Το χάος είναι χορός, ένας αέρινος χορός ζωής και ο χορός αυτός είναι ερωτικός. Ο πολιτισμός αποστρέφεται το χάος και συνεπώς, μισεί επίσης τον Έρωτα. Ακόμα και σε, θεωρητικά, σεξουαλικά απελευθερωμένους καιρούς, ο πολιτισμός καταπιέζει το ερωτικό. Διδάσκει πως οι οργασμοί είναι γεγονότα που συμβαίνουν μόνο σε συγκεκριμένα λίγα σημεία του σώματός μας και μόνο μέσω του σωστού χειρισμού αυτών.Συμπιέζει τον Έρωτα στην πανοπλία του Άρη, μετατρέποντας το σεξ σε μια ανταγωνιστική, στοχοκεντρική εργασία αντί για ένα χαρούμενο, αθώο παιχνίδι.
Ακόμα κι έτσι, όμως, εν μέσω μιας τέτοιας καταπίεσης, ο Έρωτας αρνείται να δεχτεί αυτή τη φόρμα. Η χαρούμενη, χορεύουσα μορφή του διαρρηγνύει πότε πότε την πανοπλία του Άρη. Όσο τυφλωμένοι και αν είμαστε από την πολιτισμένη ύπαρξή μας, ο χορός της ζωής συνεχίζει να εισέρχεται σταδιακά στην αντίληψή μας. Κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα, στεκόμαστε στη μέση ενός δάσους, σκαρφαλώνουμε σε ένα βουνό, ακούμε ένα πουλί να κελαηδά, περπατάμε ξυπόλυτοι σε μια παραλία και αρχίζουμε και αισθανόμαστε έναν συγκεκριμένο ενθουσιασμό, μια αίσθηση δέους και χαράς. Πρόκειται για την αρχή ενός οργασμού ολόκληρου του σώματος, ενός οργασμού που δεν περιορίζεται σε αυτές που ο πολιτισμός αποκαλεί «ερωτογενείς ζώνες»∙ αλλά ο πολιτισμός δεν επιτρέπει ποτέ στο συναίσθημα να εκπληρώσει τον εαυτό του. Ειδάλλως, θα συνειδητοποιούσαμε πως οτιδήποτε δεν αποτελεί προϊόν του πολιτισμού, είναι ζωντανό και χαρωπά ερωτικό.
Ωστόσο, λίγοι από εμάς ξυπνούμε σιγά σιγά από την αναισθησία του πολιτισμού. Συνειδητοποιούμε πως κάθε πέτρα, κάθε δέντρο, κάθε ποταμός, κάθε ζώο, κάθε ον στο σύμπαν δεν είναι απλώς το ίδιο ζωντανό, αλλά στο παρόν είναι περισσότερο ζωντανό από εμάς που είμαστε πολιτισμένα όντα. Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι μόνο διανοητική. Δεν μπορεί να είναι, αλλιώς ο πολιτισμός θα μετατραπεί σε ακόμη μία ακαδημαϊκή θεωρία. Την αισθανόμαστε. Έχουμε ακούσει τα τραγούδια αγάπης των ποταμών και των βουνών και έχουμε δει τους χορούς των δέντρων. Δεν επιθυμούμε πλέον να τα χρησιμοποιήσουμε ως νεκρά πράγματα, εφόσον είναι τόσο πολύ ζωντανά. Επιθυμούμε να είμαστε οι εραστές τους, να συμμετάσχουμε στον όμορφο, ερωτικό τους χορό. Μας τρομάζει. Ο χορός θανάτου του πολιτισμού παγώνει κάθε κύτταρο, κάθε μυ μέσα μας. Γνωρίζουμε πως θα είμαστε αδέξιοι χορευτές και αδέξιοι εραστές. Θα είμαστε ανόητοι. Αλλά η ελευθερία μας βρίσκεται στην ανοησία μας. Εάν μπορούμε να είμαστε ανόητοι, έχουμε ξεκινήσει να σπάμε τις αλυσίδες του πολιτισμού, έχουμε ξεκινήσει να χάνουμε την ανάγκη μας να εκπληρώνουμε στόχους. Χωρίς ανάγκη εκπλήρωσης, έχουμε χρόνο να μάθουμε τον χορό της ζωής∙ έχουμε χρόνο να γίνουμε εραστές των δέντρων και των βράχων και των ποταμών. Ή, με μεγαλύτερη ακρίβεια, ο χρόνος παύει να υπάρχει για εμάς∙ ο χορός γίνεται η ζωή μας όσο μαθαίνουμε να αγαπούμε καθετί ζωντανό. Και αν δεν μάθουμε να χορεύουμετον χορό της ζωής, όλη η αντίστασή μας στον πολιτισμό θα είναι άχρηστη. Αφού θα εξακολουθεί να μας κυβερνά έσωθεν, απλώς θα τον αναδημιουργήσουμε.
Οπότε, ας χορέψουμε τον χορό της ζωής. Ας χορέψουμε αδέξια, χωρίς ντροπή, γιατί τι δεν είναι αδέξιο για εμάς τους πολιτισμένους ανθρώπους; Ας κάνουμε έρωτα στα ποτάμια, στα δέντρα, στα βουνά με τα μάτια μας, τα δάχτυλά μας, τα χέρια μας, τα αυτιά μας. Ας αφήσουμε κάθε μέλος του σώματός μας να αφυπνιστεί στην ερωτική έκσταση του χορού της ζωής. Θα πετάξουμε. Θα χορέψουμε. Θα θεραπευτούμε. Θα ανακαλύψουμε ότι η φαντασία μας είναι ισχυρή, πως είναι κομμάτι του ερωτικού χορού που μπορεί να δημιουργήσει τον κόσμο που επιθυμούμε.
Feral Faun
Από το φυλλάδιο “Rants, Essays and Polemics of Feral Faun” (Chaotic Endeavors, 1987) που επανατυπώθηκε στο περιοδικό Green Anarchy, τεύχος 10 (Φθινόπωρο 2002).
Μετάφραση: Negative Reviews
Πηγή: The Anarchist Library
