Λάβαμε 16/09/2018
Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ, ΑΝΤΙΘΕΣΜΙΚΟΣ !
Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από τη δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη και μέλους της hiphop σκηνής Παύλου Φύσσα από το μαχαίρι του χρυσαυγίτη Ρουπακιά. Μια δολοφονία, που είχε ακολουθήσει μια σειρά τραμπούκικων και δολοφονικών επιθέσεων από πλευράς της Χ.Α. Όπως η εν ψυχρώ δολοφονία του μετανάστη εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα, οι επιθέσεις σε Αιγύπτιους αλιεργάτες και μετανάστες ανά την επικράτεια, η επίθεση ενάντια στους συνδικαλιστές του ΠΑ.ΜΕ στο Πέραμα αλλά και οι επιθέσεις εναντίον αγωνιστών και χώρων αγώνα, όπως το αναρχικό – αντιεξουσιαστικό στέκι Αντίπνοια, ο αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña, η κατάληψη έπαυλης Κούβελου κ.α. Όλα αυτά συνέβαιναν πέντε χρόνια πριν, την ίδια δηλαδή περίοδο που το κράτος επετίθετο στην πλειοψηφία της κοινωνίας με τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, εφάρμοζε πογκρόμ και Ξένιους Δίες εναντίον μεταναστών και έβαζε στο στόχαστρο καταλήψεις κι αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, πλάθοντας το αφήγημα για τα δύο άκρα, που πρέπει να παταχθούν.
Στην παρούσα συγκυρία η επίθεση από το κράτος και το κεφάλαιο εναντίον της κοινωνικής πλειοψηφίας συνεχίζεται αμείωτη, έστω κι αν λόγω της διαφορετικής κρατικής διαχείρισης των Συριζανέλ η εξουσία προσπαθεί να αμβλύνει τις κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις προσπαθώντας – μέσω του αφηγήματος για το δήθεν τέλος της οικονομικής λιτότητας – να διαχειριστεί τη μιζέρια των από τα κάτω με τρόπο που δε θα είναι καταστροφικός για την ίδια. Ταυτόχρονα, η παρούσα διαχείριση προβάλλει το αφήγημα ότι δήθεν η στήριξη των επιλογών της κυβέρνησης – για το μακεδονικό αλλά κι εν γένει – σημαίνει στην πράξη εναντίωση προς τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.
Η αλήθεια είναι πως η ανακίνηση του ζητήματος για την ονομασία της Μακεδονίας άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου στην ελλαδική επικράτεια και ετερόκλητα πολιτικά υποκείμενα προσπάθησαν να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.
Τα διάφορα συλλαλητήρια για το μακεδονικό οργανώθηκαν από έναν εσμό εθνικιστικών-πατριωτικών οργανώσεων απόστρατων αξιωματικών, από εθνικιστικούς μακεδονικούς συλλόγους και από λοιπούς φασίστες, ενώ ισχυρό παρόν έδωσε και η εκκλησία. Τέτοιες συνάξεις αποτέλεσαν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία σε λογής λογής φασίστες να διαχύσουν το φασιστικό τους δηλητήριο και να κάνουν αυτό για το οποίο τους χρειάζεται η κυριαρχία, δηλαδή να στρέψουν τον εκάστοτε καταπιεσμένο ενάντια όχι στον καταπιεστή του αλλά ενάντια στο διπλανό καταπιεσμένο.
Τα συλλαλητήρια αυτά επίσης έδωσαν τον κοινωνικό χώρο σε διάφορους φασίστες να εφορμήσουν εναντίον κινηματικών χώρων, επιτιθέμενοι εναντίον του Ε.Κ.Χ. Σχολείο, πυρπολώντας την κατάληψη Libertatia στη Θεσ/νίκη και επιτιθέμενοι εναντίον του αυτοδιαχειριζόμενου θεάτρου Εμπρός στην Αθήνα, όπου αποκρούστηκαν από την περιφρούρηση αλλά και εναντίον της κατάληψης πρώην ΠΙΚΠΑ στα Πετράλωνα που είχε κι αυτή δεχτεί φασιστική-παρακρατική επίθεση στο περιθώριο μιας αντίστοιχης εθνικιστικής συγκέντρωσης στην Αθήνα.
Βλέπουμε λοιπόν πως την περίοδο αυτή αρχίζει να σχηματοποιείται ένας ακροδεξιός-εθνικιστικός πόλος που παρ’ όλα τα αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά που προβάλει, εντούτοις φιλοδοξεί να αποτελέσει την εναλλακτική έκφραση του παρακράτους και επιχειρεί παράλληλα να βρει ριζώματα στην κοινωνία. Κομμάτι εξάλλου του σύγχρονου ολοκληρωτισμού είναι και η ανοχή ή η πριμοδότηση –εκ μέρους του κράτους- φασιστικών – παρακρατικών ομάδων που φθάνουν εκεί που δε μπορεί να φθάσει το γκλομπ του μπάτσου.
