτροπιασμό για τον τραυματισμό της 55χρονης δικηγόρου Αναστασίας Τσουκαλά από φωτοβολίδα που εκσφενδονίστηκε από ”σύντροφο” την Παρασκευή το απόγευμα κατά τη διάρκεια πορείας στο κέντρο της Αθήνας. Διαβάσαμε πως η ίδια έχει υπερασπιστεί αναρχικούς συντρόφους και πως είναι αντιφασίστρια έχοντας καταγγείλει τη φασιστική νοοτροπία των σωμάτων ασφαλείας αλλά και την ίδια την ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ για ρατσισμό και ξενοφοβία. Αλλού διαβάσαμε πως είναι συνεργάτης του υπουργείου προστασίας του πολίτη κι ως εκ τούτου ο τραυματισμός της λίγο πολύ θεωρείται ως παράπλευρη απώλεια, για την οποία δε θα έπρεπε να χολοσκάμε ιδιαίτερα.
Λοιπόν, για να τα ξεκαθαρίσουμε από την αρχή. Δε μας ενδιαφέρει ποσώς η επαγγελματική ιδιότητα της συγκεκριμένης γυναίκας που ούτως ή άλλως στην παρούσα περίπτωση αντιλαμβανόμαστε ότι βρισκόταν εκεί ως αλληλέγγυα δικηγόρος. Αλλού θα σταθούμε με το κείμενό μας αυτό, διότι ούτε αμοραλιστές είμαστε ούτε έχουμε καμία διάθεση με τη σχετικοποίηση και την κρυψίνοια να περιφρονήσουμε τη ζωή, εμείς που αγωνιζόμαστε για ζωή, λευτεριά και αξιοπρέπεια.
Τοποθετούμαστε ούτως ή άλλως εντός του ταξικού ανταγωνιστικού κινήματος και επιθυμούμε να υπάρξουν και άλλα αγωνιστικά υποκείμενα –πολιτικά, ταξικά, κοινωνικά- συλλογικά ή μη και να εκφραστούν με αφορμή την προαναφερθείσα ενέργεια. Δε μετράμε τα λόγια μας ούτε νοιώθουμε να μας δεσμεύει κάποιο ιδεατό αναρχικό savoir vivre.
Με λόγια ξεκάθαρα δηλώνουμε πως, όποιος ρίχνει ευθύβολες με ναυτική φωτοβολίδα μέσα σε κατοικημένη περιοχή είναι επικίνδυνος, είναι δυνάμει δολοφόνος και οπωσδήποτε εχθρός του ταξικού κινήματος. Όποιοι ανέχονται ή καλλιεργούν τέτοιες λογικές και πρακτικές είναι συνένοχοι.(Όσοι έχουν βρεθεί σε πορείες γνωρίζουν πολύ καλά την επικινδυνότητα των ευθύβολων ρίψεων δακρυγόνων από τους μπάτσους -στην Πάτρα τα τελευταία χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και μέχρι πρότινος αυτή ήταν μια πάγια τακτική της αστυνομίας απέναντι στους διαδηλωτές).
Η συγκεκριμένη ενέργεια έγινε κατά τη διάρκεια της πορείας για τη 17 Νοέμβρη, κατά την οποία η κρατική καταστολή έδειξε για ακόμη μια φορά τα δόντια της με ιδιαίτερα ειδεχθή τρόπο. Ωστόσο, η καταστολή αυτή δε δικαιολογεί με κανένα τρόπο τη ρίψη ναυτικής φωτοβολίδας από πλευράς διαδηλωτών μέσα σε γειτονιά, ακόμα κι αν θεωρηθεί ως απαντητική ενέργεια προς τους μπάτσους. Σε μια κατοικημένη περιοχή, στόχος μπορεί να γίνει ο καθένας και η καθεμιά, όπως και δυστυχώς έγινε.
Αυτή λοιπόν η πράξη είναι αξιακά εκτός αναρχικού ή οποιουδήποτε άλλου αγωνιστικού πλαισίου. Τακτικά απ’ την άλλη, μόνο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει στους αγωνιστές και τους αγώνες. Μια κίνηση την οποία κανένα κομμάτι του ελευθεριακού ταξικού κινήματος δε μπορεί ούτε να υπερασπιστεί ούτε να δικαιολογήσει μα και ούτε μπορεί κανείς να τη σηκώσει ή να θεωρήσει ότι ανοίγει οποιοδήποτε απελευθερωτική προοπτική για τους αγώνες. Ίσα ίσα που ρίχνει νερό στο μύλο της καταστολής, του ελέγχου, της αστυνόμευσης και της επιτήρησης, ανοίγοντας νέα πεδία –κοντά στα ήδη υπάρχοντα- για κατασκευή ενόχων αλλά και δίνοντας τη δυνατότητα στο κράτος να στοχοποιήσει αγωνιστές στο σωρό.
Τέτοιες ενέργειες αλλά πολύ περισσότερο η αντίληψη που λανθάνει από πίσω, δηλαδή αυτός ο ακατάσχετος και μικρόνους ατομικισμός και φιλοτομαρισμός, εκπηγάζουν από μια αμοραλιστική πεποίθηση που εξυψώνει την ασυδοσία, η οποία μασκαρεμένη με το μανδύα της ”ατομικής ελευθερίας”, το μόνο που καταφέρνει εν τέλει είναι να στραφεί εχθρικά σε οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί συλλογικό και από τα κάτω. Αυτός ο άκρατος ατομικισμός δεν αντιλαμβάνεται το άτομο ως κομμάτι ενός συνόλου –έστω και σε σχέσης κριτικής προς αυτό- αλλά το αντιλαμβάνεται αποστερημένο από οποιαδήποτε ανθρωπιστική αντίληψη. Είναι μια αντίληψη που έχουμε δει κι άλλες φορές στο παρελθόν πως φετιχοποιεί τη βία και δεν αντιλαμβάνεται τη διαλεκτική σχέση που συνδέει τα μέσα και τους σκοπούς.