Στο σημείο λοιπόν αυτό, οφείλουμε, παράλληλα με τον αγώνα ενάντια στο φασισμό και τον εθνικισμό – που βέβαια είναι μέρους του συνολικότερου αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος – να καταδείξουμε το ρόλο κομματιών της αριστεράς (ΛΑ.Ε, Πλεύση κ.α) που έκλεισαν το μάτι στα σοβινιστικά συλλαλητήρια για το μακεδονικό και στριμώχτηκαν στις εν λόγω μαζώξεις δίπλα σε εθνικιστές, ακροδεξιούς και λοιπούς φασίστες. Πέρα από τις όποιες πιθανές αυταπάτες αυτού του κόσμου περί δήθεν εμβολισμού ή απομόνωσης των εθνικιστικών-φασιστικών φωνών στην περίπτωση του μακεδονικού, η αλήθεια είναι πως μια τέτοια στάση είναι επικίνδυνη, διότι παρέχει το απαιτούμενο αριστερό άλλοθι στην αναπαραγωγή εθνικιστικών και κρατικών αφηγημάτων κι ως εκ τούτου τη θεωρούμε ξεκάθαρα εχθρική. Όσοι, για αντιπολιτευτικούς λόγους συγχρωτίζονται με φασίστες και λοιπά ακροδεξιά σκύβαλα που έκαψαν μια κατάληψη κι επιτέθηκαν σε αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, όσοι βάζουν μια ‘’κινηματική νομιμοποίηση’’ στις φωνές και τις πρακτικές της αντίδρασης, να ξέρουν πως θα μας βρουν απέναντι.
Όσον αφορά στο αφήγημα της εξουσίας για το δήθεν δημοκρατικό μέτωπο που συγκροτείται με πυρήνα την κυβέρνηση – και τον Σύριζα ως βασικό μέρος της – ενάντια στον εθνικισμό και την ακροδεξιά, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως κανένα κράτος, κανένας κρατικός μηχανισμός ή διαχειριστής της εξουσίας δεν είναι σε θέση ούτε επιθυμεί να βάλει ανάχωμα ενάντια στον εθνικισμό. Εξάλλου, ο φασισμός έρχεται, για να καλύψει τα κενά και τις αδυναμίες του εκάστοτε εκμεταλλευτικού συστήματος, όταν αυτό δυσκολεύεται να αναπαραχθεί ομαλά σε θεσμικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Εκπορευόμενος από τους από πάνω, διαχέεται κατακόρυφα προς την κοινωνία επιχειρώντας να δηλητηριάσει και να υπονομεύσει τη συλλογικοποίηση αλλά και τη διάθεση των από τα κάτω της κοινωνίας για αντίσταση και αγώνα. Όσα κοινωνικά κομμάτια στρατεύονται σε τέτοιες αντιδραστικές ιδεολογίες, όσοι εγκολπώνουν και αναπαράγουν το φασισμό στο κοινωνικό σώμα είναι απέναντί μας και ως τέτοιοι θα αντιμετωπιστούν.
Παρ’ όλα αυτά, το αν και το κατά πόσο ο φασισμός ως αντίληψη διεισδύει στις ανθρώπινες κοινωνίες, αυτό βρίσκεται πάντα σε συνάρτηση και διαλεκτική σχέση με το ποιές αντιστάσεις βρίσκει από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Όσο υπάρχουν κοινωνικά κομμάτια, τα οποία αντιμάχονται το φασισμό σε κάθε πτυχή της ζωής τους, όσο δεν επιτρέπουμε στα φασιστικά, ρατσιστικά, εθνικιστικά ιδεολογήματα να αναπτύσσονται, όσο φροντίζουμε η οργή και η αγανάκτηση για την υποτίμηση της εργασίας και τη λεηλασία της ζωής μας να μετουσιώνονται σε συλλογικούς αγώνες ενάντια στους κοινούς μας δυνάστες, τόσο ο φασισμός θα βρίσκει όλο και λιγότερο ζωτικό κοινωνικό χώρο.
Ο πόλεμος ενάντια στον φασισμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον πόλεμο ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ενάντια στη λογική που θεωρεί ως ταβάνι του αντιφασισμού τα ισόβια στους υπόδικους χρυσαυγίτες, εμείς λέμε πως ο φασισμός τσακίζεται στο δρόμο από τον κόσμο που αγωνίζεται ενάντια στο υπάρχον. Όταν μέσα στα επίδικα της πάλης δεν είναι και η καταστροφή της μήτρας του φασισμού, δηλαδή ο καπιταλισμός, με άλλα λόγια το κεφάλαιο και το κράτος, τότε ως κοινωνία και κόσμος του αγώνα θα βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να παλεύουμε ξανά με τα επιφανή τέρατα που καμωνόμασταν ότι είχαμε εξολοθρεύσει. Γιατί ο μοναδικός νεκροθάφτης αυτού του συστήματος στο σύνολο του δεν παύει να είναι το ταξικά συγκροτημένο και πολιτικά οργανωμένο κίνημα των από τα κάτω που μπορεί να οργανώσει την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση και να φέρει ένα βήμα πιο κοντά έναν κόσμο ισότητας, ελευθερίας και αλληλεγγύης. Τον ελευθεριακό Κομμουνισμό και την Αναρχία !
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ !
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ !
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ !
__________________________________________________
Αντιφασιστική-αντικρατική-αντικαπιταλιστική συγκέντρωση
Τρίτη, 18 Σεπτέμβρη στις 18:00 στον Έσπερο
___________________________________________________
Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική και Ταξική Αντεπίθεση
Πάτρα, Σεπτέμβρης ’18