Παρόμοιες αντιλήψεις, που ανά καιρούς έχουν βρει στέγη και πεδίο ανάπτυξης εντός του αναρχικού χώρου, έχουν πάρει σάρκα και οστά πλείστες όσες φορές στο παρελθόν. Στην ουσία πρόκειται για εχθρικές αντιλήψεις που κυοφορούνται παρασιτικά στα πέριξ των αγώνων, οι οποίες αναπαράγουν εξουσιαστικές λογικές και πρακτικές. Γνωρίζουμε βεβαίως πως ο καπιταλισμός δεν αναπαράγεται μόνο οικονομικά αλλά –μεταξύ άλλων- και αξιακά. Οι μισάνθρωπες, αντικοινωνικές -θα το γράφουμε όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί- και αντικινηματικές αυτές λογικές και πρακτικές έλκουν την προέλευσή τους από τη σαπίλα του κόσμου της εξουσίας, από την περιφρόνηση προς την αξία της ζωής και την αναπαραγωγή του κανιβαλισμού ανάμεσα στους από τα κάτω. Τέτοιες λογικές έχουν αναγάγει τη βία από ένα μέσο με εργαλειακή χρήση στον αγώνα σε ιδεολογική προμετωπίδα της. Μια αντίληψη που είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με οποιαδήποτε επαναστατικά συγκροτημένη συνείδηση. Είναι ελιτίστικη και αναπαράγει με όρους εχθρικούς και ανταγωνιστικούς τόσο προς τα αντιστεκόμενα κομμάτια της κοινωνίας όσο και προς τους ίδιους τους αγωνιστές μια αντίληψη πρωτοπορίας και αναβάθμισης της βίας χωρίς μέτρο, λογική και κρίση. Γι’ αυτό είναι και βαθιά αντιαναρχική, καθώς διαστρεβλώνει όλα τα αναρχικά ιδεώδη. Εν τέλει είναι επικίνδυνη, ιδίως αν σκεφτούμε σε ποιές συνθήκες κινηματικής άμπωτης λαμβάνουν υπόσταση τέτοιες λογικές.
Όλες αυτές οι ατομικιστικές, αμοραλιστικές αντιλήψεις δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τον αναρχισμό ή με κάποια αγωνιστική διάθεση. Ούτε και με το ελευθεριακό πρόταγμα που καταφάσκει στη ζωή και που επιδιώκει η ζωή η ίδια και η ελευθερία να βιώνονται στον ύψιστο βαθμό.
Στεκόμαστε ως εκ τούτου εχθρικά προς τις προαναφερθείσες αντιλήψεις καθώς και προς τους φορείς τους. Δεν αναγνωρίζουμε τίποτα κοινό με υποκείμενα που στο όνομα της αντιπαράθεσης με τους μπάτσους προωθούν και αναπαράγουν μια τυφλή βία, η οποία δυνάμει μπορεί να πλήξει τον οποιοδήποτε. Δεν αναγνωρίζουμε επίσης κανένα κοινό με όσους είτε την ανέχονται σιωπηλά, συναινούν είτε της χτυπούν φιλικά την πλάτη εν είδει νουθεσίας. Όλα αυτά τα σκύβαλα λερώνουν και ρίχνουν βαριά τη σκιά της απαξίας πάνω τον αναρχικό αγώνα.
Εν κατακλείδι, δεν κρίνουμε τους γύρω μας με βάση το πώς αυτοπροσδιορίζονται ούτε αν επικαλούνται ή όχι το αλφάδι αλλά αντιθέτως βάσει του περιεχομένου των λόγων και των πράξεών τους. Κάθε ένας και κάθε μια κρίνεται με βάση τις επιλογές και τη στάση του απέναντι στο υπάρχον. Κάθε ένας και κάθε μια αξιολογείται όχι από το αν δηλώνει ή όχι αναρχικός αλλά από το αν ορθώνει –στο βαθμό που του αναλογεί- αντιστάσεις κι αναχώματα απέναντι στη λαίλαπα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού του κράτους και του κεφαλαίου. Αν χρησιμοποιεί τα μέσα και τα εργαλεία του αγώνα σε άμεση και διαλεκτική σχέση με το σκοπό. Αν γι’ αυτόν και γι’ αυτήν η αξιοπρέπεια δεν είναι ξεθωριασμένες λέξεις σε σκονισμένα βιβλία ούτε και η σχετικοκρατία και το πολιτικό τακτ η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλένει τις βρωμιές του. Αν τέλος βάζει έστω κι ένα μικρό λιθαράκι στην υπόθεση της κοινωνικής χειραφέτησης, της καταστροφής του καπιταλισμού και του επαναστατικού μετασχηματισμού των κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων κι όχι αντιθέτως να περιφέρει την ”εξεγερμένη” και επικίνδυνη μικροαστική του αυτοαναφορικότητα ως παράσιτο στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.
Αναρχικοί Κομμουνιστές από Πάτρα
21 Νοέμβρη 2017
